Wróć do informacji o e-podręczniku Wydrukuj Pobierz materiał do PDF Pobierz materiał do EPUB Pobierz materiał do MOBI Zaloguj się, aby dodać do ulubionych Zaloguj się, aby skopiować i edytować materiał Zaloguj się, aby udostępnić materiał Zaloguj się, aby dodać całą stronę do teczki
E-materiały do kształcenia zawodowego

Budowa maszyn ogrodniczych

OGR.02. Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych – ogrodnik 611303

OGR.02. Zakładanie i prowadzenie upraw ogrodniczych – technik ogrodnik 314205

Połączenia rozłączne i nierozłączne, sprzęgła, silniki, maszyny ogrodnicze

ATLAS INTERAKTYWNY

8

Spis treści

1. Połączenia rozłączne i nierozłączne1. Połączenia rozłączne i nierozłączne

2. Połączenia nierozłączne2. Połączenia nierozłączne

3. Połączenia rozłączne3. Połączenia rozłączne

4. Sprzęgła4. Sprzęgła

5. Silniki5. Silniki

6. Legenda – symbole graficzne stosowane na schematach6. Legenda – symbole graficzne stosowane na schematach

7. Maszyny ogrodnicze7. Maszyny ogrodnicze

1
bg‑cyan

Połączenia rozłączne i nierozłączne

R7hrJShCRWTAt1
Ilustracja przedstawiająca różne sposoby oznaczania połączeń gwintowanych. Na grafice znajduje się tabela z ośmioma rysunkami szczegółowymi, uproszczonymi oraz umownymi (w widoku i przekroju). Rysunkowi szczegółowemu i uproszczonemu przyporządkowano dwie przykładowe grafiki. Rysunek szczegółowy. Na pierwszym ukazane jest połączenie dwóch elementów o takiej samej grubości z połączeniem gwintowym pośrednim (punkt pierwszy). Oba posiadają otwory przelotowe. Wówczas stosuje się dłuższą śrubę, na której końcu przykręcana jest nakrętka ją blokująca. Na drugim ukazane jest połączenie dwóch elementów o różnych grubościach z połączeniem gwintowym bezpośrednim (punkt drugi). Cieńszy, umieszczony na górze, posiada otwór przelotowy, natomiast grubszy – nieprzelotowy. Gwintowany bolec przekładany jest przez otwór w górnym elemencie i wkręcany do nieprzelotowego otworu w drugim detalu. Od góry dodatkowo blokowany jest dwoma nakrętkami. W przypadku rysunków szczegółowych odwzorowany został rzeczywisty wygląd nakrętek, np. uwzględniono wszystkie występujące zaokrąglenia. W przypadku rysunków uproszczonych nakrętki zostały przedstawione jako prostokąty. W stosunku do rzeczywistości odwzorowane zostały jedynie ich gabaryty, bez uwzględniania zbędnych szczegółów. W przypadku czterech rysunków umownych (w przekroju i w widoku) śruba oznaczona jest jako prosta kreska, natomiast nakrętka jako utworzona z kilku kresek gwiazdka.
Połączenia gwintowe są połączeniami rozłącznymi i z tego powodu stosuje się je w budowie maszyn (w razie naprawy lub wymiany części łatwo je zdemontować i ponownie zamontować). Główny element połączenia gwintowego to łącznik ze śruby z gwintem zewnętrznym i nakrętki z gwintem wewnętrznym. Skręcenie ze sobą obu gwintów łącznika tworzy połączenie gwintowe. W połączeniach bezpośrednich elementy są ze sobą połączone bez elementów pomocniczych (gwint jest wykonany na łączonych częściach). Połączenia pośrednie to te, w których wykorzystuje się dodatkowe łączniki, np. śruby. Funkcję nakrętki może również pełnić gwintowany otwór w jednej z łączonych części.
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.
R3PgtioAOo1v51
Ilustracja przedstawiająca różne rodzaje spoin: czołową I, czołową V, czołową jedna druga V, czołową Y, czołową jedną drugą Y, grzbietową, otworową okrągłą i podłużną, brzeżną z brzegami podwiniętymi przetopionymi, pachwinową. Przy nazwie każdej spoiny znajduje się rysunek jej przekroju, a także podany jest symbol spoiny. Pierwszy rodzaj to spoiny czołowe. Powstają one, kiedy dwa elementy chcemy połączyć poprzez ich czołowe zetknięcie. Dzielą się na te z pełnym przetopem, obejmujące całą grubość elementów oraz spoiny z niepełnym przetopem, obejmujące tylko ich część. Spoiny czołowe stosuje się przy stykowym łączeniu rur, prętów i blach. Istnieje kilka rodzajów spoin czołowych. Różnią się one w zależności od tego w jaki sposób zostały przygotowane łączone krawędzie boczne obu elementów. Pierwsza jest spoina czołowa I. Rysunek w przekroju ukazuje, że krawędzie boczne obu elementów są pionowe. W przypadku tej spoiny nie występuje żadne charakterystyczne ścięcie. Spoina wypełnia przestrzeń między elementami. Symbol spoiny to dwie pionowe linie równoległe do siebie. Druga jest spoina czołowa V. Rysunek w przekroju ukazuje, że krawędzie boczne obu elementów są w całości ścięte pod pewnym kątem. Spoina wypełnia przestrzeń między elementami. Symbol spoiny to dwie linie, które ustawione są wzajemnie pod pewnym kątem. Stykają się one jednym z końców. Symbol ten przypomina literę „V”. Trzecia jest spoina czołowa jedna druga V. Rysunek w przekroju ukazuje, że krawędź boczna jednego z elementów jest w całości ścięta pod pewnym kątem. Krawędź boczna drugiego elementu pozostaje pionowa. Spoina wypełnia przestrzeń między elementami. Symbol spoiny to dwie linie. Jedna ustawiona jest pionowo, natomiast druga pod pewnym kątem w stosunku do pierwszej. Linie te stykają się jednym z końców. Czwarta jest spoina czołowa Y. Rysunek w przekroju ukazuje, że krawędzie boczne obu elementów są ścięte pod