Ilustracja przedstawia niebieski samochód wokół którego znajduję się sześć plansza, każda z plansza posiada nazwę. W lewym dolnym rogu znajduję się siódma plansza. Siódma plansza jest w kształcie prostokąta z zaokrąglonymi końcami, w lewym rogu znajduję się koło w której widnieje wykrzyknik, obok znajduję się napis. Na każdej planszy zamieszczono punkt interaktywny.

1. Usuwanie zanieczyszczeń
   tekst: Stan powierzchni podłoża (chropowatość, czystość chemiczna i fizyczna) elementów nadwozia (podłoża) samochodowego ma istotny wpływ na trwałość eksploatacyjną zabezpieczanych nimi powłok lakierniczych. Dominujący wpływ ma jakość przygotowania podłoża (60%) przed nanoszeniem powłok lakierniczych.
   Przed rozpoczęciem procesu renowacji starych, a także uszkodzonych powłok należy z powierzchni nadwozia usunąć zanieczyszczenia, takie jak plamy: asfaltu (smoły), żywicy, odchodów ptasich. Etapy usuwania zanieczyszczeń asfaltu (smoły) z powierzchni powłoki lakierniczej przedstawiono na zdjęciach.
   Zanieczyszczenie nadwozia asfaltem
   Etap 1: Nanieś odpowiedni zmywacz na zanieczyszczone obszary nadwozia.
   Etap 2: Zaczekaj aż plamy się rozpuszczą.
   Etap 3: Przetrzyj ściereczką z mikrofibry (nie dopuszczając do wyschnięcia zmywacza na powłoce lakierniczej).
   Etap 4: Umyj wodą i osusz oczyszczony obszar.

2. Mycie
   Tekst: Każda naprawa lakiernicza powinna być poprzedzona myciem wstępnym samochodu. Najefektywniejsze jest mycie samochodu ciepłą wodą (+40°C) z użyciem detergentu.
   Procedury mycia:
   jeżeli jest to możliwe umyj element z dwóch stron, po umyciu powierzchnię dokładnie opłucz (szczególnie szczeliny pomiędzy elementami – pokrywą silnika i błotnikami, drzwiami, itd.),wysusz bardzo dokładnie umyte miejsca i szczeliny, odmuchaj sprężonym powietrzem (w szczególności szczeliny, nadkola, spawy), aby usunąć luźne cząsteczki pyłów, które mogą stać się wtrąceniami podczas lakierowania.
   Mycie elementu samochodu wodą,

3. Odtłuszczanie
   Tekst: Po przeprowadzonej operacji mycia samochodu wodą z zastosowaniem detergentu, na powierzchni pozostały zanieczyszczenia nierozpuszczalne w wodzie, takie jak: silikony, tłuszcze, woski, pasty polerskie. Do ich usuwania stosowane są środki, nazywane „zmywaczami do usuwania silikonu”.
   Procedury odtłuszczania:
   1. Odmuchaj starannie powierzchnię przed odtłuszczaniem (zmywacz zwilża pył szlifierski, co po czasie skutkuje osiadaniem kolejnej warstwy w pozostawionych rysach).
   2. Używaj zbiornika ciśnieniowego podczas nanoszenia zmywacza (co zapewni zmniejszenie zużycia zmywacza).
   3. Odczekaj 15‑20 sekund po aplikacji zmywacza do usuwania silikonu, ponieważ rozpuszczalniki zawarte w zmywaczu potrzebują pewnego czasu, żeby rozpuścić zanieczyszczenia znajdujące się na powierzchni powłoki lakierniczej.
   4. Pracuj dwiema ściereczkami zmieniając ich ułożenie tak, aby pracować czystą ich częścią (jedna ściereczka jest wilgotna, a druga wysusza i usuwa zanieczyszczenia).
   5. Zanieczyszczenia muszą być usunięte zanim zmywacz odparuje z powierzchni.
   Nanoszenie zmywacza do usuwania silikonu za pomocą zbiornika ciśnieniowego,

