Ilustracja interaktywna. Neuron i synapsa. Schematyczne przedstawienie poszczególnych rodzajów tkanki nerwowej. Kliknięcie w punkty interaktywne z numerami otwiera informacje na temat neuronów i synaps.

1. Neurony łączą się ze sobą w sieć neuronalną za pomocą synaps. Akson neuronu poprzedzającego tworzy rozgałęzienia, które kontaktują się z wypustkami dendrytów kolejnego neuronu przez obszar synapsy. W obrębie synapsy przewodnictwo impulsu nerwowego zachodzi przy udziale neuroprzekaźników. Impuls nerwowy jest złożonym zjawiskiem elektrycznym. Rozprzestrzenia się wzdłuż aksonu, docierając do synaps, gdzie aksony kontaktują się z dendrytami innych neuronów, tworząc sieć neuronalną. Nagranie dźwiękowe tożsame z treścią.

2. Komórka nerwowa, inaczej neuron, to podstawowa jednostka układu nerwowego. Jej funkcją jest odbieranie i przesyłanie informacji do innych komórek. Składa się z elementów oznaczonych punktami interaktywnymi o numerach od trzy do osiem.

3. Mózg jest złożonym organem. Stanowi on centrum układu nerwowego. Zlokalizowane są w nim struktury oznaczone pod punktami interaktywnymi numer cztery i pięć.

4. Dendryt to wypustka neuronu. Dendryty są liczne, krótkie i przewodzą impuls nerwowy do ciała komórki neuronu. Na grafice podłużne wypustki rozgałęziające się na zewnątrz ciała komórki, stykające się z ciałem komórki, punkt interaktywny numer pięć.

5. Ciało komórki, inaczej neurocyt, to część neuronu, która otacza jądro komórkowe. Na grafice rozległa struktura zawierająca wewnątrz jądro komórkowe, z wieloma otaczającymi ją dendrytami oraz jednym wychodzącym z niej aksonem, punkt interaktywny numer sześć.

6. Akson to pojedyncza wypustka neuronu, która przewodzi impuls nerwowy od ciała komórki do swego zakończenia. Na grafice podłużna struktura otoczona segmentowaną powłoką, zakończona z jednej strony ciałem komórki, punkt interaktywny numer pięć, a z drugiej synapsą, punkt interaktywny numer dziewięć.

7. Rdzeń kręgowy jest organem układu nerwowego przewodzącym impulsy nerwowe pomiędzy obwodem a mózgowiem. Zlokalizowane są w nim struktury pod punktami interaktywnymi numer osiem i dziewięć.

8. Neuron drugorzędowy to komórka nerwowa w szlaku neuronalnym. Na grafice rozgałęziona struktura połączona z synapsami, punkt interaktywny numer dziewięć.

9. Synapsy. Na grafice rozgałęzione, zwężające się ku końcom struktury, połączone z neuronem drugorzędowym, punkt interaktywny numer osiem.

10. Synapsa to miejsce komunikacji neuronów lub neuronu z komórką mięśniową czy gruczołową. Składa się z elementów pod punktami interaktywnymi oznaczonymi numerami od jedenaście do siedemnaście. Na grafice schematyczna budowa synapsy. Synapsa składa się z dwóch błon, presynaptycznej, punkt interaktywny numer trzynaście, i postsynaptycznej, punkt interaktywny numer siedemnaście, ze szczeliną synaptyczną, punkt interaktywny numer czternaście, w środku.

11. Mitochondrium to struktura komórki, która bierze udział w produkcji energii. Na grafice pofałdowane, podłużne struktury w presynaptycznej błonie synapsy, punkt interaktywny numer trzynaście.

12. Neuroprzekaźnik to związek chemiczny przenoszący impuls między neuronami. Na grafice okrągłe cząsteczki neuroprzekaźnika, umieszczone po kilka sztuk w okrągłych pęcherzykach. Neuroprzekaźnik jest uwalniany do szczeliny synaptycznej, punkt interaktywny numer czternaście, i przenosi się, poprzez receptory neuroprzekaźnika, punkt interaktywny numer szesnaście, do błony postsynaptycznej, punkt interaktywny numer siedemnaście, która stanowi również dendryt neuronu, punkt interaktywny numer piętnaście.

13. Błona presynaptyczna to błona kończąca akson komórki nerwowej.

14. Szczelina synaptyczna to przestrzeń pomiędzy błoną presynaptyczną i postsynaptyczną.

15. Dendryt neuronu to wypustka neuronu. Dendryty są liczne, krótkie i przewodzą impuls nerwowy do ciała komórki neuronu.