pewnym kątem, jednak nie w pełni. Ścięcie dochodzi do około jednej drugiej wysokości krawędzi bocznej. Spoina wypełnia przestrzeń między elementami. Symbol spoiny to dwie linie, które ustawione są wzajemnie pod pewnym kątem. Stykają się one jednym z końców. W miejscu styku poprowadzona jest pionowo ustawiona trzecia linia. Symbol ten przypomina literę „Y”. Piata jest spoina czołowa jedna druga Y. Rysunek w przekroju ukazuje, że krawędź boczna jednego z elementów jest ścięta pod pewnym kątem, jednak nie w pełni. Ścięcie dochodzi do około ½ wysokości krawędzi bocznej. Krawędź boczna drugiego elementu pozostaje pionowa. Spoina wypełnia przestrzeń między elementami. Symbol spoiny to dwie linie. Jedna ustawiona jest pionowo, natomiast druga pod pewnym kątem w stosunku do pierwszej. Linie te stykają się jednym z końców. W miejscu styku poprowadzona jest pionowo ustawiona trzecia linia. Drugi rodzaj to spoiny grzbietowe. Spoiny te wykonuje się na blachach cienkich (maksymalna ich grubość nie powinna przekraczać trzy mm). Wymagają co najmniej w części równoległych oraz podwiniętych brzegów blach. W zależności od ułożenia względem siebie arkuszy możemy wyróżnić spoiny grzbietowe, w których łączone krawędzie znajdują się w jednej płaszczyźnie oraz krawędziowe, w których stykają się one pod kątem. Rysunek w przekroju ukazuje, że oba elementy są gięte pod kątem 90°. Stykają się one swoimi pionowymi krawędziami zewnętrznymi, które dodatkowo ustawione są równolegle do siebie. Spoina umieszczona jest punktowo w miejscu, w którym łączą się oba elementy. Symbol spoiny to trzy pionowe linie równoległe do siebie. Trzeci rodzaj to spoiny otworowe. Spoiny te powstają w wyniku wypełnienia spoiwem otworu podłużnego lub okrągłego. Służą wzmocnieniu spoin pachwinowych przy łączeniu szerokich elementów. Rysunek w przekroju ukazuje, że dwa elementy łączone ze sobą ułożone są jeden na drugim. W górnym elemencie wykonany jest otwór przelotowy. Spoina wypełnia przestrzeń otworu, łącząc w ten sposób dwie części. Symbol spoiny to dwie pionowe linie wzajemnie równoległe. Ustawione są w pewnej odległości od siebie. Połączone są od góry trzecią linią. Czwarty rodzaj to spoiny brzeżne. Spoiny te służą do łączenia bardzo cienkich blach (do trzech mm grubości). Stosując ten typ łączenia, wygina się brzegi dwóch elementów i łączy razem. Rysunek w przekroju ukazuje, że oba elementy są gięte pod kątem 90 stopni. Stykają się one swoimi pionowymi krawędziami zewnętrznymi, które dodatkowo ustawione są równolegle do siebie. Spoina umieszczona jest w miejscu, w którym następuje zgięcie obu elementów i złączenie ich ze sobą. Symbol spoiny to dwie pionowe linie, ustawione równolegle względem siebie. Ich dolne końce są dodatkowo wygięte do zewnątrz. Piąty rodzaj to spoiny pachwinowe. Spoiny te stosuje się do łączenia blach w sposób nakładkowy i zakładkowy, czyli wtedy, gdy dwie krawędzie zachodzą na siebie oraz do łączenia elementów pod określonym kątem. Rysunek w przekroju ukazuje, że dwa elementy łączone ze sobą ułożone są jeden na drugim. Górny element jest ułożony mniej więcej w połowie elementu dolnego. Krawędź boczna górnej części jest prostopadle ustawiona względem krawędzi górnej dolnej części. Spoina umieszczona jest w miejscu styku tych dwóch elementów, przy krawędzie bocznej górnego z nich. Symbol spoiny to trójkąt prostokątny. Na ilustracji znajduje się pięć punktów interaktywnych, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem: 1. Spoiny czołowe Spoiny czołowe powstają, kiedy dwa elementy chcemy połączyć poprzez ich czołowe zetknięcie. Dzielą się na te z pełnym przetopem, obejmujące całą grubość elementów oraz spoiny z niepełnym przetopem, obejmujące tylko ich część. Spoiny czołowe stosuje się przy stykowym łączeniu rur, prętów i blach., 2. Spoiny grzbietowe Spoiny grzbietowe wykonuje się na blachach cienkich (maksymalna ich grubość nie powinna przekraczać trzech mm). Wymagają co najmniej w części równoległych oraz podwiniętych brzegów blach. W zależności od ułożenia względem siebie arkuszy możemy wyróżnić spoiny grzbietowe, w których łączone powierzchnie znajdują się w jednej płaszczyźnie oraz krawędziowe, w których stykają się one pod kątem., 3. Spoiny otworowe Spoiny otworowe powstają w wyniku wypełnienia spoiwem otworu podłużnego lub okrągłego. Służą wzmocnieniu spoin pachwinowych przy łączeniu szerokich elementów., 4. Spoiny brzeżne Spoiny brzeżne służą do łączenia bardzo cienkich blach (do trzech mm grubości). Stosując ten typ łączenia, wygina się brzegi dwóch elementów i łączy razem., 5. Spoiny pachwinowe Spoiny pachwinowe stosuje się do łączenia blach w sposób nakładkowy i zakładkowy, czyli wtedy, gdy dwie krawędzie zachodzą na siebie oraz do łączenia elementów pod określonym kątem.
Spoina to jedno z połączeń nierozłącznych (obok lutowania, klejenia, nitowania i zgrzewania), inaczej: połączenie spawane lub spaw. Jest to rodzaj złącza powstałego w efekcie stopienia i scalenia metali lub tworzyw sztucznych. Wyróżniamy pięć rodzajów spoin: czołową, grzbietową, brzeżną, pachwinową i punktową (otworową).
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.

