W zakresie teorii poznania Arystyp był zwolennikiem subiektywizmu i sensualizmu. Nie istnieje coś takiego, jak poznanie obiektywne, poznajemy jedynie własne, zmysłowe wrażenia. Teza została postawiona radykalnie: niemożliwe jest poznanie fizykalnego, zewnętrznego świata. Dlatego też cyrenaicy skoncentrowali się na problematyce etycznej, która jednak wynikała z ich epistemologii opartej na subiektywnych, zmysłowych doświadczeniach. Dobre jest to, co przyjemne, złe to, co przykre. Pogląd głoszący, że jedynym źródłem szczęścia i celem ludzkiego życia jest przyjemność, nazwano hedonizmem (gr. hedone znaczy „przyjemność”).

Przyjemność jest jednak stanem, który trwa tylko przez chwilę, dopóki działa powodujący ją bodziec. Ma ona zatem charakter cielesny i zawsze musi być przez coś wywołana – nie osiąga się jej przez sam brak cierpień i przykrości, jak to później głosić będą epikurejczycy. Dlatego też człowiek, który chce zaznać szczęścia pojmowanego jako przyjemność, musi nauczyć się korzystać z każdej nadarzającej się okazji, musi umieć „chwytać dzień” (łac. carpe diem). Przyjemności różnią się między sobą nie jakością, tylko stopniem intensywności, coś jest bardziej lub mniej przyjemne.