Lech Wałęsa był działaczem związkowym, współzałożycielem i pierwszym przewodniczącym Solidarności. Jego życie zawodowe i polityczne związane było ze Stocznią Gdańską. Pracował tam od 1967 r., a trzy lata później, podczas strajków grudniowych, został wybrany do komitetu strajkowego. Krytyczny wobec związków zawodowych i stoczniowej administracji w 1978 r. rozpoczął współpracę z nielegalnymi Wolnymi Związkami Zawodowymi Wybrzeża. 14 sierpnia 1980 r. stanął na czele strajku w Stoczni Gdańskiej i został przewodniczącym Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. 31 sierpnia podpisał w imieniu strajkujących porozumienia sierpniowe. W październiku 1981 r. został wybrany na przewodniczącego NSZZ „Solidarność”. W czasie stanu wojennego był internowany, a w późniejszym okresie stale znajdował się pod obserwacją policyjną. W 1983 r. otrzymał, jako jedyny Polak w historii, Pokojową Nagrodę Nobla. W maju 1988 r. brał udział w strajkach w Stoczni Gdańskiej i kierował rozmowami opozycji z władzą podczas obrad Okrągłego Stołu. Jesienią 1990 r. został wybrany na prezydenta Rzeczypospolitej.

Anna Walentynowicz była robotnicą Stoczni Gdańskiej od 1950 r., początkowo działaczką organizacji komunistycznych, a od 1970 r. angażowała się w akcję strajkową. W 1980 r. za współpracę z nielegalnymi związkami zawodowymi została dyscyplinarnie zwolniona z pracy. Stało się to jedną z bezpośrednich przyczyn strajku stoczniowców. W następnych latach była wielokrotnie sądzona za działalność opozycyjną i skazywana na karę więzienia. Była przeciwniczką obrad Okrągłego Stołu i krytykowała środowisko skupione wokół Lecha Wałęsy. W 2006 r. została odznaczona Orderem Orła Białego. Zginęła w katastrofie smoleńskiej 10 kwietnia 2010 r.

Działalność opozycyjną Bogdan Borusewicz rozpoczął jako licealista. W 1968 r. został aresztowany za wykonywanie i rozpowszechnianie ulotek popierających protesty studenckie w Gdyni. Rok później, na mocy amnestii z 1969 r., go zwolniono. Działalność opozycyjną kontynuował jako student historii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W latach 70. był członkiem KOR‑u, działaczem Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeże oraz redaktorem niezależnych pism, takich jak „Robotnik” i „Robotnik Wybrzeża”. Współorganizował strajk w Stoczni Gdańskiej w 1980 r., był też członkiem prezydium Międzyzakładowego Komitetu Związkowego Gdańsk. W latach 80. organizował podziemne struktury Solidarności. Był przeciwny obradom Okrągłego Stołu, uważał je za przedwczesne. W 1993 r. odszedł z Solidarności i zaangażował się w działalność Unii Demokratycznej, a później Platformy Obywatelskiej.

Jerzy Borowczak od roku 1979 przez następne trzy lata był pracownikiem Stoczni Gdańskiej. Od początku współpracował z Wolnymi Związkami Zawodowymi Wybrzeża. 14 sierpnia wraz z innymi działaczami zainicjował strajk w Stoczni Gdańskiej. Od 1980 r. należał do NSZZ „Solidarność”. Jeszcze kilkakrotnie organizował protesty, za co został zwolniony z pracy i był internowany. W 1989 r. powrócił do pracy i od tej pory był działaczem związków zawodowych, zaangażował się też w działalność polityczną, najpierw w ramach struktur Akcji Wyborczej „Solidarność”, a później Platformy Obywatelskiej.

