Uczta dźwięków

Reprodukcja barwna obrazu olejnego zatytułowanego „Polowanie”. Obraz przedstawia scenę koncertu opisanego przez Adama Mickiewicza w epopei „Pan Tadeusz”. Koncert na bawolim rogu wykonuje Wojski, by ogłosić koniec polowania na niedźwiedzia. Głównym elementem kompozycji jest ukazany w pełnym świetle, na tle lasu, wysoki stary dąb, którego nieco pochylony w prawo pień wyrasta z centrum niewielkiej polany w dolnej partii obrazu. W środkowej partii odchodzą od pnia na prawo i lewo krótkie grube pokręcone konary pokryte zrudziałym listowiem. Nieco wyżej drzewo odbija w lewo w miejscu, gdzie nosi ślad po utraconym konarze, zmniejsza swą grubość, po czym ponownie kieruje się nieznacznie w prawo, a w górnej partii obrazu rozdwaja, przy czym prawa, cieńsza odnoga celuje w jego prawy narożnik. U góry obrazu, obie odnogi, podzielone na drobniejsze gałęzie, giną pośród zielonkawego, niezbyt gęstego listowia wychodzącego za krawędź obrazu. Z miejsca, w którym pień się rozdwoił, wyrasta jeszcze skosem w górę, w stronę lewej krawędzi kompozycji, spora zygzakowata gałąź, której rozgałęzienia, pokryte czerwonobrązowym listowiem, wznoszą się nad koronami pojedynczych sosen przerastających niższe partie lasu w tle. Te widoczne są na tle nieba pokrytego jasnymi obłokami, spomiędzy których padają promienie słońca. Wydobywa ono z ciemnozielonego tła na lewo od dębu postać Wojskiego, który stojąc na szeroko rozstawionych nogach, zwrócony plecami do pnia rozciętego wąską ciemną, długą szczeliną. Wojski ma siwe wąsy, ukazany jest lewym półprofilem, ubrany w zielony płaszcz spięty dwoma pasami przechodzącymi przez pierś i nad biodrami, wsparł się lewą dłonią na trzymanej za lufę strzelbie. Z odchyloną do tyłu głową ubraną w zieloną rogatywkę, dmie w uniesiony wysoko róg przytrzymywany prawą dłonią. U stóp dębu spoczywa rozciągnięte na brzuchu, skierowane łbem w lewo ciało niedźwiedzia. Z jasnym mchem polany kontrastują wyciągnięte, rozłożone szeroko ciemne łapy i pysk. Obwąchuje go nieufnie, z opuszczonym łbem i ogonem, widoczny całkowicie na tle ciemnego futra niedźwiedzia biały pies w brązowe łaty. Drugi podobny do niego, z uniesionym ogonem zaszedł niedźwiedzia z drugiej strony i ułożył pysk i łapę na jego karku za kosmatymi uszami. Na prawo od zwierząt, w jasnym, długim do kostek angielskim płaszczu z peleryną, z niewielką błękitną torbą przewieszoną na pasku, widać postać, stojącego lewym bokiem do widza, kolejnego myśliwego wspartego na strzelbie. Mężczyzna w średnim wieku o szlachetnych rysach ukazanej profilem twarzy to zapewne Hrabia. Wskazują na to zaczesane starannie do tyłu jasne nieokryte niczym włosy, krótko przycięty wąsik, białe koronkowe mankiety koszuli i taki żabot pod szyją. Na prawo od niego, trzymając przed sobą oburącz strzelbę, z lufą skierowaną skosem w górę, w prawą stronę nadchodzi pochylony młodszy mężczyzna w zielonym krótkim płaszczu i tej samej barwy kapelusiku myśliwskim na głowie. To Tadeusz. Jego szczupła ukazana lewym półprofilem twarz skierowana jest na Hrabiego. Pomiędzy nim a dębem w tle, w oddali, przemyka w lewą stronę ksiądz Robak w czerwonobrązowym habicie. Z lewej strony Wojskiego, z lasu w oddali, wychodzą jeden za drugim trzej myśliwi. Idący na czele starzec w jasnym płaszczu unosi w dłoni nad głową czapkę. W dolnym rogu, z lewej strony, kompozycję zamyka najeżona korzeniami pozostałość pnia po wyciętym drzewie.