Ilustracja przedstawia mapę hipsometryczną Polski. W obrębie lądów występują obszary oznaczone różnymi kolorami. Po prawej stronie mapy na górze w legendzie umieszczono prostokątny pionowy pasek. Pasek podzielono na dwadzieścia trzy części. Przedstawia on zastosowanie poszczególnych kolorów na mapie dla danych wysokości. Kolorem zielonym oznaczono tereny położone od zera do około stu siedemdziesięciu pięciu metrów nad poziomem morza. Ciemnozielony kolor nadano obszarom położonym poniżej poziomu morza. Wraz ze wzrostem wysokości nasycenie koloru stopniowo maleje. Następnie, do poziomu około trzystu metrów nad poziomem morza tereny oznaczono odcieniami koloru żółtego. Tereny położone do tysiąca metrów nad poziomem morza przybierają odcienie koloru pomarańczowego, a tereny powyżej tej wysokości odcienie koloru czerwonego. Opisano izohipsy od zera metrów (poziom morza) do dwóch tysięcy metrów powyżej poziomu morza – co dwadzieścia pięć metrów do dwusetnego metra, co pięćdziesiąt metrów do trzechsetnego metra, a potem kolejno zaznaczono czterysta, pięćset, siedemset, tysiąc, tysiąc pięćset, dwa tysiące i dwa tysiące sześćset pięćdziesiąt pięć metrów. Na dole paska odcieniami koloru niebieskiego oznaczono głębokości wód i opisano izobaty: dziesięć metrów poniżej poziomu morza, dwadzieścia pięć metrów poniżej poziomu morza, pięćdziesiąt metrów poniżej poziomu morza, sto metrów poniżej poziomu morza. Mapa pokryta jest równoleżnikami i południkami. Dookoła mapy w białej ramce co jeden stopień opisano współrzędne geograficzne– od czternastego do dwudziestego czwartego stopnia długości geograficznej wschodniej i od czterdziestego dziewiątego do pięćdziesiątego piątego stopnia szerokości geograficznej północnej. Po lewej stronie mapy na dole w legendzie umieszczono i opisano znaki użyte na mapie. Miasta oznaczono białą kropką, stolice – czerwoną kropką, granice państw – różową wstążką. Rzeki to niebieskie linie, teren podmokły – niebieskie kreskowanie, kanały - linie z dodatkowymi prostopadłymi kreskami, przełęcze – dwie położone obok siebie kreski lekko wygięte na zewnątrz, szczyty to czarne kropki opisane wysokością. Na mapie opisano nazwy półwyspów, wysp, głównych nizin, wyżyn i pasm górskich, morza, zatok, zalewów, rzek i jezior. Na obszarze morza w wybranych miejscach opisano głębokości. Oznaczono białymi kropkami i opisano główne miasta, stolicę – Warszawę – wyróżniono czerwoną kropką. Berlin i Pragę również oznaczono w ten sposób. Oznaczono czarnymi kropkami i opisano szczyty górskie. Różową linią oznaczono granice państw. Kolorem czerwonym opisano państwa sąsiadujące z Polską. Zaznaczono Morze Bałtyckie, na zachodzie Zalew Szczeciński i Zatokę Pomorską, a przy ujściu Wisły Zatokę Gdańską. Wyszczególniono Mierzeję Helską, Przylądek Rozewie, Zatokę Pucką oraz Mierzeję Wiślaną, Zalew Wiślany. Na północy kraju oznaczono Pobrzeże Szczecińskie, Pobrzeże Koszalińskie (z największymi jeziorami, między innymi Jamno, Gardno, Łebsko), Żuławy Wiślane (z wyszczególnionym obszarem depresji). Na północnym zachodzie Polski znajduje się Pojezierze Pomorskie. Na jego terenie wyszczególniono następujące pojezierza (od zachodu): Pojezierze Myśliborskie, Pojezierze Wałeckie, Pojezierze Drawskie, Pojezierze Bytowskie, Pojezierze Krajeńskie, Pojezierze Kaszubskie, Pojezierze Starogardzkie, Bory Tucholskie. Na wschodnim brzegu Wisły leży Pojezierze Iławskie i Chełmińsko‑Dobrzyńskie. Na Pojezierzu Drawskim, Bytowskim, Kaszubskim wysokości wzniesień przekraczają dwieście metrów nad poziomem morza. Najwyższe z nich to Wieżyca – trzysta dwadzieścia dziewięć metrów. Pojezierze Pomorskie na południu oddziela Pradolina Toruńsko‑Eberswaldzka (z rzekami – Wartą i Notecią), na zachodzie Odra, na wschodzie Wisła. Na terenie Pojezierza Mazurskiego wyszczególniono Pojezierze Olsztyńskie, Mrągowskie, Ełckie. Na północy opisano jeszcze Nizinę Sępopolską, a na północnym wschodzie Pojezierze Suwalskie (będące częścią Pojezierza Litewskiego). Na Pojezierzu Mazurskim leżą największe lub jedne z największych jezior w Polsce - Śniardwy, Mamry, Niegocin. Największym wzniesieniem północno wschodniej części kraju jest Dylewska Góra, położona we wschodniej części