Mezoregiony Wyżyny Lubelskiej i Roztocza, gdzie rolnictwo rozwija się najintensywniej to:

– Płaskowyż Nałęczowski (ze względu na urodzajne gleby prawie w całości wykorzystany pod uprawy),

– Wzniesienia Urzędowskie (są tu liczne sady i plantacje krzewów owocowych),

– Wyniosłość Giełczewska (region bez większych miast, typowo rolniczy),

– Działy Grabowieckie (silnie pofałdowany teren, „Małe Bieszczady”, liczne pola, Cukrownia Krasnystaw),

– Roztocze Zachodnie (pokrywa lessowa poprzecinana siecią wąwozów, bardzo żyzne gleby).

Do uprawy rzepaku ozimego najlepsze są rejony o dużej wilgotności względnej powietrza, z rozłożonymi równomiernie opadami atmosferycznymi w granicach 600–700 mm rocznie i średniej rocznej temperaturze powietrza powyżej 7,5°C. Rzepak jest rośliną wrażliwą na długo trwające susze. Wysokość uzyskanego plonu rzepaku zależy od ilości opadów. Klimat Wyżyny Lubelskiej spełnia te wymagania, dlatego powszechnym widokiem są żółte pola.

Krajobraz ten charakteryzuje się występowaniem dużej liczby pól uprawnych zasiewanych: pszenicą, żytem, rzepakiem, tytoniem, chmielem i burakami cukrowymi. Wiele jest też sadów obsadzonych jabłoniami, wiśniami i śliwami. Na plantacjach dominują: truskawki, maliny, aronia i porzeczka.