Powrót do spisu treściPowrót do spisu treści

2
bg‑cyan

Połączenia nierozłączne

REyKAEvRGGqty1
Ilustracja przedstawia połączenie spawane, czyli nierozłączne. Połączenia nierozłączne podczas próby rozdzielenia elementów ulegają bezpowrotnemu zniszczeniu. Tym różnią się od połączeń rozłącznych, które można połączyć ponownie. Do połączeń nierozłącznych zaliczamy: połączenia nitowe, spawane, zgrzewane, lutowane, klejone i zszywane. Na ilustracji umieszczony został przekrój i widok spoiny czołowej. Schemat przedstawia cztery prostokąty w dwóch wierszach i dwóch kolumnach. Prostokąty pierwszej kolumny są bardzo wąskie i mają wpisany pośrodku trójkąt równoboczny. Prostokąt w pierwszym wierszu jest zakreślony jodełką, a trójkąt jest czarny. Prostokąt w drugim wierszu jest całkiem biały. Oba prostokąty w drugiej kolumnie są znacznie szersze i przez środek, równo z trójkątami z sąsiednich prostokątów, przechodzą zamykające nawiasy półokrągłe. Rysunki zostały wykonane zgodnie z zasadami rzutowania europejskiego – rzuty boczne umieszczone z lewej strony rzutu górnego obrazują widok prawego boku elementu. Górna część ilustracji przedstawia przekrój spoiny czołowej, a dolna część ilustracji przedstawia widok spoiny czołowej. W obu przypadkach umieszczony został rzut z góry tej samej części. Przedstawiono na nim dwa elementy prostokątne przyłożone do siebie czołowo. Na całej krawędzi ich styku umieszczone zostały w jednym rzędzie wygięte linie symbolizujące spoinę. Rzut z boku umieszczony w górnej części ilustracji, po lewej stronie rzutu górnego, przedstawia przekrój części w poprzek spoiny. Na jego podstawie okazuje się, że pomiędzy elementami znajduje się spoina czołowa V. Oznacza to, że krawędzie boczne obu elementów są w pełni ścięte, natomiast spoina ma kształt trójkąta równoramiennego. Ze względu na to, że jest to przekrój to wszystkie elementy są kreskowane, natomiast spoina zamalowana na czarno. Rzut boczny umieszczony w dolnej części ilustracji, po lewej stronie rzutu górnego, przedstawia widok części od boku. Tak samo jak przekrój przedstawia dwa elementy, których łączone krawędzie boczne są w całości ścięte i pomiędzy którymi umieszczono spoinę w kształcie trójkąta równoramiennego. Różnica polega na tym, że przy rzucie z boku wnętrza obu elementów, a także spoiny pozostają puste. Kreskowanie występuje bowiem tylko w przypadku „krojenia" części. Na ilustracji znajduje się po lewej stronie punkt interaktywny, po kliknięciu na który pojawia się ramka z tekstem: 1. Połączenia nierozłączne podczas próby rozdzielenia elementów ulegają bezpowrotnemu zniszczeniu. Tym różnią się od połączeń rozłącznych, które można połączyć ponownie. Do połączeń nierozłącznych zaliczymy: połączenia nitowe, spawane, zgrzewane, lutowane, klejone i zszywane.
Przekrój i widok spoiny czołowej. Na rysunkach technicznych zaznacza się, że np. spoiny są przerywane. Występują też dodatkowe znaki oznaczeń spoin, np. że lico spoiny ma być płaskie, wklęsłe lub wypukłe.
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.
RcAJJE0iJ0QPt1
Schemat zawiera cztery mniejsze rysunki w dwóch kolumnach i dwóch wierszach. Pierwsza kolumna zawiera dwa rysunki zawierające dwa prostokąty na kształty odwróconej litery te, a w zewnętrznym lewym kącie prostym zaznaczono mały trójkąt. Wiersz niżej trójkąt jest czarny, a prostokąty zakreskowane. Od trójkąta wychodzą w dół dwie pary odcinków. Jedna para to przedłużenie linii przeciwprostokątnej oraz linii do niej równoległej wychodzącej z wierzchołka kąta prostego tego trójkąta. Odległość powstały pomiędzy tymi odcinkami zaznaczono małą literą a. Od wierzchołków linii przeciwprostokątnej wychodzą w górę dwa kolejne odcinki. Odległość powstały między nimi oznaczono literą ha. Druga kolumna zawiera prostokąty, nieco szersze od kwadratów, gdzie przeprowadzono linię poziomą, mniej więcej na wysokości jednej czwartej, tworząc drugi wąski prostokąt. Zaraz nad nim umieszczono przez całą długość zamykające nawiasy półokrągłe. Na rysunku w drugim wierszu przez środek przeprowadzono pionową linię przerywaną z kropkami w owych przerwach. Przy pierwszej i ostatniej części linii umieszczono strzałki od prawej, a przed i pod linią, duże litery a. Na ilustracji znajduje się po lewej stronie jeden punkt interaktywny, po kliknięciu na który pojawia się ramka z tekstem: Widok i przekrój spoiny pachwinowej.
Widok i przekrój spoiny pachwinowej. W opisach złączy spawanych uwzględnia się parametry: głębokość wtopienia „s”, grubość spoiny pachwinowej „a” oraz długość spoiny „h” lub „I”.
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.
Rn9xGTUHVMNWl1
Ilustracja interaktywna przedstawia dwa rysunki techniczne. Pierwszy to odwrócona litera T z szerszym prostokątem pionowym przedzielonym linią przerywaną. Do kąta prostego z lewej strony biegnie strzałka od zapisu. Trzysta jedenaście mniejsze od a pięć, trójkąt trzydzieści kółko. Obok wąski pionowy prostokąt przedzielony poziomym odcinkiem w połowie i tam również znajduje się zapis. pięć fał z kreseczką między ramionami trzydzieści, znak mniejszości, sto jedenaście ukośnik ISO pięć osiem jeden siedem ukośnik D. Na ilustracji znajduje się po lewej stronie jeden punkt interaktywny, po kliknięciu na który pojawia się ramka z tekstem: Rysunek spoin w uproszczeniu z oznaczeniami.
Rysunek spoin w uproszczeniu z oznaczeniami. Symbol spoiny może być umieszczany na ciągłej linii odniesienia (dla spoiny – lica po stronie strzałki) bądź na przerywanej linii odniesienia (dla lica po stronie przeciwnej niż strzałka). Norma PN‑EN ISO 2553 wymienia umowne oznaczenia spoin. Wyjaśnia geometrię złączy i symbole spoin. Podstawowe ukosowania to „V”, „1/2 V”, „Y”, „1/2 Y”, „U”, „1/2 U”, „X”, „K”.
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.
ReX9trPL8Gbvi1
Ilustracja interaktywna przedstawia dwa rysunki techniczne i legendę. Rysunek górny. Prostokąt z linią poziomą pośrodku i zakreślone części jodełką. Na środkowej linii narysowano owal, przez którego środek przechodzi pionowa szara linia. Poniżej rysunek drugi, a na nim duży szeroki prostokąt z przerywaną linią poziomą biegnącą przez środek oraz dwiema krótkimi liniami pionowymi w równej odległości na linii poziomej. Do pierwszego przecięcia linii dochodzi strzałka z zapisem. D, mały okrąg, N X T w nawiasie. Legenda. D – średnica. Okrąg, znak zgrzeiny punktowej. N – liczba zgrzein punktowych. T w nawiasie – odległość między środkami. Na ilustracji znajdują się po lewej stronie dwa punkty interaktywne, po kliknięciu na które pojawia się ramka z tekstem Przy rysunku górnym: 1. Uproszczenie w przekroju. Przy rysunku dolnym: 2. Umowne oznaczenie zgrzeliny punktowej.
Połączenie zgrzewane
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.
RSIaf2ICJC7Oq1
Ilustracja interaktywna przedstawia dwa schematy techniczne elementu spawnego. Górny rysunek przedstawia przekrój poprzeczny odwróconej litery T z wyciętym otworem średnicy 60 mm i głębokości 15 mm. Podstawa ma szerokość 10 mm, Wysokość pionowego elementu wynosi 87 mm, jego średnica zewnętrzna wynosi 75 mm, a wewnętrzna 41 mm. Na styku pionowego elementu z pozioma podstawą znajdują się elementy spawne o wielkości od góry: 6 /320 / 311 i od dołu 5 / 310 / 111. Dolny rysunek ukazuje przekrój podłużny. To koło o średnicy 165 mm. W jego obrębie znajdują się cztery otwory o średnicy 16 mm umieszczone na krzyż. Średnica między czterema otworami wynosi 135 mm. Na ilustracji znajduje się po lewej stronie punkt interaktywny, po kliknięciu na który pojawia się ramka z tekstem: 1. Spawanie polega na łączeniu metalowych części w sposób trwały spoiną otrzymaną poprzez stopienie dodatkowego spoiwa oraz nadtopienie łączonych materiałów. Zewnętrzna część spoiny to lico, a przeciwległa jej strona to grania.
Element spawny
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.

