Od nowoczesnych ruchów politycznych do rewolucji 1905‑1907 na ziemiach polskich
Przyczyny i skutki rewolucji 1905 roku
Rewolucja 1905 w Rosji, co więc za znaczenie ma dla nas Polaków? Czy przyniosła sama w sobie jakieś zmiany czy potrzebny był wysiłek ogółu polskiego społeczeństwa?
Źródła sytuacji rewolucyjnej
W carskiej Rosji zmieniał się stosunek społeczeństwa do bardzo już anachronicznego systemu rządów absolutnych cara. Postęp oświaty, urbanizacji i uprzemysłowienia, a także kontakty z Zachodem rodziły pragnienie swobód demokratycznych i samorządności. Głównymi rzecznikami zmian była inteligencja, a także ziemiaństwo i mieszczaństwo. Napięcie społeczne silnie dawało o sobie znać na wielomilionowej wsi, która domagała się ziemi na własność. Coraz mniej chłopów bezkrytycznie wierzyło w dobre intencje cara‑ojca, rzekomo okłamywanego przez dwór i urzędników. Robotnicy przemysłowi (prawie 3 miliony) byli skrępowani zakazami organizowania się, toteż nie mogli bronić swoich interesów i walczyć o poprawę warunków pracy. Legalny opór nie był możliwy, a za działalność konspiracyjną groziły surowe kary, ze śmiercią włącznie. Przy tym autorytet państwa skutecznie nadszarpnęły kolejne klęski w wojnie z Japonią. Ferment powiększały emancypacyjne dążenia mniejszości narodowych w ramach wielonarodowego państwa, przede wszystkim Polaków i Finów.
Wielu przeciwników caratu współtworzyło odrodzony na początku XX wieku ruch narodnicki lub sympatyzowało z nim. Jego dziedzictwem był specyficzny typ rewolucjonisty, zdeterminowanego, gotowego do poświęcenia życia i do radykalnych działań, z aktami terroru włącznie. Nadawało to charakterystyczny rys kształtującemu się wówczas tajnemu ruchowi robotniczemu. W 1901 roku powstała partia socjalistów‑rewolucjonistów (tzw. eserowców), popierająca akty terroru. W 1903 roku wewnętrznemu podziałowi uległa Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza Rosji (SDPRR, powstała w 1898 r.). W następnych latach miała ona odegrać kluczową rolę w dziejach Rosji. Najważniejszym działaczem SDPRR był Włodzimierz Lenin. Za jego sprawą znaczna część tej partii (czyli bolszewicy, od rosyjskiego słowa oznaczającego „większość”) dążyła do stworzenia zdyscyplinowanej struktury partii, złożonej z zawodowych rewolucjonistów. Pozostających w mniejszości członków partii, którzy nie podzielali wizji Lenina, nazywano mienszewikami (od rosyjskiego słowa oznaczającego „będących w mniejszości”).
Bezpośrednim impulsem, który doprowadził do wybuchu rewolucji, była „krwawa niedziela” 22 stycznia 1905 roku (według kalendarza rosyjskiego był to 9 stycznia; różna datacja wynikała z trwania Rosji carskiej przy starym, juliańskim kalendarzu zamiast obowiązującego w Europie od czasów nowożytnych kalendarza gregoriańskiego). W tym dniu uczestnicy pokojowej demonstracji robotniczej
– pracownicy jednej z petersburskich fabryk – z inspiracji socjaldemokratów udali się pod Pałac Zimowy, aby wręczyć carowi petycję. Domagano się w niej powołania parlamentu, nadania swobód politycznych i zakończenia wojny z Japonią. Tłum, pod przewodnictwem charyzmatycznego popa Gieorgija Gapona, śpiewał pieśni, niósł ikony i portrety cara. Manifestacja w rzeczywistości została zaplanowana przez tajną carską policję, zwaną „ochraną”, której Gapon był współpracownikiem. Jej celem miało być rozładowanie napięcia społecznego. Jednak sytuacja wymknęła się spod kontroli. Przerażony skalą mobilizacji społecznej swoich poddanych, Mikołaj II opuścił Petersburg. Wojsko otworzyło ogień do manifestantów, zabijając około tysiąca osób i raniąc wiele innych.
Ile są warte obietnice cara?
