Ważne daty

Przełom renesansu i baroku w muzyce

Renesans oraz barok to wyjątkowe epoki w dziejach muzyki. Obie przyniosły olbrzymią ilość zmian, zupełnie nowe instrumenty i idee harmoniczne, a także inne niż wcześniej rozwiązania. Początek renesansu (czyli I połowa XV wieku) był dla muzyki wręcz rewolucyjny - ponieważ nowa epoka zakładała skupienie się na człowieku oraz otaczającym go świecie, to zaowocowało to uznaniem muzyki za sztukę. Podczas renesansu powstała mocna zależność teorii i praktyki muzycznej. W czasie średniowiecza praktyka była zależna od teorii; na skutek wielu zmian to praktyka zdobyła rolę wiodącą, natomiast teoria miała stać się jej odzwierciedleniem.

Trudno ściśle określić datę rozpoczęcia renesansu. Jeszcze trudniejsze jest wskazanie granic czasowych baroku. Powodem jest współistnienie tendencji zachowawczych (próbujących powstrzymać nowe idee) i postępowych, tworzących zupełnie nowe rozwiązania. Okres przejściowy renesansu oraz baroku charakteryzuje się pewnego ścieraniem ogromnej ilości tendencji, które bardzo różniły się w zależności od państwa, ośrodka czy konkretnego kompozytora.

Renesans - Charakterystyka epoki oraz formy muzyki religijnej

R76piRtjyBZIp1

Ilustracja przedstawia pomnik kompozytora Giovanniego Pierluigiego da Palestriny z Włoch. Mężczyzna z krótkimi włosami, ma zamyślony wyraz twarzy. Prawą rękę ma uniesioną ku górze, w lewej trzyma otwartą książkę. Ubrany jest w szaty.

Rozwój muzyki w epoce renesansu nie mógłby istnieć, gdyby nie zmiany i wynalazki. Wynaleziony w połowie XV wieku przez Jana Gutenberga druk szybko zwrócił uwagę kompozytorów. W 1501 roku w Wenecji pierwsze utwory były drukowane za pomocą ruchomych czcionek. To dzięki temu wynalazkowi możliwe stały się o wiele bardziej nasilone wzajemne kontakty kompozytorów, a także ogromny wzrost repertuaru muzycznego wielu grup muzycznych. Co ciekawe, w Polsce pierwsze nuty były drukowane już w 1515 roku, co spowodowało powstanie pierwszych wydawnictw muzycznych.

Chociaż podczas renesansu nadal dominowała muzyka wokalna, to jednak formy czysto instrumentalne zyskiwały na znaczeniu podczas trwania epoki. Wpływ na to zjawisko miały prace teoretyczne, które skupiały się wokół tonalności utworów. Inną kwestią była ciągła praca nad tworzeniem i udoskonalaniem instrumentów muzycznych.

Dwiema najważniejszymi formami polifonicznej muzyki wokalnej w renesansie były motet oraz msza. Oprócz nich należy pamiętać o kanonie - był on stosowany jako technika w obu wymienionych formach, ale także samodzielnie.

Motet podczas renesansu był utworem a cappellaA cappellaa cappella. Jego treść odnosiła się do tekstów religijnych: najczęściej hymnów, psalmów czy pieśni maryjnych. Z uwagi na popularność tej formy nie da się wskazać jednej, określonej postaci - zdecydowana większość kompozytorów w renesansie tworzyła motety, co przełożyło się na bardzo duże zróżnicowanie. Najbardziej typowy motet z okresu renesansu ma dwie części i jest dwu-, trzy- lub czterogłosowy. Często spotykane jest również zastosowanie cantus firmusCantus firmuscantus firmus oraz techniki nota contra notamNota contra notamnota contra notam. Najważniejsi kompozytorzy motetów to Giovanni Pierluigi da Palestrina (1525‑1594) oraz Orlando di Lasso (1532‑1594).

Msza w okresie renesansu przeżyła swój rozkwit, gdyż była formą bardzo popularną. Najczęściej była utworem czterogłosowym o zmiennej liczbie części: stosowano zarówno ordinarium missaeOrdinarium missaeordinarium missae, jak i tzw. mszę krótką (missa brevisMissa brevismissa brevis), w której opracowywane muzycznie były tylko niektóre części (najczęściej Kyrie oraz Gloria). Podział mszy z uwagi na techniki to:

• msza oparta na cantus firmus (często opierano się o chorał gregoriański oraz pieśni religijne),

• msza parodiowana (tzw. missa parodia; nie oznacza to parodii w obecnym rozumieniu tego słowa, a bardziej technikę wariacyjną. Korzystano z kompozycji własnych lub innych kompozytorów, które po zmianach tworzyły zupełnie nowy utwór),

• msza przeimitowana (korzystająca z techniki przeimitowanej).

