Szkolne koła PCK

Koła Młodzieży prowadziły niezliczoną liczbę akcji higienicznych, konkursów czystości, zgodnie z duchem czerwonokrzyskim młodzież szkoliła się także w zakresie pierwszej pomocy i ratownictwa. Podstawą była jednak działalność samarytańska. Koła Młodzieży gromadziły fundusze organizując różnorakie akcje, samodzielnie szyły koszulki dla ubogich dzieci, organizowały paczki świąteczne dla potrzebujących, odwiedzały chorych w szpitalach i domach, organizowały zbiórki odzieży, książek, dożywianie w szkołach, a także opiekowały się opuszczonymi grobami.

A Źródło: Szkolne koła PCK. Cytat za: http://100lat.pck.pl.

Siostry PCK

Od samego początku Polskiego Czerwonego Krzyża nieodłącznym zadaniem Stowarzyszenia było niesienie pomocy rannym żołnierzom oraz ludności cywilnej podczas klęsk żywiołowych i epidemii. Tuż po zakończeniu I wojny światowej (w latach 1919–1920) PCK zorganizowało wiele placówek sanitarno‑medycznych, w których pracowały pielęgniarki. W 1921 r. głównymi celami ówczesnego PCK była pomoc ludności w wypadku klęsk żywiołowych i epidemii oraz podnoszenie zdrowotności wśród społeczeństwa. PCK prowadziło wówczas 200 placówek sanitarno‑oświatowych (szpitale, sanatoria, przychodnie przeciwgruźlicze).

1 kwietnia 1929 r. powołano Korpus Sióstr PCK, który w momencie założenia liczył 410 osób zatrudnionych w formacjach wojskowych i wynagradzanych przez Ministerstwo Spraw Wojskowych. Prowadzono liczne kursy i szkolenia specjalistyczne, przygotowujące zaplecze pielęgniarskie dla wojskowych placówek. Przewodniczącą Korpusu od początku była jego inicjatorka hr. Maria Tarnowska. W kolejnych latach PCK uruchamiał nowe szkoły pielęgniarstwa. Pierwsza powstała jeszcze w 1921 w Poznaniu, ale już w 1927 r. otwarto kolejną w Katowicach, a w 1929 r. powstała trzecia szkoła w Warszawie. Absolwentki były przyjmowane w poczet sióstr pogotowia sanitarnego i otrzymywały kartę ewidencyjna oraz kartę mobilizacyjną.

B Źródło: Siostry PCK. Cytat za: http://100lat.pck.pl.

Początki krwiolecznictwa w Polsce

W 1935 r. PCK rozpoczął zorganizowaną działalność na rzecz krwiolecznictwa, obejmującą organizację kursów dla lekarzy oraz propagandę dawstwa krwi. Utworzono również pierwszy w Polsce Instytutu Pobierania i Konserwacji Krwi pod kierownictwem Henryka Gnoińskiego, przy Szpitalu Głównym PCK w Warszawie.

Instytut znajdował się przy ulicy Smolnej 6, w obrębie kompleksu złożonego z siedmiu budynków. Trzy z nich zajmował szpital (oddziały: chirurgiczny, ginekologiczny, wewnętrzny), w dwóch mieściła się Szkoła Pielęgniarstwa PCK oraz Instytut Przetaczania i Konserwacji Krwi, a w pozostałych administracja i zaplecze techniczne. Szpital Główny, Szkoła Pielęgniarska i Instytut Przetaczania i Konserwacji krwi podlegały bezpośrednio Zarządowi Głównemu PCK. W instytucie prowadzone były badania nad konserwacją krwi i regeneracją krwi po jej dużych utratach i pod wpływem podania krwi świeżej. W instytucie znajdował się Ośrodek Krwiodawców Zawodowych i Ośrodek Dawców Honorowych.

W 1936 r. uruchomiono w Łodzi Centralną Stację Wypadkową z Ośrodkiem Przetaczania Krwi, do której należało 132 stałych, zarejestrowanych dawców. W 1938 r. powstał Ośrodek Przetaczania Krwi w Krakowie.

Honorowymi krwiodawcami w czasie II wojny światowej były najczęściej kobiety. Przed II wojną światową w Polsce krwiodawstwo było odpłatne. Organizowane były ośrodki honorowych krwiodawców, m.in przez Polski Czerwony Krzyż, ale ich działalność była marginalna w stosunku do płatnego krwiodawstwa.

Obecnie PCK nie zajmuje się pobieraniem krwi, a jedynie promuje ideę honorowego jej oddawania.

C Źródło: Początki krwiolecznictwa w Polsce. Cytat za: http://100lat.pck.pl.