Religia i mitologia grecka wzajemnie się przenikały i uzupełniały, i choć trudno nam je rozgraniczyć, to nie były one jednością. Było to związane przede wszystkim ze stosunkiem starożytnych Greków do tekstów mitologicznych.
Bardzo istotne znaczenia dla utrzymania jedności duchowej i intelektualnej świata greckiego, rozproszonego na ogromnym obszarze trzech kontynentów, miały mitologia i religia – wspólne dla wszystkich Hellenów. Trudno ściśle rozgraniczyć grecką religię od mitologii, która – jako skarbnica opowieści o bogach i bohaterach – była składnikiem religii. Jakkolwiek mity greckie wskazują bardzo bliski związek z bogami i religią, to jednak sam mit helleński nie zawsze musiał mieć charakter religijny, nawet jeśli występował w nim któryś z bogów. Grecy mieli swobodny stosunek do mitów, niektóre z nich ulegały najprzeróżniejszym zmianom i przekształceniom, przy czym niemałą rolę odgrywała tu pomysłowość poetów. Tradycja mityczna Greków była zmienna, płynna i rozciągliwa, istniały nie tylko różnice, ale wręcz sprzeczności między różnymi wersjami tego samego mitu, ale mitologia jako całość stanowiła własność wszystkich Greków.
W starożytnej Grecji hucznie obchodzono święta religijne. Ich obrzędowość różniła się przede wszystkim ze względu na bóstwo, któremu była poświęcona. Duże znaczenie miała również ranga boga, któremu oddawano cześć. Największe święta religijne dedykowane były bogom olimpijskim.
Ważną częścią życia religijnego Greków były święta i uroczystości, odbywane corocznie lub w regularnych odstępach czasu – co dwa, cztery lub osiem lat. Wydaje się, że większość świąt greckich wywodzi się z kultów związanych z rolnictwem. Początkowo celem owych świąt był kult danego bóstwa, później dodano do nich igrzyska sportowe, zabawy, handel. (…) W Atenach najstarsze i największe święto ku czci bogini Ateny, obchodzone było co cztery lata, nosiło nazwę Panatenaje. Jego najważniejszą częścią była procesja do świątyni bogini, uroczystościom religijnym towarzyszyły zawody muzyczne, gymniczne, hippiczne, bieg z pochodniami itd. […] Lokalny, ateński charakter miały święta ku czci Dionizosa. […] Wielkie Dionizje (zwane też Miejskimi), obchodzone były w marcu przez pięć dni, przy czym ostatnie dni były poświęcone przedstawieniom komedii i tragedii w teatrze Dionizosa. […] Wśród ateńskich świąt warto wspomnieć o kobiecych uroczystościach zwanych Tesmoforiami, urządzanych w październiku ku czci bogini Demeter. Główne święto ku czci Apollona, połączone z procesją i ofiarowaniem bogu pierwszych owoców, nazywało się Targelie i odbywało się w maju.
Greccy bogowie byli strażnikami oraz uosobieniem konkretnych elementów świata. Jako patroni wybranych zjawisk, sił, uczuć, zawodów otaczali swą opieką wybrane grupy społeczne. Na tej podstawie dokonywano ich podziału i dzielono świat boski na mniejsze królestwa.
Głównymi greckimi bogami nieba, czyli bóstwami olimpijskimi, byli król bogów Zeus, jego małżonka Hera, a także Atena, Apollon, Artemida, Ares, Afrodyta, Hermes, Hefajstos i Hestia. Prócz nich do bóstw niebiańskich Grecy zaliczali takich bogów, jak Muzy, Eros, Hymenajos, Charyty, Temida, Nike, oraz personifikacje niektórych ciał niebieskich, jak Helios (Słońce), Selene (Księżyc), Eos (Jutrzenka) itd. Do bóstw wodnych należeli: Posejdon, jego małżonka Amfitryta, Okeanos, Proteusz, Tryton, Syreny itd. Bóstwa ziemskie to przede wszystkim Gaja - uosobienie Ziemi, Demeter - bogini płodów ziemi, Dionizos - bóg winnej latorośli, Pan oraz satyrowie. Głównymi bóstwami podziemnymi byli Hades i jego małżonka Persefona, a także Erynie - boginie zemsty, Hekate - bogini ciemności, magii i czarów, Tanatos - bóg śmierci, Hypnos - bóg snu. W późniejszych epokach dziejów Grecji dokonują się różne zmiany w religii greckiej: na przykład szczególnej popularności w epoce hellenistycznej, jak już zauważyliśmy, nabierze kult Dionizosa - boga winnej latorośli - połączony z uroczystościami o charakterze ekstatycznym czy nawet orgiastycznym, czy też boga‑lekarza Asklepiosa, czczonego głównie w Epidauros, a także na wyspie Kos i w Pergamonie, gdzie obok świątyń znajdowały się szkoły lekarskie i zakłady lecznicze - rodzaj szpitali czy sanatoriów. Nowym zjawiskiem w tym samym okresie była hellenizacja bóstw greckich, szczególnie w Pergamonie, gdzie rozpowszechnił się kult frygijskiej boginie Kybele, a także boginie Atargatis‑Afrodyty, która później w Rzymie otrzyma nazwę Dea Syria (Bogini Syryjska). Powszechnie utożsamiano bogów egipskich z greckimi: boginkę‑krowę Hathor z Afrodytą, boginie‑hipopotama Epet z Demeter, Izydę z kilkoma boginiami: Demeter, Persefoną, Selene czy Afrodytą.