Kanon może oznaczać technikę lub samodzielną formę. Jest to również o tyle istotne, iż w renesansie termin fuga oznaczał stosowanie imitacji ścisłej, czyli technikę kanonu; od baroku to samo słowo było stosowane do określenia formy polifonicznej o pewnych cechach. Sama budowa kanonu polega na imitowaniu - powtarzaniu melodii w sposób ścisły przy przesunięciu o jednostkę czasową, która dzięki temu jest równocześnie własnym kontrapunktem.

R7Qv3nGOe8m7w1

Ilustracja przedstawia kartkę z nutami przedstawiającą prosty kanon trzygłosowy.

Renesans - instrumenty muzyczne i pierwsze formy instrumentalne

Głos przez długi czas był uznawany za najdoskonalszy instrument muzyczny; to powodowało, iż powstające utwory były czysto wokalne lub wokalno‑instrumentalne (czasem instrumenty towarzyszyły śpiewowi). Dopiero XVI wiek przyniósł zainteresowanie muzyką instrumentalną, czego ukoronowaniem był barok. Wiele kompozycji barokowych nie mogłoby jednak powstać, gdyby nie rozpoczęty już podczas renesansu proces rozwoju instrumentarium. Ponieważ w epoce odrodzenia nie było orkiestr, to skład kapel był mocno zmienny; powodowało to pewną dowolność oraz zróżnicowanie w ilości wykonawców. Najpopularniejsze były instrumenty dęte drewniane oraz blaszane; z czasem zainteresowanie skierowało się także ku instrumentom smyczkowym, a także ku instrumentom, które mogły wykonywać akordy - wśród nich należy wyróżnić przede wszystkim lutnię oraz organy. Lutnia jako instrument pozwoliła na rozwój pewnego rodzaju wirtuozostwa; także udoskonalenie organów sprawiło, iż stały się one bardzo popularne.

Zapis muzyki instrumentalnej korzystał z nowego rodzaju notacji - tabulaturyTabulaturatabulatury. Polegał on na uproszczonej formie zapisu dźwięków - za pomocą liter lub cyfr. Najpopularniejsze były tworzone na lutnie i organy, w Hiszpanii także na gitary i vihueleVihuelavihuele; tabulatury nie miały stałego modelu, co powodowało ich zróżnicowanie w zależności od ośrodka.

Początkowo muzyka instrumentalna bazowała na transkrypcjach utworów wokalnych, z czasem jednak powstały samodzielne formy instrumentalne. Wśród tych ostatnich należy wyróżnić tańce (z czasem wykształciły one formę suity), preludia i toccaty (wirtuozowskie utwory, najczęściej na organy). Ważnymi formami był też ricercarRicercarricercar, który jest określany jako przejściowe ogniwo między renesansowym kanonem, a barokową fugą oraz canzona, która pozwoliła na powstanie formy sonaty.

R1NDMLURnMCiB1

Ilustracja przedstawia przykład numerycznej tabulatury, książki Orphenica Lyra autorstwa Miguela de Fuenllana z 1554 roku. Czerwone cyfry oznaczają partię głosową.

Barok - charakterystyka epoki oraz formy wokalno‑intrumentalne

W obecnych czasach barok postrzega się jako epokę wyjątkowo kreatywną i artystycznie interesującą, ponieważ to najdłuższy okres w sztuce nowożytnej, to można wskazać sporą ilość jego zasad oraz wyjątkowe znaczenie dla nurtów późniejszych. Co ciekawe, początkowo sama nazwa barok miała negatywne znaczenie - słowo barocco pochodzi z języka portugalskiego i oznacza zdeformowaną perłę. Był to wyraz niechęci do epoki spowodowany przekonaniem o doskonałości renesansu oraz wspaniałości nawiązań do antyku.