Pojezierza Chełmińsko‑Dobrzyńskiego. Wzniesienia w okolicach trzystu metrów występują także na wschodzie Pojezierza Suwalskiego (na przykład Szeska Góra – trzysta dziewięć metrów). Na południe od Pradoliny Toruńsko‑Eberswaldzkiej leży Pojezierze Wielkopolskie, w skład którego wchodzą: Pojezierze Poznańskie, Gnieźnieńskie, Kujawskie, a w północnej części Pojezierze Chodzieskie. Na zachód od Pojezierza Wielkopolskiego wyróżniono graniczące z Odrą Pojezierze Lubuskie, a między Odrą i (płynącą przez środkową część Pojezierza Wielkopolskiego) Wartą leży Pojezierze Leszczyńskie. Na południe od opisanego regionu leży Nizina Wielkopolska, granicząca na wschodzie z rozległą Niziną Mazowiecką. W centralnej części Niziny Mazowieckiej w miejscu wpadania do Wisły Wkry, Narwi i Buga wyszczególniono dodatkowo Kotlinę Warszawską. Na wschodzie z Niziną Mazowiecką graniczy Nizina Północnopodlaska (na jej północy wyróżniono jeszcze Kotlinę Biebrzańską) oraz Nizina Południowopodlaska, która graniczy z Polesiem na wschodzie, a jej zachodnią granicę wyznacza Wisła. Między nizinami płynie Bug. Na południe od Polesia i Niziny Południowopodlaskiej znajduje się Wyżyna Lubelska (oznaczona odcieniami koloru żółtego), a dalej Roztocze (którego tereny leżą często powyżej trzystu metrów) z zaznaczonym na mapie wzniesieniem Wielki Dział o wysokości trzystu dziewięćdziesięciu metrów na granicy z Ukrainą. Największą rzeką płynącą na wymienionych obszarach jest Wieprz, a na południu San. Na południe od Niziny Wielkopolskiej rozciąga się Wał Trzebnicki, z wysokościami wynoszącymi często ponad dwieście pięćdziesiąt metrów. Idąc dalej na południe, na zachodzie rozciąga się Nizina Śląsko‑Łużycka (jej zachodnią granicę i jednocześnie granicę kraju wyznacza Nysa Łużycka), a na wschodzie Nizina Śląska (z wyszczególnionym na południowym wschodzie Płaskowyżem Głubczyckim), przez jej środek płynie Odra. Dalej na wschód od Niziny Śląskiej mieści się Wyżyna Śląska (w jej zachodniej części zaznaczona Góra Świętej Anny – czterysta metrów nad poziomem morza), a następnie Wyżyna Krakowsko‑Częstochowska z najwyższymi szczytami sięgającymi ponad pięciuset metrów. Następnie znajduje się rozległy obszar Wyżyny Małopolskiej, graniczący na północy z Niziną Mazowiecką. Na północy Wyżyny Małopolskiej zaznaczono Wyżynę Przedborską, w centralnej części Wyżynę Kielecką (z Górami Świętokrzyskimi i ich najwyższym szczytem – Łysicą na sześciuset dwunastu metrach nad poziomem morza), oraz Nieckę Nidziańską na południu. Południową i wschodnia granicę Wyżyny Małopolskiej stanowi Wisła. Między Wyżyną Małopolską (i Wisłą) na północnym zachodzie a Roztoczem (i Sanem) na północnym wschodzie rozciąga się Kotlina Sandomierska. Na południe od niej znajduje się Pogórze Karpackie z wysokościami powyżej czterystu metrów nad poziomem morza. Następnie z Pogórzem Karpackim graniczą Beskidy Zachodnie (z wyszczególnionym Beskidem Wysokim i najwyższym szczytem – Babią Górą na wysokości tysiąca siedmiuset dwudziestu pięciu metrów oraz Gorcami). Na południe od Beskidu Wysokiego zaznaczono Podhale, a dalej Tatry z wysokościami powyżej dwóch tysięcy metrów – wyróżniono najwyższe szczyty: Rysy (dwa tysiące czterysta dziewięćdziesiąt dziewięć metrów) i leżący na Słowacji Gerlach (dwa tysiące sześćset pięćdziesiąt pięć metrów). Następnie na mapie oznaczono Beskidy Środkowe, z wyróżnionym w ich południowej części Beskidem Niskim oraz przełęczą Tylicką leżącą na granicy Polsko‑Słowackiej. Najdalej na wschodzie leżą Beskidy Wschodnie i Bieszczady. Zaznaczono jezioro Solińskie i ich najwyższy szczyt – Tarnicę o wysokości tysiąca trzystu czterdziestu sześciu metrów. Między Sudetami a Niziną Śląsko‑Łużycką znajduje się Pogórze Zachodniosudeckie, na wschód od niego położone jest Przedgórze Sudeckie graniczące na północy z Niziną Śląską. Na terenie Sudetów wyszczególniono mniejsze jednostki. Na terenie Polski, zaczynając od zachodu są to: Góry Izerskie, Przełęcz Szklarską, Karkonosze, Góry Kaczawskie, Przełęcz Lubawską, Góry Stołowe, Góry Sowie, Góry Orlickie, Przełęcz Międzyleską i Góry Złote. Oznaczono najwyższe szczyty, w tym Śnieżkę (tysiąc sześćset dwa metry) i Śnieżnik (tysiąc czterysta dwadzieścia pięć metrów).