Jarosław Iwaszkiewicz

W Orvieto

Wstaniemy żywym ciałem z odwiecznej zgorzeli

I na otwartych oczach wzniesiemy powieki,

Ponad umarłe światy i umarłe wieki,

Tak, jak to namalował Luca Signorelli.

I wtedy może pejzaż, któryśmy ostatni

Widzieli mętnym okiem już martwym napoły –

Kędy topole ziemi i niebios anioły

Mięszały się w dziwaczny orszak chociaż bratni –

Otworzy jak stodoła na ścieżaj znaczenie,

Któreśmy nieraz żyjąc – już w śnie przeczuwali –

Kiedyśmy głupi, nędzni i niedoskonali

Myśleli, że coś wiemy, widząc tylko cienie.

Wtedy dopiero, Luca, pojmiemy, że życie

Jest pełne prawdy bożej, nie puste okrutnie,

I że prawdziwe dały nam anioły lutnie,

Aby otwarcie śpiewać – a nie brzęczeć skrycie.

Dant patrzy przerażony. Pieśniarz Agrygentu

Widzi to, co nadchodzi i co prawdzie świadczy,

Czci życie zmartwychwstałe na oblicze padłszy,

Życie, które się rodzi z wiecznego zamętu.

Na dowód wydźwigamy z piachu nasze nogi,

Które jeszcze z popiołu nie dojrzały w ciało –

Życie, które snem tylko tutaj się zdawało,

Rozlewa się nad niebem w archanielskie drogi.

Słońce nam teraz bożym obliczem zaświta

I odkryje zasłony wszelkich śmierci złudzeń,

I jak pokarm da prawdę wieczystych obudzeń

Na progu vitae nova, gdzie świadomość wita –

Wiry równie potężne jak ciała zmienione

Podadzą pożywienie wiecznego żywota:

Wina, chleba zaznają nasze ciała złote

Na bóstwa pniu zwieszone odrodzonym gronem.

Gdziebyśmy większy dowód prawdy życia wzięli

Jak w takim zmartwychwstaniu z zimnego popiołu

Z ciałem płonącem, z duszą cierpiącą pospołu,

Tak jak to namalował Luca Signorelli?

Wojciech Wencel

Perła

Parząca kawę w wysokim ekspresie

stojącym w niszy na brzegu lodówki

widziana z głębi wielkiego pokoju

przez drzwi otwarte na oścież do kuchni

bardzo uważnie podchodzi do stołu

i ciemnym wrzątkiem napełnia naczynia

znad obu szklanek się wznosić zaczyna

gorąca para powietrze aż puchnie

od światła stojąc w kwiecistej sukience

na białych kaflach podłogi wysmukła

już próżny ekspres starannie odstawia

biją zegary i nagle się wzmaga

inwazja blasku w jej włosach tak jasnych

że na tle mebli sosnowych się zdają

tworzyć kontrapunkt tymczasem po twarzy

toczy się spokój kościelnych witraży