Ilustracja przedstawia obraz młodego mężczyzny. Mężczyzna stoi przodem do widza, ale jego głowa odwrócona jest w lewą stronę. Na głowie mężczyzny znajduje się kolorowy turban. Jego włosy są krótkie, ciemne i kręcone. Jego oczy są ciemne, nos lekko zadarty. Twarz mężczyzny jest spokojna, wzrok utkwiony na punkcie niewidocznym dla widza. Mężczyzna ubrany jest w jasny żołnierski mundur. Mankiety i kołnierz-stójka są koloru czerwonego. Pod szyją czarny szalik zawiązany na kokardę. Przez prawe ramię mężczyzna ma założony pas skórzany. W prawej ręce mężczyzna trzyma szablę. Ostrze szabli mężczyzna podtrzymuje lewą ręką. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Tadeusz Kościuszko Urodził się 4 lutego 1746 w Mereczowszczyźnie (obecnie Kosów na Białorusi). Pochodził ze średniej szlachty; 1755 – 1760 uczył się u pijarów w Lubieszowie, 1765 – 1769 — w Szkole Rycerskiej w Warszawie, protegowany Adama Kazimierza Czartoryskiego. Jesienią 1769 został wysłany jako stypendysta królewski do Paryża, gdzie uzupełnił wiadomości m.in. w zakresie inżynierii wojskowej; do kraju wrócił 1774 i został instruktorem w Szkole Rycerskiej.

Wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych, wojna polsko‑rosyjska
Konflikt z hetmanem Józefem Sosnowskim, którego córkę pragnął poślubić, skłonił go m.in. do opuszczenia kraju jesienią 1775. Udał się do Ameryki Północnej w celu wzięcia udziału w walce o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Został mianowany w październiku 1775 pułkownikiem, a w 1777 generałem brygady, odznaczył się przy pracach fortyfikacyjnych pod Filadelfią, Ticonderogą, przy oblężeniu Saratogi (1777) i West Point. W 1784 wrócił do kraju i osiadł w swym majątku Siechnowicze. Reformy polityczne Sejmu Czteroletniego 1788 – 1792 oraz rozbudowa armii umożliwiły mu wejście do służby wojskowej w stopniu generała‑majora. W czasie wojny polsko‑rosyjskiej 1792 walczył w armii koronnej, umiejętnie organizując współdziałanie różnych rodzajów broni, m.in. odznaczył się jako dowódca w bitwie pod Dubienką. Po przystąpieniu Stanisława Augusta Poniatowskiego do konfederacji targowickiej 1792 podał się do dymisji, zwiększając tym jeszcze moralny autorytet, jakim cieszył się w kraju i poza jego granicami. Rewolucyjna Francja nadała mu tytuł honorowego obywatela.

Powstanie 1794
Na emigracji w Saksonii został przewidziany na przyszłego wodza powstania w Polsce. W początkach 1793 bezskutecznie zabiegał o pomoc Francji dla przyszłego powstania; we wrześniu tegoż roku pod Krakowem przedstawił swoje projekty uczestnikom spisku, uznając przygotowania do powstania za niedostateczne; żądał rozbudowy organizacji spiskowej oraz rozszerzenia propagandy powstańczej wśród szlachty i chłopów. Dopiero pod koniec lutego 1794 wyznaczył termin powstania na marzec; 24 marca 1794 został ogłoszony w Krakowie Akt powstania, Kościuszko objął funkcję Najwyższego Naczelnika Sił Zbrojnych Narodowych z władzą dyktatorską. W czasie trwania walki zastosował nową taktykę w zakresie współdziałania broni, starając się rekompensować niedostateczne uzbrojenie i wyszkolenie armii powstańczej oraz wykazał duże umiejętności w zakresie fortyfikacji polowych. 4 kwietnia 1794 pokonał wojska rosyjskie pod dowództwem generała Aleksandra Tormasowa pod Racławicami, umożliwiając przygotowania do dalszych działań zbrojnych (m.in. mobilizacja i szkolenie chłopów), nie udało mu się jednak otworzyć drogi do Warszawy. Jako polityk doceniał konieczność pozyskania dla powstania chłopów; wydał 6 maja 1794 uniwersał połaniecki (uniwersały Kościuszkowskie), który znosił poddaństwo osobiste i ograniczał pańszczyznę. Kościuszko starał się jednocześnie skupić różne odłamy polityczno‑społeczne pod hasłem jedności w walce z wrogiem zewnętrznym, odnosząc się nieufnie do tzw. jakobinów polskich, a jednocześnie występując przeciw przedstawicielom prawicy. Zaskoczony wystąpieniem zbrojnym Prus przeciw powstaniu poniósł klęskę pod Szczekocinami. Powściągał samosądy ludowe w Warszawie nad przywódcami Targowicy; dzięki umiejętnemu ufortyfikowaniu Warszawy skutecznie odparł oblężenie miasta latem 1794. Po klęsce pod Maciejowicami (10 października 1794) dostał się do niewoli i został uwięziony w Twierdzy Petropawłowskiej w Petersburgu. W listopadzie 1796 został uwolniony przez cara Pawła Pierwszego Romanowa; w celu uzyskania amnestii dla uwięzionych po powstaniu Polaków złożył przysięgę, że nie będzie występował przeciw carowi i jego następcom.

