1. Siła Coriolisa często przytaczana bywa na lekcjach geografii jako odpowiedzialna za typowe kierunki ruchu powietrza przy równiku i nie tylko.

2. Bardziej efektowną demonstracją wpływu siły Coriolisa na ruch ciał w ziemskim polu grawitacyjnym jest tzw. wahadło Foucaulta, w warunkach szkolnych czy domowych raczej nie do przeprowadzenia.

3. Nieco niebezpieczne może być osobiste badanie siły Coriolisa na placu zabaw, jeśli jest na nim płaska karuzela w kształcie dysku. Próba przejścia wzdłuż promienia obracającego się dysku jest wyjątkowo trudna (wersja jeszcze trudniejsza: przejście od obwodu do środka - trzeba przeciwdziałać także sile odśrodkowej).

4. Typowo pomijanym elementem w uproszczonym opisie spadku (już nie swobodnego!) w ziemskim polu ciążenia są oczywiście opory powietrza. Nawet przy dobrej znajomości hydrodynamiki ich ścisły opis jest bardzo trudny, a dla dużych prędkości i skomplikowanych kształtów poruszającego się ciała do dziś nie wiadomo, czy rozwiązania pewnych równań opisujących tę sytuację istnieją, a jeśli tak - nie są znane ich własności. Fizycy i inżynierowie skazani są tu na analizę numeryczną i doświadczenia, matematycy preferują podejście jakościowe - żmudną analizę równań i zależności hipotetycznych rozwiązań od warunków początkowych, oraz dowodzenie, że rozwiązania o takich czy innych własnościach istnieją (albo nie).

5. Obserwacje meteorów pokazują, że przy dużych prędkościach założenie nienaruszalności spadającego ciała (a więc stałości jego masy!) jest niespełnione.

6. Jeszcze wyższą szkołą jazdy byłoby uwzględnienie tak dużych odległości od Ziemi i tak dużych prędkości początkowych ciała próbnego, że problem „spadku” rozdzieliłby się na trzy klasy rozwiązań problemu Keplera - ciało orbitowałoby wokół Ziemi albo od niej uciekało (po orbicie parabolicznej albo hiperbolicznej).

7. Można spytać, przeczytawszy 6., co ma wspólnego orbitowanie ze spadkiem swobodnym. O ile nazewnictwo może się wydawać dziwne - ma, ale aby to docenić, należy przejść przez podstawy kursu ogólnej teorii względności. W ramach geometrycznego opisu grawitacji wszystkie ciała próbne w zadanej geometrii poruszają się swobodnie. A że jedne orbitują np. po okręgu, a drugie rzeczywiście „spadają” - w zasadzie nie ma znaczenia dla tego ujęcia. Jednak o ile teoria grawitacji Einsteina została sprawdzona w paru kluczowych przypadkach (w roku 2017 za potwierdzenie istnienia fal grawitacyjnych przyznano nagrodę Nobla z fizyki), ma swoje podstawowe problemy. W szczególności, poza modelami polegającymi na sukcesywnym dodawaniu relatywistycznych „poprawek” do teorii Newtona i szczególnej teorii względności, do dziś nie udało się w ramach OTW ściśle sformułować problemu dwóch ciał, tj. relatywistycznej wersji problemu Keplera. Niemniej, modele „post‑Newtonowskie” są bardzo dobrze zbadane i rachunki na nich oparte dają bardzo dobrą zgodność z doświadczeniem.

8. Jednym z podstawowych koncepcyjnych ograniczeń teorii Newtona w porównaniu z ogólną teorią względności jest natychmiastowe rozchodzenie się zmian pola grawitacyjnego w przestrzeni. W przypadku słabych pól i prędkości ciał niewielkich w porównaniu z prędkością światła w próżni jest to pomijalne niedociągnięcie, ale tak czy inaczej niedopuszczalne, jeśli serio traktować problem przyczynowości. Jak dotąd, wszystkie znane doświadczenia sugerują, że prędkość światła w próżni jest górnym ograniczeniem na prędkość rozchodzenia się oddziaływań.

W filmiku pokazaliśmy trzy wykresy pokazujące ruch ciała spadającego pionowo na Ziemię z wysokości $h = R_Z$. Rozwiązanie równania ruchu, tj.

w postaci zamkniętej („jawnej” - poprzez znane w szkole funkcje) nie jest możliwe. Jednym z wyjść jest potraktowanie problemu numerycznie. Zmiennymi są tu czas, położenie, prędkość i przyspieszenie. Należy zwiększać czas o tzw. krok (niewielki w porównaniu ze spodziewanym czasem trwania ruchu). Na podstawie znajomości siły od położenia wyliczać przyspieszenie, później „poprawiać” prędkość o iloczyn przyspieszenia przez krok czasowy, a na końcu położenie o iloczyn prędkości przez krok czasowy (i ew. poprawkę z przyspieszeniem i kwadratem kroku czasowego). I powtarzać te czynności do chwili (albo położenia), kiedy decydujemy się przerwać obliczenia.