Opis alternatywny do atlasu interaktywnego zatytułowanego „Rysunek techniczny elementów poszycia kadłuba technicznego”. Atlas przedstawia rysunek techniczny dna wewnętrznego, dna zewnętrznego i pokładu głównego jednostki pływającej. Rysunek składa się z linii i specyficznych oznaczeń. Po lewej stronie atlasu znajduje się panel z menu. Można w nim wybierać elementy, które mają zostać zaznaczone na rysunku technicznym. Dostępne elementy to: 1. styk sekcji, 2. styk bloku, 3. wymiar, 4. oznaczenie numeru części, materiału, rodzaju i wymiaru kształtownika, 5. oznaczenie numeru części, materiału i grubości płyty stalowej, 6. styk płyt stalowych lub kształtowników, 7. wzmocnienie, 8. położenie płaskownika łebkowego, 9. otwór, 10. wzdłużnik, 11. oznaczenie zakończenia kształtownika, 12. wręga, 13. skalops, 14. spoina, 15. dno zewnętrzne, 16. detal „F”, 17. według detalu „F”, 18. dno wewnętrzne 19. detal „C”, 20. detal „B”, 21. pokład główny, 22. A - A, 23. A1 - A1, 24. A2 - A2, 25. A3 - A3, 26. detal „E”, 27. B - B, 28. B1 - B1, 29. B2 - B2, 30. węzłówka wręgi 1 +300 LB (PB), 31. węzłówka wregi 2 +150 LB (PB), 32. węzłówka wręgi 2 LB (PB), 33. węzłówka wręgi 4 LB (PB), 34. węzłówka wręgi 6 LB (PB), 35. węzłówka wręgi 7 LB (PB), 36. węzłówka wręgi 10 +148 LB (PB), 37. węzłówka wręgi 11 +500 LB (PB), 38. C - C, 39. C1 - C1, 40. detal „A”. Poniżej wyboru elementów znajdują się strzałki, które pozwalają na przemieszczanie się po rysunku, oraz przyciski minus i plus, które umożliwiają oddalanie i przybliżanie widoku. Przemieszczać się po rysunku można również za pomocą przeciągania myszką, a przybliżać i oddalać widok za pomocą scrolla myszki. Klikając na symbole elementów znajdujące się pod atlasem, ukaże się miejsce, w którym dany element się na nim znajduje. Uwidocznione elementy można kliknąć. Wyświetli się wtedy ich nazwa oraz opis. U góry w menu znajduje się przycisk „aktywne elementy”. Po kliknięciu na niego uwidocznią się elementy, na które można kliknąć bezpośrednio z rysunku. W ten sposób można dowiedzieć się, jak nazywa się i co oznacza dany element rysunku, bez konieczności szukania jego nazwy w menu. Opisy poszczególnych elementów, które można wybrać z menu: Styk sekcji przedstawiany jest na rysunku technicznym jako wielka litera S. Oznaczenie to stosuje się w miejscu styku dwóch elementów lub sekcji. Stosuje się również oznaczenie przypominające chorągiewkę skierowaną w prawo, której podstawa umieszczona jest na linii prostej. Miejsce przecięcia się podstawy chorągiewki z linią prostą jest oznaczone kropką. Styk bloku przedstawiany jest na rysunku technicznym jako wielka litera S z daszkiem w indeksie górnym. Oznaczenie to stosuje się w miejscu styku dwóch bloków. Stosuje się również oznaczenie przypominające dwie chorągiewki skierowane w prawo, których podstawy umieszczone są na linii prostej. Miejsce przecięcia się podstawy z linią prostą jest oznaczone kropką. Wymiar przedstawiany jest na rysunku za pomocą zapisu liczbowego i trzech linii, dwóch pomocniczych i jednej głównej zaopatrzonej na swych końcach w zaczernione groty strzałek. Linie pomocnicze jednym końcem dochodzą do punktów na elemencie, jaki ma zostać zwymiarowany, a drugim stykają się z linią wymiarową, a dokładniej ostrzami grotów jej strzałek. Rozstaw linii pomocniczych przedstawia wymiar, najczęściej w pewnej skali. Jego wartość liczbowa zapisywana jest nad linią wymiarową w minimalnej odległości. Opis tego elementu brzmi: wymiar między punktem wskazanym strzałką a PS, czyli płaszczyzną symetrii. Wymiary mogą być określane między krawędziami lub liniami teoretycznymi kadłuba statku. Oznaczenie numeru