4. Przygotowanie lakierni
   Tekst: Podczas aplikacji powłok lakierniczych w kabinie lakierniczej powinny być zachowane odpowiednie wartości parametrów powietrza, takie jak: temperatura, wilgotność względna, czystość powietrza i jego wymiana. Temperaturę i wilgotność względną powietrza determinuje również parametr zwany punktem rosy. Punktowi rosy odpowiada wartość temperatury, w której wilgotność względna powietrza (o danej wilgotności i temperaturze początkowej) uzyska wartość 100%. Może to skutkować wykraplaniem z powietrza wody. Dlatego dla prawidłowej aplikacji powłok lakierniczych stawiany jest dodatkowy warunek, by temperatura malowanego elementu była wyższa o 3°C powyżej punktu rosy.
   Kabina lakiernicza z panelami zapewniającymi szybkie ogrzewanie elementu (przy niewielkim zużyciu energii)
   Kabina lakiernicza z dyszami wysokociśnieniowymi, do odparowania bazy wodnej
   Niewłaściwa temperatura, jak i wilgotność względna powietrza przyczyniają się do powstawania wad powłok lakierniczych. Rekomendowane wartości temperatury i wilgotności powietrza podczas aplikacji powłok lakierniczych zawarto w normie PN‑EN 16985:2019‑02 (Kabiny malarskie do natryskiwania organicznego materiału powlekającego. Wymagania bezpieczeństwa), wynoszą:
   temperatura powietrza: 18‑25°C,wilgotność względna powietrza: 50‑75%.
   Przemysłowe kabiny lakiernicze wyposażone są w układy automatycznej regulacji temperatury i wilgotności względnej powietrza. Natomiast w niewielkich, renowacyjnych kabinach lakierniczych zazwyczaj sterowanie ogranicza się tylko do temperatury powietrza bez pomiaru wilgotności względnej.
   Na jakość powłoki lakierniczej ma również wpływ prawidłowy obieg powietrza w kabinie lakierniczej.
   Pionowy (prawidłowy) obieg powietrza w kabinie
   Boczny (prawidłowy) obieg powietrza w kabinie
   Przy nieprawidłowym obiegu powietrza występują jego zawirowania, które przenoszą pył na powierzchnię powłoki lakierniczej. Wymaga to wówczas przeszlifowania powierzchni powłoki i ponownego jej lakierowania.
   Każda lakiernia powinna być wyposażona w następujące przyrządy pomiarowe:
   1. Kubek Forda do pomiaru lepkości materiału lakierniczego (farby, lakieru);
   Kubek Forda
   2. Miernik grubości suchej powłoki lakierniczej.
   Przyrząd do pomiaru grubości powłok lakierniczych (a) oraz jego wyświetlacz elektroniczny (b)
   Środowisko, w którym proces lakierniczy jest realizowany ma także ogromny wpływ na końcowy wygląd powłoki. Bardzo istotne jest ograniczenie ilości unoszącego się pyłu i kurzu, co zmniejsza prawdopodobieństwo uszkodzenia niewyschniętej warstwy lakieru.
   Celem uniknięcia zanieczyszczeń, należy przeprowadzać przemywanie elementów przeznaczonych do lakierowania. Istotne jest również przedmuchiwanie elementów przygotowanych do lakierowania sprężonym powietrzem w celu usunięcia pyłu.
   Należy również pamiętać, by lakiernik przeprowadzał proces lakierowania w kombinezonie niezanieczyszczonym pyłem.

5. Przygotowanie pojazdu do lakierowania
   Tekst: Wyczyszczenie pojazdu
   Przygotowanie pojazdu do lakierowania wymaga szeregu czynności niezbędnych do wykonania tego dobrze. Pominięcie któregoś z kroków lub niedokładne wykonanie go może skutkować błędami lakierniczymi. Źle przygotowane podłoże nie zapewnia dobrej przyczepności. Pierwszym krokiem jest dokładne umycie pojazdu. Należy do tego użyć wody z detergentem, auto następnie należy dokładnie wysuszyć. Kolejnym etapem jest odtłuszczenie karoserii przy użyciu odpowiedniego preparatu.
   Zabezpieczanie pojazdu przed lakierowaniem
   Kiedy wykonywane są prace lakiernicze pojazd powinien być dobrze zabezpieczony przed zabrudzeniami, kurzem czy innymi materiałami lakierniczymi. Do zabezpieczenia części pojazdu, która nie będzie lakierowana używa się papieru, taśmy, folii bądź pokrowców. Taki materiał służy do tego, aby nie został wchłonięty lakier lub inne materiały, które mogłyby stworzyć przebarwienia.
   Przygotowanie do lakierowania
   Przygotowanie podłoża
   Pierwszym i najważniejszym etapem prac lakierniczych jest przygotowanie podłoża. Nieodpowiednie wykonanie tego etapu może skutkować tym, że nowa powłoka lakierowa nie będzie się trzymać oraz, że szybko ulegnie uszkodzeniom. Istotne jest, aby lakiernik najpierw rozpoznał podłoże i określił czy jest to kompozyt czy aluminium. Ma to wpływ na dobranie odpowiednich materiałów. Przygotowanie powierzchni to wyczyszczenie pojazdu – czyli umycie i odtłuszczenie starej warstwy lakieru lub zmatowienie jej.
   Szlifowanie
   Kolejnym krokiem jest zeszlifowanie starego lakieru. Do usuwania rdzy używa się papieru o gradacji 60‑120, do szlifowania szpachli gradacji 120‑240, a do przygotowania elementu do podkładu optymalna gradacja będzie wynosić około 320.
   Podkładowanie
   Podkładowanie to naniesienie specjalnego podkładu, który nazywany jest także wypełniaczem. Stanowi on warstwę na którą bezpośrednio można nałożyć lakier nawierzchniowy.
   Jego działanie to:

