Ilustracja interaktywna przedstawia portret mężczyzny w sile wieku. Mężczyzna siedzi. Ma owalną twarz. Jego czoło jest wysokie. Ma włosy krótkie i gładkie. Mężczyzna ma bujne wąsy. Są zakręcone ku górze. Mężczyzna ubrany jest w surdut, koszulę. Pod szyją ma zawiązany szeroki krawat. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Kazimierz Przerwa‑Tetmajer (1865–1940) Poeta, powieściopisarz, nowelista i dramaturg, przyrodni brat malarza Włodzimierza Tetmajera i kuzyn Tadeusza Boya‑Żeleńskiego, zaczął pisać wiersze już na studiach filozoficznych na Uniwersytecie Jagiellońskim. Kazimierz Przerwa-Tetmajer, fot. przed 1901 r. (domena publiczna). Zdjęcie przedstawia portret mężczyzny w średnim wieku. Mężczyzna ma pociągłą twarz. Cienie pod oczami. Ma starannie ogoloną brodę i niewielkie wąsy. Ubrany jest w garnitur. Siedzi na krześle, ma założoną nogę na nogę. Na lewym kolanie trzyma książkę. 2. Kazimierz Przerwa‑Tetmajer (1865–1940). Od 1891 r. wydawał zbiory Poezji, numerując tylko serie (do 1912 ukazało się ich siedem). Zwłaszcza seria II stała się ważnym wydarzeniem literackim i została uznana za manifest pokolenia, a rok jej wydania (1894) – za początek Młodej Polski. Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Poezye wybrane, Kraków 1903 (domena publiczna). Ilustracja przedstawia okładkę książki. Jest to tom poezji Kazimierza Przerwy-Tetmajera pod tytułem Poezye wybrane. 3. Kazimierz Przerwa‑Tetmajer (1865–1940). W serii II Poezji widać wpływ filozofii A. Schopenhauera i F. Nietzschego, pojawia się Hymn do Nirwany, hasło „Evviva l’arte” (niech żyje sztuka), będące wyrazem kultu twórczości artystycznej. Na samym początku XX w. opinię publiczną bulwersowały niezwykle na owe czasy odważne, pełne zmysłowości erotyki Kazimierza Przerwy-Tetmajera. Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Erotyki, Kraków 1902 (domena publiczna). Ilustracja przedstawia okładkę książki. Jest to tom poezji Kazimierza Przerwy-Tetmajera pod tytułem Erotyki. 4. Kazimierz Przerwa‑Tetmajer (1865–1940). Już w drugim tomie poetyckim zaznaczył się także ważny dla Przerwy‑Tetmajera i całej epoki temat – Tatry i górale.
Równie udana okazała się seria trzecia, w której znalazły się wrażenia z podróży po Włoszech, tematyka antyczna oraz nastrojowe, impresjonistyczne liryki. Kazimierz Sichulski, karykatura Kazimierza Przerwy-Tetmajera, 1914 (domena publiczna). Ilustracja przedstawia karykaturę dojrzałego mężczyzny. Mężczyzna dosiada zabawkowego konia na kiju. Postać ukazuje lewy profil. Ma owalną twarz i znaczną łysinę. Na czubku jego głowy rośnie niewielka kępka włosów. Boki i tył głowy porastają krótkie i gładkie włosy. Mężczyzna ma małe, głęboko osadzone oczy, niewielkie wąsy, wydatne usta i wystający podbródek. Mężczyzna ubrany jest w płaszcz z futrzanym kołnierzem. Po lewej stronie płaszcza ma umocowany dzwonek. Gra na lirze. U dołu po lewej stronie kartki umieszczone jest ludzkie oko. W tle ukazane są szczyty gór. 5. Kazimierz Przerwa‑Tetmajer (1865–1940). Melodyjność wierszy Przerwy‑Tetmajera sprawiła, że muzykę do nich pisali najlepsi kompozytorzy, m.in. M. Karłowicz i K. Szymanowski.
Najciekawszym utworem prozatorskim jest pisany gwarą zbiór opowiadań Na Skalnym Podhalu.
Próby twórczości dramatycznej (m.in. tragedia Zawisza Czarny) nie powiodły się. Autor nieznany, Kazimierz Przerwa-Tetmajer w kapeluszu, „Kurier Codzienny", 1938 (domena publiczna). Zdjęcie przedstawia portret starszego mężczyzny. Jego twarz jest owalna, pomarszczona. Postać ma ciemne brwi i głęboko osadzone oczy. Jego nos jest prosty. Mężczyzna ma gęstą brodę i wąsy. Na głowie ma kapelusz. Jest ubrany w koszulę i marynarkę. Na szyi ma zawiązany krawat.