16. Receptory dla neuroprzekaźnika to wyspecjalizowane komórki odbierające sygnał przenoszony przez neuroprzekaźnik z błony presynaptycznej na błonę postsynaptyczną.

17. Błona postsynaptyczna to błona komórki neuronu, komórki mięśniowej lub gruczołowej.

Ilustracja interaktywna przedstawia gruczoł potowy, osadzony jest w skórze. Na ilustracji widoczny jest przekrój skóry. W jej zewnętrznej warstwie (w naskórku) znajduje się niewielki otwór, czyli por. Z otworu prowadzi w dół wąski poskręcany kanał. Dół kanału jest spiralny i otoczony włóknami nerwowymi. Jego elementy są podpisane za pomocą punktów interaktywnych. Po kliknięciu punktu pojawia się ramka z tekstem. Podpisy:

1. Por to niewielki otwór w naskórku. Jest to wyjście kanału, czyli przewodu wyprowadzającego.

2. Przewód wyprowadzający to poskręcany kanał przechodzący przez warstwy skóry: naskórek i skórę właściwą.

3. Gruczoł to spiralna, mocno zwinięta część kanału.

4. Acetylocholinergiczne włókna współczulne unerwiające gruczoł potowy mają postać rozwidlonego włókna okalającego podstawę gruczołu.

5. Naskórek to cienka zewnętrzna warstwa skóry.

6. Skóra właściwa to grubsza od naskórka, wewnętrzna część skóry chroniona z zewnątrz naskórkiem.

Ilustracja interaktywna. Budowa serca, warstwy i ściany serca. Na grafice schematyczne przedstawienie serca. Otoczone workiem osierdziowym, serce jest zbudowane z mięśnia sercowego. Składa się z lewej i prawej komory, podzielonych przegrodą, oraz lewego i prawego przedsionka. Krew wpływa do prawego przedsionka serca żyłą główną dolną, z tułowia i kończyn dolnych, i górną, z głowy i kończyn górnych. Jest wyprowadzana do prawej komory poprzez zastawkę trójdzielną, a następnie, poprzez zastawkę tętnicy płucnej, do gałęzi tętnic płucnych. Krew z płuc wraca do lewego przedsionka serca żyłami płucnymi. Następnie, przemieszcza się poprzez zastawkę mitralną do lewej komory, a z niej opuszcza serce poprzez aortę, na wejściu do której występuje zastawka aorty. Kliknięcie w okrągłe punkty interaktywne z numerami otwiera grafikę z nazwą i wyszczególnieniem elementów wskazanej struktury lub opisem procesów związanych z układem krążenia.

1. Serce znajduje się w klatce piersiowej, w worku osierdziowym (błona surowicza, która otacza serce). Serce ma dwa przedsionki i dwie komory. Przedsionki, komory i duże tętnice są oddzielone od siebie przez zastawki. Ściana serca składa się z trzech warstw: nasierdzia, warstwy mięśniowej i wsierdzia. Nagranie dźwiękowe tożsame z treścią.

2. Aorta.

3. Żyła główna górna.

4. Zastawka tętnicy płucnej.

5. Prawy przedsionek.

6. Zastawka trójdzielna jest trójpłatkową strukturą łącznotkankową umiejscowioną między prawą komorą a prawym przedsionkiem serca.

7. Prawa komora.

8. Żyła główna dolna.

9. Zastawka aortalna.

10. Tętnica płucna.

11. Żyły płucne.

12. Lewy przedsionek.

13. Zastawka mitralna to dwupłatkowa struktura łącznotkankowa umiejscowiona między lewą komorą a lewym przedsionkiem serca.

14. Lewa komora.

15. Ściana serca. Ściana serca składa się z trzech warstw nasierdzia, warstwy mięśniowej i wsierdzia. Na grafice schematyczne przedstawienie warstw ściany serca. Wewnętrzną stronę ściany serca stanowi stosunkowo cienkie wsierdzie. Następną warstwą jest gruba warstwa mięśniowa, na zewnętrznej powierzchni której znajduje się osierdzie trzewne. Osierdzie trzewne jest oddzielone od najbardziej zewnętrznego osierdzia ściennego jamą osierdzia.