części, materiału, rodzaju i wymiaru kształtownika. Kształtownik na rysunku technicznym przedstawiany jest numerem, jaki zajmuje w spisie materiałów użytych do budowy sekcji przedstawionej na rysunku. Numer jest czterocyfrowy umieszczony w prostokątnym obramowaniu. Następnie znajduje się pozioma kreska, a po niej duża litera symbolizująca rodzaj materiału, w tym przypadku wielka litera A. Po literze w dalszym ciągu tego zapisu znajduje się kolejna pozioma kreska, a po niej dwuliterowy zapisany dużymi literami symbol danego kształtownika. W przypadku płaskownika łebkowego są to wielkie litery HP (skrót ten pochodzi od angielskiej nazwy head pin), po nich występuje kolejna pozioma kreska umieszczona pośrodku wysokości liter, a po niej cyfrowy zapis wielkości tego płaskownika, jego wysokości i grubości w milimetrach przedzielonych małą literą x. Oznaczenie numeru części, materiału i grubości płyty stalowej. Płyta stalowa na rysunku technicznym przedstawiona jest czterocyfrowym numerem w prostokątnym obramowaniu, numer ten informuje o pozycji, jaką zajmuje ta płyta w spisie materiałów użytych do budowy danej sekcji. Po numerze w prostokątnym obramowaniu znajduje się pozioma kreska na wysokości środka cyfr numeru, a po niej umieszczony jest zapisany dużą literą symbol materiału z jakiego wykonana jest dana płyta, w tym przypadku duża litera A. W dalszej kolejności w oznaczeniu znajduje się kolejna pozioma kreska, a po niej zapisana liczbą grubość materiału w milimetrach. Płyty poszycia kadłuba nie mają oznaczenia literowego, a jedynie cyfrowe, prezentujące grubość płyty w milimetrach. Styk płyt stalowych lub kształtowników. Oznaczony jest dwojako w zależności, czy oznaczony element jest ciągły w danym styku czy przerywany. Styk jest oznaczony kreską, a element, który pokazano, strzałkami. Jeżeli do styku dochodzą dwa kształtowniki, to pokazane jest to dwoma strzałkami, które mają przeciwny zwrot, a stykają się grotami, nie tworzą jednej linii, a są odsunięte. W przypadku kształtownika blach, które w danym styku są ciągłe, oznaczenie ma postać linii z dwoma grotami strzałek na końcach zwróconych na zewnątrz. Oznaczenie to stosowane jest dla rozróżnienia na rysunku nieciągłości w elementach konstrukcyjnych kadłuba (krawędzie spoin czołowych). Wzmocnienie. Oznaczone jest linią ciągłą, kiedy jest widoczne. Gdy jest umieszczone pod poszyciem, oznaczone jest linią przerywaną. Jest to oznaczenie położenia wzmocnienia. Położenie płaskownika łebkowego. Oznaczenie położenia płaskownika łebkowego w formie kładu. Oznaczone jest jako dwie grube kreski przecinające się pod kątem prostokątnym. Jedna z nich jest dużo krótsza. Symbol ten przypomina kształtem wielką literę L. Otwór. Oznaczony jest linią, którą odwzorowuje się kształt konkretnego otworu. W środku obszaru określonego linią umieszczone są liczba bądź liczby informujące o wymiarach. Jeżeli otwór jest okrągły wówczas przed liczbą umieszcza się znak średnicy mały okrąg przekreślony ukośną kreską. Liczba przedstawia wielkość otworu w milimetrach. Jeżeli otwór ma kształt prostokąta podaje się dwie wartości liczbowe oddzielone małą literą x. Otwór na rysunku umieszcza się dokładnie w miejscu, w jakim występuje na danej płycie. Wzdłużnik. Oznaczenie kolejności wzmocnień wzdłużnych (wzdłużników), licząc od płaszczyzny symetrii kadłuba statku. Oznaczenie to składa się wielkiej litery L i liczby mówiącej o kolejności danego usztywnienia względem płaszczyzny symetrii. Symbol ten umieszczony jest na zewnątrz rzutu dna, poszycia czy pokładu. Oznaczenia mogą przybierać różną formę w zależności od uzgodnień między wykonawcą a projektantem. Oznaczenie zakończenia