Ilustracja interaktywna przedstawia portret mężczyzny w średnim wieku. Mężczyzna ma owalną twarz. Jego ciemne włosy są potargane. Mężczyzna ma wąsy i brodę. Jest ubrany w koszulę i marynarkę. W tle ukazana jest łąka i zachmurzone niebo. Opis punktów znajdujących się na obrazie: 1. Jan Kasprowicz
(1860–1926). Poeta, dramaturg, krytyk i tłumacz, syn chłopski, debiutował jeszcze w czasach gimnazjalnych. Po zdaniu matury wyjechał na studia do Lipska, gdzie związał się z ruchem socjalistycznym, ale po kilku miesiącach przeniósł się na uniwersytet we Wrocławiu. Jan Kasprowicz w 1880 r. (domena publiczna). Zdjęcie przedstawia młodego mężczyznę. Postać ukazuje lewy półprofil. Jego twarz jest owalna. Ma krótkie włosy. Są one w nieładzie. Mężczyzna ma gładko ogolone policzki i podbródek. Jego brwi są ciemne, a oczy głęboko osadzone. Ma prosty nos i wydatne usta. Mężczyzna ubrany jest w płaszcz z dużym kołnierzem. 2. Jan Kasprowicz
(1860–1926). W młodości dużo pisał, przede wszystkim w stylu naturalizmu. Tematyka wierszy wiązała się głównie z wsią i chłopskim życiem (np. sonety Z chałupy). Już w tych wczesnych utworach młody poeta eksperymentował z wierszem białym i wolnym, bywał nowatorski także w zakresie kompozycji i obrazowania. Leon Wyczółkowski, Portret Jana Kasprowicza, 1898 (domena publiczna). Obraz przedstawia dojrzałego mężczyznę. Postać ma owalną twarz. Czoło i brwi mężczyzny są zmarszczone. Ma gęste włosy, starannie przystrzyżoną brodę hiszpankę i wąsy. Ubrany jest w surdut, koszulę. W tle znajdują się zamglone szczyty. 3. Jan Kasprowicz
(1860–1926). W 1888 r. wyszedł pierwszy tom poetycki Kasprowicza. W tym czasie przeniósł się on do Lwowa, gdzie rozwinął działalność publicystyczną. Od 1891 r. rozpoczął się kolejny okres twórczości autora Hymnów, uznany przez badaczy za w pełni młodopolski. Portret Jana Kasprowicza, ok 1910 r. (domena publiczna). Zdjęcie przedstawia mężczyznę w średnim wieku. Mężczyzna stoi. Opiera się o ścianę. Ma skrzyżowane na piersiach ręce. Jest tęgi. Jego twarz jest owalna. Ma krótkie włosy. Są one w nieładzie. Mężczyzna ma wąsy i gęstą, spiczastą brodę. Mężczyzna ubrany jest w długi surdut, kamizelkę, koszulę z krawatem. Ma prążkowane spodnie. Obok mężczyzny stoi elegancki fotel. Na ścianie wiszą obrazy. 4. Jan Kasprowicz
(1860–1926). W okresie w pełni młodopolskiej twórczości Kasprowicza powstaje m.in. zbiór Krzak dzikiej róży (1898), w którym znajduje się tytułowy cykl sonetów zaliczany do najlepszych przykładów nastrojowego symbolizmu i impresjonizmu. Damazy Kotowski, Portret Jana Kasprowicza, około 1926 (domena publiczna). Obraz przedstawia portret mężczyzny w średnim wieku. Postać siedzi na drewnianej ławce na werandzie domu. Mężczyzna ma owalną twarz, którą ukazuje w całości. Jego czoło jest wysokie, a brwi jasne. Ma ciemne, krótkie i sterczące włosy. Mężczyzna ma przystrzyżone wąsy oraz ogolone policzki i brodę. Jest ubrany w koszulę, kamizelkę, marynarkę i spodnie. Do kamizelki ma przypięty łańcuszek do zegarka. Ręce opiera o kolana. Za plecami mężczyzny ukazana jest barierka tarasu. W tle drzewa i inne domy. 5. Jan Kasprowicz
(1860–1926). Kolejnym etapem w twórczości Kasprowicza był ekspresjonizm, najdoskonalej przejawiający się w cyklu hymnów Ginącemu światu i Salve Regina (1902) oraz zbiorze poematów prozą O bohaterskim koniu i walącym się domu (1906). Wcześniej jednak w lirykach dochodzą do głosu prymitywizm i franciszkanizm, odwołujące się do życia prostego człowieka i jego dnia powszedniego. Owocem tego kierunku są ballady inspirowane folklorem ludowym oraz tchnące prostotą i spokojnym optymizmem tomy Księga ubogich (1916) i Mój świat (1926). Kazimierz Sichulski, Karykatura Jana Kasprowicza, 1941 (domena publiczna). Obraz przedstawia karykaturę dojrzałego mężczyzny. Postać ukazuje prawy profil. Mężczyzna pochyla głowę. Jego czoło i brwi są lekko zmarszczone. Ma przerzedzone, krótkie i sterczące włosy. Mężczyzna ma przystrzyżone wąsy oraz ogolone policzki i przystrzyżoną brodę. Jest ubrany w krótki kożuszek i spodnie w pionowe pasy. Opiera stopy o szczyty trawiastych wzgórz. W tle stoi rząd szklanych butelek po soku malinowym.