Reakcja ONZ

VI 1950 wieczorem zebrała się Rada Bezpieczeństwa ONZ. Jej posiedzenia bojkotował wówczas – dając w ten sposób wyraz niezadowoleniu ZSRR z nieprzyjęcia ChRL w skład Rady – delegat sowiecki Jakub Malik. Przyjęto rezolucję uznającą rząd Li Syngmana za jedyny legalny rząd Korei, stwierdzono, że agresja stanowi poważne zagrożenie dla pokoju światowego, oraz wezwano do ewakuacji wojsk północnokoreańskich. W razie odmowy Republikę Korei wesprzeć miały militarnie inne państwa członkowskie ONZ. Rosjanie protestowali, co prawda, przeciw uchwaleniu tej rezolucji, ale wcześniej dopuścili się formalnego błędu. Otóż ambasador Malik nie poprosił o zawieszenie obrad na czas swej nieobecności, w związku z czym potraktowano go tak, jak gdyby zgadzał się na wszelkie powzięte w tej sytuacji uchwały; Malik powrócił na salę obrad dopiero 1 VIII.

A Źródło: Reakcja ONZ. Cytat za: Wielka Historia Świata, t. 12, Od drugiej wojny światowej do XXI wieku, pod red. nauk. W. Rojka, Kraków 2006, s. 479.

Wystąpienie Douglasa MacArthura przed połączonymi izbami Kongresu 19 IV 1951 r.

Chociaż nie konsultowano się ze mną przed podjęciem przez prezydenta decyzji o interwencji w obronie Republiki Korei, decyzja ta, z militarnego punktu widzenia, okazała się słuszna. Powiadam „słuszna”, gdyż odparliśmy najeźdźcę, jego armia zaś została zdziesiątkowana. Zwycięstwo było przesądzone, a cele już niemal osiągnięte, gdy komunistyczne Chiny włączyły się do walk z siłami lądowymi wielokrotnie liczebniejszymi niż nasze.

Rozpoczęła się nowa wojna, powstała zupełnie nowa sytuacja, której nie przewidywano, gdy toczyliśmy bój z północnokoreańskim najeźdźcą; sytuacja wymagająca odpowiednich decyzji na arenie dyplomatycznej, które pozwoliłyby zrewidować naszą strategię militarną. Decyzji tych nie podjęto. I chociaż nikt nie rozważał nawet szalonego pomysłu wysłania wojsk lądowych w głąb Chin, niemniej jednak konieczne stało się opracowanie całkowicie odmiennej strategii, o ile naszym politycznym celem miało być pokonanie nowego wroga, tak jak pokonaliśmy poprzedniego.

Oprócz niecierpiącej zwłoki konieczności pozbawienia wroga schronienia, jakiego udzielono mu na północ od rzeki Jalu, dalsze powodzenie tej wojny upatrywałem w podjęciu następujących kroków:

1. Zintensyfikowanie ekonomicznej blokady Chin.

2. Wprowadzenie blokady morskiej chińskiego wybrzeża.

3. Zniesienie restrykcji ograniczających rozpoznanie powietrzne chińskiego wybrzeża oraz Mandżurii.

4. Zniesienie restrykcji uniemożliwiających włączenie się do walk jednostek armii Republiki Chin zgromadzonych na Formozie [tzn. na Tajwanie]. Udzielenie logistycznego wsparcia siłom chińskim na Formozie oraz wykorzystanie ich przeciwko Chinom kontynentalnym.

B Źródło: Wystąpienie Douglasa MacArthura przed połączonymi izbami Kongresu 19 IV 1951 r. Cytat za: Wielkie mowy historii, t. 3, Od Hitlera do Eisenhowera, wybór i oprac. T. Zawadzki, Warszawa 2006, s. 264–265.