Powrót do spisu treściPowrót do spisu treści

3
bg‑cyan

Połączenia rozłączne

Roard622n3Yci1
Ilustracja interaktywna przedstawia sześć schematów technicznych. W każdym z trzech wierszy znajdują się dwie kolumny. Pierwszy wiersz prezentuje połączenia wielowypustowe równoległe. W przekroju poprzecznym walca widocznych jest osiem wypustek o kwadratowych krawędziach. Drugi wiersz prezentuje połączenia wielowypustowe ewolwentowe. W przekroju poprzecznym walca widocznych jest osiem wypustek o kwadratowych krawędziach, lekko zaokrąglonych. Trzeci wiersz prezentuje połączenia wielowypustowe wielokarbowe. W przekroju poprzecznym walca widocznych jest wiele gęsto ułożonych obok siebie wypustek o trójkątnym ząbkowaniu. Z prawej uproszczone rysunki gwintów. Celownik, celownik w kwadracie, gwóźdź w zakreskowanym kwadracie częściowo i całkowicie. Dookoła kilka linii określających odległości. Na ilustracji znajdują się po lewej stronie punkty interaktywne, po kliknięciu na które pojawia się ramka z tekstem: 1. Połączenia wielowypustowe równoległe (przy rysunku pierwszym od góry), 2. Połączenia wielowypustowe ewolwentowe (przy rysunku drugim od góry), 3. Połączenia wielowypustowe wielokarbowe (przy rysunku trzecim od góry).
Połączenia wielowypustowe. Do połączeń rozłącznych zaliczymy: połączenia gwintowe, wielowypustowe, wielokarbowe, kołkowe, sworzniowe i inne.
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.
RUI4p37UEHfJg1
Ilustracja interaktywna przedstawia uproszczenia rysunkowe gwintu zewnętrznego. Znajduje się tu pięć rysunków: dwa w pierwszym wierszu, dwa w drugim wierszu i jeden w trzecim wierszu. Rysunek pierwszy w wersie pierwszym przedstawia gwint o oznaczeniach M12 oraz długości gwintu 20. Obok znajduje się rysunek drugi z okręgiem z oznaczeniami średnicy. Rysunek pierwszy w drugim wersie przedstawia gwint o oznaczeniach M12 oraz długości gwintu 24, który wprowadzony został w podłoże. Podłoże przedstawione jest jako kwadrat z ukośnie zakreskowaną powierzchnią. Obok znajduje się drugi rysunek otworu gwintowanego. W centralnej części kwadratu wrysowano okrąg z oznaczeniami średnicy. Ostatni rysunek, w trzecim wersie przedstawia połączenie śrubowe. Trzon śruby umiejscowiony jest wewnątrz podłoża. Podłoże przedstawione jest jako kwadrat z ukośnie zakreskowaną powierzchnią. Na ilustracji znajdują się po lewej stronie punkty interaktywne, po kliknięciu na które pojawia się ramka z tekstem: 1. Uproszczenie rysunkowe gwintu zewnętrznego (przy wersie pierwszym od góry), 2. Uproszczenie rysunkowe gwintu wewnętrznego (przy wersie drugim od góry), 3. Uproszczenie rysunkowe połączenia gwintu wewnętrznego i zewnętrznego (przy wersie trzecim od góry).
Uproszczenia rysunkowe gwintów
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.

