Ilustracja interaktywna przedstawia młodego mężczyznę. Jego twarz jest pociągła, czoło wysokie, nos wydatny. Mężczyzna jest ciemnowłosy, ma wyraziste oczy. Ubrany jest w garnitur, koszulę, pod szyją ma zawiązany krawat. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Miasto – Świat „Niewiele jest miast na świecie, które tak jak Drohobycz stały się dla pisarza całym światem – realnym i fantasmagorycznym, gdzie rzeczywistość przeplata się z fantazją literacką. Do dziś to galicyjskie miasto, którego nazwa nigdy nie pojawiła się w utworach literackich Brunona Schulza, zachowało – pomimo panowania przez pół wieku towarzyszy z innego świata – fragmenty zabudowań ewokujące klimat międzywojnia. Pozostały nazwy ulic: Mickiewicza i Szewczenki, a przy Floriańskiej stoi dom – wyróżniony teraz skromną tablicą pamiątkową ufundowaną przez Polonię z Drohobycza – w którym aż do wybuchu wojny polsko-radzieckiej w 1941 roku mieszkał Bruno Schulz. Na fotografii z 1935 r. zobaczymy Schulza siedzącego na schodach domu, na tle balustrady z kutego żelaza.” . T. Ławecki, T. Olszewski, Czar polskich kresów, Wycieczki z klasą, Warszawa 2007.

Ilustracja interaktywna przedstawia miejską ulicę, na której znajdują się po prawej stronie dwie elegancko ubrane kobiety Mają sukienki do kolan, na głowach kapelusze z małymi rondami. Po lewej stronie, naprzeciw kobiet stoi schylony mężczyzna w chałacie i kapeluszu z dużym rondem. Prawą rękę opiera na kartce papieru leżącej na murze. W tle postaci znajdują się nierealistycznie małe domy i uliczki. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Bruno Schulz, Republika Marzeń „Tu na warszawskim bruku, w te dni zgiełkliwe, płomienne i oszałamiające, przenoszę się myślą do dalekiego miasta mych marzeń, wzbijam się wzrokiem ponad ten kraj niski, rozległy i fałdzisty, jak płaszcz Boga zrzucony kolorową płachtą u progów nieba. Bo kraj ten cały podkłada się niebu, trzyma je na sobie, kolorowo sklepione, wielokrotne, pełne krużganków, triforiów, różyc i okien na wieczność. Kraj ten wrasta rok za rokiem w niebo, wstępuje w zorze, przeaniela się cały w refleksach wielkiej atmosfery. Tam gdzie mapa kraju staje się już bardzo południowa, płowa od słońca, pociemniała i spalona od pogód lata, jak gruszka dojrzała – tam leży ona, jak kot w słońcu – ta wybrana kraina, ta prowincja osobliwa, to miasto jedyne na świecie. Daremnie mówić o tym profanom! Daremnie tłumaczyć, że tym długim falistym językiem ziemi, którym dyszy ten kraj w skwarze lata, tym kanikularnym przylądkiem ku Południowi, tą odnogąwsuniętą samotnie między smagłe węgierskie winnice – oddziela się ten partykularz od zespołu krainy i idzie samopas, w pojedynkę, nie wypróbowaną drogą, próbuje na własną rękę być światem. Miasto to i kraina zamknęły się w samowystarczalny mikrokosmos, zainstalowały się na własne ryzyko na samym brzegu wieczności. Ogródki przedmiejskie stoją jakby na krawędzi świata i patrzą poprzez parkany w nieskończoność anonimowej równiny. Tuż za rogatkami mapa kraju staje się bezimienna i kosmiczna, jak Kanaan. Nad tym skrawkiem ziemi wąskim i straconym otworzyło się raz jeszcze niebo głębsze i rozleglejsze niż gdzie indziej, niebo ogromne, jak kopuła, wielopiętrowe i chłonące, pełne niedokończonych fresków i improwizacyj, lecących draperyj i gwałtownych wniebowstąpień. Jak to wyrazić? Gdy inne miasta rozwinęły się w ekonomikę, wyrosły w cyfry statystyczne, w liczebność – miasto nasze zstąpiło w esencjonalność. Tu nie dzieje się nic na darmo, nic nie zdarza się bez głębokiego sensu i bez premedytacji. Tu zdarzenia nie są efemerycznym fantomem na powierzchni, tu mają one korzenie w głąb rzeczy i sięgają istoty. Tu rozstrzyga się coś każdej chwili, egzemplarycznie i po wszystkie czasy. Tu dzieją się wszystkie sprawy raz jeden tylko i nieodwołalnie. Dlatego jest tak wielka powaga, głęboki akcent, smutek na tym, co się tu zdarza.” Bruno Schulz, Opowiadania, wybór esejów i listów, oprac. J. Jarzębski, wyd. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1989.

