Problematyka etyczna w rozważaniach filozoficznych pojawia się od czasów Sokratesa. Zagadnienie dobra, cnoty i szczęścia podejmowali najwięksi myśliciele greccy – Sokrates, Platon, Arystoteles. Dyskutowali o tych problemach i uczyli etyki sofiści. Pod koniec epoki klasycznej powstały w Atenach szkoły etyczne, których trwałość sięgała czasów późnohellenistycznych i rzymskich – epikureizm, stoicyzm, cynizm. Teorię etyczną stworzyli także sceptycy. Epoka średniowiecza, teologiczna i teocentryczna, nie miała etycznych wątpliwości – kwestie tego, co dobre i właściwe oraz na jakiej podstawie to oceniać, zostały dla ludzi epoki rozstrzygnięte przez Pismo święte. Etyczne oznaczało dla ludzi średniowiecza to, co zgodne z religijnymi nakazami, złe – to, co uznawane przez Kościół za grzeszne. Czasy nowożytne to okres, gdy problematyka etyczna znów pojawia się wśród ważnych zainteresowań filozoficznych. Czym różni się nowożytna etyka od teorii moralności epok poprzednich? Jakie przekonania wśród nowożytnych poglądów na temat dobra i zła można uznać za najważniejsze? Czym się między sobą różnią? Co je łączy?