Powrót do spisu treściPowrót do spisu treści

4
bg‑cyan

Sprzęgła

RpP1WBElNmxYY1
Ilustracja przedstawia rysunek złożeniowy sprzęgła kłowego. Składa się z biały i szarych prostokątnych elementów różnej wielkości oraz kółek. Od lewej do prawej przez środek konstrukcji przebiega przerywana linia. Po lewej znajduje się wał. Dalej na górze jest wypust czternaście na dziewięć na trzydzieści dwa, ma kształt małego prostokąta. Przy odstającej części w szarym kolorze znajdują się dwie tarcze: tarcza bierna po lewej i tarcza czynna po prawej. Między wypustem a tarczą bierną jest pionowa kreska z literą C oraz strzałką skierowaną w lewo. Między tarczami jest pionowa kreska z literą A oraz strzałką skierowaną w lewo. Dalej jest sprężyna. W tym miejscu konstrukcja się zwęża, znajdują się tam kółka. Następnie konstrukcja ponownie się poszerza, znajduje się tam gniazdo oporowe oraz tuleja dystansowa. Między sprężyną a gniazdem oporowym jest pionowa kreska z literą B i strzałką skierowaną w lewo. Pod koniec konstrukcji jest śruba dwustronna em dwanaście na jeden, dwadzieścia pięć na pięćdziesiąt pięć. Element ma prostokątny kształt z kreskami na górze i dole. Na końcu jest nakrętka em dwanaście na jeden, dwadzieścia pięć, myślnik, pięć, myślnik, jeden. Element składa się z prostokątów i kwadratów. Pod konstrukcją znajdują się jeszcze trzy rysunki. Pierwszy podpisany jako B myślnik B przedstawia kółko z kołem zębatym po środku oraz celownik. Drugi podpisany jako C myślnik C przedstawia szare kółko z jaśniejszym mniejszym kółkiem po środku, celownikiem i białym kwadratem na górze. Trzeci podpisany jako A myślnik A przedstawia duży pierścień z naprzemiennie ułożonymi jasnymi i ciemnymi elementami. Na środku jest celownik, szare kółko z jasnymi elementami oraz otaczający je biały pierścień.
Rysunek złożeniowy sprzęgła kłowego. Sprzęgła przenoszą napęd wytwarzany przez silnik do skrzyni biegów. Służą do rozłączania oraz sprzęgania wału korbowego silnika z elementami układu napędowego pojazdu.
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.
RRzHMapC0wvUO1
Ilustracja przedstawia rysunek złożeniowy sprzęgła wielopłytkowego w dwóch przekrojach: poprzecznym i podłużnym. Konstrukcja na rysunku z rzutem poprzecznym po lewej stronie składa się z pionowego kształtu z wybrzuszeniem w środkowej części po lewej. Przez środek przechodzi przerywana linia. Na rysunek składa się wiele podłużnych prostokątów i kwadratów w kolorze białym i szarym. Na górze znajduje się korpus, jest to szary element na szczycie. Niżej jest sprężyna, a potem są płytka sprzęgłowa zewnętrzna oraz płytka sprzęgłowa wewnętrzna. Płytki przedstawione są jako wąskie prostokąty z ukośnymi liniami. Po prawej stronie ilustracji znajduje rysunek z rzutem podłużnym. Są tu okrągłe elementy: ciemnoszary pierścień zewnętrzny i jasnoszary pierścień wewnętrzny, w którym umieszczone są na krzyż białe kwadraty. Kolejny, w głąb jest szeroki biały pierścień, a w środku szare pierścienie z białym prostokątem na górze, który oznaczony jest jako wypust trzydzieści sześć na dwadzieścia na szesnaście. Dalej jest element zbliżony kształtem do trójkąta z kółkiem po środku oraz trzema małymi kółkami wokół. Są to gwiazda oraz rolki. W centralnym miejscu rysunku znajduje się celownik. Na ilustracji znajdują się po lewej stronie punkty interaktywne, po kliknięciu na które pojawia się ramka z tekstem: 1. Korpus, 2. Sprężyna, 3. Płytka sprzęgłowa zewnętrzna, 4. Płytka sprzęgłowa wewnętrzna, 5. Wypust 36 x 20 x 16, 6. Gwiazda, 7. Rolki.
Rysunek złożeniowy sprzęgła wielopłytkowego. Sprzęgła można podzielić ze względu na sposób połączenia członów na sprzęgła nierozłączne oraz sprzęgła rozłączne.
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.

Powrót do spisu treściPowrót do spisu treści

5
bg‑cyan

Silniki

1
RDZgX69kmE2oR1
Budowa silnika
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.

Model 3D przedstawia budowę silnika w trzech postaciach: całość silnika, wnętrze silnika oraz warstwy silnika.

Całość silnika przedstawia metalową konstrukcję z ciemnymi elementami na wierzchu, przewodami, kołami i paskami po bokach. Na całość silnika składają się następujące elementy: 1. Turbosprężarka – jest to szara rurka wychodząca z zaokrąglonego elementu. 2. Kolektor wydechowy – grupa czarnych przewodów połączonych z turbosprężarką. 3. Koło zamachowe – duże metalowe koło z ząbkami z boku silnika ze złotą tarczą pośrodku ze śrubami. 4. Miarka poziomu oleju (bagnet) – element mający żółty, okrągły uchwyt, znajduje się na górze silnika. 5. Korek wlewu oleju – jest to żółty, okrągły korek z odstającym paskiem na środku, znajduje się na górze silnika. 6. Rolka prowadząca – okrągły element, na który nawinięty jest pasek. 7. Rolka napinająca – czarny, okrągły element, który napina przechodzący pod spodem pasek.

Opis elementów budowy całości silnika: 1. Turbosprężarka – podnosi wydajność jednostki napędowej. W silniku spalinowym wykorzystuje energię wydalanych spalin do schłodzenia i zwiększenia ciśnienia powietrza, które trafia do silnika. Spaliny napędzają wirnik sprężarki dostarczający do każdej z turbin więcej powietrza. Dzięki temu możliwe jest spalenie większej ilości paliwa przy tej samej objętości komory silnika. 2. Kolektor wydechowy – to system przewodów wyprowadzających gazy z cylindrów silnika do dalszej części układu wydechowego. Jego zadaniem jest odprowadzenie spalin z jednostki napędowej i niedopuszczenie do ich ujścia na zewnątrz przed oczyszczeniem. 3. Koło zamachowe – służy do podtrzymania ruchu wału korbowego podczas suwów silnika innych niż praca. Jest prostym akumulatorem mechanicznym – magazynuje energię kinetyczną, dzięki czemu możliwa jest równa praca silnika. Waga i budowa koła zamachowego mają duży wpływ na kulturę pracy silnika, jego moc i moment obrotowy. 4. Miarka poziomu oleju (bagnet) – służy do pomiaru ilości oleju w układzie silnika. Ma zaznaczone dwie wartości: maksimum i minimum. Poziom oleju bezpieczny dla bezawaryjnej pracy silnika powinien zawierać się między tymi dwiema wartościami. 5. Korek wlewu oleju – zabezpiecza silnik przed rozlaniem oleju podczas eksploatacji, zabrudzeniem wnętrza komory silnika, ubytkiem oleju, co grozi zatarciem silnika i dostaniem się zanieczyszczeń. W przypadku pracy silnika bez korka wychlapanie oleju na kolektor może skończyć się pożarem. 6. Rolka prowadząca – rolka prowadząca paska wielorowkowego, nazywana też rolką kierunkową napinacza, odpowiada za prawidłowe naciągnięcie paska rozrządu oraz maksymalne zredukowanie powstających podczas pracy silnika wibracji. To ona utrzymuje pasek klinowy na odpowiednim torze pracy. 7. Rolka napinająca – napinacz paska wielorowkowego chroni urządzenia pomocnicze silnika przed zbyt dużym obciążeniem oraz przedwczesną awarią. Jeżeli pasek ma niewłaściwe naprężenie, dochodzi do jego ślizgania, które generuje duży hałas w komorze silnika, wysoką temperaturę oraz przedwczesne i szybkie zniszczenie paska, a także innych elementów osprzętu silnika.

