Ludwig Wittgenstein był austriackim filozofem. Urodził się w 1889 w Wiedniu w zasymilowanej rodzinie pochodzenia żydowskiego. Ludwig uczył się w gimnazjum w Linzu, do którego uczęszczał również Adolf Hitler, studiował w Wyższej Szkole Technicznej w Berlinie, a od 1908 w Manchesterze, gdzie zajmował się głównie inżynierią lotniczą. W 1911 rozpoczął studia filozoficzne na uniwersytecie w Cambridge pod kierunkiem Bertranda Russella, niemal od razu zyskując pozycję jego filozoficznego następcy. W latach 1914–18 odbywał służbę w armii austro‑węgierskiej, głównie na terenie Galicji. Po zwolnieniu z obozu jenieckiego, do którego trafił po kapitulacji w 1918 r. Austro‑Węgier, odbył szkolenie pedagogiczne w seminarium nauczycielskim w Wiedniu, a następnie pracował jako nauczyciel w wiejskich szkołach. W 1922 ukazał się Tractatus logico‑philosophicus. Wittgenstein, zgodnie z przekonaniem o definitywnym rozwiązaniu problemów filozoficznych, porzucił uprawianie filozofii. Powrócił do jej uprawiania w 1929 roku. Uzyskał tytuł doktora filozofii, a w 1939 został profesorem filozofii na uniwersytecie w Cambridge. Zmarł w 1951 roku w Cambridge. Pozostawił ponad 20 tysięcy stron notatek i maszynopisów; na ich podstawie zostały wydane liczne tomy jego notatek filozoficznych.

Adolf Hitler urodził się w 1889 w Braunau (Austria). Słabo się uczył w szkole (co było powodem konfliktu z ojcem), nie przystąpił do matury i bez powodzenia ubiegał się o przyjęcie do Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu. Utrzymywał się ze sprzedaży malowanych przez siebie akwarel i pocztówek, przejściowo zarabiał jako pomocnik murarski. W 1913 wyjechał do Monachium, gdzie bezpośrednio po wybuchu I wojny światowej (1914) jako ochotnik wstąpił do armii niemieckiej i walczył na froncie zachodnim, otrzymał Krzyż Żelazny I i II klasy, dwukrotnie był ranny. W 1919 roku wstąpił do nacjonalistycznej Niemieckiej Partii Robotniczej, a po jej przekształceniu w NSDAP został jej przewodniczącym i przybrał tytuł wodza (Führer). Nieufność wobec Republiki Weimarskiej, obawa przed komunizmem i liberalizmem, pogarszanie się warunków życia w czasie wielkiego kryzysu gospodarczego umożliwiły Hitlerowi zdobycie władzy w legalny sposób. W wyborach do Reichstagu w 1932 roku NSDAP uzyskała 230 mandatów i stała się najsilniejszą partią w parlamencie, a w 1933 roku Hitler został mianowany kanclerzem Rzeszy. Po rozwiązaniu Reichstagu i spaleniu jego gmachu rozpoczął się proces likwidacji państwa prawnego. Za pomocą ustaw Hitler wymusił nadzwyczajne pełnomocnictwa dla rządu, nakazał przeprowadzenie w całym państwie bojkotu Żydów, zakazał działalności wszystkich poza NSDAP partii politycznych i związków zawodowych, odsunął osoby uznane za Żydów odrębnymi normami prawnymi (ustawy norymberskie) od pracy w służbie państwowej, przeprowadził czystkę w szeregach SA, mordując w „nocy długich noży” kierownictwo SA i pozbył się pozostałych przeciwników politycznych. W 1934 roku połączył w swym ręku urząd kanclerza i głowy państwa z funkcją wodza, zreorganizował ogólnoniemiecką policję, powołał Główny Urząd Bezpieczeństwa Rzeszy, umocnił swe zwierzchnictwo nad armią, przystąpił do wcielania w życie programu unowocześnienia armii i zbrojeń. W polityce zagranicznej uspokajał opinię światową, np. przedłużył porozumienie z ZSRR, doprowadził do konkordatu z Watykanem, doprowadził do podpisania przez Polskę i Niemcy deklaracji o niestosowaniu przemocy. Jednocześnie prowadził przygotowania do wojny — doszło do zbliżenia z faszystowskimi Włochami i zawarcia paktu z Japonią. Po przyłączeniu do Rzeszy Zagłębia Saary, zajęciu zdemilitaryzowanej Nadrenii, przyłączeniu do Rzeszy Austrii i rozbiorze Czechosłowacji rozpoczął II wojnę światową napaścią na Polskę. Po początkowych sukcesach wojennych przyszedł czas klęsk. Po załamaniu się frontu wschodniego część społeczeństwa, także część korpusu oficerskiego zaczęła odwracać się od wodza. W obliczu nieuchronnej katastrofy Hitler popełnił samobójstwo 30 kwietnia 1945 roku w bunkrze Kancelarii Rzeszy w Berlinie. Jego ciało, zgodnie z rozkazem, zostało spalone.

Józef Szwejk to tytułowy bohater powieści Jaroslava Haška pt.: Przygody dobrego wojaka Szwejka podczas wojny światowej. Szwejk mieszkał w Pradze i trudnił się handlem psami. Czas wolny, którego mu nie brakowało, spędzał na czytaniu „Narodni politiki” lub w szynkach. Lekarze, zarówno cywilni, jak i wojskowi, zgodnie orzekli, że Szwejk był „idiotą z urzędu”, ale po wybuchu I wojny światowej został żołnierzem cesarsko‑królewskiej armii i (po pewnych perturbacjach) ordynansem porucznika Łukasza. Przypadkiem udało mu się przyspieszyć wyjazd swojego przełożonego, i oczywiście swój, na front. Przez pewien czas podążał na bój za monarchię austro‑węgierską i Najjaśniejszego Pana Franciszka Józefa I. Dotarł do Kamionki Strumiłowej w Galicji w przededniu bitwy o Sokal. Szwejk stał się symbolem postawy antywojennej, a jednocześnie wykazywał się ogromnym sprytem, poczuciem humoru i mądrością życiową. Szwejk jest postacią fikcyjną. Wittgenstein i Hitler chodzili do tej samej szkoły. Prawdopodobnie nigdy się nie spotkali.