Bogdan Felski ukończył w 1974 r. Zasadniczą Szkołę Budowy Okrętów w Gdańsku i od tego czasu pracował jako monter w Stoczni Gdańskiej. Jednocześnie zajmował się rozpowszechnianiem niezależnych wydawnictw drugiego obiegu. 14 sierpnia 1980 r. wraz z Jerzym Borowczakiem, Bogdanem Borusewiczem i Ludwikiem Prądzyńskim współorganizował strajk w Stoczni Gdańskiej. Od grudnia 1981 r. przebywał w Bremie. Tam zajmował się organizowaniem demonstracji, przerzutem materiałów poligraficznych, nadajników radiowych oraz organizował pomoc materialną dla rodzin represjonowanych w Polsce. W 2000 r. otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Gdańska, a w 2006 r. został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Ludwik Prądzyński ukończył w 1975 r. Zasadniczą Szkołę Budowy Okrętów w Gdańsku i od tego czasu przez dziewięć lat pracował w Stoczni Gdańskiej. W 1976 r. uczestniczył w strajku stoczniowców. Zajmował się kolportowaniem prasy i ulotek na terenie stoczni. W sierpniu 1980 r. wraz z Bogdanem Borusewiczem, Jerzym Borowczakiem i Bogdanem Felskim współorganizował strajk w Stoczni Gdańskiej. Podczas stanu wojennego był internowany i przetrzymywany przez osiem miesięcy w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku. Wciąż należy do Solidarności. Został uhonorowany Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Konrad Bieliński był studentem Wydziału Matematyki na Uniwersytecie Warszawskim i brał udział w strajkach studenckich w 1968 r. Po ukończeniu studiów przez rok był pracownikiem naukowym Instytutu Matematyki PAN, a następnie innych szkół wyższych. W 1976 r. rozpoczął działalność opozycyjną w ramach KOR‑u, zajmował się przede wszystkim organizowaniem zaplecza wydawniczego. Związany był z Niezależną Oficyną Wydawniczą NOWA, publikował w niezależnych czasopismach. Był wielokrotnie zatrzymywany. W sierpniu uczestniczył w strajku w Stoczni Gdańskiej. W latach 80. kontynuował działalność opozycyjną, za co został internowany. Zajmował się głównie sprawami poligrafii i łączności zagranicznej. Po zmianie systemu zajął się grafiką komputerową i zrezygnował z działalności politycznej.

Joanna Duda‑Gwiazda ukończyła studia na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej. Od połowy lat 70. była zaangażowana w działalność opozycyjną, najpierw w ramach KOR‑u, a potem Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża. W sierpniu uczestniczyła w strajku w Stoczni Gdańskiej, była członkinią Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego oraz współtworzyła 21 postulatów. Następnie pełniła funkcje rzecznika prasowego i redaktora „Tygodnika Solidarność”. W latach 80. była internowana. Była przeciwniczką obrad Okrągłego Stołu, po zmianach systemowych w Polsce wraz z mężem, Andrzejem Gwiazdą, współtworzyła czasopismo „Poza Układem”. Została odznaczona Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.

Władysław Frasyniuk był jednym z liderów Solidarności na Dolnym Śląsku, pracował jako kierowca autobusów we Wrocławiu. Brał udział w strajkach sierpniowych, współtworzył struktury związkowe w stolicy Dolnego Śląska oraz im przewodził. Od 1981 r. pełnił funkcję przewodniczącego Regionu Dolny Śląsk. W latach 80. wielokrotnie był aresztowany. Uczestnik obrad Okrągłego Stołu. Działacz polityczny i poseł na Sejm.

Zbigniew Bujak był pracownikiem Zakładów Mechanicznych Ursus. Od drugiej połowy lat 70. współpracował z KOR‑em. Był aktywnym działaczem Solidarności, współtworzył jej struktury na Mazowszu. Opowiadał się za strategią długiego marszu, czyli budowania niezależnego społeczeństwa obywatelskiego i oporu społecznego. W latach 80. aresztowany, zasiadał w strukturach Solidarności, m.in. w Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej. Uważa się go za najdłużej ukrywającego się członka tej struktury. Uznawany jest za jednego z najważniejszych działaczy podziemnych w okresie po stanie wojennym. Brał udział w rozmowach w Magdalence i w obradach Okrągłego Stołu. Po 1989 r. działacz polityczny. W 2011 r. odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.