Konstanty Ildefons Gałczyński stworzył dwie wersje historii o sentymentalnych kochankach – Laurze i Filonie. Pierwsza z nich powstała w 1931 roku, a poeta sugestywnie zatytułował ją Filon i Laura. Wersja nowa. Intertekstualne nawiązania do sielanki Franciszka Karpińskiego pojawiają się więc już w tytule, ale odwrócony szyk (Filon i Laura, a nie jak w oryginale – Laura i Filon) sugerują celowość zmian wprowadzanych przez Gałczyńskiego. Druga wersja historii – nazywanej również słynną literacką randką – pochodzi z 1948 roku i jest skeczem stworzonym w ramach Teatrzyku „Zielona Gęś”. W latach 1946–1950 poeta napisał w sumie ponad sto sześćdziesiąt miniatur dramatycznych, a znaczna ich część prezentowana była w ramach tzw. Najmniejszego Teatrzyku Świata, zwanego „Zieloną Gęsią”. Utwór nawiązujący do wiersza Franciszka Karpińskiego nosi znamienny tytuł – Filon i Laura i dobrze poinformowany facet. Scenka jest przepełniona absurdalnym poczuciem humoru. Cechują ją zabiegi charakterystyczne dla literackiego nonsensu, na przykład w toku dynamicznie rozgrywanych wydarzeń przekształceniu ulega fraza „i coś tam klaszcze za borem”, ponieważ coś tam staje się jedną z osób biorących udział w scenie. Gałczyński bawi się więc sentymentalną konwencją literacką i celowo ją parodiuje. Zrozumienie absurdalnego humoru wymaga jednak od czytelnika dobrej znajomości estetyki sielankowej.

Teatrzyk „Zielona Gęś” ma zaszczyt przedstawić

„Filona i Laurę, i dobrze poinformowanego faceta”

LAURA

Już miesiąc zaszedł, psy się uśpiły

i coś tam klaszcze za borem.

Pewnie mnie czeka mój Filon miły.

pod umówionym jaworem.

(robi się na bóstwo i staje pod umówionym jaworem.

Filona jeszcze nie ma. Natomiast coś tam klaszcze za borem coraz energiczniej)

LAURA

(c.d.):

Szczęśliwa jestem dziś niesłychanie

i Filon musi być moim,

wszystko w porządku, lecz to klaskanie

troszeczkę mnie niepokoi.

(i nie bez racji, ponieważ za borem coś tam zaczyna

klaskać w sposób jak najbardziej nieprzyzwoity)

LAURA

(załamując się nerwowo):

Przebóg! Ach, czyżby robota krecia?

O, jakże ja to wyśledzę?!

Lęk mnie przenika. Dwudziesta trzecia

Już jest na mojej omedze.

FILON

(zza boru; ociekając krwią):

Tylko nie w oko!!

COŚ TAM

(na chwilę się ucisza, a potem znowu klaszcze za borem jak cholera)

LAURA

(panicznie):

Dwudziesta trzecia piętnaście. Gdzie jesteś, najdroższy?

DOBRZE POINFORMOWANY FACET

Lauro, daremnie patrzysz na zegar.

Filon nie przyjdzie. Idź dalej.

A to klaskanie, co się rozlega,

to żona go w gębę wali.

Kurtyna:

zapada i w ten sposób przesłania słabości ludzkie przed okiem gwiazd przeczystych