Po wydarzeniach „krwawej niedzieli” miasta w Rosji z dnia na dzień ogarnęła wielka fala strajków i demonstracji. Na wsi chłopi palili dwory i niszczyli uprawy. Eserowcy organizowali akcje terrorystyczne wymierzone w funkcjonariuszy państwowych. Wprawdzie już w marcu Mikołaj II zapowiedział powołanie Dumy Państwowej, czyli organu przedstawicielskiego, lecz nie zamierzał tej obietnicy dotrzymać. Po kolejnym miesiącu zamieszek wprowadził dekretem tolerancję religijną, znosząc ograniczenia dotykające wyznawców religii innej niż prawosławie. Nie ugasiło to rewolucji. W czerwcu 1905 roku wybuchł bunt załogi na pancerniku „Kniaź Patiomkin”, a rewolta zaczęła obejmować kolejne garnizony armii i floty. Jednak do kontynuowania polityki ustępstw zmusił cara dopiero gigantyczny, ponad dwumilionowy strajk powszechny w październiku 1905 roku. Brali w nim udział nie tylko robotnicy,
ale i studenci, urzędnicy i kolejarze. Kraj został sparaliżowany. Była to odpowiedź na podpisanie przez cara upokarzających warunków pokoju z Japonią. Mikołaj II wydał wówczas Manifest konstytucyjny, nazywany październikowym.
Społeczeństwo rosyjskie uwierzyło w deklaracje cara i w krótkim czasie zorganizowało od podstaw legalne życie polityczne. Zwolennicy przekształcenia Rosji w monarchię konstytucyjną uformowali legalną opozycję (tzw. kadeci). Postulat przeprowadzenia radykalnej reformy rolnej głosiło ugrupowanie tzw. trudowików. Natomiast ruch socjalistyczny pozostał w podziemiu, dążąc do obalenia caratu.
Do nielegalnej partii eserowców masowo przystępowali chłopi, a do bolszewików i mienszewików – robotnicy. W niektórych miastach robotnicy organizowali się
w tzw. rady delegatów robotniczych, czyli przedstawicielstwa strajkujących zakładów.
Mikołaj II w czasie rewolucji sięgał po sprzeczne metody działania, pogłębiając kryzys trawiący państwo. Od momentu ogłoszenia ordynacji wyborczej (mało demokratycznej, bo stanowo‑kurialnej i dwustopniowej) w grudniu 1905 roku car w odstępach kilkumiesięcznych zwoływał i rozwiązywał Dumę aż trzykrotnie. Każdorazowo pretekstem do tego był jej polityczny skład i tworzenie się sejmowej opozycji, chociaż w jej ławach zasiadali przedstawiciele legalnych partii. Powodem była całkowita niezdolność absolutnego władcy do kompromisu ze społeczeństwem rosyjskim, tkwiąca głęboko w jego mentalności. Równolegle, posiłkując się siłami skrajnej prawicy (tak zwanych czarnych sotni), inspirował on morderstwa polityczne i pogromy w dzielnicach robotniczych. Społeczeństwo odpowiadało aktami terrorystycznymi (zginęło wielu dygnitarzy carskich) i lokalnymi powstaniami robotniczymi. Wrzało w armii i flocie. Jednak krok po kroku carowi udało się zdławić rewolucję. Pod koniec 1906 roku strajkowały już nie miliony, lecz „tylko” tysiące.
W połowie 1907 roku premier Piotr Stołypin doprowadził do zmiany ordynacji wyborczej na jeszcze mniej demokratyczną i brutalnie stłumił powstanie. Car wycofał się z większości swoich ustępstw, pozwolił jedynie na legalną działalność centrowych i prawicowych partii politycznych oraz stowarzyszeń społecznych, jednak stopniowo zaczął ją ograniczać. Stołypin (zamordowany przez zamachowca w 1911 roku) od 1906 roku zaczął wprowadzać w życie reformę rolną. Pozwalała ona chłopom na występowanie ze wspólnot wiejskich i zakup ziemi (kolektywna własność obowiązywała na wsi rosyjskiej od czasu reformy uwłaszczeniowej Aleksandra II z 1861 roku). Wybuch wojny przerwał jej realizację. Zdaniem niektórych historyków ukończenie reformy prawdopodobnie ocaliłoby Rosję od rewolucji 1917 roku, która ostatecznie obaliła władzę cara.
