St. Sierpowski Źródła i materiały do nauczania historii

(…) Izba poselska, wedle swej natury swarami i kontradykcjami wypełniając dnie, ani do przedłużenia narady z panami senatorami przystąpili, ani według prawa piątego dnia przed konkluzją [tj. zakończeniem sejmu], ani czwartego i trzeciego i wtórego, aż ostatniego dnia sejmu na górę poszli do senatu. Wstręt się czynił do tego taki: we środę ks. Radziwiłł hetman litewski, jadąc do zamku (…) Piwną ulicą, wtem kareta także stała zaprzężona pana starosty. Wprzód kawalkada znieważyła woźnicę i hajduków; potem hetman sam zawołał: bij! I tak zabito dwóch hajduków pana starosty, a woźnica bodaj się wyleczy. Nasieczono też niemało Litwy [tj. stronników hetmana Radziwiłła] ze strony pana starosty, ale potęga przeważyła. (…) Ten kryminał ze dwa dni spowodował zwłokę bo panowie Prusacy [tj. posłowie ziemscy z Prus Królewskich] nie chcieli do niczego przystąpić, póki by sprawy tej nie sądzono. (…) Aliści potem gdy Rzeczpospolita [tj. stany sejmujące w czasie obrad] prosiła o prolongatę do poniedziałku, jeden z posłów litewskich zawoławszy „ja nie pozwalam na prolongację” i niespodziewanie wymknął się i uczynił protestację i zaraz na drugą stronę Wisły przeniósł się. I tak sejmowi rekwiem [dosł. „requiem”, tj. mszę żałobną] zaśpiewano, ale bodaj nie ze spokojem Polski, żal się Boże! Domyślają się, że to praktyka pana hetmana litewskiego...

A Źródło: St. Sierpowski, Źródła i materiały do nauczania historii, Warszawa 1998, s. 111–112.