Wnętrze silnika przedstawia konstrukcję złożoną z wałów, tłoków, zaworów oraz kół połączonych łańcuchem. Na wnętrze silnika składają się następujące elementy: 1. Tłok – ciemny element połączony od spodu z wałem, a u góry mający spłaszczoną konstrukcję, która prawie styka się z zaworami. 2. Wałek rozrządu – podłużny metalowy element na górze konstrukcji, pod którym są zawory. 3. Zawór wylotowy (wydechowy) – element z grubszą częścią u góry, która niżej ma złotą sprężynę, jest cieńsza i zwieńczona okrągłym elementem. 4. Zawór dolotowy (ssący) – jego wygląd jest podobny do zaworu wylotowego, znajduje się naprzeciwko niego. 5. Wał korbowy – podłużny element na dole konstrukcji, do którego przymocowane są tłoki. Z boku znajdują się koła, po jednej stronie są połączone łańcuchem.

Opis elementów budowy wnętrza silnika: 1. Tłok – w silnikach spalinowych jest podstawowym elementem układu cylinder–tłok. Połączony przegubowo (sworzniem) z korbowodem. Podczas pracy silnika tłok porusza się w cylindrze w górę i w dół. W punktach zwrotnych następuje jego wyhamowanie, a następnie gwałtowne przyspieszenie. Powoduje to powstawanie masowych sił bezwładności, działających na tłok. 2. Wałek rozrządu – główny element układu rozrządu, odpowiedzialny za sterowanie pracą zaworów (ich otwieranie i zamykanie). Ma postać wałka zaopatrzonego w metalowe profile (krzywki). Mają one określony kształt, średnicę oraz ustawienie względem siebie i zaworów. Gdy wał korbowy wykonuje pół obrotu na każdy suw, wałek rozrządu – napędzany przez wał korbowy – obraca się o połowę wolniej. Podczas jednego pełnego obrotu wałka rozrządu, wał korbowy wykonuje dwa obroty. I właśnie tutaj mechanizm rozrządu musi gwarantować pełną synchronizację. 3. Zawór wylotowy (wydechowy) – po otwarciu umożliwia spalinom opuszczenie komór spalania. Zawory wylotowe są odporne na działanie wysokich temperatur. W trakcie pracy nagrzewają się do temperatury 550–700°C. 4. Zawór dolotowy (ssący) – steruje dopływem powietrza albo mieszanki paliwowo‑powietrznej. Zamyka kanał dolotowy, przez który do cylindra napływa świeże powietrze lub gotowa mieszanka paliwowo–powietrzna. Zawory dolotowe mają większe grzybki. 5. Wał korbowy – element mechanizmu korbowego. Rodzaj wału z czopami przesuniętymi względem swojej osi. Zamienia ruch posuwisto‑zwrotny na ruch obrotowy. W budowie wału korbowego wyróżnia się czopy główne, leżące w osi łożysk wału, i czopy korbowe (o trochę mniejszym przekroju), oddalone od tej osi. Wały korbowe odkuwane są ze stali węglowej, rzadziej ze stali stopowej. Kształt wału zależy od układu i liczby cylindrów oraz kolejności zapłonu.

Warstwy silnika przedstawiają elementy metalowej konstrukcji, które są odseparowane od siebie. Na dole elementy są duże i jasne, te na górze są mniejsze i ciemniejsze. Na warstwy silnika składają się (od góry): 1. Pokrywa głowicy – podłużny element z kilkoma otworami na wierzchu. 2. Uszczelka pokrywy głowicy – element dopasowany do kształtu tego nad nim. 3. Głowica – metalowy element z wieloma otworami po bokach i w środku. 4. Uszczelka głowicy – ciemny element z czterema dużymi otworami. 5. Cylinder – górna część największego elementu konstrukcji pod spodem z czterema otworami. 6. Blok silnika – największy metalowy element z wieloma rurkami, otworami i płytkami. 7. Pokrywa napędu rozrządu – metalowa pokrywa z boku mająca jeden duży i kilka mniejszych otworów. 8. Miska olejowa – metalowy element na samym dole z wgłębieniem.

Opis elementów warstw silnika: 1. Pokrywa głowicy – jest niezbędnym elementem izolacji termicznej silnika. W niektórych modelach silników jej brak powoduje np. przeciążenie i uszkodzenie turbosprężarki. Osłona chroni również przed hałasem. 2. Uszczelka pokrywy głowicy – znajduje się w miejscu styku pokrywy silnika z mechanizmem sterowania zaworami, zapewniając szczelne połączenie obu tych elementów. 3. Głowica – może być wykonana z żeliwa lub ze stopu lekkiego aluminium. Jej główną funkcją jest zamykanie komory spalania, aby mogły zaistnieć odpowiednie warunki do spalania paliwa. Często ta część służy także jako korpus dla mechanizmu rozrządu. 4. Uszczelka głowicy – element z metalu i gumy montowany między kadłubem silnika a głowicą silnika, w której pracuje rozrząd. Uszkodzenie tej uszczelki prowadzi do poważnych awarii silnika. Uszczelka pęka najczęściej po przegrzaniu wywołanym ubytkami płynu w układzie chłodzenia lub długą pracą silnika na zbyt niskich przełożeniach. 5. Cylinder – ulokowany w kadłubie element każdego silnika spalinowego, w którym ruchem posuwisto–zwrotnym porusza się tłok, a tym samym następują wszystkie cykle pracy silnika. Cylinder od strony komory spalania jest przykryty głowicą. Z drugiej strony przestrzeń pod tłokiem przechodzi w skrzynię korbową. 6. Blok silnika – zwany też kadłubem. Główny element konstrukcyjny tłokowego silnika spalinowego. Składa się z głowicy silnika i skrzyni korbowej (mieści się w niej wał korbowy, jej dolną część stanowi miska olejowa, która zamyka silnik od dołu). Blok ma również uchwyty do zamontowania całej jednostki w komorze silnika. 7. Pokrywa napędu rozrządu – służy do ochrony paska rozrządu przed zanieczyszczeniami, które podczas pracy jednostki napędowej dostają się do komory silnika i mogą powodować ześlizgnięcie się paska lub jego uszkodzenie. Osłona paska rozrządu stosowana jest również w celu ochrony jednostki napędowej przed brudem, który może się przedostawać do jej osprzętu. 8. Miska olejowa – stanowi część układu smarowania silnika. Znajduje się poniżej wału korbowego. Zazwyczaj jest wykonana ze stopu aluminium lub ze stali. Z miski pompa zasysa olej, który jest rozprowadzany pod ciśnieniem magistralą olejową po wymagających smarowania elementach silnika.