W kontekście najważniejszych zdobyczy baroku, najbardziej istotne to:

• powstanie harmonii funkcyjnej oraz jej podbudowy teoretycznej;

• usamodzielnienie faktury wokalnej oraz instrumentalnej;

• stworzenie nowych form i gatunków muzycznych;

• zjawisko basso continuoBasso continuobasso continuo, czyli tzw. basu cyfrowanego.

RPrKhGcdR5TOT1

Fotografia przedstawia przykład basso continuo, czyli tzw. basu cyfrowanego.

Rozwój instrumentarium oraz zainteresowanie dramatycznymi gatunkami zaowocowało powstaniem nowych form muzycznych. Wśród nich należy wyróżnić operę, kantatę oraz oratorium.

Opera powstała pod koniec XVI wieku we Florencji, gdzie działała grupa kompozytorów, muzyków oraz uczonych, których dziś nazywa się Cameratą florencką. Ich działalność skupiła się na stworzeniu nowej formy, która miała nawiązywać do antycznej tragedii greckiej. Szerokie stosowanie monodii pozwoliło na stworzenie formy, w której główną rolę grają głosy ludzkie z towarzyszeniem akompaniamentu; stanowiła ona połączenie muzyki oraz dramatu. W pewnym momencie rozwoju powstało rozróżnienie partii wokalnych na arie (mające zachwycać kunsztem struktury muzycznej) i recytatywy (mające przedstawiać akcję dramatyczną).

Kantata jest jedną z najbardziej zróżnicowanych form; ma mniejsze rozmiary, niż opera czy oratorium. Kantaty można dzielić z uwagi na różne kryteria: język (najczęściej łaciński i włoski, ale też francuski czy angielski), treść (religijna bądź świecka), gatunek literacki (dramat, liryka bądź epika), obsadę wokalną (solowa bądź z towarzyszeniem chóru) i właściwości formalne.

Oratorium to utwór o tematyce religijnej, który nie należy do form liturgicznych. Zawiera część elementów opery (takich jak arie i recytatywy), jednak obie te formy dzieli sporo różnic. Wśród nich można wyróżnić treść (świecką dla opery, religijną w oratorium), epickość teoratorium (akcja jest opowiadana, a w konsekwencji statyczna - nie zawiera ruchu scenicznego, a także atrybutów scenicznych) oraz dominującą rolę chóru. Jako forma oratorium najczęściej składa się z dwóch lub trzech części głównych; każda z nich może być dzielona wewnętrznie na poszczególne elementy (np. chóry czy fragmenty instrumentalne). Najbardziej znane oratoria tworzył Georg Friedrich Haendel (1685‑1759).

Rhsgw6EfG6i1Q1

Ilustracja przedstawia portret dostojnego mężczyzny - Georga Friedricha Haendela. Niemiecki kompozytor późnego baroku, który dokonał syntezy barokowych osiągnięć muzycznych. Mężczyzna na głowie ma siwą perukę, ubrany jest w białą koszulę z żabotem i czarną marynarkę. Twarz ma spokojną, ale poważną.

Barok - formy instrumentalne

Ambicje oraz prace kompozytorów w połączeniu z teoretykami muzyki wymusiły na instrumentarium barokowym wiele zmian. Instrumenty wykazujące niedostatki techniczne mogły albo zostać udoskonalone, albo wyparte przez doskonalsze konstrukcje. Przykładowo flety i fagoty (a później także obój) stały się popularne pośród instrumentów dętych drewnianych, jednak bardzo wiele innych instrumentów z tej grupy przestało być używanych.

Znaczenie basso continuo dla muzyki baroku spowodowało, iż pozycja instrumentów mogących realizować tą technikę mocno wzrosła bądź została umocniona; wśród nich należy wyróżnić organy, klawesyn oraz lutnię, a w XVIII wieku także fortepian.

Najważniejsze instrumentalne formy cykliczne baroku to koncert solowy, concerto grosso, suita oraz sonata.

Concerto grosso to typ koncertu barokowego, który zawiera swoiste współzawodnictwo dwóch grup: concertino (instrumenty solowe) oraz grosso (orkiestry). W pierwszej grupie znajdowały się najczęściej I i II skrzypce oraz wiolonczela i klawesyn; do drugiej należała mała orkiestra smyczkowa, z czasem dołączono do niej instrumenty dęte.

