• Pierwsze stadium to stadium estetyczne. Na typ etapie życie człowieka polega na korzystaniu i uprawianiu sztuki. Człowiek stara się żyć przyjemnie, jak najbardziej z tego życia korzystać. Tę postawę można określić jako hedonistyczną, epikurejską. Zdaniem Kierkegaarda taka postawa nie prowadzi do niczego dobrego. Człowiek pragnąc coraz to nowszych wrażeń, nawet tych szlachetnych, tak naprawdę chce nieskończoności. Nieskończoność to łapczywość na kolejne wrażenia. Kierkegaard twierdzi, że to prowadzi do ogromnej frustracji, poczucia niemocy i rozpaczy. Człowiek, który jest myślący, wie, że tak się żyć nie powinno, że tak się życie przeżywa i traci. Człowiek może tak przeżyć życie, ale umiera wtedy syty przeżyć, ale nieświadom tego, kim jest, nie przeżywa w pełni ludzkiego życia.

• Drugie stadium polega na życiu etycznym. Człowiek zaczyna rozumieć, że funkcjonuje pośród rzeczy niewidzialnych. Obowiązują nas wartości, normy, powinności, które wyznaczają naszemu życiu rytm, są naszymi zasadami. Człowiek wykształca w sobie samodyscyplinę, uczy się rezygnować z rzeczy przyjemnych w imię zasad, w imię etycznego życia. Człowiek tym samym potwierdza swoją wolność, ponieważ samodzielnie jest w stanie podjąć decyzję o rezygnacji z przyjemności – potrafi dokonać wyboru.

• Trzecie stadium (stadium religijne) jest ściśle związane z wolnością i samowiedzą. Jednak również i na tym ostatnim etapie trzeba dokonać wyboru. Człowiek w tym stadium rozumie, że jest bezradny wobec nieskończoności i nieskończenie przez winę oddalony od Boga. Według Kierkegaarda człowiek musi zawierzyć Bogu, który może go uniewinnić. Ale musi zawierzyć całkowicie i bezwzględnie. To absolutne oddanie Bogu wymaga gotowości do zakwestionowania wszystkiego, co ludzkie. Relacja między człowiekiem a Bogiem staje się doświadczeniem osobistym i niepowtarzalnym –  opartym na całkowitym poddaniu. Człowiek akceptuje fakt, że może zostać poddany każdej próbie. Wiara w tym stadium jest formą egzystencji oraz akceptacją własnej kruchości i niepewności w obliczu Boskiej nieskończoności.

Według Kierkegaarda, aby doznać zbawienia, człowiek musi zawierzyć Bogu, że zostanie przez niego uniewinniony. Koncepcja predestynacji głosi natomiast, że zbawienie człowieka zostało z góry ustalone przez Boga. Kierkegaard krytykował ten pogląd twierdząc, że wspomaga on religijność kojącą i łatwą. Jego zdaniem życie wierzącego jest bardzo trudne, towarzyszy mu lęk i niepewność, które trzeba wciąż na nowo pokonywać.