Ilustracja interaktywna przedstawia starszego mężczyznę o owalnej twarzy od pasa w górę. Znajdują się na niej zmarszczki. Mężczyzna ma szpakowate, krzaczaste brwi, krótkie, szpakowate włosy i brodę hiszpankę. Ubrany jest w koszulę. Trzyma splecione na piersiach dłonie. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Litewska baśń „Miłosz w Dolinie Issy próbuje pokazać świat ludzi żyjących poza historią. Sam nazywa tę powieść baśnią. Wszyscy Surkontowie pędzą życie uregulowane obrzędami powszechnie kultywowanymi oraz tymi, które sami we wzajemnym współobcowaniu wypracowali. Stabilność egzystencji, trwałość dziedzictwa, niezmienność rytuałów religijnych i świeckich, w tym rodzinnych, unieważniają czas „linearny” – historyczny na moment przed katastrofą, jaką przyniosą dziejowe zmiany dwudziestego wieku”. Monika Brzóstowicz, Dom rodzinny w „Dolinie Issy”: obecność i wartość, "Pamiętnik Literacki" 88/2, 13-32, 1997.

Ilustracja interaktywna przedstawia koryto rzeki. Woda płynie spokojnie. Na środku rzeki leży powalone drzewo. Oba brzeg rzeki są porośnięte krzewami i drzewami. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Czesław Miłosz Dolina Issy „Kilka razy w roku odbywał się w Giniu kiermasz. Przekupnie z miasta wystawiali swoje budy z płótna w dole koło drogi, tuż przy ścieżce, co schodziła od dębów cmentarza. Sprzedawali pierniki w kształcie serca i gliniane kogutki-gwizdawki, ale uwagę Tomasza przyciągały szczególnie fioletowe, czerwone i czarne kwadraciki szkaplerzy i wiązki różańców – i barwa, i mnogość drobnych przedmiotów. Żadne święto nie mogło się równać z Wielkanocą, nie tylko dlatego, że wtedy trze się mak w makutrze i wydłubuje się orzechy z mazurków. W Wielkim Tygodniu, w kościele, gdzie obrazy przesłaniały zasłony z kiru, a kołatki stukały cicho zamiast dzwonków, odwiedzało się grób Pana Jezusa. Przed grotą stała straż w posrebrzanych hełmach z grzebieniami i piórami, uzbrojona w piki i halabardy. Jezus leżał na podniesieniu, ten sam, co na wielkim krucyfiksie, tylko ramiona krzyża zakryte miał liśćmi barwinka. Czekało się w niecierpliwością na przedstawienie w Wielką Sobotę. Piętnastoletni i szesnastoletni chłopcy, którzy długo przedtem zmawiali się i przygotowywali, wpadali do kościoła z wrzaskiem, niosąc kije, a na nich przywiązane martwe wrony. Nabożne stare kobiety modliły się godzinami i wymęczone ścisłym postem pochylały głowy coraz niżej – budzili je z drzemki, podsuwając wronę pod nos, albo bili nią ludzi przynoszących w węzełkach jajka do święcenia.”. Cz. Miłosz, Dolina Issy, Kraków 2000.

