Szymon Kozak Polska transformacja 1989–2012: sukces czy porażka?

Szokowy model transformacji, jaki zastosowano w Polsce, poddawany bywa krytyce, przez zwolenników koncepcji gradualistycznej. Ich zdaniem reformy na wzór szokowej terapii są zbyt kosztowne społecznie i dlatego należy przekładać asekurację nad maksymalizację czasową realizacji. Zasadnicze pytanie brzmi: czy Polska miała czas na powolną transformację? Autor uważa, że sytuacja była na tyle dramatyczna, że nie można było zwlekać. Pozostaje tylko sobie wyobrazić jak wyglądałaby w 2012 roku Polska, gdyby nie plan Balcerowicza, prywatyzacja i relatywnie szybka akcesja do UE. Sukcesy, wymagają wielkich poświęceń. Każdy pragnie odcinać kupony od zwycięstw, ale nie wszyscy rozumieją, że to obwarowane jest większymi trudami. Dodatkowo entuzjazm towarzyszący upadkowi komunizmu pozwolił w jakimś stopniu ograniczyć społeczne niezadowolenie. Aby realnie oceniać transformację, należy porównywać stan polskiego państwa i gospodarki z punktem wyjściowym i krajami, które były w podobnej sytuacji. Zachód jest celem, do którego Polska powinna dążyć, czymś co wbrew jej woli zakrył przed nią „żelazną kurtyną” Stalin. Jednak porównywanie systemów państwowych i gospodarczych z krajami rozwiniętymi, twierdząc, że transformacja się niw udała, jest krzywdzące dla Polski. Przed polskim państwem jeszcze długa droga do konwergencji, a transformacja oceniana przez prymat roku 2012, mimo dobrych ocen, nie jest jeszcze procesem skończonym.

tep Źródło: Szymon Kozak, Polska transformacja 1989–2012: sukces czy porażka?, dostępny w internecie: tep.org.pl [dostęp 24.09.2020 r.].