Suita jest formą, która jest nazywana muzyczną wizytówką baroku. Jej podstawowy schemat obejmował cztery tańce o różnym pochodzeniu: niemieckim (allemande), francuskim (courante), hiszpański (sarabande) oraz angielskim (gigue). Suity były przeznaczone głównie na instrumenty klawiszowe.

Sonata wywodzi się od renesansowej canzony i rozwinęła się w XVII wieku. Ze względu na obsadę rozróżniano sonatę triową (na dwa instrumenty solowe i jeden realizujący bas cyfrowany) oraz solową (na jeden instrument solowy i basso continuo); z rzadka pojawiały się też sonaty na trzy solowe instrumenty oraz basso continuo. W połowie wieku wykształciły się dwie formy sonatoweForma sonatowaformy sonatowe: da chiesa, czyli kościelna, oraz da camera, dworska (mocno tożsama z suitą). Ta pierwsza została mocno rozwinięta przez Arcangelo Corelliego (1653‑1713.), który stworzył czteroczęściową formę o następującym porządku tempa: wolne‑szybkie‑wolne‑szybkie. W roli instrumentów solowych kompozytorzy obsadzali zazwyczaj skrzypce, organy oraz klawesyn.

RjqRchIdbjrb71

Portret dostojnego mężczyzny z falą loków na głowie - Arcangelo Corelli. Włoski kompozytor i skrzypek. Jeden z przedstawicieli baroku w muzyce, wirtuoz skrzypiec i kompozytor utworów.

Fuga

Do wykształcenia się fugi przyczyniły się istniejące już wcześniej formy imitacyjne, głównie renesansowy kanon i późniejszy ricercar. Sama fuga z techniki imitacji korzysta jedynie w tematach oraz odcinkach zawierających kanon; łączniki oraz epizody mogą być skonstruowane inaczej. Fuga jest formą różnorodną - może być wykonywana zarówno instrumentalnie, jak i wokalnie; dodatkowo istnieje i jako samodzielna forma, i jako fragment suity czy symfonii. Sam temat jest melodią rozpoczynającą fugę, która jest wprowadzana jednogłosowo. Istotna jest też odpowiedź, która jest powierzona głosowi imitującemu temat - najczęściej używana jest tu technika imitacyjna w kwarcie bądź kwincie. Kolejnym ważnym elementem są kontrapunkty, prowadzone jednocześnie z tematem, które pomagają w ustanowieniu jednolitości motywicznej tematu oraz określeniu tonacji i jej zmian.
Najbardziej znane fugi były tworzone podczas baroku przez Jana Sebastiana Bacha (1685‑1750). Forma najczęściej posiadała trzy (fuga e‑moll z pierwszego tomu Das Wohltemperierte Klavier Bacha), cztery (fuga F‑dur z pierwszego tomu Das Wohltemperierte Klavier Bacha) lub dwie części (fuga C‑dur z pierwszego tomu Das Wohltemperierte Klavier Bacha).

Rrs8c9XWP6XrH1

Portret dostojnego mężczyzny z siwą peruką na głowie, która ma falę loków - Jan Sebastian Bach. Kompozytor i organista niemiecki w epoce baroku, jeden z najwybitniejszych artystów w dziejach muzyki, kompozytor dworski. Ubrany jest w białą koszulę i ciemną marynarkę. Wyraz twarzy ma spokojny.

RC2VwssATT5TD

Ilustracja interaktywna przedstawia Jana Sebastiana Bacha. Portret dostojnego mężczyzny z siwą peruką na głowie, która ma falę loków. Kompozytor i organista niemiecki w epoce baroku, jeden z najwybitniejszych artystów w dziejach muzyki, kompozytor dworski. Ubrany jest w białą koszulę i ciemną marynarkę. Wyraz twarzy ma spokojny. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Jan Sebastian Bach jest zaliczany do dwóch z najważniejszych kompozytorów epoki baroku i jednego z najbardziej znanych na świecie; jego dzieła zostały nawet umieszczone na płytach wysłanych z sondami Voyager w kosmos jako przykład ludzkiej sztuki. Urodził się w 1685 roku, zmarł w 1750, co dla części badaczy wyznacza datę końcową epoki baroku. Przez całe swoje życie skomponował ponad tysiąc utworów, które dopiero w XX wieku doczekały się kategoryzacji (numery jego dzieł są oznaczane jako BMV).