Żródło: Encyklopedia PWN.

Ilustracja przedstawia obraz, na którym znajduje się grupa osób. Rozmawiają one ze sobą, jeden z mężczyzn po prawej stronie leży na podłodze. Na środku obrazu leży przewrócone krzesło. Nad mężczyznami, na ścianie wisi obraz przedstawiający kobietę. Z drugiej strony nad mężczyznami na niewielkim balkonie siedzą kobiety i rozmawiają ze sobą. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Tadeusz Rejtan Urodził się 20 sierpnia 1742 w miejscowości Hruszówka (Nowogródzkie). Poseł nowogródzki na sejm rozbiorowy 1773. Wsławił się niezłomnym oporem przeciw rozbiorowi Polski, własnym ciałem zagradzając posłom przejście do sali obrad. Popełnił samobójstwo. Bohater utworów literackich. Zmarł 8 sierpnia 1780.

Żródło: Encyklopedia PWN.

Ilustracja interaktywna przedstawia obraz młodego żołnierza. Młody żołnierz stoi na niewielkim stosie kamieni i kłód drewna. Jego głowa zwrócona jest w prawą stronę. Jego włosy są krótkie, ciemne i kręcone. Mężczyzna ubrany jest w granatowy mundur i jasne spodnie. Na przodzie munduru znajduje się ozdobny plastron. Na ramionach - ozdobne, srebrne naramienniki. Na dłoniach mężczyzna ma rękawiczki. Na nogach wysokie, do kolan oficerki. W prawej dłoni mężczyzna trzyma szablę, ostrzem zwróconą do dołu. Lewą rękę mężczyzna ma wyciągniętą w bok. Na drugim planie znajdują się zabudowania. Przed zabudowaniami rozgrywa się bitwa. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Jakub Jasiński Urodził się 24 lipca 1761 w miejscowości Węglew koło Pyzdr. Działacz polityczny, generał, poeta. Wychowanek Szkoły Rycerskiej, od 1789 dowódca korpusu inżynierów litewskich, uczestnik wojny polsko‑rosyjskiej 1792; 1794 na czele sprzysiężonych, wzniecił powstanie w Wilnie, od maja do czerwca naczelny wódz insurekcji litewskiej; usunięty przez Tadeusza Kościuszkę za radykalizm, dowodził korpusem na froncie. Zginął w obronie Warszawy (był jednym z dowódców obrony Pragi) 4 listopada 1794. Twórczość Jasińskiego obejmuje wiersze satyryczne, bajki, piosenki (Chciało się Zosi jagódek...), poematy heroikomiczne w stylu wolteriańskim (Sprzeczki ok. 1788 lub 1791, wyd. pełne 1869). Istotne znaczenie mają utwory polityczne o charakterze rewolucyjnym (Jasiński należał do jakobinów polskich) i patriotycznym, m.in. Wiersz w czasie obchodzonej żałoby... po Ludwiku Szesnastym (1793, wyd. 1830), Do narodu (1794, wyd. 1831).

Żródło: Encyklopedia PWN.