(gr. allēgoréo – interpretuję alegorycznie) – najpierw odczytanie znaczenia dosłownego danego przekazu lub znaku, a następnie wyszukanie jego ukrytego znaczenia; w taki dwustopniowy sposób można interpretować np. bajkę Antoniego Goreckiego Diabeł i zboże, jaką w III części Dziadów Adama Mickiewicza opowiada Żegota

(łac. alienus – obcy, alienatio – wyobcowanie) oderwanie od społeczeństwa, utrata więzi ze środowiskiem, w którym się żyje

(łac. ego – ja + centrum – środek) przekonanie, że jest się najważniejszym, centralne umiejscowienie własnej osoby w świecie

(łac. ego – ja) przesadne kierowanie zarówno własnej, jak i cudzej uwagi na siebie samego, nieustanne myślenie o sobie i nadmierne zajmowanie się własną osobą przy jednoczesnym zajmowaniu swoją osobą całego otoczenia

(łac. exaltatio – wywyższenie, wyniesienie) przesadne okazywanie uczuć, wyrażanie myśli

(łac. individuum – coś niepodzielnego, jednostka, fr. individualisme) poczucie własnej niezależności i odrębności, kierowanie się w życiu indywidualnymi poglądami, a w romantyzmie przede wszystkim – uczuciami i intuicją

(łac. pessimus – najgorszy, fr. pessimisme) skłonność do dostrzegania negatywnych aspektów życia, pogląd filozoficzny wyrażający przekonanie, że świat urządzony jest nienależycie i bezcelowo, ludzie są z natury źli, a w życiu ból i cierpienie przeważają nad radościami

(wym. splin) stan przygnębienia, zniechęcenia, apatii i nudy, poczucie beznadziejności życia

(niem. – ból świata) depresja, smutek, apatia, wynikające z myśli o niedoskonałości świata; sentymentalny pesymizm; chandra, spleen

(od nazwiska głównego bohatera powieści epistolarnej Johanna Wolfganga Goethego Cierpienia młodego Wertera) postawa życiowa cechująca się melancholią i pesymizmem człowieka, który ucieczki przed rzeczywistością szuka w marzeniach