Polecenie 1
Zapoznaj się z treścią filmu i odpowiedz na pytania: 1. Co oznacza termin „pokolenie Kolumbów”?, 2. Jakich znasz przedstawicieli pokolenia Kolumbów?, 3. Jak wojna wpłynęła na życie i twórczość Tadeusza Różewicza?
Zapoznaj się z treścią filmu i odpowiedz na pytania: 1. Co oznacza termin „pokolenie Kolumbów”?, 2. Jakich znasz przedstawicieli pokolenia Kolumbów?, 3. Jak wojna wpłynęła na życie i twórczość Tadeusza Różewicza?
R1USNpZwBM22V
Film nawiązujący do treści materiału
RZlP0xrTNu6Rz
(Uzupełnij).
Polecenie 2
Zapoznaj się z treścią wierszy Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, Tadeusza Borowskiego i Tadeusza Różewicza. Na podstawie mapy myśli stwórz listę wypunktowanych haseł, dotyczących sposobu, w jaki każdy z poetów charakteryzuje pokolenie doświadczone wojną. Listę rozpocznij od hasła: My - pokolenie wojenne.
Zapoznaj się z treścią wierszy Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, Tadeusza Borowskiego i Tadeusza Różewicza. Na podstawie mapy myśli stwórz listę wypunktowanych haseł, dotyczących sposobu, w jaki każdy z poetów charakteryzuje pokolenie doświadczone wojną. Listę rozpocznij od hasła: My - pokolenie wojenne.
Rc3ozGmFYnLUK
(Uzupełnij).
RcXBhZSjFJVXQ
Film z recytacją wiersza Krzysztofa Kamila Baczyńskiego Pokolenie.
Krzysztof Kamil Baczyński Pokolenie

Wiatr drzewa spienia. Ziemia dojrzała.
Kłosy brzuch ciężki w górę unoszą
i tylko chmury – palcom czy włosom
podobne – suną drapieżnie w mrok.

Ziemia owoców pełna po brzegi
kipi sytością jak wielka misa.
Tylko ze świerków na polu zwisa
głowa obcięta strasząc jak krzyk.

Kwiaty to krople miodu – tryskają
ściśnięte ziemią, co tak nabrzmiała,
pod tym jak korzeń skręcone ciała,
żywcem wtłoczone pod ciemny strop.

Ogromne nieba suną z warkotem.
Ludzie w snach ciężkich jak w klatkach krzyczą.
Usta ściśnięte mamy, twarz wilczą,
czuwając w dzień, słuchając w noc.

Pod ziemią drążą strumyki – słychać –
krew jak nabiera w żyłach milczenia,
ciągną korzenie krew, z liści pada
rosa czerwona. I przestrzeń wzdycha.

Nas nauczono. Nie ma litości.
Po nocach śni się brat, który zginął,
któremu oczy żywcem wykłuto,
któremu kości kijem złamano,
i drąży ciężko bolesne dłuto,
nadyma oczy jak bąble – krew.

Nas nauczono. Nie ma sumienia.
W jamach żyjemy strachem zaryci,
w grozie drążymy mroczne miłości,
własne posągi – źli troglodyci.

Nas nauczono. Nie ma miłości.
Jakże nam jeszcze uciekać w mrok
przed żaglem nozdrzy węszących nas,
przed siecią wzdętą kijów i rąk,
kiedy nie wrócą matki ni dzieci
w pustego serca rozpruty strąk.

Nas nauczono. Trzeba zapomnieć,
żeby nie umrzeć rojąc to wszystko.
Wstajemy nocą. Ciemno jest, ślisko.
Szukamy serca – bierzemy w rękę,
nasłuchujemy: wygaśnie męka,
ale zostanie kamień – tak – głaz.

I tak staniemy na wozach, czołgach,
na samolotach, na rumowisku,
gdzie po nas wąż się ciszy przeczołga,
gdzie zimny potop omyje nas,
nie wiedząc: stoi czy płynie czas.
Jak obce miasta z głębin kopane,
popielejące ludzkie pokłady
na wznak leżące, stojące wzwyż,
nie wiedząc, czy my karty iliady
rzeźbione ogniem w błyszczącym złocie,
czy nam postawią, z litości chociaż,
nad grobem krzyż.