Królestwo Polskie walczy
Wskaż na obrazie walczących robotników. Wyjaśnij, dlaczego powiewa nad nimi czerwona flaga.
Wybuch wojny rosyjsko‑japońskiej w 1904 roku wywołał poruszenie w Królestwie Polskim, zanim jeszcze padli zabici w czasie „krwawej niedzieli” w Petersburgu. Na wsi zaczęła się walka o wprowadzenie języka polskiego do szkół. Po raz pierwszy w historii chłopstwo masowo przystąpiło do walki o prawa narodowe, spontanicznie polonizując urzędy gminne. Na ulice miast wychodziły tłumy w akcie sprzeciwu wobec mobilizacji do wojska. Po wybuchu rewolucji w Rosji Polacy odpowiedzieli masowymi strajkami na znak solidarności z robotnikami rosyjskimi. Organizowała
je ciesząca się szybko rosnącym poparciem PPS, czyli Polska Partia Socjalistyczna
(na znacznie mniejszą skalę robiły to także SDKPiL – Socjaldemokracja Królestwa Polskiego i Litwy oraz żydowski Bund). Protesty objęły wszystkie główne miasta i ośrodki przemysłowe. Po raz pierwszy od czasów powstania styczniowego dochodziło do zbrojnych starć z policją i wojskiem, po obu stronach byli ranni i zabici. Formowały się zbrojne bojówki partyjne, spośród których najbardziej aktywna była Organizacja Bojowa PPS. Przeprowadzała ona spektakularne zamachy na przedstawicieli władz carskich.
Jakie były obowiązki członka Organizacji Bojowej PPS?
Jaka tematyka dominuje w zaprezentowanym na zdjęciu numerze z 1903 r.?
Do walki przystąpili też studenci i młodzież. W szkołach rozpoczął się masowy strajk, którego celem miała być polonizacja szkolnictwa. W geście solidarności podobne strajki organizowano też poza granicami zaboru rosyjskiego: w Poznańskiem i na Pomorzu. W tym samym czasie w autonomicznej Galicji rozpoczęła się kampania o powszechne prawo wyborcze.
Film dostępny pod adresem /preview/resource/R1OerY6jE170p
Nagranie video. Na początku pojawia się plansza z tytułem „Strajk szkolny w 1905 roku”. Następnie pojawia się prof. dr hab. Teresa Kulak z Uniwersytetu Wrocławskiego. Kobieta siedzi w jasnym pomieszczeniu. W tle biała ściana, powieszone na niej fragmenty grafik, biała kanapa, wzorzyste poduszki. Film kończy się planszą z napisami: prof. dr hab. Teresa Kulak, scenariusz i realizacja Contentplus.pl, na zlecenie Uniwersytetu Wrocławskiego, w ramach projektu "E‑podręczniki do kształcenia ogólnego".
Film dostępny pod adresem /preview/resource/RqWORCLutQt8z
Nagranie video. Na początku pojawia się plansza z tytułem „Udział kobiet w wydarzeniach strajku szkolnego i w innych inicjatywach niepodległościowych po 1905 roku”. Następnie pojawia się prof. dr hab. Teresa Kulak z Uniwersytetu Wrocławskiego. Kobieta siedzi w jasnym pomieszczeniu. W tle biała ściana, powieszone na niej fragmenty grafik, biała kanapa, wzorzyste poduszki. Film kończy się planszą z napisami: prof. dr hab. Teresa Kulak, scenariusz i realizacja Contentplus.pl, na zlecenie Uniwersytetu Wrocławskiego, w ramach projektu "E‑podręczniki do kształcenia ogólnego".
Zapoznaj się z powyższym wykładem. Zanotuj w punktach odpowiedzi na podane pytania.
Czym był strajk szkolny w czasie rewolucji w latach 1905–1907?
Jaka była reakcja społeczeństwa polskiego na strajk?
W jaki sposób strajk wpłynął na życie młodzieży?
Jaką rolę odegrały w strajku szkolnym dziewczęta? Jakie były konsekwencje ich udziału w strajku?
