Jednym z kluczowych pojęć dla literaturoznawców, językoznawców, historyków sztuki i kulturoznawców jest ‘styl’. Według Słownika Języka Polskiego PWN można go zdefiniować jako “sposób postępowania, zachowania się i myślenia charakterystyczny dla jakiejś osoby lub środowiska”. To wyjaśnienie będzie szczególnie pomocne dla kulturoznawców i etnografów. Inna definicja stylu mówi, że jest to “zespół cech charakterystycznych dla sztuki jakiejś epoki, jakiegoś regionu lub twórcy”. Ta eksplikacja będzie służyć literaturoznawcom i historykom sztuki. Językoznawcy, ale także badacze literatury posługują się również inną definicją stylu, w myśl której oznacza on “sposób wyrażania się i stałą tendencja w wyborze środków językowych, charakterystyczna dla autora, kierunku, gatunku literackiego, dzieła lub okresu”. Najważniejszą cechą, która łączy wszystkie definicje, jest powtarzalność. Odosobnione, jednostkowe działania artystyczne, sposoby ukształtowania wypowiedzi nigdy nie stworzą stylu.

Niekiedy autorzy dzieł naśladują sposób pisania charakterystyczny dla danego autora, regionu, środowiska czy epoki. Taki zabieg nazwiemy stylizacją. Ze względu na dobór środków językowych możemy wydzielić archaizację, dialektyzację i kolokwializację. W przypadku archaizacji w tekst wplecione zostają wyrazy i wyrażenia charakterystyczne dla minionych epok. Dobrym przykładem archaizacji mogą być powieści historyczne Henryka Sienkiewicza czy popularny Wiedźmin Andrzeja Sapkowskiego. Dialektyzacja polega na takim doborze środków językowych, by oddać język jakiegoś regionu. Doskonałym przykładem z listy lektur jest Wesele Stanisława Wyspiańskiego. Wprowadzając do tekstów język potoczny, autorzy posługują się kolokwializacją. Można ją znaleźć np. w tekstach Doroty Masłowskiej.

Styl barokowy kształtował się niejako w opozycji do stylu literatury doby odrodzenia. Cechuje się bogatą ornamentyką i przepychem. Twórcy zerwali z renesansową harmonią. Najczęściej używanymi środkami artystycznego wyrazu stały się antytezy, czyli zestawienie ze sobą przeciwstawnych elementów, jak np. w popularnej kolędzie: “ogień krzepnie”, “blask ciemnieje”, “ma granice nieskończony”. Innymi popularnymi środkami poetyckimi były oksymorony, czyli sprzeczne epitety (np. “żywy trup”), hiperbole - wyolbrzymienia, inwersje - przestawny szyk zdania, anafory i epifory, paradoksy oraz wykrzyknienia. Bardzo często autorzy w swoje teksty wprowadzali makaronizmy, czyli wyrazy pochodzące z innych języków - w tym przypadku z łaciny. Osią konstrukcyjną utworów mógł być jakiś oryginalny, zaskakujący, błyskotliwy koncept, który miał zaskoczyć czytelnika.