Odpowiedzcie na pytania i porozmawiajcie.
O kim mówimy, że jest idealny?
Jak wyobrażacie sobie „chodzący ideał”?
Czy znacie kogoś, kto jest takim ideałem? Jeśli tak, opowiedzcie o nim. Kim jest? Czym się zajmuje? Co spowodowało, że dostrzegacie w nim doskonałość?
Przeczytaj uważnie wiersz Zbigniewa Lengrena pt. „Kto to może być?”. Zastanów się, jakie cechy charakteru ma przedstawiona w tekście osoba.
Kto to może być?Nigdy się nie bił z chłopakami,
nie ciągnął dziewcząt za warkocze,
na spacer chodził z rodzicami
i uczył się okrągły roczek.
”Przepraszam” – mówił i – „dziękuję”,
nogi przed spaniem mył codziennie,
z klasówek nie obrywał dwójek
i wiersze deklamował pięknie.
Nie ściągał i nie podpowiadał,
nie hałasował, siedział prosto,
nie mówił: „… znowu tyle zadał!”,
a w domu się nie kłócił z siostrą.
Jadł chętnie kaszę, pijał tran,
okładał książki i zeszyty,
mył wannę i zakręcał kran,
przyszywał sobie sam guziki!
Przed kolegami się nie chwalił,
robił gazetki, śpiewał w chórze,
gdy było chłodno, nosił szalik,
i nie przechodził przez kałuże.
Nie ślizgał się po korytarzach,
stawał w szeregu, chodził w parach,
wszystkich śniadaniem swym obdarzał
i nigdy nie był na wagarach.
Jak się nazywa? – zapytacie.
Ten chłopiec zwie się ideałem,
lecz muszę wyznać wam otwarcie:
nigdy takiego nie spotkałem.
Zbigniew Lengren
Grafik, rysownik, ilustrator i karykaturzysta. Autor słynnej niegdyś serii rysunkowej z panem Filutkiem i psem Filusiem publikowanej w „Przekroju”. Pisał też wiersze dla dzieci. Laureat Orderu Uśmiechu.
Czy zgadzasz się z którąś z poniższych wypowiedzi? Uzasadnij swój wybór tutaj lub w zeszycie.
Wytłumacz pojęcie „ideał” własnymi słowami i zapisz jego definicję tutaj lub w zeszycie. Następnie znajdź to hasło w słowniku języka polskiego i sprawdź, czy twoje wyjaśnienie wymaga uzupełnienia.
Porozmawiajcie, odpowiadając na pytania:
Dlaczego autor wiersza nigdy nie spotkał chłopca, którego opisał?
W jakim celu autor opisuje kogoś, kogo nie spotkał?
Czy chłopiec opisany w wierszu to rzeczywiście ideał? Uzasadnijcie.
Odrysujcie na kartkach swoje lewe dłonie i podpiszcie je imieniem i nazwiskiem. Podajcie kartki swojemu sąsiadowi z lewej strony. Każdy z was powinien wpisać na kartkę koleżanki lub kolegi jedną cechę charakteru, która ją lub go wyróżnia. Zabawę powtarzajcie tak długo, aż kartki wrócą do właścicieli.
Przeczytaj, jakie cechy twojego charakteru zapisali twoi koledzy i koleżanki. Zgadasz się z nimi? Dlaczego? Zapisz tutaj lub w zeszycie swoje uwagi, np. Uważam, że jestem…, bo…; Uważam, że nie jestem…, bo…
Zaznacz cechy, które najlepiej cię charakteryzują. Możesz dopisać inne, tutaj lub w zeszycie.
odważna/odważny
dowcipna/dowcipny
sprawiedliwa/sprawiedliwy
stanowcza/stanowczy
szczera/szczery
otwarta/otwarty
energiczna/energiczny
spokojna/spokojny
cierpliwa/cierpliwy
niecierpliwa/niecierpliwy
łagodna/łagodny
tajemnicza/tajemniczy
zabawna/zabawny
pracowita/pracowity
Dopasuj do siebie wyrazy przeciwstawne, czyli antonimy.
rozsądny, pracowity, poważny, zarozumiały, nieuprzejmy, nieposłuszny, kłótliwy
lekkomyślny | |
zgodny | |
skromny | |
leniwy | |
grzeczny | |
psotny | |
zdyscyplinowany |
Zmień treść wiersza tak, by przedstawiał przeciwieństwo chłopca o idealnych cechach. Pamiętaj o zachowaniu rymów i liczby sylab w wersach. Zapisz swoją wersję w zeszycie.