Strajk powszechny, który w październiku 1905 roku sparaliżował Rosję, objął także Królestwo Polskie. Po carskim manifeście październikowym ruch socjalistyczny i narodowy z rozmachem rozwinął legalną działalność polityczną i społeczną. Rozpoczęło się organizowanie związków zawodowych, stowarzyszeń kulturalnych i oświatowych. Prężnie rozwijała się prasa wszystkich odcieni politycznych. Powołano Towarzystwo Kursów Naukowych i Uniwersytet dla Wszystkich. Narodowa Demokracja, za pośrednictwem specjalnie powołanej organizacji, tzw. Macierzy Szkolnej, zaczęła tworzyć sieć polskich szkół. Ten okres wolności i nieskrępowanej aktywności społeczeństwa trwał do momentu, gdy władze rosyjskie wprowadziły stan wojenny (listopad 1905 roku). Represje uderzyły przede wszystkim w socjalistów. Prawica pod kierunkiem endecji, opowiadająca się za taktyczną współpracą z władzami rosyjskimi i preferująca legalne metody działania, wystawiła swoich kandydatów w wyborach do Dumy.
W trakcie rewolucji w latach 1905–1907 ukształtowały się ostatecznie programy polskich partii politycznych. Polską Partię Socjalistyczną (PPS) podzieliły spory na tle taktyki i celów. Część działaczy (tzw. starzy, czyli działacze o dłuższym stażu w partii), z Józefem Piłsudskim na czele, dążyła do wywołania powstania zbrojnego w celu oderwania Królestwa od Rosji. Reszta członków (tzw. młodzi) budowała związki zawodowe i rozwijała działalność strajkową w geście poparcia dla rosyjskich rewolucjonistów. Doprowadziło to do rozłamu: w 1906 roku PPS rozpadła się na dwie partie – „starzy” utworzyli PPS‑Frakcję Rewolucyjną, a „młodzi” Ta druga stała się wkrótce autonomiczną częścią leninowskiej SDPRR. Narodowa Demokracja Romana Dmowskiego całkowicie odcięła się od akcji strajkowej. Jej celem było zdobycie autonomii, czyli statusu, jaki Królestwo Polskie uzyskało na kongresie wiedeńskim w 1815 roku. Starała się także odciągnąć robotników od ruchu socjalistycznego. Taki cel miało utworzenie przez endeków w 1905 roku Narodowego Związku Robotniczego (NZR). Tak daleko posunięte różnice w poglądach na polskie sprawy miały tragiczne konsekwencje: w trakcie rewolucji dochodziło do bratobójczych, nierzadko krwawych, walk między socjalistami i narodowcami.
Najważniejsze ugrupowania polityczne na ziemiach polskich w 1905 roku | ||
|---|---|---|
Nazwa | Data powstania | Najważniejsi działacze |
Socjalno‑Rewolucyjna Partia „Proletariat” | 1882 r. | Ludwik Waryński |
Polska Partia Socjalistyczna (PPS), podzielona w 1906 r. na PPS‑Lewicę i PPS‑Frakcję Rewolucyjną | 1892 r. | Józef Piłsudski, Feliks Perl, Stanisław Wojciechowski |
Polska Partia Socjaldemokratyczna Galicji i Śląska Cieszyńskiego | 1897 r. | Ignacy Daszyński, Herman Lieberman, Jędrzej Moraczewski |
Socjaldemokracja Królestwa Polskiego (SDKP), później Socjaldemokracja Królestwa Polskiego i Litwy (SDKPiL) | 1893 r. | Róża Luksemburg, Julian Marchlewski, Feliks Dzierżyński |
Liga Polska, później Liga Narodowa, następnie Stronnictwo Narodowo- -Demokratyczne | 1887 r. | Roman Dmowski, Zygmunt Balicki, Jan Ludwik Popławski |
Stronnictwo Ludowe, potem Polskie Stronnictwo Ludowe (PSL), podzielone na: PSL „Piast” i PSL‑Lewicę | 1895 r. | Wincenty Witos, Jan Stapiński |
W dziedzinie ekonomicznej cel ten oznaczał:
- przejście środków wytwarzania i komunikacji (ziemi, kopalń, fabryk, kolei itp.) na własność wspólną, społeczną; celową i świadomą kontrolę ogółu pracujących nad całym życiem gospodarczym dla powszechnego dobra;
- zniesienie pracy najemnej i wszelkiego wyzysku.
W dziedzinie politycznej:
- zaprowadzenie niepodległej republiki polskiej, całkowicie i wszechstronnie demokratycznej;
- przekształcenie państwa z narzędzia ucisku w rzeczywisty organ woli zbiorowej;
- zdobycie przez klasę robotniczą władzy w państwie.
