(…) Wszyscy zaś z tak wielkim zapałem rwali się do przeprawienia się przez nią, że jedni tonęli w głębokich nurtach, drudzy zaś przepływali. Polacy zobaczywszy to, gwałtownie przestraszyli się i, nie spodziewając się już niczego oprócz zguby i zniszczenia kraju, ze strachu przed nami spalili silnie obwarowane grody Głogów i Bytom oraz wiele innych, których nieprzyjaciel wpierw nie zajął, a sami uciekli sprzed naszego oblicza, (…) Lecz uciekających ścigaliśmy i przebiegając biskupstwo wrocławskie i biskupstwo poznańskie prawie cały kraj spustoszyliśmy ogniem i mieczem. Przeto książę polski widząc, że cały kraj i naród zagrożony jest z powodu naszej potęgi, udał się do naszych książąt, bądź przez swoich posłów, bądź osobiście i usilnymi prośbami, łzami zalewając się, ledwie wreszcie osiągnął to że wrócił pod jarzmo naszego panowania i odzyskał naszą łaskę. Więc we wspomnianym biskupstwie poznańskim, na terytorium Krzyszkowa, wspomniany książę Bolesław, upadłszy do stóp majestatu naszego, za wstawiennictwem książąt w takim porządku został przyjęty do naszej łaski: najpierw musiał przysiąc w imieniu własnym i wszystkich Polaków, że jego brat wygnaniec nie został wygnany na hańbę cesarstwa rzymskiego. (…)

B Cytat za: Wybór źródeł do historii Polski średniowiecznej (do połowy XV wieku) tom I: Społeczeństwo i państwo polskie do połowy XIII wieku, opracowali G. Labuda i B. Miśkiewicz, Poznań 1966, str. 167-168.