R1cKa7kPPr6XF1
Wizualizacja budowy silnika elektrycznego
Źródło: pixabay.com, domena publiczna.
RiTn8fuSuLfse
Nagranie dźwiękowe odgłosów silnika elektrycznego. Zawiera szum równomiernie i szybko uderzających tłoków. Pogłos uderzania w powierzchnię metalową.
R1cejtIAdEteo
Nagranie dźwiękowe odgłosów silnika spalinowego. Zawiera równomiernie powtarzający się szum i odgłosy warczenia.

Powrót do spisu treściPowrót do spisu treści

6
bg‑cyan

Legenda – symbole graficzne stosowane na schematach

R1HLVAS7fJLAA1
Tabela przedstawiająca symbole graficzne stosowane na schematach, które w sposób uproszczony przedstawiają elementy wykorzystywane w budowie danego układu. Tabela dzieli się na dwie części. Pierwsza opisuje symbole obrazujące ruch jednokierunkowy i zwrotny, natomiast druga pary kinematyczne. Ruch jednokierunkowy i zwrotny może charakteryzować się stałym lub zmiennym kierunkiem. W przypadku ruchu jednokierunkowego o stałym kierunku to symbol przyjmuje kształt prostej strzałki, która zakończona jest grotem tylko z jednej strony (punkt pierwszy). Pokazuje ona ruch prostoliniowy w jednym kierunku. W przypadku ruchu zwrotnego o stałym kierunku to symbol przyjmuje kształt zakręcającej strzałki, która zakończona jest grotem tylko z jednej strony. Pokazuje ona ruch obrotowy w określonym kierunku. Strzałka wygięta jest grzbietem do góry i zakończona skierowanym do dołu grotem umieszczonym z prawej strony w momencie, gdy obrót wykonywany jest zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Strzałka wygięta jest grzbietem do dołu i zakończona skierowanym do góry grotem umieszczonym z lewej strony w momencie, gdy obrót wykonywany jest przeciwnie do ruchu wskazówek zegara (punkt drugi). W przypadku ruchu jednokierunkowego o zmiennym kierunku to symbol przyjmuje kształt prostej strzałki, która zakończona jest grotem z obu stron (punkt trzeci). Pokazuje ona ruch prostoliniowy w dwóch kierunkach. W przypadku ruchu zwrotnego o zmiennym kierunku to symbol przyjmuje kształt zakręcającej strzałki, która zakończona jest grotem z obu stron. Strzałka wygięta jest grzbietem do góry i zakończona z obu stron grotem skierowanym do dołu (punkt czwarty). Pokazuje ona ruch obrotowy w dwóch kierunkach. Pary kinematyczne można podzielić na kilka rodzajów: parę obrotowa stosowaną w mechanizmach płaskich, parę przesuwną, parę cylindryczną i kulistą. W przypadku pary obrotowej stosowanej w mechanizmach płaskich to symbol złożony jest z okręgu, od którego odchodzą dwie linie proste. Mogą one być ustawione pod dowolnym kątem, w zależności od tego jak wygląda mechanizm w rzeczywistości. Para obrotowa stosowana w mechanizmach płaskich pozwala jedynie na obrót w jednej osi. W przypadku pary przesuwnej to symbol składa się z trzech poziomych linii umieszczonych równolegle. Linia znajdująca się w środku jest dłuższa od górnej oraz dolnej. Do linii wewnętrznej poprowadzona została prostopadle krótka linia, która dodatkowo przecina się z linią górną. Do linii górnej poprowadzona została pod kątem krótka linia. Na ich styku znajduje się czarny trójkąt symbolizujący spoinę. Para przesuwna pozwala jedynie na ruch prostoliniowy w jednej osi. W przypadku pary cylindrycznej to symbol składa się z trzech poziomych linii umieszczonych równolegle. Do linii górnej poprowadzona została pod kątem krótka linia. Na ich styku znajduje się czarny trójkąt symbolizujący spoinę. Para cylindryczna pozwala zarówno na obrót, jak i ruch prostoliniowy w jednej osi. W przypadku pary kulistej to symbol składa się okręgu, od którego odchodzi linia prosta umieszczona pod pewnym kątem. Na ich styku znajduje się czarny trójkąt symbolizujący spoinę. Okrąg otoczony jest przez umieszczona w niewielkiej odległości linię wygiętą w łuk. Od niej odchodzi umieszczona pod pewnym kątem linia prosta. Na ich styku znajduje się czarny trójkąt symbolizujący spoinę. Para kulista pozwala na obrót we wszystkich trzech osiach. Na ilustracji znajdują się po lewej stronie punkty interaktywne, po kliknięciu na które pojawia się ramka z tekstem: 1. Strzałka prosta pokazuje ruch prostoliniowy. 2. Strzałki zakręcające pokazują ruch obrotowy w określonym kierunku. 3. Strzałki na prostej z grotami w obu kierunkach pokazują ruch liniowy w dwóch kierunkach. 4. Strzałki zakręcające z grotami na końcach w obu kierunkach pokazują ruch obrotowy w dwóch kierunkach.
Symbole graficzne pomagają w zrozumieniu budowy i zasad działania urządzeń, np. strzałka prosta pokazuje ruch prostoliniowy, strzałki zakręcające wskazują ruch obrotowy w określonym kierunku, strzałki na prostej z grotami w obu kierunkach – ruch liniowy w dwóch kierunkach, strzałki zakręcające z grotami na końcach w obu kierunkach – ruch obrotowy w dwóch kierunkach.
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.
R169KiZhO7V5D1
Symbole graficzne stosowane na schematach
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.
R1XhwkXysWhe81
Symbole graficzne stosowane na schematach
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.
R1JHvSkRPRzZW1
Symbole graficzne stosowane na schematach
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.
R1cJ5Kf2r2aWG1
Symbole graficzne stosowane na schematach
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.

