Mapa Polski przedstawia rozbicie dzielnicowe po 1138 roku - granice wyznaczone zostały przez tzw. statut Bolesława III Krzywoustego. Polska w tamtym okresie sąsiadowała od zachodu z Rzeszą Niemiecką. Na północnym zachodzie w granicach Rzeszy mieszkało plemię Wieletów, na południowym zachodzie w znajdowała się Marchia Łużycka i Marchia Miśnieńska. Od południa ze Śląskiem sąsiadowało Księstwo Czeskie, a z Ziemią Krakowską od południa Królestwo Węgierskie. Od południowego wschodu z terenami Polski graniczyło Księstwo Halickie, a od wschodu Księstwo Włodzimierskie. Od północnego wschodu mieszkały plemiona Prusów i Jaćwingów, a od północy tereny kraju oblewały wody Morza Bałtyckiego. W centralnej oraz w południowo-wschodniej Polsce została wydzielona dzielnica senioralna. Należała do niej Ziemia Łęczycka w centrum z następującymi miejscowościami: Łęczyca, Sieradz i Tum. Na południe od niej leżała ziemia krakowska z Krakowem, a na wschód ziemia sandomierska z Sandomierzem i Wiślicą. Ziemia sandomierska została wydzielona księciu Henrykowi w latach 1146 - 1166. Na południowym zachodzie znajduje się dzielnica Władysława Wygnańca – Śląsk, czyli ziemie sąsiadujące z Czechami oraz Niemcami. Ważniejsze miasta to na zachodzie to Lubusz oraz Głogów oraz Wrocław. W centralno-zachodniej Polsce znajduje się dzielnica Mieszka III Starego: Wielkopolska. Ważne miasta w obrębie tej dzielnicy to Poznań, Gniezno, Kalisz oraz Nakło na granicy z Mazowszem. Kolejna dzielnica znajdująca się w centralno-wschodniej części państwa: Mazowsze, które przydzielono Bolesławowi Kędzierzawemu. Ważne miejscowości w obrębie Mazowsza to Włocławek, Płock oraz Wizna przy granicy z Księstwem Włodzimierskim. W północnej części kraju znajdowały się dwie dzielnice zależne od seniora – Pomorze Gdańskie z Gdańskiem oraz Pomorze Zachodnie z Kołobrzegiem, Wolinem i Szczecinem znajdujące się na zachód od Pomorza Gdańskiego.