22 VI 43 r.

pokolenie Źródło: Krzysztof Kamil Baczyński, Pokolenie, [w:] Krzysztof Kamil Baczyński, Wybór poezji, oprac. Jerzy Święch, Wrocław 2007, wyd. 3, s. 192–195.
Tadeusz Borowski Pieśń

Nad nami – noc. W obliczu gwiazd
ogłuchłych od bitewnych krzyków,
jakiż zwycięzców przyszły czas
i nas odpomni – niewolników?

Pustynię, step i morza twarz
mijamy depcząc, grzmi karabin,
zwycięzców krzyk, helotów marsz
i głodny tłum cyrkowych zabaw.

Wołanie, śpiew, pariasów wiara,
łopoce wiatrem wrogi znak,
krojony talar, łokieć, miara
i chodzą ciągle szale wag.

Niepróżno stopa depcze kamień,
niepróżno tarcz dźwigamy broń,
wznosimy czoło, mocne ramię
i ukrwawiamy w boju dłoń.

Niepróżno z piersi ciecze krew,
pobladłe usta, skrzepłe twarze:
wołanie znów, pariasów śpiew
i kupiec towar będzie ważył.

Nad nami – noc. Goreją gwiazdy,
dławiący, trupi nieba fiolet.
Zostanie po nas złom żelazny
i głuchy, drwiący śmiech pokoleń.

piesn Źródło: Tadeusz Borowski, Pieśń, [w:] tegoż, Utwory wybrane, oprac. Andrzej Werner, Wrocław 1997, wyd. 2, s. 8–9.
Tadeusz Różewicz Zostawcie nas

Zapomnijcie o nas
o naszym pokoleniu
żyjcie jak ludzie
zapomnijcie o nas

my zazdrościliśmy
roślinom i kamieniom
zazdrościliśmy psom

chciałbym być szczurem
mówiłem wtedy do niej

chciałabym nie być
chciałabym zasnąć
i zbudzić się po wojnie
mówiła z zamkniętymi oczami

zapomnijcie o nas
nie pytajcie o naszą młodość
zostawcie nas

zostawcie nas Źródło: Tadeusz Różewicz, Zostawcie nas, [w:] tegoż, Niepokój. Wybór wierszy z lat 1944-1994, Warszawa 1995, s. 225.
Ri4PgS6ccOk3G1
Mapa myśli. Lista elementów:
  • Nazwa kategorii: MY – POKOLENIE WOJENNE
    • Elementy należące do kategorii MY – POKOLENIE WOJENNE
    • Nazwa kategorii: BACZYŃSKI
      • Elementy należące do kategorii BACZYŃSKI
      • Nazwa kategorii:
      • Nazwa kategorii:
      • Koniec elementów należących do kategorii BACZYŃSKI
    • Nazwa kategorii: RÓŻEWICZ
      • Elementy należące do kategorii RÓŻEWICZ
      • Nazwa kategorii:
      • Nazwa kategorii:
      • Koniec elementów należących do kategorii RÓŻEWICZ
    • Nazwa kategorii: BOROWSKI
      • Elementy należące do kategorii BOROWSKI
      • Nazwa kategorii:
      • Nazwa kategorii:
      • Koniec elementów należących do kategorii BOROWSKI
      Koniec elementów należących do kategorii MY – POKOLENIE WOJENNE
Polecenie 3

Na podstawie wierszy Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, Tadeusza Borowskiego i Tadeusza Różewicza zrekonstruuj scenariusze możliwej przyszłości przedstawicieli pokolenia wojennego.

RpNEyvxfFebty
(Uzupełnij).
Polecenie 4

Na czym polega tragizm pokolenia wojennego opisany w utworach Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, Tadeusza Borowskiego i Tadeusza Różewicza? Sformułuj odpowiedź w postaci tezy i poprzyj ją trzema argumentami, a każdy z nich zilustruj odwołaniem do jednego z podanych wierszy.

R1E4y9PBzs0Bp1
(Uzupełnij).