kształtownika. Przedstawione jest jako uproszczony szkic kształtu, składa się z kilku linii połączonych ze sobą. Symbol ten umieszcza się nad linią pokazującą położenie danego kształtownika w sekcji. Opis do tego oznaczenia brzmi: Oznaczenie kształtownika szczegółowo zaprezentowane nad tabelką rysunkową. Choć istnieją pewne unormowania w zakresie schematycznego oznaczania zakończeń kształtowników wzmacniających poszycie kadłuba, to zazwyczaj szczegółowe wymiary tych zakończeń prezentowane są na arkuszu rysunku. Wręga. Oznaczenia kolejności wręg, czyli usztywnień poprzecznych kadłuba statku. Wręgi zazwyczaj numerowane są od rufy lub dziobu. Przedstawiona jest jako liczba w ciągu rosnącym od wręgi zero w kierunku dziobu i malejącym od wręgi zerowej w kierunku rufy. Liczba wręgowa umieszczana jest nad lub pod odcinkiem wskazującym położenie wręgi w kadłubie, a odcinki naniesione są na linii bięgnącej wzdłuż kadłuba. Skalops. Skalopsy to podcięcia w formie zukosowań lub zaokrągleń umożliwiające przejście spoin poprzecznych. Przedstawiony jest jako półokrąg przylegający końcami do linii poziomej. Przez jego łuk przechodzą dwie linie i stykają się z linią poziomą. Skalops zwymiarowany jest promieniem łuku jaki go określa. Występuje zwykle w postaci powiększonego szczegółu, gdyż skala rysunku kadłubowego nie pozwala na jego zwymiarowanie na rzucie podstawowym. Skalops o promieniu zaokrąglenia R, podanym w milimetrach. Spoina. Przedstawiona jest za pomocą linii wskazującej miejsce występowania i symbolu graficznego oraz liczbowego. Linia wskazująca zbudowana jest z trzech odcinków, najdłuższego, nad którym znajdują się informacje dotyczące rodzaju spoiny i jej wymiarów, średniego i najkrótszego. Średni odcinek i najkrótszy przecinają się ze sobą tworząc kąt, którego wierzchołek wskazuje miejsce położenia spoiny. Symbol graficzny ma postać trójkąta prostokątnego przylegającego jednym bokiem do linii wskazującej i oznacza spoinę pachwinową. Obok trójkąta występuje liczba mówiąca o wielkości spoiny w milimetrach dalej umieszczona jest mała litera x, a następnie liczba określająca długość spoiny w milimetrach. Dno zewnętrzne. Jest fragmentem sekcji bloku składającym się z wielu elementów, na rysunku pokazane jest w widoku z góry i przedstawia ogólny kształt, wymiary, elementy składowe, z którego jest ono zmontowane. Znajdujemy tu następujące informacje: styk blokowy, styki sekcji płaskich i płatów, wymiary, oznaczenia numeru części, materiału, rodzaju i wymiaru kształtowników, oznaczenia numeru części, materiału i grubości płyt stalowych, styki płyt stalowych lub kształtowników, oznaczenia wzmocnień, położenia płaskowników łebkowych, usytuowanie i kształt otworów, usytuowanie i liczba wzdłużników, ponadto widzimy zakończenia kształtowników, oznaczenia wręgów, położenie i kształt skalopsów, usytuowanie i rodzaj spoin, a wreszcie odniesienie do przekroju bądź detalu przedstawionego w innej skali na danym rysunku, a należącego do dna zewnętrznego. Detal „F” jest powiększonym szczegółem dotyczącym dna zewnętrznego. Narysowany jest w skali jeden do dziesięciu, co oznacza, że jest pięciokrotnie powiększony w stosunku do widoku dna zewnętrznego. Zawiera szereg informacji, na przykład przedstawia sposób połączenia dwóch elementów pręta okrągłego o średnicy sześćdziesięciu milimetrów z blachą o grubości dziesięciu milimetrów. Połączenie to wykonano za pomocą spoiny pachwinowej dwustronnej o wielkości pięciu milimetrów. Dodano informację, że pręt należy sfazować po zakończeniu montażu bloku. Pręt i blacha narysowane są nie w całości, a jedynie w urwanych fragmentach. Według detalu „F”. Ta informacja