16. Warstwa mięśniowa.

17. Wsierdzie to błona wyścielająca jamy serca.

18. Osierdzie ścienne to błona surowicza stanowiąca zewnętrzną ścianę jamy osierdzia.

19. Osierdzie trzewne (nasierdzie) to błona surowicza stanowiąca wewnętrzną (trzewną) warstwę osierdzia.

20. Jama osierdzia. Worek osierdziowy (osierdzie) jest utworzony przez osierdzie ścienne i osierdzie trzewne. Otacza on większość struktur serca i początkowe odcinki dużych pni tętniczych.

Ilustracja interaktywna. Układ bodźcoprzewodzący serca. Na grafice schematyczne przedstawienie serca z punktami interaktywnymi, pod którymi znajdują się informacje o elementach układu bodźcoprzewodzącego. 

1. Mięsień serca składa się z komórek kurczliwych i komórek układu przewodzącego. Komórki układu przewodzącego znajdują się w okolicy podwsierdziowej i tworzą skupienia: węzeł przedsionkowo‑komorowy i pęczek przedsionkowo‑komorowy. Pęczek przedsionkowo‑komorowy dzieli się następnie na komórki przewodzące, zwane włóknami Purkinjego. Komórki układu przewodzącego działają rytmicznie i samoistnie się pobudzają, tworząc rozrusznik serca, i wyzwalają skurcz mięśnia przedsionków i komór. Nagranie dźwiękowe tożsame z treścią.

2. Węzeł zatokowo przedsionkowy.

3. Drogi międzywęzłowe.

4. Węzeł przedsionkowo komorowy.

5. Odnoga prawa pęczka przedsionkowo komorowego.

6. Pęczek przedsionkowo komorowy.

7. Odnoga lewa pęczka przedsionkowo komorowego.

8. Włókna Purkinjego.

Budowa wątroby, ilustracja interaktywna. Na grafice schemat ułożenia organów trawiennych jamy brzusznej. Wątroba jest umiejscowiona przed przełykiem, w jej dolno tylnej części znajduje się pęcherzyk żółciowy. Przełyk dochodzi do żołądka, z którego dolnej części wychodzi dwunastnica. Wspólny przewód wątrobowy wychodzi z wątroby, łącząc się z przewodem pęcherzykowym i tworząc wspólny przewód żółciowy, który kończy swój bieg w większej brodawce Vatera, zamknięty zwieraczem Oddiego. W tym miejscu ma również ujście przewód dwunastniczy trzustki, znajdującej się za żołądkiem. Kliknięcie w punkty interaktywne z numerami otwiera nazwę lub informację na temat organów trawiennych jamy brzusznej.

1. Wątroba. W budowie wątroby wyróżnia się komórki gruczołowe, czyli hepatocyty, oraz komórki siateczkowo‑śródbłonkowe gwiaździste, które są komórkami żernymi. Wątroba pełni w organizmie liczne funkcje, między innymi syntetyzuje białka, wydziela bilirubinę (żółty barwnik, który jest produktem rozkładu hemu), magazynuje trójglicerydy, glikogen, a także aktywuje i detoksykuje różne substancje. Jest głównym miejscem produkcji białek. Wytwarza żółć, która jest magazynowana w pęcherzyku żółciowym. Żółć aktywuje enzymy trzustkowe, rozbija na małe cząsteczki tłuszcze, wskutek czego ułatwia ich trawienie. Nagranie dźwiękowe tożsame z treścią.

2. Przewód żółciowy wspólny.

3. Przewód trzustkowy.

4. Zwieracz Oddiego.

5. Brodawka Vatera.

6. Dwunastnica.

7. Przewód żółciowy wspólny.

8. Pęcherzyk żółciowy.

9. Wątroba.

10. Żołądek.

11. Żyła wrotna.

12. Tętnica wątrobowa.

13. Trzustka.

Budowa trzustki, ilustracja interaktywna. Na grafice schemat wzajemnego położenia dwunastnicy i trzustki. Dwunastnica obejmuje głowę trzustki, w rejonie przed zgięciem dwunastniczo czczym. Trzustka posiada również trzon i ogon, a przez wszystkie te struktury przebiega przewód trzustkowy wspólny, który w rejonie głowy łączy się również z przewodem trzustkowym dodatkowym. Przewód ten łączy się z dwunastnicą w tak zwanej brodawce mniejszej dwunastnicy. Poniżej brodawki mniejszej znajduje się brodawka większa dwunastnicy, do której uchodzi przewód żółciowy wspólny, transportujący żółć z pęcherzyka żółciowego. Kliknięcie w punkty interaktywne z numerami otwiera nazwę lub informację na temat trzustki i towarzyszących jej struktur.