Wreszcie w dziedzinie narodowej: zniesienie wszelkiego ucisku narodowego; zjednoczenie Polski”.
PPS-Frakcja Rewolucyjna – główni działacze. Zdjęcie przedstawia mężczyznę z krótkimi włosami i długą, gęstą brodą z wąsami. Ubrany jest w garnitur. Witold Jodko-Narkiewicz (1864–1924) – pochodził z rodziny szlacheckiej, początkowo działacz Socjalno-Rewolucyjnej Partii Proletariat, jeden z najbliższych współpracowników Józefa Piłsudskiego, teoretyk, należał do głównych działaczy PPS-u i PPS-Frakcji Rewolucyjnej. Zdjęcie przedstawia młodego mężczyznę. Ma krótkie włosy, krzaczaste brwi oraz bujne wąsy. Ubrany jest w garnitur. Józef Piłsudski (1867–1935) – polski działacz społeczny i polityczny związany z Polską Partią Socjalistyczną, a po jej rozłamie w 1906 r. z Frakcją Rewolucyjną. Dążył w swojej działalności do połączenia celów socjalistycznych z walką o niepodległość kraju. Zdjęcie przedstawia mężczyznę w garniturze, który siedzi na krześle. Ma krótkie włosy oraz wąsy. Tomasz Arciszewski (1877–1955) – jeden z polityków PPS-u, robotnik, walczący o prawa socjalne, jeden z przywódców Organizacji Bojowej. Zdjęcie przedstawia młodego mężczyznę w garniturze. Ma kręcone, krótkie włosy oraz gęstą brodę z wąsami. Walery Sławek (1879–1939) – członek PPS-u i Organizacji Bojowej, jeden z najbliższych współpracowników Józefa Piłsudskiego. PPS Lewica PPS-Lewica – program. „[…] - zniesienie monarchii i przekształcenie Rosji w państwo demokratyczne oraz republikańskie;
- zniesienie biurokratycznego centralizmu państwowego oraz zdecentralizowanie ustroju państwa, władz jego prawodawczych, administracyjnych i sądowych;
- szeroka autonomia dla Polski, oparta na sejmie prawodawczym;
- zagwarantowanie praw mniejszościom narodowym nie wyodrębnionym w autonomiczne jednostki terytorialne.
W sprawach politycznych PPS Lewica dążyła do oparcia demokracji na następujących reformach:
- powszechne i równe bez różnicy płci prawo wyborcze od 20. roku życia;
- bezpośrednie prawodawstwo ludowe (inicjatywa i referendum);
- szeroki rozwój samorządu miejscowego;
- wybieralność urzędników zajmujących odpowiedzialne stanowiska;
- wolność sumienia i słowa; wolność prasy, zgromadzeń, stowarzyszeń i strajków; nietykalność osobista;
- zniesienie nierówności obywateli wobec prawa; zniesienie praw upośledzających kobietę w stosunku do mężczyzny;
powszechne, bezpłatne i obowiązkowe nauczanie do lat 16 oraz utrzymywanie na koszt ogółu dzieci szkolnych;
- zniesienie armii stałej i zaprowadzenie milicji ludowej;
- uznanie religii za sprawę prywatną obywateli; całkowite oddzielenie instytucji kościelnych od państwowych; świecki charakter szkoły;
- zniesienie podatków pośrednich; wprowadzenie podatku postępowego od dochodów i spadków”.
PPS Lewica — główni działacze. Zdjęcie przedstawia młodą kobietę. Ma krótkie, lekko kręcone włosy. Ubrana jest w jasny strój z wysokim kołnierzem. Maria Koszutska (1876–1939) – polska nauczycielka, działaczka socjalistyczna związana z Polską Partią Socjalistyczną-Lewicą, członkini Komunistycznej Partii Robotniczej Polski; od 1921 r. przebywała na emigracji w ZSRS, skazana w czasie wielkich czystek w 1937 r. na 10 lat więzienia, zmarła w więzieniu dwa lata później. Zdjęcie przedstawia starszego mężczyznę. Jest łysiejący, ma krótką brodę z wąsami. Ubrany jest w garnitur. Stefan Heltman (1886–1937) – pochodził z rodziny inteligenckiej, od wczesnej młodości związany z PPS-em, później jej odłamem lewicowym, działacz komunistyczny, zginął w okresie wielkich czystek w ZSRS. Zdjęcie przedstawia starszego mężczyznę. Jest łysiejący, ma poziome zmarszczki na czole. Maksymilian Horwitz (1877–1937) – polski uczony i matematyk, był związany z PPS-em, a później PPS-Lewicą, międzynarodowy działacz komunistyczny; członek i założyciel Komunistycznej Partii Robotniczej Polski, stracony w okresie wielkich czystek w ZSRS. Zdjęcie przedstawia mężczyznę w garniturze, który siedzi na krześle. Ma krótkie włosy oraz wąsy. Podpiera głowę ręką. Feliks Sachs (1869–1935) – polski lekarz i działacz socjalistyczny pochodzenia żydowskiego, współpracował z Józefem Piłsudskim, następnie był członkiem PPS-Lewicy.