   • wyrównywanie drobnych nierówności naprawianej karoserii samochodu,

   • krycie warstwy gruntu antykorozyjnego i szpachlówki

   • wytworzenie międzywarstwy, która pozwoli na uzyskanie dobrego efektu lakierowania nawierzchniowego.

   Nakładanie lakieru bazowego
   Po czynnościach związanych z podkładowaniem należy wygładzić podkład, aby nie powstały żadne trwałe nierówności. Następnie można nałożyć lakier bazowy, dzięki któremu można uzyskać barwną powłokę. Lakier bazowy należy zabezpieczyć lakierem bezbarwnym, który tworzy powłokę ochronno‑dekoracyjną. Kiedy lakier bezbarwny wyschnie jest polerowany, aby usunąć niedoskonałości.

6. Maskowanie elementów niepoddawanych procesowi nanoszenia powłok lakierniczych
   Tekst: Przy przeprowadzaniu częściowych napraw lakierniczych nadwozia pojazdu, po zapewnieniu pełnego dostępu do obsługiwanej strefy nadwozia pojazdu, konieczne jest szczelne pokrycie wszystkich pozostałych części pojazdów (wnęk błotników, szczelin wokół klap, osłon i drzwi oraz kół). Zapewni to zachowanie sterylności procesu nanoszenia powłoki lakierniczej, jak również pozwoli na zabezpieczenie elementów niepokrywanych przed przypadkowym naniesieniem na nie lakieru, na przykład w wyniku osiadania na ich powierzchni mgły lakierniczej.
   Maskowanie samochodu przed naprawą lakierniczą
   Elementy niepodlegające malowaniu maskujemy folią i taśma malarską
   Zwykle, do tego celu stosowane są różnego rodzaju pokrowce i folie oraz samoprzylepne taśmy malarskie, używane do przyklejania foli, a także do zabezpieczenia drobnych elementów.