Ilustracja interaktywna przedstawia dojrzałego mężczyznę zwróconego do widza prawym półprofilem. Mężczyzna ma owalną twarz, ma wysokie czoło i szeroki nos. Jest łysiejący, szpakowaty. Ubrany jest w garnitur, koszulę, a pod szyja ma zawiązany krawat. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Homer Czarnohory „Andrzej Kuśniewicz we wstępie do trylogii Vincenza pisze o nim: „Można by go nazwać bez większej przesady jakimś Homerem Czarnohory. Jeśli Tatry i Podhale, też mitotwórcze, jak wszystkie mało dostępne góry zaludnione przez ludzi o obyczajach surowych, znalazły wielu piewców, kronikarzy i poetów, to tamte równie piękne strony chyba tylko pana Stanisława Vincenza ze Słobody Rangurskiej.” (...) Andrzej Vincenz, syn pisarza, wspomina: „Książka, główne dzieło jego życia, była pisana przez czterdzieści lat. (...) Ojciec mój (....) swoje pisarstwo uważał zawsze za powołanie, może nawet więcej, za misję, a „Na wysokiej połoninie” nie za powieść jedną z wielu, lecz za „odę do młodości rodu ludzkiego”. (...) W Itace homeryckiej przeglądamy się w jakiś sposób do dzisiaj wszyscy; w zamierzeniu mego ojca Huculszczyzna była taką Itaką, a „Na wysokiej połoninie” Odyseją tej Itaki”. T. Ławecki, T. Olszewski, Czar polskich kresów, Wycieczki z klasą, Warszawa 2007, s. 144.

Ilustracja interaktywna przedstawia skały. Są pionowe, różnej wysokości. W tle dolina i dalej kolejne masywy. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Stanisław Vincenz, Na wysokiej połoninie „W jesień pogodną, gdy silny a ciepły wiatr się rozwieje od szczytów w Pokucie, wcale nie wróży to deszczu ani zmian. Przygrywką zacznie sobie gdzieś północą, nad ranem już się wahadłem rozmachnie, koło południa coraz potężnieje na cały kraj. Nie psuje jednak modrej pogody, odradza ją nawet. Opary wymiecie, skraj nieboskłonu oczyści z kosmyków chmur, z zastygłych smug. Zawróci skłaczone mgły pełzające od wschodu, do dołów, dolinami rzek: Pistynki, Luczki, Prutu, Czeremoszu. Jarami, bramą dniestrową, wymknie się ku stepom i tam przepada.
I znów lśnią w ciszy, w cieple: Wierchowina, Pokucie i Bukowina falista. I tak też było lat temu sześćdziesiąt w okresie Pokrowy, gdy Krzyworównia przygotowywała pamiętne swe gody.
Kogóż w tej porze skusi pójść na szczyty. Któż wówczas troszczy się o nie. I mało kto pomni, że tam jest wiatru kolebka. A tam się właśnie rozpętała burza, niepostrzeżona dla reszty kraju. Z łona mgieł gęstych, co szczelnie obsiadły wał Czarnohory, wybuchał wciąż wicher. Gdy poryw uderzył, łoskot potężny grzmiał krótko, przysiągłbyś, że blisko piorun gdzieś się rozłuskał. Lecz huk ten wstrząsnął górami, tonął w przepaściach nawatowanych zaporą chmur, wchłonięty mgielną pustką, która go przedtem wytchnęła. W chmurach, w wichurze trudzili się wszakże nie wiedząc o sobie, niewcześni wędrowcy dwaj, wracający z węgierskiej strony. Obaj podążali na wesele do Krzyworówni. Jeden, kłusownik z ciężkim łupem myśliwskim, zmykający z puszcz łużańskich, rad właśnie, że chmury go okryły, że wichura chroni go od spotkania. Drugi, niemłody już, bywalec jarmarków w marmaroskim Szigecie, fatalnie uwiedziony wczorajszym ciepłem i pogodą, z trudem przedzierał się przez wichurę wraz z koniem obdarowanym zakupami i podarkami. Gdy chmury rzedły, zobaczyli się raz i drugi, i w tej chwili, według starej recepty, pośpiesznie oddalili się w przeciwnych kierunkach. To uspokoiło chwilowo każdego”. S. Vincenz, Na wysokiej połoninie, Warszawa 1980.