Tadeusz Nowak Romantyczne podróże

I
Wszystko jest przemyślane:
przez storczyki fioletu
wiozą ich białe konie
w cylindrze kabrioletu

Ona mówi: kabriolet,
on celuje do rymu.
Ona: oddaj pistolet,
a on trafia do Krymu.

On powiada: monastyr
ona mówi, że kuźnia.
Wjechać chcieliby w jasyr
lecz półksiężyc się spóźnia.

Już ich prawie nie widać,
tylko ogon kobyli
podniesiony, rozjaśnia
arbuz nieba po chwili.

II
Jadą ludzie ułomni.
Małe brzozowe wody
podskakują przy drodze
pod kołami pogody.

Jadą ludzie na wózkach.
Obok leżą ich nogi,
ręce, oczy i uszy
i dobytek ubogi.

A nad nimi po niebie
z burzy wielką grzechotką
idą święci plebejscy
nachyleni w nich słodko.

A za nimi pies szczeka,
choć nie widać człowieka.
Tak to chyłkiem ich mija
zbój i biała lilija.

A przed nimi na trąbce
już się odpust zaznacza.
W ułomności swe wstąpcie
przed hosanną kołacza

cyt Źródło: Tadeusz Nowak, Romantyczne podróże.