Pokażże mi się, mój sobowtórze, Moje istnienie jest w twoich rękach, Ja tylko kryję się w ludzkiej skórze, Chciałbym, by życie to była męka. Życie jak zalew, życie jak morze, I życie takie, w którym są glony I koralowce, złudzenia, gorzej – Zły ląd przez czystość fal otoczony. Gdy woda spłynie po moich zwłokach Jak zapomniana w niebie kometa To mi się trafi azyl, opoka, Miejsce chronione, w mroku czy gdzie tam. Zejdzie fałszywych przyczyn lawina, Żadnego sensu nie ma ten padół, W którym wieczorem nic się nie spina, A z każdej strony hałda rozkładu. Jak morska ryba wypatroszona Zwierzętom swoje trzewia oddałem, Moje jelita w kilku odsłonach Już gdzieś daleko są poza ciałem. A w ciele to jest nadziei tyle Ile w befsztyku pod tłuczkiem szefa, Chodzenia w kółko też będą chwile, Bez konieczności: fart albo niefart. Jestem tak wolny jak furgon stary, Który przemierza, i bez szofera, Pełne silnego lęku obszary. Tak, jestem wolny jak żądza teraz. Michel Houellebecq, Przejście, przeł. M. Froński, [w:] tegoż, Niepogodzony. Antologia osobista 1991–2013, Warszawa 2021, s. 147–148.