KOMPOZYCJA OPOWIADANIA
Kompozycja opowiadania powinna być przemyślana tak, by zaciekawić odbiorcę. Należy też pamiętać, że ta forma pisemna ma określoną budowę:

1. Wstęp.
   Tutaj znajdują się informacje o czasie i miejscu rozgrywających się wydarzeń,  zostają wprowadzeni bohaterowie, a także nakreślone okoliczności, w których będzie się rozgrywała akcja.

2. Rozwinięcie.
   Tutaj rozgrywa się cała akcja opowiadania. Należy przedstawić zdarzenia tak, by były ze sobą powiązane w relacje przyczynowo‑skutkowe i by zmierzały do jakiegoś określonego rozwiązania.

3. Zakończenie.
   Tutaj akcja opowiadania zostaje rozwiązania i może pojawić się puentapuentapuenta.

Czasowniki w opowiadaniu wskazują na ruch. Informują, że coś zmienia się w świecie, który jest opisywany. Dostarczają informacji o tym, co się dzieje, gdzie coś lub ktoś się znajduje i w jakim jest stanie. Ich funkcją jest więc dynamizowanie akcji. Podczas opisywania wartkiej akcji powinno się korzystać ze słownika synonimów. Pomaga to uniknąć powtarzania wyrazów w bliskim sąsiedztwie. Dynamikę wydarzeń mogą również podkreślić obrazowe porównania np. Pojawiał się niespodziewanie jak duch.

Świat przedstawiony to jeden z głównych składników utworu literackiego. Jego elementy to:

• czas i miejsce akcji,

• bohaterowie,

• wydarzenia (zdarzenia, wątki przedstawione w utworze).

Retrospekcja w literaturze polega na wprowadzeniu do tekstu literackiego faktów z przeszłości zakłócających jego chronologięchronologiachronologię. Może pełnić różne funkcje:

• opóźniać rozwój akcji;

• przypominać wydarzenia, które wcześniej nie były przez narratora wyeksponowane;

• ujawniać ważne wydarzenia z przeszłości bohatera;

• zwracać uwagę na wydarzenia z przeszłości, które pomagają zrozumieć postępowanie bohatera.

Przykładem retrospekcji w literaturze jest opowieść Gerwazego i spowiedź księdza Robaka w „Panu Tadeuszu” Adama Mickiewicza. Czytelnik  dowiaduje się o przyczynach konfliktu między rodzinami Horeszków i Sopliców oraz o przeszłości Jacka Soplicy.

Retrospekcja jest ciekawym chwytem kompozycyjnym, który służy uzasadnieniu niechronologicznej prezentacji zdarzeń opowiadanej historii.