Ilustracja interaktywna przedstawia Jana Sebastiana Bacha. Portret dostojnego mężczyzny z siwą peruką na głowie, która ma falę loków. Kompozytor i organista niemiecki w epoce baroku, jeden z najwybitniejszych artystów w dziejach muzyki, kompozytor dworski. Ubrany jest w białą koszulę i ciemną marynarkę. Wyraz twarzy ma spokojny. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Jan Sebastian Bach jest zaliczany do dwóch z najważniejszych kompozytorów epoki baroku i jednego z najbardziej znanych na świecie; jego dzieła zostały nawet umieszczone na płytach wysłanych z sondami Voyager w kosmos jako przykład ludzkiej sztuki. Urodził się w 1685 roku, zmarł w 1750, co dla części badaczy wyznacza datę końcową epoki baroku. Przez całe swoje życie skomponował ponad tysiąc utworów, które dopiero w XX wieku doczekały się kategoryzacji (numery jego dzieł są oznaczane jako BMV).

1

1. Jan Sebastian Bach jest zaliczany do dwóch z najważniejszych kompozytorów epoki baroku i jednego z najbardziej znanych na świecie; jego dzieła zostały nawet umieszczone na płytach wysłanych z sondami Voyager w kosmos jako przykład ludzkiej sztuki. Urodził się w 1685 roku, zmarł w 1750, co dla części badaczy wyznacza datę końcową epoki baroku. Przez całe swoje życie skomponował ponad tysiąc utworów, które dopiero w XX wieku doczekały się kategoryzacji (numery jego dzieł są oznaczane jako BMV).

RnF2eKYmP8Aiy

Ilustracja interaktywna przedstawia: Portret Antonio Vivaldiego. Czarno biała rycina mężczyzny. W ręce trzyma nuty. Ubrany jest w płaszcz i koszulę z żabotem. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Antonio Vivaldi przyszedł na świat w 1678 roku w Wenecji, gdzie mieszkał przez większą część życia. Był wyjątkowo uznanym skrzypkiem i kompozytorem, znanym przede wszystkim ze zbioru koncertów Cztery Pory Roku. Po śmierci został zapomniany, a jego sława powróciła dopiero w XX wieku; z tego względu nadal odnajdywane są jego utwory. Szacuje się, iż stworzył przynajmniej osiemset kompozycji. Zmarł w Wiedniu w 1741 roku.

Ilustracja interaktywna przedstawia: Portret Antonio Vivaldiego. Czarno biała rycina mężczyzny. W ręce trzyma nuty. Ubrany jest w płaszcz i koszulę z żabotem. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Antonio Vivaldi przyszedł na świat w 1678 roku w Wenecji, gdzie mieszkał przez większą część życia. Był wyjątkowo uznanym skrzypkiem i kompozytorem, znanym przede wszystkim ze zbioru koncertów Cztery Pory Roku. Po śmierci został zapomniany, a jego sława powróciła dopiero w XX wieku; z tego względu nadal odnajdywane są jego utwory. Szacuje się, iż stworzył przynajmniej osiemset kompozycji. Zmarł w Wiedniu w 1741 roku.

1

1. Antonio Vivaldi przyszedł na świat w 1678 roku w Wenecji, gdzie mieszkał przez większą część życia. Był wyjątkowo uznanym skrzypkiem i kompozytorem, znanym przede wszystkim ze zbioru koncertów Cztery Pory Roku. Po śmierci został zapomniany, a jego sława powróciła dopiero w XX wieku; z tego względu nadal odnajdywane są jego utwory. Szacuje się, iż stworzył przynajmniej osiemset kompozycji. Zmarł w Wiedniu w 1741 roku.

RUHSaAkfeDe40

Ilustracja interaktywna przedstawia: G.F. Händel, Balthasar Denner. Mężczyzna ma perukę z długimi białymi włosami skręconymi w loki. Ubrany jest w czarny płaszcz i białą koszulę z żabotem. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Georg Friedrich Haendel to drugi (po Janie Sebastianie Bachu) z najbardziej znanych kompozytorów epoki baroku; urodził się w 1685 roku, tym samym, co Bach oraz Scarlatti. Chociaż urodził się na terenie Niemiec, to najbardziej znany jest ze swojej działalności w Wielkiej Brytanii; jest nawet uznawany za narodowego kompozytora Anglii. Jest szeroko znany ze swoich oratoriów, z których najsłynniejsze to Mesjasz.

