Ilustracja interaktywna przedstawia dwie postacie. Po lewej stronie stoi dojrzały mężczyzna w długim fraku i spodniach, na głowie ma kapelusz. Trzyma w rękach harfę. Za poły fraka szarpie go postać człowieka z głową wilka. Postać ta ma na plecach skrzydła, z których wypadają pióra. Stoi ona na stercie książek. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. „Już w latach gimnazjalnych podejmował Norwid pierwsze, jak się wydaje udane, artystyczne próby. »Rzucał po kajetach własnych lub kolegów – jak wspominał po latach jego przyjaciel z lat młodzieńczych – mnóstwo fantazyjnych obrazków, których treść brał zwykle z życia szkolnego«, a szczególnie celował w robieniu szkiców, które »nierzadko były wesołymi szarżami i wielkim się cieszyły powodzeniem«. Współcześni cenili łatwość pędzla i ołówka, »bystrą obserwację, fantazję iście naszą, polską«, a w lepionych z gliny figurkach dostrzegali zapowiedź wielkiego talentu. W 1837 r. Norwid podjął naukę w prywatnej szkole malarskiej Aleksandra Kokulara, która na mapie artystycznej Warszawy zajmowała miejsce szczególne, gdyż – po zamknięciu Uniwersytetu – jako jedyna miała ambicje kształcenia zawodowych malarzy. Przyszły twórca Vade-mecum uczył się również malarskiego fachu pod okiem Jana Klemensa Minasowicza, którego po wielu latach wspominać będzie jako swego mistrza. Znane fragmenty Norwidowskiej spuścizny plastycznej z okresu warszawskiego obejmują ledwie kilkanaście rysunków oraz akwarel. Obok drobnych szkiców portretowych przeważają wśród nich sceny o charakterze rodzajowym, w których zmysł bystrej obserwacji połączony z niezłą sprawnością rysunkową oraz skłonnością do ujęć o charakterze humorystycznym nadają tej małej galerii »rodzimych typów« swoisty urok. Źródło: Edyta Chlebowska, Piórkiem, pędzlem i rylcem, [w:] Cyprian Norwid, Wierny portret, oprac. E. Chlebowska, Kielce 2021, s. 8.

Ilustracja interaktywna przedstawia fragment posągu kobiety. Ukazany jest jego lewy bok. Posąg nie ma prawej ręki, a twarz jest pozbawiona oczu, nosa i ust. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. „Gdy w 1842 r. Norwid opuszczał granice Królestwa Polskiego, środowisko warszawskie żegnało go jako jednego z najlepiej zapowiadających się poetów młodego pokolenia. Oficjalnym powodem wyjazdu z Warszawy była chęć kształcenia się w dziedzinie rzeźby, choć podjęte w tym zakresie – wraz z nauką rytownictwa – doraźne i nieformalne studia we florenckiej Akademii Sztuk Pięknych nie trwały długo. Ostatecznie Norwid nie zdobył pełnego akademickiego wykształcenia, a w jego artystycznej praktyce najważniejszą rolę odgrywać będą drobne formy oraz grafika, w zakresie której stworzył bodaj najwybitniejsze swoje dzieła”. Źródło: Edyta Chlebowska, Piórkiem, pędzlem i rylcem, [w:] Cyprian Norwid, Wierny portret, oprac. E. Chlebowska, Kielce 2021, s. 8.

Ilustracja interaktywna przedstawia twarz młodej kobiety. Twarz jest pociągła, nos wąski, oczy duże, usta niewielkie, wąskie. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. „Pierwsze lata emigracji upłynęły poecie na artystyczno-literackich podróżach: odwiedził między innymi Monachium, Berlin, Brukselę, a także Florencję, Wenecję oraz Rzym, by w 1849 roku osiąść na dłużej w Paryżu. Utrzymywał wówczas ożywione kontakty z różnymi kręgami rozsianej po Europie Polonii. Odwiedzał artystyczno-literackie salony, w których nawiązywał liczne znajomości (m.in. z Zygmuntem Krasińskim, Adamem Mickiewiczem oraz Fryderykiem Chopinem), ale przede wszystkim z pasją oddał się twórczości. W opiniach krytyków, którzy początkowo z uznaniem wypowiadali się o jego poezji, zaczęły jednak coraz częściej przeważać sądy nieprzychylne, zarzuty o ciemność i hieroglificzność mowy […]. W tej sytuacji na początku lat 50. Norwid podjął decyzję o opuszczeniu Europy, licząc na poprawę sytuacji życiowej za oceanem” Źródło: Edyta Chlebowska, Piórkiem, pędzlem i rylcem, [w:] Cyprian Norwid, Wierny portret, oprac. E. Chlebowska, Kielce 2021, s. 8‒9.