1. Trzustka to mieszany gruczoł zewnątrz- i wewnątrzwydzielniczy. Część zewnątrzwydzielnicza produkuje enzymy trawienne, które trawią treść pokarmową w dwunastnicy, natomiast część wewnątrzwydzielnicza produkuje insulinę i glukagon biorące udział w metabolizmie. Insulina to syntetyzowany w trzustce hormon biorący udział w metabolizmie węglowodanów, białek i tłuszczów. Jest ona najważniejszym nośnikiem glukozy do tkanek. Glukagon to hormon syntetyzowany w trzustce, który stymuluje wzrost stężenia glukozy w krwi, działając przeciwnie do insuliny. Nagranie dźwiękowe tożsame z treścią.

2. Pęcherzyk żółciowy.

3. Przewód trzustkowy dodatkowy.

4. Brodawka mniejsza dwunastnicy.

5. Brodawka większa dwunastnicy.

6. Dwunastnica.

7. Przewód żółciowy wspólny.

8. Głowa trzustki.

9. Trzon trzustki.

10. Przewód trzustkowy wspólny.

11. Ogon trzustki.

Ilustracja interaktywna, budowa jelita cienkiego i grubego. Na grafice schemat budowy jelita grubego. Kątnica jest pierwszym elementem jelita grubego. Jest oddzielona od kątnicy zastawką krętniczo‑kątniczą. Na jej końcu znajduje się cienki i podłużny wyrostek robaczkowy, a sama struktura kątnicy jest pokryta rozszerzającymi się i zwężającymi haustracjami. W miejscu wejścia jelita cienkiego w dolnej części kątnicy znajduje się zastawka krętniczo‑kątnicza. Kolejnymi odcinkami jelita grubego są okrężnica wstępująca, zgięcie prawe, wątrobowe, poprzecznica, zgięcie lewe, śledzionowe, okrężnica zstępująca, okrężnica esowata i odbyt. Na grafice schemat budowy jelita cienkiego. Położone za jelitem grubym jelito cienkie zaczyna się położoną na jego górze prostą dwunastnicą, wychodzącą z żołądka, zakończoną zgięciem dwunastniczo czczym. Następnymi częściami jelita cienkiego są poskręcane jelito czcze i silnie poskręcane jelito kręte, zakończone zastawką krętniczo‑kątniczą. Kliknięcie w punkty interaktywne z numerami otwiera nazwę lub informację na temat struktur jelita cienkiego i grubego.

1. Jelita. W skład jelita cienkiego wchodzą: dwunastnica, jelito czcze i jelito kręte, które łączy się dalej z jelitem grubym. W jelicie cienkim dochodzi do trawienia pokarmu i wchłaniania substancji odżywczych, wody i składników mineralnych. W jelicie grubym wyróżnia się kilka części; są to: kątnica, okrężnica wstępująca, okrężnica poprzeczna, okrężnica zstępująca, esica i prostnica. Jelito grube kończy się odbytem. W jelicie grubym niestrawione resztki pokarmu i produkty przemiany materii są formowane i wydalane w odruchu wypróżnienia. Nagranie dźwiękowe tożsame z treścią.

2. Jelito grube, stanowiące część przewodu pokarmowego, rozpoczyna się kątnicą, a kończy odbytem. Bierze ono udział we wchłanianiu wody i substancji mineralnych, formowaniu i transporcie kału.

3. Jelito cienkie to część przewodu pokarmowego. Rozpoczyna się od odźwiernika żołądka, a kończy zastawką krętniczo‑kątniczą u ujścia jelita grubego. Jelito cienkie bierze udział w trawieniu i wchłanianiu substancji odżywczych z pokarmu.

4. Poprzecznica jest odcinkiem okrężnicy, który bierze udział we wchłanianiu wody i soli mineralnych, transporcie i formowaniu kału.

5. Haustracje to uwypuklenia ściany jelita grubego utworzone przez fałdy błony śluzowej. Haustracje, będące rezultatem skurczów błony mięśniowej, biorą udział w motoryce jelita grubego.

6. Zgięcie prawe, wątrobowe, to miejsce przejścia okrężnicy wstępującej w okrężnicę poprzeczną.

7. Okrężnica wstępująca to odcinek okrężnicy, który bierze udział we wchłanianiu wody i soli mineralnych, transporcie i formowaniu kału.