Wskaż podstawowe różnice i podobieństwa między programami PPS‑Frakcji Rewolucyjnej i PPS‑Lewicy w zakresie żądań politycznych, społecznych i ekonomicznych.
Pod koniec rewolucji nasiliła się konfrontacja między władzą rosyjską a polskimi socjalistami. Nastąpiła eskalacja terroru. Organizacja bojowa PPS w dniu krwawych rozliczeń 15 sierpnia 1906 roku dokonała egzekucji kilkudziesięciu policjantów, żandarmów i szpiclów. W kilku akcjach zrabowano pieniądze na potrzeby akcji zbrojnych. Władza rosyjska ujętych rewolucjonistów skazywała na długoletnie więzienie, zapadały też wyroki śmierci. Ostatecznie rewolucję na ziemiach polskich zakończyła akcja lokautu w Łodzi pod koniec 1906 roku, podczas której zamknięto fabryki i zwolniono wszystkich pracowników. Dopiero po wielu miesiącach starań udało się odwołać tę decyzję i ludzie mogli wrócić do pracy.
Napisz inskrypcję, która mogłaby się znaleźć na pomniku.
Skutki rewolucji
O ile kolejne klęski Rosji na Dalekim Wschodzie wzbudziły w Europie zdziwienie, o tyle rewolucja z lat 1905–1907 wywoływała strach. W sąsiednich państwach obawiano się rozprzestrzenienia rewolty, tym bardziej że Królestwo zareagowało wystąpieniami nie tylko o charakterze rewolucyjnym, ale i narodowo‑niepodległościowym. Francja stanęła murem za rządem rosyjskim w przekonaniu, że po wojnie z Japonią Rosja potrzebuje spokoju. W Niemczech liczono się z możliwością wkroczenia do Królestwa w celu obrony wschodnich prowincji, gdyż w panującej tam sytuacji widziano zagrożenie dla własnych mocarstwowych interesów. Jedynie niemiecki ruch socjaldemokratyczny sympatyzował z rosyjskimi rewolucjonistami.
Rozpoznaj postać z mitologii greckiej przedstawioną na emblemacie. Zwróć uwagę na sowę. Wytłumacz, skąd taki wybór.
Rewolucja w Królestwie Polskim przyniosła Polakom pewne korzyści, gdyż na krótko zelżał ucisk narodowy. Udało się wywalczyć prawo do zakładania szkół prywatnych z polskim językiem wykładowym, a także wprowadzić język polski do rządowych szkół elementarnych. Zliberalizowane zostały przepisy dotyczące zakładania stowarzyszeń kulturalnych. Warunki pracy robotników uległy poprawie i zelżały represje wobec Kościoła katolickiego. Dla polskich nurtów politycznych był to czas wielkiej próby i precyzowania programów, niestety w bardzo dramatycznych okolicznościach. Właśnie w dobie rewolucji 1905 roku przeszły one metamorfozę z kadrowych (czyli złożonych z niewielkiej liczby członków) i w większości tajnych organizacji w masowe partie polityczne. Ujawniona wtedy rywalizacja i wzajemna wrogość elit partyjnych i szeregowych członków miały stać się trwałym elementem polskiego życia politycznego.
