Zresztą, alboż to nie są choroby, te nienaturalne lub zgubne stany umysłu, serca i całej duszy, które na każdym kroku spotykamy w towarzystwie? Wszakci człowiek zarażony nimi zawsze cierpi, a zatem jest chory. Czyliż sprawiedliwie nie należy nazwać chorobami i niedołężnościami umysłu: roztargnienie, lekkomyślność, zabobonność, zarozumiałość, junactwojunactwojunactwo, poetomanię, pedantyzm, dziwactwo, ekscentryczność, spleenspleenspleen, wariację, głupotę itd.? Alboż smętność, miłość niedorzeczna, śmieszna, szalona lub brudna, kokieteria, zazdrość, oziębłość, zatwardziałość itd. nie są choroby serca? (...). Takim sposobem powstaje nowa zupełnie patologia psychologiczna, i gdyby ona z czasem stała się popularną, dosyć byłoby powiedzieć: ten człowiek ma febrę, gorączkę, astmę lub suchoty w duszy, ażeby dać wyobrażenie o jego moralnym stanie.

Cztery pierwiastki składały wówczas mój charakter: zimny rozum, mizantropiamizantropiamizantropia, światowość i poezja. Nie wiem, jak ta zbieranina od sasa i od lasa mogła się trzymać w kupie, ale tak było.

Oryginalność Anglików i przysada w wybijaniu się spod jarzma zwyczajów, w dziwaczeniu ażeby tylko nie naśladować, jest zawsze dowodem wielkiego ich oświecenia. Cokolwiek w nas jest cudze, nic własne, cokolwiek nie wypływa z namysłu i głębi istoty naszej, to nie może do niej tak dokładnie przystawać, ażeby przyczepka nie była widoczną jak jaka łatka.

Gdy wybiło pół godziny, przeciągnął ręką po czole, podniósł się szybko i ubrał się sam z większą starannością niż zazwyczaj, poświęcając wiele uwagi doborowi krawata i szpilki i kilkakrotnie zmieniając pierścienie. Długo siedział przy śniadaniu, próbując rozmaitych dań, rozmawiając ze służącym o nowej liberii, jaką miał zamiar sprawić dla służby w Selby, i przeglądając korespondencję. (...)

Tegoż wieczora o wpół do dziewiątej Dorian Gray, wytwornie ubrany, z dużym pękiem fiołków parmeńskich w butonierce, wchodził wśród głębokich ukłonów służby do salonu lady Narborough. (...) Te smukłe palce nigdy nie mogły trzymać morderczego noża ani te uśmiechnięte usta bluźnić Bogu i miłosierdziu.