8. Kątnica to początkowy odcinek jelita grubego, który bierze udział we wchłanianiu wody i soli mineralnych.

9. Zastawka krętniczo‑kątnicza to miejsce przejścia jelita cienkiego w jelito grube.

10. Wyrostek robaczkowy jest uchyłkiem kątnicy, w którym znajduje się tkanka chłonna. Najprawdopodobniej ma on znaczenie dla odporności, jednak jego rola nie jest ustalona.

11. Odbytnica, stanowiąca końcowy odcinek jelita grubego, bierze udział w transporcie i formowaniu kału.

12. Odbyt to końcowy otwór przewodu pokarmowego.

13. Okrężnica esowata, esica, to odcinek jelita grubego, który przechodzi w odbytnicę. Esica bierze udział w transporcie i formowaniu kału.

14. Okrężnica zstępująca jest odcinkiem okrężnicy, który bierze udział we wchłanianiu wody i soli mineralnych, transporcie i formowaniu kału.

15. Zgięcie lewe, śledzionowe, to miejsce przejścia okrężnicy poprzecznej w okrężnicę zstępującą.

16. Zastawka krętniczo‑kątnicza to miejsce przejścia jelita cienkiego w jelito grube.

17. Jelito kręte, stanowiące końcowy odcinek jelita cienkiego, bierze udział w trawieniu, wchłanianiu substancji odżywczych, mineralnych i wody.

18. Jelito czcze to odcinek jelita cienkiego, który bierze udział w trawieniu, wchłanianiu substancji odżywczych, mineralnych i wody.

19. Dwunastnica, będąca początkowym odcinkiem jelita cienkiego, bierze udział w trawieniu i wchłanianiu substancji odżywczych z pokarmu.

20. Żołądek stanowi odcinek przewodu pokarmowego. Zasadniczą rolą żołądka jest trawienie pokarmów.

21. Jelito grube.

22. Zgięcie dwunastniczo‑czcze to miejsce przejścia dwunastnicy w jelito czcze.

Elementy układu moczowo‑płciowego. Ilustracja interaktywna przedstawiająca schemat budowy układu moczowego. Początek układu moczowego tworzą nerki, które znajdują się w przestrzeni pod żebrami i pod przeponą, w górnej części jamy brzusznej. Nerki są połączone z centralnie położonymi naczyniami krwionośnymi, czyli aortą i żyłą główną dolną poprzez poprzecznie biegnące żyły i tętnice nerkowe. W górnej części nerek leżą spłaszczone nadnercza. Z wewnętrznego brzegu nerek wychodzą podłużne moczowody. Moczowody biegną w dół, do położonego w rejonie miednicy pęcherza, który znajduje się za macicą. Pęcherz jest workowatą strukturą, zakończoną w dolnej części cewką moczową. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, pod którymi znajdują się nazwy wskazanych struktur lub informacje na temat układu moczowo‑płciowego.

1. Przepona.

2. Nadnercze.

3. Nerka.

4. Tętnica nerkowa.

5. Żyła główna dolna.

6. Miednica.

7. Moczowód.

8. Cewka moczowa.

9. Pęcherz moczowy.

10. Macica.

11. Aorta.

12. Żyła nerkowa.

13. Przełyk.

14. Żebra.

Budowa układu moczowo‑płciowego męskiego. Ilustracja interaktywna przedstawia schemat męskiego układu płciowego. Narządy męskie składają się z położonego w mosznie poza jamą brzuszną jądra i otaczającego je najądrza. Z najądrza wychodzi nasieniowód, który przebiega przed spojeniem łonowym i wnika do pęcherzyka nasiennego w rejonie pomiędzy jelitem grubym i pęcherzem. Z pęcherzyka uchodzi przewód ejakulacyjny, który przenika przez położny pod pęcherzem gruczoł krokowy, w którym łączy się z cewką moczową. Następnie łączy się z przewodem gruczołu opuszkowo cewkowego ulokowanego w okolicach odbytu. Cewka moczowa biegnie poprzez położone poza jamą brzuszną prącie, a jej ujście znajduje się na końcówce prącia, w żołędzi, która jest otoczona napletkiem. Kliknięcie w okrągłe ikony z numerami otwiera grafikę z nazwą wskazanej struktury. Druga grafika przedstawia schemat budowy wewnętrznej jądra. Owalne jądro podzielone jest na zraziki zawierające kłębkowate struktury, z których wychodzą proste kanaliki zbiegające się w przewodziki odprowadzające jąder. Przewodziki zbiegają się w rejonie najądrza, w górnej części jądra. Najądrze jest silnie poskręcaną strukturą, rozprostowującą się w dolnej części, w tak zwanym ogonie najądrza, który w dalszym biegu przechodzi w nasieniowód. Za najądrzem przebiega rozgałęzione naczynie krwionośne, które zaopatruje jądro. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, pod którymi znajdują się nazwy wskazanych struktur lub informacje na temat układu moczowo‑płciowego męskiego.

