Ilustracja przedstawia Dwór Moniuszków w Ubielu. Jest to rodzinny dom Stanisława Moniuszki w Ubielu koło Mińska. Na malunku widoczna jest chata ze strzelistym dachem, prowadząca do niej droga oraz drzewa. Na środku napis: Wpływ Stanisława Moniuszki na kształtowanie tożsamości narodowej
Ilustracja przedstawia Dwór Moniuszków w Ubielu. Jest to rodzinny dom Stanisława Moniuszki w Ubielu koło Mińska. Na malunku widoczna jest chata ze strzelistym dachem, prowadząca do niej droga oraz drzewa. Na środku napis: Wpływ Stanisława Moniuszki na kształtowanie tożsamości narodowej
Wpływ Stanisława Moniuszki na kształtowanie tożsamości narodowej
Źródło: Ewelina Boesche, licencja: CC0.
Historia tradycji operowej w Polsce
Tradycja wystawiania opery na terenach polskich sięga czasów panowania Zygmunta III Wazy. Monarcha nie fascynował się sztuką, jednak jego syn, Władysław IV Waza był jej miłośnikiem i mecenasem. Prawdopodobnie z inicjatywy królewicza wystawiono w 1628 roku pierwszą operę w Polsce, a była to GalateaSante Orlandiego i Gabriela Chiabrery`ego [czytaj: kiabrieriego]. W tym samym czasie zadebiutowała La liberazione di Ruggiero dall’isola d’Alcina [czytaj: la liberacione di rudżiero dalizola dalczina], opera napisana przez kobietę – Franceskę Caccini [czytaj: franczeskę kaczcini], co w XVII wieku było niespotykane. Dzieło zyskało tak duży rozgłos, że szlachta zleciła jej przetłumaczenie na język polski. Kiedy Władysław został królem Polski, udostępnił część sali Zamku Królewskiego, dzięki czemu powstała tam opera warszawska – jedna z pierwszych działających stacjonarnie scen operowych w Europie.
R1GrirQaR6ojJ
Ilustracja przedstawia obraz Orazia Gentileschiego pod tytułem „Grająca na lutni”. Dzieło ukazuje młodą kobietę o jasnej cerze i długich, rudych włosach upiętych w warkocze. Ubrana jest w długą suknię. Siedzi przy stole, na krześle okrytym czerwonym suknem. Na stole leżą skrzypce oraz dokumenty. Kobieta w dłoniach trzyma lutnię, na której gra. Po wybraniu ilustracji zostanie odtworzony utwór muzyczny, fragment opery autorstwa Francesci Caccini pod tytułem „La liberazione di Ruggiero dall’isola d’Alcina, Cosě perfida Alcina”. Kompozycja przeznaczona jest na alt i grupę instrumentów akompaniujących. Posiada umiarkowane tempo. Cechuje się dramatycznym charakterem.
Ilustracja przedstawia obraz Orazia Gentileschiego pod tytułem „Grająca na lutni”. Dzieło ukazuje młodą kobietę o jasnej cerze i długich, rudych włosach upiętych w warkocze. Ubrana jest w długą suknię. Siedzi przy stole, na krześle okrytym czerwonym suknem. Na stole leżą skrzypce oraz dokumenty. Kobieta w dłoniach trzyma lutnię, na której gra. Po wybraniu ilustracji zostanie odtworzony utwór muzyczny, fragment opery autorstwa Francesci Caccini pod tytułem „La liberazione di Ruggiero dall’isola d’Alcina, Cosě perfida Alcina”. Kompozycja przeznaczona jest na alt i grupę instrumentów akompaniujących. Posiada umiarkowane tempo. Cechuje się dramatycznym charakterem.
Orazio Gentileschi, „Grająca na lutni” ok. 1626, wikimedia.org, domena publiczna (Ilustracja); Francesca Caccini, „La liberazione di Ruggiero dall’isola d’Alcina”, „Cosě perfida Alcina”, 1625
Źródło: online-skills, licencja: CC BY 3.0.
Powstawało także wiele dzieł komicznych, które nie były przeznaczone na wielkie sceny operowe, lecz jako dedykacje dla wąskiego grona odbiorców, w geście uznania dla czyjejś pracy lub jubileuszu. Takim przykładem jest jednoaktowa Hecaalbo polowanie na zająca, najstarsza znana opera w języku polskim, od nieznanego autora prawdopodobnie dla łowczego, datowana na przełom XVII i XVIII wieku.