Ilustracja interaktywna przedstawia: G.F. Händel, Balthasar Denner. Mężczyzna ma perukę z długimi białymi włosami skręconymi w loki. Ubrany jest w czarny płaszcz i białą koszulę z żabotem. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Georg Friedrich Haendel to drugi (po Janie Sebastianie Bachu) z najbardziej znanych kompozytorów epoki baroku; urodził się w 1685 roku, tym samym, co Bach oraz Scarlatti. Chociaż urodził się na terenie Niemiec, to najbardziej znany jest ze swojej działalności w Wielkiej Brytanii; jest nawet uznawany za narodowego kompozytora Anglii. Jest szeroko znany ze swoich oratoriów, z których najsłynniejsze to Mesjasz.

1

1. Georg Friedrich Haendel to drugi (po Janie Sebastianie Bachu) z najbardziej znanych kompozytorów epoki baroku; urodził się w 1685 roku, tym samym, co Bach oraz Scarlatti. Chociaż urodził się na terenie Niemiec, to najbardziej znany jest ze swojej działalności w Wielkiej Brytanii; jest nawet uznawany za narodowego kompozytora Anglii. Jest szeroko znany ze swoich oratoriów, z których najsłynniejsze to Mesjasz.

RlUuiP7XgJUfa

Ilustracja interaktywna przedstawia: Portret Arcangelo Corelliego. Na czarno-białej rycinie widać portret mężczyzny w długich kręconych włosach.. Spojrzenie ma skierowane gdzies w dal. Ubrany jest w strój zgodny z epoką. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Arcangelo Corelli był barokowym wirtuozem skrzypiec, urodzonym we Włoszech w 1653 roku. Jego kompozycje wyróżniały się na tle współczesnych mu kompozytorów - tworzył wyłącznie muzykę instrumentalną, ze szczególnym wskazaniem na instrumenty smyczkowe. Jego prace pozwoliły na rozwój wirtuozostwa instrumentów smyczkowych oraz wiolinistyki.

Ilustracja interaktywna przedstawia: Portret Arcangelo Corelliego. Na czarno-białej rycinie widać portret mężczyzny w długich kręconych włosach.. Spojrzenie ma skierowane gdzies w dal. Ubrany jest w strój zgodny z epoką. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Arcangelo Corelli był barokowym wirtuozem skrzypiec, urodzonym we Włoszech w 1653 roku. Jego kompozycje wyróżniały się na tle współczesnych mu kompozytorów - tworzył wyłącznie muzykę instrumentalną, ze szczególnym wskazaniem na instrumenty smyczkowe. Jego prace pozwoliły na rozwój wirtuozostwa instrumentów smyczkowych oraz wiolinistyki.

1

1. Arcangelo Corelli był barokowym wirtuozem skrzypiec, urodzonym we Włoszech w 1653 roku. Jego kompozycje wyróżniały się na tle współczesnych mu kompozytorów - tworzył wyłącznie muzykę instrumentalną, ze szczególnym wskazaniem na instrumenty smyczkowe. Jego prace pozwoliły na rozwój wirtuozostwa instrumentów smyczkowych oraz wiolinistyki.

R1TVVv12sj5Fi

Ilustracja interaktywna przedstawia portret Giuseppe Tartiniego. Czarno biała rycina przedstawia mężczyznę z duzym garbatym nosem. Jego twarz zwrócona jest w lewą stronę; Włosy ma długie, skręcone w loki. Ubrany jest w obszerny płaszcz. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Giuseppe Tartini był znanym skrzypkiem, kompozytorem oraz pedagogiem baroku. Urodził się w 1692 roku na terenie Włoch; założył szkołę, w której uczył zarówno zasad kompozycji, jak i techniki gry na skrzypcach. Jego teorie dotyczące smyczkowania ukształtowały nowoczesną technikę instrumentalną; ponadto był jednym z prekursorów techniki podwójnych chwytów.

Ilustracja interaktywna przedstawia portret Giuseppe Tartiniego. Czarno biała rycina przedstawia mężczyznę z duzym garbatym nosem. Jego twarz zwrócona jest w lewą stronę; Włosy ma długie, skręcone w loki. Ubrany jest w obszerny płaszcz. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Giuseppe Tartini był znanym skrzypkiem, kompozytorem oraz pedagogiem baroku. Urodził się w 1692 roku na terenie Włoch; założył szkołę, w której uczył zarówno zasad kompozycji, jak i techniki gry na skrzypcach. Jego teorie dotyczące smyczkowania ukształtowały nowoczesną technikę instrumentalną; ponadto był jednym z prekursorów techniki podwójnych chwytów.