1. Układ moczowo‑płciowy męski. Narządy płciowe męskie dzielimy na wewnętrzne: jądra, gruczoł krokowy, pęcherzyki nasienne i drogi wyprowadzające nasienie, i zewnętrzne. Układ rozrodczy męski odpowiada za wytworzenie plemników i ich wprowadzenie do kobiecych dróg rodnych. Nagranie dźwiękowe tożsame z treścią.

2. Najądrze.

3. Zraziki jądra.

4. Kanaliki jądra.

5. Ogon najądrza.

6. Głowa najądrza.

7. Przewodziki odprowadzające jąder.

8. Nasieniowód.

9. Naczynie krwionośne.

10. Nasieniowód.

11. Pęcherz moczowy.

12. Gruczoł krokowy.

13. Cewka moczowa.

14. Ciało jamiste.

15. Napletek.

16. Prącie.

17. Moszna.

18. Jądro.

19. Najądrze.

20. Nasieniowód.

21. Gruczoł opuszkowo‑cewkowy.

22. Przewód wytryskowy.

23. Pęcherzyk nasienny.

Szpik kostny i element morfotyczne krwi. Ilustracja interaktywna przedstawiająca kość, składającą się z nasady, przynasady i trzonu. Wewnątrz przynasady i trzonu znajduje się jama szpikowa, zawierająca szpik żółty i czerwony. Jama szpikowa ze szpikiem czerwonym została przedstawiona w przekroju. Pomiędzy istotą korową kości a okostną przebiegają naczynia krwionośne szpiku. W szpiku znajdują się pluripotencjalne komórki macierzyste, z których powstają krwinki białe, czerwone i płytki krwi. Druga grafika przedstawia różne rodzaje komórek w szpiku kostnym, w tym różnokształtne komórki podścieliska, okrągłe prekursory czerwonych krwinek w zatoce wypełnionej krwią, prekursory białych krwinek, nieregularne komórki tłuszczowe oraz dużo większe megakariocyty. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, pod którymi znajdują się nazwy wskazanych struktur lub informacje na temat szpiku i elementów morfotycznych krwi.

1. Szpik kostny. Wewnątrz jam szpikowych kości znajduje się szpik kostny, w którym powstają elementy morfotyczne krwi. Krew bierze udział w przenoszeniu tlenu i substancji odżywczych do tkanek oraz transporcie produktów przemiany materii do narządów wydalających. Krew składa się z osocza i zawieszonych w nim komórek. Wyróżnia się następujące komórki krwi: krwinki czerwone, krwinki białe oraz płytki krwi. Komórki krwi pełnią różne funkcje. Każda krwinka czerwona zawiera hemoglobinę, niezbędną do transportu tlenu. Krwinki białe dzielimy na granulocyty i agranulocyty. Do agranulocytów należą monocyty i limfocyty. Krwinki białe biorą udział w reakcji zapalnej, w procesach odporności, uczestniczą w obronie przeciw zakażeniom. Płytki krwi mają liczne ziarnistości zawierające mediatory procesu krzepnięcia. Są głównym składnikiem skrzepu krwi. Limfa, czyli chłonka, to płyn o składzie zbliżonym do składu osocza krwi. Limfa jest zbierana przez naczynia chłonne i transportowana do węzłów chłonnych. Transportuje limfocyty oraz białko. Nagranie dźwiękowe tożsame z treścią.

2. Komórka podścieliska.

3. Kość.

4. Megakariocyt, prekursor płytek krwi.

5. Komórki tłuszczowe.

6. Prekursory białych krwinek.

7. Zatoka wypełniona krwią.

8. Prekursory czerwonych krwinek.

9. Trzon.

10. Przynasada.

11. Nasada.

12. Pluripotencjalna komórka macierzysta.

13. Płytki krwi.

14. Białe krwinki, leukocyty.

15. Czerwone krwinki, erytrocyty.

16. Okostna.

17. Naczynie krwionośne w szpiku.

18. Istota korowa kości.

19. Szpik żółty.

20. Szpik czerwony.

Schemat budowy gronka płucnego, ilustracja interaktywna. W płucach oskrzela wielokrotnie się rozgałęziają, a na ich zakończeniach ulokowane są pęcherzyki płucne, połączone z oskrzelikami końcowymi poprzez oskrzeliki oddechowe, w strukturach zwanych gronami. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne z nazwami struktur gronka płucnego.