Ilustracja przedstawia szkice ołówkiem. Ukazane są trzy postacie. Na pierwszym planie siedzący lewym bokiem do widza mężczyzna, który wyciąga przed siebie prawą rękę. Na wprost niego zarys klęczącej kobiety, w tle jeszcze jeden niewyraźny zarys postaci ludzkiej. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. „Pierwsze lata po powrocie zza oceanu były okresem najbardziej ożywionych kontaktów Norwida z przybyłymi do Paryża polskimi artystami, m.in. z Leonem Kaplińskim, Juliuszem Kossakiem, Wojciechem Gersonem i Henrykiem Rodakowskim. Odwiedzał ich pracownie, gdzie uczestniczył w dysputach dotyczących polskiej sztuki oraz zapoznawał się z aktualnym dorobkiem gospodarzy. Interesującym świadectwem jednej z takich wizyt jest wiersz *Na portret generała Dembińskiego* napisany pod wrażeniem obrazu, za który Henryk Rodakowski otrzymał złoty medal na paryskim Salonie. Jedynymi malarzami spoza środowiska polonijnego, z którymi Norwid utrzymywał bliższe kontakty, byli paryscy artyści: Ary Scheffer i Paul Delaroche”. Źródło: Edyta Chlebowska, Piórkiem, pędzlem i rylcem, [w:] Cyprian Norwid, Wierny portret, oprac. E. Chlebowska, Kielce 2021, s. 9.

Ilustracja przedstawia twarz młodej kobiety. Jest ona pociągła, z małymi ustami i dużymi, wyrazistymi oczami. Kobieta ma na głowie chustę. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. „Chcąc w ogólnych zarysach ująć specyfikę spuścizny plastycznej twórcy Solo, obok […] skłonności do ujęć szkicowych, fragmentarycznych, należałoby podkreślić, że głównym, a właściwie jedynym jej tematem jest człowiek. Podobnie jak u Norwida-poety, Norwida-dramaturga czy też Norwida-epistolografa, człowiek stoi w centrum tej twórczości, jest głównym aktorem Norwidowej dramy. Artysty właściwie nie interesuje w sensie plastycznym szersze otoczenie przyrodnicze i kulturowe, stąd właściwie brak tu samodzielnych ujęć krajobrazowych czy widoku architektonicznego, co więcej – nawet w przedstawieniach figuralnych nakreślona wokół bohaterów sceneria poddana jest daleko idącej redukcji. O tym, że jest to zabieg celowy, wynikający ze świadomej postawy twórczej przekonywał sam Norwid, gdy formułując ofertę świadczonych przez siebie usług artystycznych, obejmujących prace rytownicze dobitnie podkreślał: »Nie robię wcale pejzażu«. Zwracając się ku »rzeczy ludzkiej« twórca Solo poszukiwał niezmiennej prawdy o człowieku, o jego naturze, najważniejszych życiowych doświadczeniach i najgłębszych pragnieniach. Tematyka antropologiczna była wszakże trwale związana z perspektywą religijną, stąd Norwidowska twórczość, pozostająca zawsze blisko człowieka i jego spraw, starała się wskazywać transcendentny horyzont, sakralny wymiar bytu. Taka postawa wyrastała wprost z głębokich przemyśleń Norwida na temat miejsca i znaczenia sztuki, najpełniej wyrażonych na kartach Promethidiona, dowodzących, że sztuka winna być zawsze wychylona ku ideałowi i transcendencji, miała też przybliżać człowiekowi prawdy wiary, prowadzić ku Bogu. Miała to czynić sięgając z jednej strony do utrwalonych w kulturze i historii religii tematów, z drugiej zaś – do tematów i zagadnień, zaczerpniętych wprost z otaczającej rzeczywistości”. Źródło: Edyta Chlebowska, Piórkiem, pędzlem i rylcem, [w:] Cyprian Norwid, Wierny portret, oprac. E. Chlebowska, Kielce 2021, s. 11.