Jan Długosz Historie Polonicae, t. V

(…) Piechota, której w wojsku nieprzyjacielskim była także znaczna liczba, mało kładąc otuchy w ucieczce, gdy od jazdy polskiej łatwo byłaby dościgniona, schroniła się w części do taborów zostawionych w tyle obozu. Z jednej strony osłaniały je bagna, z przodu zaś zasieki ostrokołów żelazem umocnionych i poopalanych. Stąd jak z warowni począł na nowo nieprzyjaciel z dział i ługów gęste miotać strzały. Polacy w przekonaniu, że gdyby strwożonemu przeciwnikowi dali czas na wytchnienie i opamiętanie się w pogromie, zwycięstwo nad nim odniesione i trudy dnia tego spełzłyby bez owocu, rozpędziwszy się na koniach wpadli z największą odwagą na one ostrokoły. Wiele wprawdzie koni poprzebijało się i na miejscu padło, ale zasiek i zostały wyłamane, a wozy i tabory nieprzyjacielskie zdobyte. Ci, którzy wtedy jeszcze opierać się śmieli, legli pod mieczem; inni szukając w jeziorzyszczu ochrony, okrom niektórych pływać umiejących, potonęli; resztę zabrano w niewolę. (…)

A Źródło: Jan Długosz, Historie Polonicae, t. V. Cytat za: Wybór źródeł do historii Polski średniowiecznej (do połowy XV wieku), tom III: Rozkwit społeczeństwa stanowego i powstanie państwa polsko-litewskiego (1386-1466), opracowali Gerard Labuda i Benon Miśkiewicz, Poznań 1970, str. 154-156.