1. Oskrzelik końcowy.

2. Oskrzelik oddechowy.

3. Przewodnik pęcherzykowy.

4. Przewodnik pęcherzykowy.

5. Pęcherzyki.

Schemat budowy oskrzela, ilustracja interaktywna. Wnętrza oskrzeli są pokryte śluzem, a ich powierzchnia jest zbudowana z komórek kubkowych i pokrytych rzęskami komórek urzęsionych. Pod nimi znajdują się komórki neuroendokrynne i komórki macierzyste. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne z nazwami struktur oskrzela.

1. Śluz.

2. Rzęski.

3. Komórki kubkowe.

4. Komórka neuroendokrynna.

5. Komórki urzęsione.

6. Komórka macierzysta.

Budowa autonomicznego układu nerwowego, ilustracja interaktywna. Na grafice schematyczna budowa układu współczulnego i przywspółczulnego. Układ współczulny ma początek w pniu współczulnym pochodzącym ze środkowego odcinka rdzenia kręgowego i wywołuje efekty takie jak rozszerzenie źrenicy oka, hamowanie wydzielania śliny, rozszerzenie oskrzeli, przyspieszenie akcji serca, hamowanie perystaltyki żołądka, hamowanie wydzielania żółci z woreczka żółciowego, hamowanie perystaltyki jelit i rozluźnienie pęcherza. Układ przywspółczulny ma swój początek w pniu mózgu i dolnym odcinku rdzenia kręgowego, wywołując efekty takie jak zwężenie źrenicy oka, pobudzenie wydzielania śliny, zwężenie oskrzeli, zwolnienie akcji serca, pobudzenie perystaltyki żołądka, pobudzenie wydzielania żółci z woreczka żółciowego, pobudzenie perystaltyki jelit i skurcz pęcherza. Ilustracja zawiera punkty interaktywne wskazujące układ współczulny i przywspółczulny.

1. Układ nerwowy autonomiczny składa się z dwóch przeciwstawnie działających układów: współczulnego i przywspółczulnego, które nawzajem się hamują. Zadaniem układu autonomicznego jest utrzymanie równowagi ustroju oraz przystosowanie do sytuacji ekstremalnych. Nagranie dźwiękowe tożsame z treścią.

2. Układ współczulny.

3. Układ przywspółczulny.

Narząd słuchu, ilustracja interaktywna. Na grafice schemat budowy narządu słuchu. Narząd słuchu składa się na zewnątrz z małżowiny usznej i przewodu słuchowego zewnętrznego, zakończonego błoną bębenkową. Za błoną bębenkową znajdują się kosteczki słuchowe, a poniżej nich ulokowana jest trąbka słuchowa. Za kosteczkami słuchowymi położone jest okienko okrągłe, za którym położony jest ślimak z okienkiem owalnym i kanały półkoliste, a dalej za nimi nerw ślimakowy. Ślimak składa się ze zwoju spiralnego, wewnątrz którego znajdują się schody bębenka i schody przedsionka. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne z nazwami struktur narządu słuchu lub informacjami dotyczącymi tego narządu.

1. Narząd słuchu dzieli się na ucho zewnętrzne, środkowe i wewnętrzne. Błona bębenkowa oddziela ucho zewnętrzne od środkowego. W skład ucha środkowego wchodzi układ połączonych kosteczek słuchowych. Ucho wewnętrzne składa się z błędnika i ślimaka. Ślimak jest właściwym receptorem słuchowym, natomiast błędnik bierze udział w odbieraniu informacji o położeniu ciała w przestrzeni i zachowaniu równowagi. Nagranie dźwiękowe tożsame z treścią.

2. Przewód słuchowy przewodzi falę akustyczną.

3. Błona bębenkowa jest częścią aparatu przewodzenia narządu słuchu.

4. Młoteczek jest częścią odpowiedzialną za przewodzenie fali akustycznej, a jego drgania powodują ruch kowadełka.

5. Strzemiączko jest częścią odpowiedzialną za przewodzenie fali akustycznej, a jego drgania powodują przemieszczenie przychłonki ze schodów przedsionka do schodów bębenka.