przedstawiona na widoku dna zewnętrznego mówi o tym, że zamocowanie i zakończenie pręta z drugiej jego strony rozwiązane jest w sposób taki sam, jak pokazano na szczególe „F”. Dno wewnętrzne. Jest fragmentem sekcji bloku składającym się z wielu elementów, na rysunku pokazane jest w widoku z góry i przedstawia ogólny kształt, wymiary, elementy składowe, z którego jest ono zmontowane. Znajdujemy tu następujące informacje: styk blokowy, styki sekcji płaskich i płatów, wymiary, oznaczenia numeru części, materiału, rodzaju i wymiaru kształtowników, oznaczenia numeru części, materiału i grubości płyt stalowych, styki płyt stalowych lub kształtowników, oznaczenia wzmocnień, położenia płaskowników łebkowych, usytuowanie i kształt otworów, usytuowanie i liczba wzdłużników, ponadto widzimy zakończenia kształtowników, oznaczenia wręgów, położenie i kształt skalopsów, usytuowanie i rodzaj spoin, a wreszcie odniesienie do przekroju bądź detalu przedstawionego w innej skali na danym rysunku, a należącego do dna wewnętrznego. Detal „C” jest powiększonym szczegółem dotyczącym dna wewnętrznego. Narysowany jest w skali jeden do dwudziestu pięciu, co oznacza, że wymiary powiększono dwukrotnie w stosunku do widoku dna wewnętrznego. Na szczególe tym pokazano blachy łączące burtę zewnętrzną z grodzią wzdłużną, określono numer części, gatunek materiału, z jakiego wykonano te blachy, oraz ich grubość i kształt. Pokazano dwa skalopsy o promieniu trzydziestu i pięćdziesięciu milimetrów. Określono styki połączeń, które elementy są ciągłe, a które przerywane, pokazane połączenie to czołowo‑pachwinowe. Detal „B” jest powiększonym szczegółem pokładu głównego. Pokazano na nim fragment płatu pokładu z zamontowanymi do niego od spodu płaskownikami łebkowymi, które są oznaczone co do numeru części, materiału, z jakiego są wykonane, i ich wielkości. Na szczególe widać styk płatów pokładu, położenie płaskowników łebkowych oraz ich zakończenia. Zwymiarowano odległość płaskownika od pawęży oraz rozstaw między kolejnymi. Pokład główny. Jest fragmentem bloku składającym się z wielu elementów, na rysunku pokazany jest w widoku z góry i przedstawia ogólny kształt, wymiary, elementy składowe, z których jest on zmontowany: styk blokowy, styki sekcji płaskich i płatów, wymiary, oznaczenia numeru części, materiału, rodzaju i wymiaru kształtowników, oznaczenia numeru części, materiału i grubości płyt stalowych, styki płyt stalowych lub kształtowników, oznaczenia wzmocnień, położenia płaskowników łebkowych, usytuowanie i kształt otworów, usytuowanie i liczba wzdłużników, ponadto widzimy zakończenia kształtowników, oznaczenia wręgów, położenie i kształt skalopsów, usytuowanie i rodzaj spoin, a wreszcie odniesienie do przekroju bądź detalu przedstawionego w innej skali na danym rysunku, a należącego do dna wewnętrznego. Przekrój A‑A oznaczony jest na widoku pokładu głównego wzdłuż linii wyznaczonej kreskami i wielkimi literami A. Przedstawia on rejon poniżej pokładu głównego na prawej burcie. Informuje, z jakich elementów zmontowany jest ten fragment konstrukcji. Podano numery części, gatunek materiału grubość i wymiary, określono które wręgi obejmuje przekrój. Pokazano rodzaje styków, spoin, zakończenia kształtowników Podano numery wzdłużników, by dokładniej pokazać konstrukcję wprowadzono dodatkowy przekrój w płaszczyźnie równoległej do płaszczyzny pokładu głównego. Przekrój A1‑A1 oznaczony jest na widoku pokładu głównego wzdłuż linii wyznaczonej kreskami i symbolami A1. Pokazano kształt konstrukcji, wymieniono numery blach, rodzaj materiału i ich grubość. Wskazano numery wręgów, w rejonie których przekrój został wykonany. Naniesiono