Powrót do spisu treściPowrót do spisu treści

7
bg‑cyan

Maszyny ogrodnicze

RULSnPBuk6eE91
Ilustracja przedstawia mężczyznę, który trzyma w dłoniach podkaszarkę podwieszoną dodatkowo na szelkach założonych na jego ramiona. Mężczyzna ubrany jest w dżinsowe spodnie, szarą bluzę oraz kamizelkę odblaskową. Ma założone czerwone nauszniki ochronne przeciwhałasowe oraz niebieski kask ochronny z ekranem ochronnym z przezroczystego tworzywa. Trzymana przez niego podkaszarka przymocowana jest do pasa nośnego z urządzeniem do awaryjnego odłączenia kosy. Pas jest przewieszony przez ramiona mężczyzny. Podkaszarka jest podłużna, składa się z silnika w czerwonej obudowie (punkt pierwszy). Silnik napędowy jest spalinowy lub elektryczny. Mężczyzna trzyma urządzenie za rękojeść kosy z elementami sterującymi pracą silnika (punkt szósty). Dalej znajduje się wysięgnik rurowy z umieszczonym wewnątrz wałkiem giętkim przenoszącym napęd z silnika na zespół tnący (punkt drugi). Na jego końcu znajduje się czerwona osłona zespołu tnącego (punkt trzeci), zębata przekładnia kątowa (punkt czwarty) oraz element tnący (punkt piąty). Może to być nóż tarczowy lub inny wymienny element tnący. Po prawej stronie ilustracji znajduje się sześć modeli różnego rodzaju ostrzy. Pierwszy ma kształt czteroramiennej gwiazdy (punkt jedenasty). Jest to nóż do koszenia traw wyłożonych. Drugi ma kształt koła z ośmioma zębami (punkt dwunasty). Jest to stalowa tarcza nożowa do koszenia traw twardych i suchych. Trzeci ma kształt kółka z wieloma małymi zębami (punkt trzynasty). Jest to stalowa tarcza nożowa do wycinania zdrewniałych zarośli. Czwarte składa się z kółka, do którego są doczepione dwie żyłki (punkt czternasty). Jest to głowica dwużyłkowa do koszenia trawy. Piąta tarcza jest stalowa, trójramienna. To tarcza nożowa do koszenia traw twardych i suchych. Szósta tarcza ma kształt kółka z zaokrąglonymi wgłębieniami wokół i służy do wycinania zdrewniałych zarośli (punkt piętnasty). Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu na które pojawia się ramka z tekstem: 1. Silnik napędowy spalinowy lub elektryczny, 2. Wysięgnik rurowy z umieszczonym wewnątrz wałkiem giętkim przenoszącym napęd z silnika na zespół tnący, 3. Osłona zespołu tnącego, 4. Zębata przekładnia kątowa, 5. Nóż tarczowy lub inny wymienny element tnący, 6. Rękojeść kosy z elementami sterującymi pracą silnika, 7. Pas nośny z urządzeniem do awaryjnego odłączenia kosy, 8. Kask ochronny, 9. Ekran ochronny z przezroczystego tworzywa, 10. Nauszniki ochronne przeciwhałasowe, 11. Nóż do koszenia traw wyłożonych, 12. Stalowa tarcza nożowa do koszenia traw twardych i suchych, 13. Stalowa tarcza nożowa do wycinania zdrewniałych zarośli, 14. Głowica dwużyłkowa do koszenia trawy, 15. Stalowa tarcza nożowa do koszenia traw twardych i suchych, 16. Stalowa tarcza nożowa do wycinania zdrewniałych zarośli.
W maszynach ogrodniczych, np. w pilarkach spalinowych lub kosiarkach do trawników, stosuje się sprzęgła mechaniczne odśrodkowe jako sprzęgła rozruchowe. Umożliwia to zatrzymanie ruchu urządzenia przy pracy silnika na biegu jałowym.
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.
RwoTjrrwDsgGf1
Ilustracja przedstawia dmuchawę do liści z opisanymi elementami jej budowy. Dmuchawa składa się z dwóch otworów: wlotowego ssącego (punkt pierwszy) i dmuchającego tuż pod nim (punkt drugi). Niżej znajduje się kółko jezdne (punkt piętnasty). Najdłuższym elementem dmuchawy jest dwuczęściowa rura ssąca (punkt trzeci) oraz znajdujący się pod nią worek (punkt czternasty). Między workiem a obudową jest okrągły łącznik z workiem (punkt trzynasty). Obudowa dmuchawy składa się z następujących elementów: obudowy z silnikiem (punkt czwarty), uchwytu na obudowie (punkt ósmy), dodatkowego uchwytu (punkt piąty), uchwytu do pasa przytrzymującego (punkt szósty), pokrętła trybu pracy, otworów wentylacyjnych (punkt dziewiąty), włącznika/wyłącznika (punkt siódmy), uchwytu do kabla (punkt dziesiąty) oraz przewodu zasilającego (punkt dwunasty). Obok dmuchawy znajduje się zwinięty pasek przytrzymujący (punkt szesnasty). Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu na które pojawia się ramka z tekstem: 1. Otwór wlotowy ssący, 2. Otwór dmuchający, 3. Dwuczęściowa rura ssąca, 4. Obudowa z silnikiem, 5. Dodatkowy uchwyt, 6. Uchwyt do pasa przytrzymującego, 7. Włącznik/wyłącznik, 8. Uchwyt na obudowie, 9. Otwory wentylacyjne, 10. Uchwyt do kabla, 11. Pokrętło trybu pracy, 12. Przewód zasilający, 13. Łącznik z workiem, 14. Worek, 15. Kółko jezdne, 16. Pas przytrzymujący.
Dmuchawa do liści. W urządzeniach tego typu najczęściej stosuje się silniki elektryczne oraz zasilanie sieciowe.
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.

Powrót do spisu treściPowrót do spisu treści

Powiązane ćwiczenia