Wyzwanie: sprzątanie!

Paweł Wakuła Sprzątanie Świata

[Leśniczy Fryderyk] Piątek z zafrasowaną miną szedł przez las, pchając przed sobą dziecięcy wózeczek. […]
Czego to ludzie nie wyrzucali w lesie! Piątek widział już całe stosy puszek po piwie, gruz, stare lodówki, wraki samochodów i dziesiątki zużytych opon. Pewnego razu pośrodku leśnej polany natknął się na rozpruty tapczan i dwa podniszczone fotele na kółkach.
Leśniczy zachodził w głowę: co kieruje człowiekiem, który wywozi do lasu niemal całe wyposażenie swojego salonu? Czy nie ma śmietnika pod domem?
Oczywiście, za takie wykroczenie grozi surowa kara. Piątek nieraz srożył się, wypisywał mandaty, apelował do sumień i uczciwości… Ale na próżno.
Ludzie wciąż wywozili śmieci do lasu. […]
Nagle podskoczył jak oparzony, bo ktoś zatrąbił za jego plecami. Odwrócił się, żeby powiedzieć parę cierpkich słów dowcipnisiowi, ale tym razem nie był to Wąsacz i jego rozrywkowa kompania.
Na drodze stała ciężarówka z napisem „Gruby Feluś – skup złomu”, wymalowanym koślawymi literami na burcie.
– Korzysta pan z pięknej pogody, żeby pospacerować, co? – wyszczerzył zęby kierowca.
– Nie pańska sprawa – odparł kwaśno Piątek.
– Bez urazy! – zawołał Feluś. – Przecież widzę, że znalazł pan ten szmelc w lesie. Niech go pan wrzuci na pakę i siada obok mnie do szoferki. Podrzucę pana do leśniczówki!
Po chwili jechali razem w stronę Klechd.
– Ten wózek to właściwie sam plastik i szmaty – stwierdził kierowca. – Ale ja go i tak wezmę, bo patrzeć nie mogę, jak takie graty zaśmiecają las.
– Jestem panu wdzięczny – zapewnił go Piątek. – Niewielu jest takich ludzi, jak pan.
– Co też pan mówi! – zaprotestował Feluś. – Właśnie, że jest nas dużo! Zresztą sam się pan przekona jutro!
– Jutro? – zdziwił się Piątek. – A co takiego jest jutro?
– Nie wie pan? – zaśmiał się Feluś. – Trzeci weekend września!
– I co z tego?
– Wielka akcja Sprzątania Świata! – zawołał kierowca. – Do pańskiego leśnictwa przyjadą dzieci ze szkoły w Krzekiszkach, żeby oczyścić las ze śmieci! A to, co uzbierają, zawiozę na wysypisko. […]
Nazajutrz rano Piątek stawił się w umówionym miejscu. Mimo wczesnej pory pod lasem czekał już na niego autokar z uczniami ze szkoły podstawowej w Krzekiszkach oraz ciężarówka Grubego Felusia.
Nauczycielki ustawiły dzieci w dwuszeregu, a potem rozdały im plastikowe worki i rękawice.
– Dzień dobry panu! – zawołała wesoło jedna z nich, niewysoka, rudowłosa dziewczyna. – Dzieci, przywitajcie się z panem leśniczym! […]
Nauczycielka wyciągnęła do Piątka dłoń.
– Na imię mi Klotylda![…]
– Dzieci! – Nauczycielka odwróciła się do swoich podopiecznych. – Będziemy szli za panem leśniczym w odstępie dziesięciu kroków jedno od drugiego. Puszki, butelki i papiery pakujemy do worków. Jeśli znajdziecie coś ciężkiego, wołajcie, wspólnie spróbujemy zwlec to na skraj lasu!
Ruszyli tyralierąt2MCXz8p5R_000tp001tyralierą. Co chwila któreś z dzieci schylało się i doładowywało do worka jakiś śmieć. […]
Gdy ostatni worek znalazł swoje miejsce na pace ciężarówki, okazało się, że sterta śmieci wznosi się wysoko ponad szoferką. 
Piątek nie spodziewał się, że będzie ich aż tyle.
– Czy widzicie ten stos? – spytała nauczycielka. – Jest olbrzymi jak głupota tych, którzy wyrzucili śmieci w lesie. Zanieczyszczając środowisko, ludzie podcinają gałąź, na której sami siedzą! Prawda, panie leśniczy?
Piątek odchrząknął. […]
– Ale jest ktoś, kto zrobił dla tego lasu o wiele więcej niż ja, pan Felicjan i pan leśniczy – powiedziała poważnym tonem Klotylda.
– Kto? – spytała pierwsza z brzegu, pucołowata dziewczynka.
– Wy! – odparła nauczycielka.[…] – Każdy z was przyczynił się do oczyszczenia naszej planety ze śmieci, którymi zasypali ją dorośli! Dziś przed snem możecie z dumą spojrzeć w lustro! […]
Z niknącej za zakrętem ciężarówki Felusia oderwał się jakiś biały kształt i poturlał do rowu.
– Co to było? – spytała Klotylda, osłaniając oczy od słońca.
– Reklamówka ze śmieciami – wzruszył ramionami Piątek. – Zaraz ją zabiorę i wyrzucę do śmietnika w mieście…