Aplet przedstawia układ współrzędnych z poziomą osią $X$ od minus czterech do czterech oraz z pionową osią $Y$ od minus siedmiu do sześciu. Na płaszczyźnie zaznaczono wykres funkcji $f$. Jest to funkcja potęgowa o podstawie mniejszej, niż jeden. Można wybrać wartość podstawy spośród następujących możliwości: $\frac{1}{2},\frac{1}{3},\frac{1}{4},\frac{1}{5},\frac{1}{6},\frac{1}{7},\frac{1}{8},\frac{1}{9},\frac{1}{10}$. Każda z tych funkcji jest funkcją malejącą, a oś $X$ jest asymptotą poziomą dla każdej z nich, a także wykres każdej z nich przechodzi przez punkt o współrzędnych $\left(0,1\right)$. Zaczynając od funkcji postaci $y={\left(\frac{1}{2}\right)}^x$, możemy stwierdzić, że wykres znajduje się w pierwszej i w drugiej ćwiartce, a jej wybrzuszenie jest skierowane w stronę trzeciej ćwiartki. Gdy zwiększamy mianownik podstawy, czyli gdy podstawa jest coraz mniejszą liczbą, okazuje się, że funkcja zaczyna maleć coraz szybciej, górna część krzywej leżąca w drugiej ćwiartce jest coraz bliższa osi $Y$ i zbliża się coraz bardziej do pionu, natomiast druga część krzywej, leżąca w pierwszej ćwiartce układu współrzędnych coraz bardziej się wypłaszcza. Konsekwencją tych zmian jest zmniejszenie wybrzuszenia krzywej, natomiast kierunek, w którym krzywa się wybrzusza, pozostaje bez zmian.