Film dostępny pod adresem /preview/resource/RZ4FwTHZ7L1Sa
Nagranie video. Na początku pojawia się plansza z tytułem „Rewolucja 1905 roku jako wydarzenie masowe i wielopłaszczyznowe”. Następnie pojawia się prof. dr hab. Teresa Kulak z Uniwersytetu Wrocławskiego. Kobieta siedzi w jasnym pomieszczeniu. W tle biała ściana, powieszone na niej fragmenty grafik, biała kanapa, wzorzyste poduszki. Film kończy się planszą z napisami: prof. dr hab. Teresa Kulak, scenariusz i realizacja Contentplus.pl, na zlecenie Uniwersytetu Wrocławskiego, w ramach projektu "E‑podręczniki do kształcenia ogólnego".
Zapoznaj się z powyższym wykładem.
Zwróć uwagę, jak rewolucja z 1905 roku wpłynęła na działalność emancypacyjną kobiet polskich.
Ćwiczenia
Manifest konstytucyjny (17/30 X 1905)My, Mikołaj Drugi, Cesarz i Samowładca Wszechrosyjski, Król Polski, Wielki Książę Finlandzki itd. – ogłaszamy wszystkim Naszym wiernym poddanym:
Rozruchy i wzburzenia w stolicach i wielu miejscowościach państwa Naszego wielką i ciężką boleścią przepełniły serca Nasze. Szczęście Cesarza rosyjskiego jest związane nierozerwalnie ze szczęściem ludu i boleść ludu jest jego boleścią. Skutkiem zaburzeń obecnie wynikłych może powstać głęboki rozłam wśród narodu i groźba dla całości i jedności Naszego państwa. […] Dla skuteczniejszego spełnienia ogólnych zamierzonych przez Nas do uspokojenia życia państwowego środków, My uznaliśmy za konieczne zjednoczyć działalność władz wyższych. Jako obowiązek rządu My wkładamy na niego wykonanie nieugiętej Naszej woli:
I. Obdarzenia ludności niewzruszonymi podstawami swobody obywatelskiej, na zasadach rzeczywistej nietykalności osoby, swobody sumienia, słowa, zgromadzeń i stowarzyszeń.
II. Nie wstrzymując zamierzonych wyborów do Izby Państwowej, powołania już teraz do udziału w Izbie Państwowej w miarę możności, w związku z krótkim terminem do zwołania Izby Państwowej, tych klas ludności, które obecnie są zupełnie pozbawione praw wyborczych, zapewniwszy następnie dalsze rozwinięcie podstawy powszechnego prawa wyborczego nowo utworzonemu systemowi prawodawczemu i przyjęcia jako stałego przepisu, aby żadne prawo nie mogło zyskać siły bez zezwolenia Izby Państwowej i aby wybranym przez naród była zapewniona możność rzeczywistego udziału w nadzorze nad zgodną z prawem działalnością ustanowionych przez Nas władz.
Źródło: Mikołaj II, Manifest konstytucyjny (17/30 X 1905), [w:] Grzegorz Chomicki, Leszek Śliwa, Wiek XIX. Teksty źródłowe, Kraków 2001, s. 128–129.
Przeczytaj powyższy tekst źródłowy i wskaż prawa, których wprowadzenie zapowiadał Manifest konstytucyjny Mikołaja II. Umieść w tabeli odpowiednie fragmenty tekstu.
swobody obywatelskie, rozszerzenie praw wyborczych do Dumy, uprawnienia ustawodawcze Dumy
| Prawo | Fragment tekstu |
|---|---|
| swobody obywatelskie | |
| rozszerzenie praw wyborczych do Dumy | |
| uprawnienia ustawodawcze Dumy |
Przeczytaj fragment tekstu i skoryguj 5 błędów, które zakradły się w druku. Uzupełnij tabelkę z erratą. „Po ukształtowaniu się bloków militarnych w Europie zaczęły się kształtować wśród aktywnych politycznie Polaków koncepcje działania na wypadek mającej nadejść wojny – tak zwane orientacje polityczne. Narodziły się one w dwóch skonfliktowanych ze sobą środowiskach politycznych: endeckim i ludowym (które w przyszłości zyska nazwę lewicy niepodległościowej), a ich głównymi rzecznikami byli Roman Dmowski i Józef Piłsudski. Piłsudski wiązał nadzieje z Rosją, osłabioną w wyniku wojny z Japonią i rewolucji 1905 roku. Maksimum jego planów w przypadku wygrania wojny przez Ententę obejmowało uzyskanie autonomii w granicach państwa rosyjskiego. Z taką wizją nie godził się związany z PSL Dmowski, który opowiadał się za zbrojną walką o niepodległość i za koncepcją działania we współpracy z Niemcami”.