7. BHP w zakładzie lakierniczym
   Tekst: Lakiernik samochodowy samodzielnie podejmuje decyzje o sposobie naprawy uszkodzonej (zestarzonej) powłoki lakierniczej. Wymaga to od niego dużej i stale uzupełnianej wiedzy na temat nowych technologii, lakierów i materiałów pomocniczych. Posługuje się wieloma narzędziami, takimi jak: pistolety pneumatyczne, szlifierki i polerki (ręczne i mechaniczne). W praktyce lakierniczej stosuje również przyrządy do badania jakości materiałów lakierniczych, a także powłok lakierniczych. Podczas natryskiwania cieplnego powłok lakierniczych, pracownicy mogą być narażeni na liczne zagrożenia. Część z nich, występuje podczas wstępnego przygotowania elementu przed nanoszeniem powłok lakierniczych, na które mogą składać się takie czynności, jak: piłowanie, obróbka skrawaniem i cięcie blach.
   Typowe zagrożenia związane z pracami lakierniczymi, to:
   1. zagrożenie pożarem i wybuchem mieszaniny powietrza z parami rozpuszczalników, na skutek powstawania ładunków elektrostatycznych podczas malowania natryskowego;
   2. samozapalanie się, zwłaszcza lakierów nitrocelulozowych przy zetknięciu z lakierami, zawierającymi żywice epoksydowe i alkilowe;
   3. zatrucia substancjami toksycznymi, będącymi składnikami farb i lakierów;
   4. uszkodzenia błony śluzowej dróg oddechowych i oczu oraz skóry pracowników parami rozpuszczalników, farb i lakierów;
   5. szkodliwe zapylenie pyłem (kwarcowym) lub innymi materiałami, stosowanymi podczas obróbki strumieniowo‑ściernej (np. metodą piaskowania).
   Zalecenia bezpieczeństwa podczas lakierowania:
   1. szlifowanie powierzchni gruntowanych lub szpachlowych powinno odbywać się na mokro, aby zapobiec powstawaniu szkodliwego pyłu;
   2. podczas pracy instalacja wentylacyjna powinna być zawsze włączona. Stosowanie masek czy półmasek – zamiast wentylacji nie rozwiązuje sprawy, ponieważ rozpuszczalniki są wchłaniane do organizmu także przez skórę;
   3. w przypadku nanoszenia powłok metodą zanurzeniową nie wolno posługiwać się gołymi rękami, ze względu na szkodliwe działanie rozpuszczalników;
   4. przy lakierowaniu ciężkich elementów należy stosować wciągniki lub inny sprzęt.
   Zalecenia bezpieczeństwa podczas suszenia:
   1. niezależnie od metody suszenia w suszarniach niezbędna jest odpowiednio wydajna i sprawnie działająca wentylacja wyciągowa;
   2. w pomieszczeniach naturalnego suszenia lakierowanych części;
   3. (w temperaturze pokojowej +18‑20°C) nie powinni pracować lub przebywać na stałe ludzie;
   4. temperatura elementów grzejnych w urządzeniach suszących nie może przekraczać temperatury dopuszczalnej dla mieszanin wybuchowych par rozpuszczalników z powietrzem;
   5. lampy promienników, stosowane do suszenia powłok lakierniczych promieniowaniem podczerwonym powinny być wykonane ze szkła nietłukącego.
   Zalecenia bezpieczeństwa podczas obróbki strumieniowo‑ściernej:
   do obróbki strumieniowo‑ściernej nie powinno się używać piasku kwarcowego;używanie oczyszczarek strumieniowych dozwolone jest tylko w hermetycznie zamkniętych komorach, wyposażonych w odpowiednio wydają wentylację;małe komory powinny być obsługiwane przez otwory zaopatrzone w szczelne rękawy zapobiegające wydostawaniu się na zewnątrz pyłu, a pracownicy powinni mieć długie rękawice ochronne ze skóry lub z gumy;pracownicy zatrudnieni wewnątrz kabin muszą być ubrani w kombinezony pyłoszczelne, długie buty, rękawice oraz hełm do piaskowania, mający doprowadzone świeże powietrze;oczyszczarki strumieniowe wolno używać na otwartej przestrzeni, pod warunkiem, że w pobliżu nie znajdują się stanowiska pracy ani inne osoby, a pracownik zaopatrzony jest w kombinezon pyłoszczelny i hełm do piaskowania z doprowadzeniem świeżego powietrza;ze względu na zagrożenia i szkodliwe warunki pracy do wykonywania tej pracy można zatrudniać tylko osoby mające odpowiedni stan zdrowia, potwierdzony zaświadczeniem lekarskim.
   Zalecenia dotyczące bezpiecznej pracy przy użyciu szlifierek:
   Elementem roboczym szlifierki jest tarcza ścierna, która podczas pracy może osiągać wysoką prędkość obrotową. Dlatego istnieje ryzyko rozerwania tarczy. W takim przypadku oderwane części tarczy mogą ciężko zranić nie tylko najbliższego pracownika, ale także wszystkich znajdujących się w pomieszczeniu. Niebezpieczne są także drobne cząstki twardego materiału szlifierskiego, wykruszającego się z tarczy podczas normalnej pracy szlifierki. Mogą one spowodować poważne uszkodzenia oczu, tym bardziej, że odrywając się od tarczy są silnie rozżarzone.
   Celem zapewnienia bezpieczeństwa, przy pracy przy użyciu szlifierek należy przestrzegać następujących zasad:
   1. tarcze muszą być całe i nieuszkodzone. Przed zamontowaniem powinny być dokładnie sprawdzone przez oględziny, a także w wyniku delikatnego w nie stukania, pozwalającego na wykrycie ewentualnych, niedostrzegalnych gołym okiem pęknięć;
   2. podczas transportu tarcz należy je chronić przed uderzeniami i wstrząsami; najlepiej przenosić je w rękach;
   3. w przypadku transportu wózkiem, wózek powinien być resorowany lub wyposażony w koła ciśnieniowe, a pod tarcze należy podłożyć miękki materiał (piasek, wióry, opiłki); Przy przewożeniu jednocześnie większej ilości tarcz należy je poprzekładać miękkimi materiałami;
   4. niedopuszczalne jest przetaczanie tarcz po podłodze, ponieważ mogą przy tym powstać drobne, ale niebezpieczne pęknięcia;
   5. nie wolno stosować tarcz o dopuszczalnej prędkości obrotowej (podanej na tarczy) mniejszej od prędkości obrotowej szlifierki;
   6. średnica otworu tarczy powinna być dostosowana do średnicy wrzeciona;
   7. tarcza powinna być mocno zaciśnięta na wrzecionie, poprzez przekładki (np. z: miękkiego drewna, tworzywa sztucznego, filcu lub gumy);
   8. obrabiarki wyposażone w tarcze szlifierskie powinny być podczas pracy podłączone do wentylacji wyciągowej, a wloty wyciągów powinny znajdować się jak najbliżej tarcz.