styk płaskowników łebkowych. Zaznaczono wzdłużnik L15 i zwymiarowano jego położenie od płaszczyzny symetrii. Przekrój A2‑A2 oznaczony jest na widoku pokładu głównego wzdłuż linii wyznaczonej kreskami i symbolami A2. Pokazano kształt konstrukcji, podano numery blach wraz z gatunkiem materiału i jego grubością. Podano typ i wielkość spoin. Przekrój A3‑A3 oznaczony jest na widoku pokładu głównego wzdłuż linii wyznaczonej kreskami i symbolami A3. Pokazano kształt konstrukcji, podano numery blach wraz z gatunkiem materiału i jego grubością. Podano typ i wielkość spoin. Detal „E” jest powiększonym szczegółem pokładu głównego. Podano numery elementów, dla płaskowników łebkowych podano gatunek materiału i ich wielkość. Zwymiarowano ich wzajemne usytuowanie. Naniesiono symbolikę przekrojów, których dokonano na tym szczególe, a przedstawiono w innym miejscu na rysunku. Pokazano zakończenia kształtowników, numery wzdłużników, podano także informację dotyczącą ilości i wielkości prętów płaskich spawanych w tej konstrukcji. Przekrój B‑B oznaczony jest na widoku detalu „E” wzdłuż linii wyznaczonej kreskami i wielkimi literami B. Podano numery blach wraz z gatunkiem materiału i ich grubością. Pokazano styki elementów i typ połączenia. Przekrój B1‑B1 oznaczony jest na widoku detalu „E” wzdłuż linii wyznaczonej kreskami i symbolami B1. Podano numery blach wraz z gatunkiem materiału i ich grubością. Pokazano styki elementów i typ połączenia. Przekrój B2‑B2 oznaczony jest na widoku detalu „E” wzdłuż linii wyznaczonej kreskami i symbolami B2. Pokazano kształtowniki, oznaczono, który z nich jest ciągły, a który przerywany. Zwymiarowano odległości między nimi. Węzłówka wręgi jeden plus trzysta LB w nawiasie (PB). Pokazano fragment przekroju na widoku dna zewnętrznego w odległości trzystu milimetrów od wręgi pierwszej w kierunku dziobu na lewej burcie, prawa burta podobnie. Oznaczono numery części, podano materiał, z jakiego zostały wykonane, jak również ich grubość i wymiary. Naniesiono opisy z informacją, że węzłówka została zamontowana między dnem zewnętrznym, a burtą zewnętrzną i jest to rejon wzdłużników L11, L12. Węzłówka wręgi dwa plus sto pięćdziesiąt LB w nawiasie (PB). Pokazano fragment przekroju na widoku dna zewnętrznego w odległości stu pięćdziesięciu milimetrów od wręgi drugiej w kierunku dziobu na lewej burcie, prawa burta podobnie. Oznaczono numery części, podano materiał, z jakiego zostały wykonane, jak również ich grubość i wymiary. Naniesiono opisy z informacją, że węzłówka została zamontowana między dnem zewnętrznym, a burtą zewnętrzną i jest to rejon wzdłużników L11, L12. Wykonano dodatkowy przekrój, na którym pokazano szczegół połączenia płaskownika łebkowego z prętem płaskim. Węzłówka wręgi dwa LB w nawiasie (PB). Pokazano fragment przekroju na widoku pokładu głównego wzdłuż wręgi drugiej widok w kierunku dziobu na lewej burcie, prawa burta podobnie. Oznaczono numery części, podano materiał z jakiego zostały wykonane, jak również ich grubość i wymiary. Podano informację, że węzłówka jest zamontowana pod pokładem głównym przy styku z burtą zewnętrzną w rejonie wzdłużników L11, L12. Pokazano zakończenia pręta płaskiego. Węzłówka wręgi cztery LB w nawiasie (PB). Pokazano fragment przekroju na widoku dna zewnętrznego wzdłuż wręgi czwartej widok w kierunku dziobu na lewej burcie, prawa burta podobnie. Oznaczono numery części, podano materiał, z jakiego zostały wykonane, jak również ich grubość i wymiary. Naniesiono opisy z informacją, że węzłówka została zamontowana między dnem zewnętrznym, a burtą zewnętrzną w rejonie wzdłużnika L13. Pokazano zakończenia pręta płaskiego. Węzłówka