1

1. Giuseppe Tartini był znanym skrzypkiem, kompozytorem oraz pedagogiem baroku. Urodził się w 1692 roku na terenie Włoch; założył szkołę, w której uczył zarówno zasad kompozycji, jak i techniki gry na skrzypcach. Jego teorie dotyczące smyczkowania ukształtowały nowoczesną technikę instrumentalną; ponadto był jednym z prekursorów techniki podwójnych chwytów.

R1C7y5QciFjwq

Ilustracja interaktywna przedstawia portret Georga Philippa Telemanna. Czarno biała ilustracja przedstawia mężczyznę ubranego w strój zgodny z epoką. Ręce trzyma oparte o ksiązki. Włosy ma kręcone. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Georg Philipp Telemann urodził się w 1681 roku na terenie dzisiejszych Niemiec; był multiinstrumentalistą, który sam uczył się gry na instrumentach, takich jak flet, organy czy skrzypce. Pozostawił po sobie ponad trzy tysiące utworów, uznanych za swoje postępowe pomysły; z uwagi na ilość kompozycji, jest dziś określany jako najbardziej płodny kompozytor świata.

Ilustracja interaktywna przedstawia portret Georga Philippa Telemanna. Czarno biała ilustracja przedstawia mężczyznę ubranego w strój zgodny z epoką. Ręce trzyma oparte o ksiązki. Włosy ma kręcone. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Georg Philipp Telemann urodził się w 1681 roku na terenie dzisiejszych Niemiec; był multiinstrumentalistą, który sam uczył się gry na instrumentach, takich jak flet, organy czy skrzypce. Pozostawił po sobie ponad trzy tysiące utworów, uznanych za swoje postępowe pomysły; z uwagi na ilość kompozycji, jest dziś określany jako najbardziej płodny kompozytor świata.

1

1. Georg Philipp Telemann urodził się w 1681 roku na terenie dzisiejszych Niemiec; był multiinstrumentalistą, który sam uczył się gry na instrumentach, takich jak flet, organy czy skrzypce. Pozostawił po sobie ponad trzy tysiące utworów, uznanych za swoje postępowe pomysły; z uwagi na ilość kompozycji, jest dziś określany jako najbardziej płodny kompozytor świata.

Zadania

Słownik pojęć

Źródło:

• Wojciech Marchwica, Słownik muzyki, Zielona Sowa, Kraków 2006

Galeria dzieł sztuki

R76piRtjyBZIp1

Ilustracja przedstawia pomnik kompozytora Giovanniego Pierluigiego da Palestriny z Włoch. Mężczyzna z krótkimi włosami, ma zamyślony wyraz twarzy. Prawą rękę ma uniesioną ku górze, w lewej trzyma otwartą książkę. Ubrany jest w szaty.

R1NDMLURnMCiB1

Ilustracja przedstawia przykład numerycznej tabulatury, książki Orphenica Lyra autorstwa Miguela de Fuenllana z 1554 roku. Czerwone cyfry oznaczają partię głosową.

Rhsgw6EfG6i1Q1

Ilustracja przedstawia portret dostojnego mężczyzny - Georga Friedricha Haendela. Niemiecki kompozytor późnego baroku, który dokonał syntezy barokowych osiągnięć muzycznych. Mężczyzna na głowie ma siwą perukę, ubrany jest w białą koszulę z żabotem i czarną marynarkę. Twarz ma spokojną, ale poważną.

RjqRchIdbjrb71

Portret dostojnego mężczyzny z falą loków na głowie - Arcangelo Corelli. Włoski kompozytor i skrzypek. Jeden z przedstawicieli baroku w muzyce, wirtuoz skrzypiec i kompozytor utworów.

Rrs8c9XWP6XrH1

Portret dostojnego mężczyzny z siwą peruką na głowie, która ma falę loków - Jan Sebastian Bach. Kompozytor i organista niemiecki w epoce baroku, jeden z najwybitniejszych artystów w dziejach muzyki, kompozytor dworski. Ubrany jest w białą koszulę i ciemną marynarkę. Wyraz twarzy ma spokojny.

Biblioteka muzyczna