6. Kowadełko to część odpowiedzialna za przewodzenie fali akustycznej, a jego drgania powodują ruch strzemiączka.

7. Okienko owalne, inaczej okienko przedsionka, to struktura anatomiczna, która ułatwia przenoszenie drgań fali akustycznej.

8. Okienko okrągłe, inaczej okienko ślimaka, jest strukturą anatomiczną, która ułatwia przenoszenie drgań fali akustycznej.

9. Ślimak, czyli część błędnika kostnego ucha wewnętrznego, odpowiada za odbiór bodźców słuchowych ze środowiska zewnętrznego.

10. Schody przedsionka to przestrzeń ślimaka wypełniona przychłonką. Ruch przychłonki ma wpływ na przenoszenie fali akustycznej.

11. Nerw ślimakowy to część słuchowa nerwu przedsionkowo‑ślimakowego (VIII), który przewodzi impulsy słuchowe do mózgu.

12. Schody bębenka to przestrzeń ślimaka wypełniona przychłonką. Ruch przychłonki ma wpływ na przenoszenie fali akustycznej.

13. Zwój spiralny zawiera komórki odbierające wrażenia słuchowe.

Narząd smaku, ilustracja interaktywna. Na grafice schematyczny rysunek receptora smaku. W szczytowej części znajdują się otwory smakowe na górze, wypełnione włosowatymi pręcikami smakowymi. Poniżej ulokowane są podłużne komórki kubka smakowego, ułożone na zmianę z komórkami podporowymi. Wszystkie te komórki schodzą się w dolnej części receptora, z której wychodzą włókna nerwowe. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne z nazwami struktur narządu smaku lub informacjami dotyczącymi tego narządu.

1. Błona śluzowa języka zawiera receptory smaku. Są to komórki receptorowe zgromadzone w kubkach smakowych. Kubek smakowy ma na jednym biegunie otwór i pręcik smakowy, natomiast od drugiego bieguna odchodzi włókno nerwowe przewodzące informacje smakowe do mózgowia. Istnieje pięć rodzajów receptorów smaku – receptory wrażliwe na smak gorzki, słodki, słony, kwaśny i umami. Nagranie dźwiękowe tożsame z treścią.

2. Pręciki smakowe.

3. Kubek smakowy.

4. Otwór smakowy.

5. Komórka podporowa.

6. Włókna nerwowe.

Narząd powonienia, ilustracja interaktywna. Na grafice schemat budowy receptora węchowego. Zewnętrzną warstwą receptora węchowego jest nabłonek węchowy. Na  zewnątrz niego znajduje się warstwa śluzu, w której zatopione są rozgałęzione rzęski węchowe. Są one następnie połączone z okrągłymi komórkami węchowymi, pomiędzy którymi znajdują się komórki podporowe. W najgłębszej warstwie nabłonka znajduje się pojedynczy, półokrągły gruczoł Bowmanna, który wydziela śluz poprzez kanał pomiędzy komórkami podporowymi. Komórki węchowe schodzą się powyżej w rejonie opuszki węchowej, w której zatopione są wrzecionowate pasma węchowe zakończone rozgałęzionymi komórkami. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne z nazwami struktur narządu powonienia lub informacjami dotyczącymi tego narządu.

1. Błona śluzowa okolicy węchowej jamy nosowej zawiera komórki receptorowe, które na jednym swoim biegunie mają włoski węchowe, natomiast na drugim – wypustkę neuronalną. Połączenie substancji zapachowej z receptorem wywołuje impuls nerwowy, który jest dalej przekazywany do mózgowia. Nagranie dźwiękowe tożsame z treścią.

2. Komórka mitralna to drugi neuron czuciowy, który wysyła aksony poprzez pasmo węchowe do trójkąta węchowego.

3. Kłębuszek węchowy jest utworzony przez aksony komórek węchowych (pierwszy neuron czuciowy) i dendryty komórek mitralnych.

4. Komórka podporowa pełni funkcję ochronną i podporową dla neuronów czuciowych.

5. Komórka węchowa.

6. Włosek węchowy.

7. Warstwa śluzu.

8. Gruczoł Bowmana – gruczoł wydzielniczy błony śluzowej nabłonka węchowego.

9. Opuszka węchowa jest utworzona przez kłębuszki nerwowe i jądra komórek mitralnych.

10. Pasmo węchowe.