wręgi sześć LB w nawiasie (PB). Pokazano fragment przekroju na widoku dna zewnętrznego wzdłuż wręgi szóstej widok w kierunku dziobu na lewej burcie, prawa burta podobnie. Oznaczono numery blachy, podano materiał, z jakiego została wykonana, oraz jej grubość. Naniesiono opisy z informacją, że węzłówka została zamontowana między dnem zewnętrznym, a burtą zewnętrzną w rejonie wzdłużnika L15. Narysowano dodatkowy szczegół, na którym zwymiarowano skalops węzłówki i pokazano, że spoina łącząca poszycia dna zewnętrznego i burty zewnętrznej z prętem okrągłym o średnicy sześćdziesięciu milimetrów ma być wykonana na pełen przetop. Węzłówka wręga siedem LB w nawiasie (PB). Pokazano fragment przekroju na widoku dna zewnętrznego wzdłuż wręgi siódmej widok w kierunku dziobu na lewej burcie, prawa burta podobnie. Oznaczono numery części, podano materiał, z jakiego zostały wykonane, jak również ich grubość i wymiary. Naniesiono opisy z informacją, że węzłówka została zamontowana między dnem zewnętrznym, a burtą zewnętrzną w rejonie wzdłużników L15, L16. Pokazano zakończenia pręta płaskiego. Węzłówka wręgi dziesięć plus sto czterdzieści osiem LB w nawiasie (PB). Pokazano fragment przekroju na widoku pokładu głównego w odległości stu czterdziestu ośmiu milimetrów od wręgi dziesiątej w kierunku dziobu na lewej burcie, prawa burta podobnie. Podano numer blachy, materiał, z jakiego została wykonana, oraz jej grubość. Naniesiono opisy z informacjami, że węzłówka jest zamontowana między pokładem głównym, a grodzią wzdłużną przebiegającą w odległości sześciu tysięcy dziewięciuset pięćdziesięciu milimetrów od płaszczyzny symetrii kadłuba. Pokazano symbol spoiny pachwinowej obustronnej o wielkości czterech i pół milimetra, jaką węzłówka ma być przyspawana do blachy pokładu i grodzi. Fundament wręgi jedenaście plus pięćset LB w nawiasie (PB). Pokazano fragment przekroju na widoku pokładu głównego w odległości pięciuset milimetrów od wręgi jedenastej w kierunku dziobu na lewej burcie, prawa burta podobnie. Główna informacja jest taka, by położenie tego fundamentu ustalić w czasie montażu pachoła cumowniczego. Oznaczono numery części, podano materiał, z jakiego zostały wykonane, jak również ich grubość i wymiary. Naniesiono opisy z informacjami, fundament jest montowany pod pokładem głównym między burtą zewnętrzną, a grodzią wzdłużną zamontowaną w odległości sześciu tysięcy dziewięciuset pięćdziesięciu milimetrów od płaszczyzny symetrii statku. Pokazano zakończenia prętów płaskich. Przekrój C‑C oznaczony jest na widoku pokładu głównego wzdłuż linii wyznaczonej kreskami i wielkimi literami C. Informuje z jakich elementów zmontowany jest ten fragment konstrukcji. Podano numery części, gatunek materiału, grubość i wymiary, opisano numery wzdłużników, w rejonie których wykonano przekrój. Pokazano zakończenia pręta płaskiego. Przekrój C1‑C1 oznaczony jest na widoku pokładu głównego wzdłuż linii wyznaczonej kreskami i symbolami C1. Informuje, z jakich elementów zmontowany jest ten fragment konstrukcji. Podano numery części, gatunek materiału grubość i wymiary, opisano numery wzdłużników, w rejonie których wykonano przekrój. Pokazano oznaczenia, które z elementów przy stykach są ciągłe, a które przerywane. Narysowano zakończenia płaskownika. Detal „A” jest powiększonym szczegółem dna zewnętrznego. Zwymiarowano konstrukcję, elementy opisano numerami, podano rodzaj materiału, z jakiego zostały zrobione i ich grubość. Podano rozstaw blach w odniesieniu do wręgi dziesiątej. Pokazana konstrukcja mieści się między płatami poszycia dna zewnętrznego, a dna wewnętrznego, jej wysokość to tysiąc osiemdziesiąt milimetrów.