| Jest | Powinno być |
|---|---|
| socjalistycznym | |
| PPS-Frakcją Rewolucyjną | |
| Austrią |
Podziel podane stwierdzenia na przyczyny i konsekwencje rewolucji 1905 r. na ziemiach polskich. Nie wszystkie stwierdzenia pasują do którejś z kategorii.
wzrost niezadowolenia społeczeństwa, brutalizacja życia publicznego w Królestwie Polskim, nadanie Królestwu Polskiemu autonomii, wybuch wojny rosyjsko-japońskiej, trudne warunki pracy robotników i niskie płace, grupowe zwolnienia robotników, ograniczenia dotyczące posługiwania się językiem polskim w administracji i szkolnictwie, kryzys ekonomiczny w Królestwie Polskim, manifest październikowy cara Mikołaja II, wprowadzenie podstawowego ustawodawstwa chroniącego robotników, ukształtowanie się Polskiej Partii Socjalistycznej, rozłam w polskich partiach politycznych, wzrost represji władz rosyjskich na ziemiach polskich, aktywizacja społeczeństwa polskiego
| Przyczyny | |
|---|---|
| Konsekwencje | |
| Stwierdzenia niepasujące do żadnej z kategorii |
Przeanalizuj poniższą mapę przedstawiającą przebieg rewolucji z lat 1905–1907 na ziemiach polskich, a następnie wykonaj polecenie.
Zapoznaj się z opisem poniższej mapy przedstawiającej przebieg rewolucji z lat 1905–1907 na ziemiach polskich, a następnie wykonaj polecenie.
Wskaż, które z podanych stwierdzeń są prawdziwe, a które fałszywe.
| Stwierdzenie | Prawda | Fałsz |
| Do wystąpień o charakterze rewolucyjnym doszło zarówno w Królestwie Polskim, jak i we wszystkich trzech zaborach. | □ | □ |
| Strajki uczniowskie miały miejsce na obszarze Królestwa Polskiego i Prowincji Poznańskiej, ponieważ tam największy odsetek ludności polskiej stanowiła młodzież w wieku szkolnym. | □ | □ |
| Do wystąpień robotników doszło na ziemiach znajdujących się pod kontrolą Rosji, gdyż na tym obszarze świadomość narodowa robotników była na tyle rozwinięta, że mogli oni formułować hasła walki o niepodległość. | □ | □ |
| W Galicji doszło do wystąpień ludności chłopskiej, ponieważ tam warunki życia chłopów były najcięższe w porównaniu z innymi zaborami. | □ | □ |
Słownik
(gr. autonomia – samorząd) w prawie państwowym najszersze uprawnienia samorządowe jakiegoś terytorium w obrębie państwa, łącznie z własnym prawodawstwem
(fr. barricade), zapora budowana w poprzek ulicy podczas walk ulicznych
(definicja na podstawie słownika PWN)
monarchiczny ustrój państwa z carem na czele; też: system takich rządów
(definicja na podstawie słownika PWN)
(ang. lock‑out - zamknięcie drzwi przed kimś), zamknięcie przedsiębiorstwa i zwolnienie pracowników w celu zmuszenia ich do przyjęcia gorszych warunków pracy
(definicja na podstawie słownika PWN)
(od pierwszych liter nazywana endecją) polski ruch polityczny powstały pod koniec XIX w., głoszący hasła nacjonalistyczne, głównym ideologiem był Roman Dmowski; w 1919 r. ND przemianowana została na Związek Ludowo‑Narodowy
partia robotnicza założona w 1893 r., należała do II Międzynarodówki; głosiła m.in. konieczność obalenia caratu i wprowadzenia ustroju socjalistycznego, a także przyznania Królestwu Polskiemu autonomii w ramach demokratycznej republiki Rosji; organizowała na ziemiach polskich strajki w czasie rewolucji z lat 1905–1907; podczas I wojny światowej głosiła hasła antywojenne, pod koniec 1918 r. połączyła się z PPS‑Lewicą i utworzyła Komunistyczną Partię Polski
zaprzestanie pracy przez pracowników, będące formą walki o zrealizowanie żądań ekonomicznych lub politycznych
(definicja na podstawie słownika PWN)