Obraz interaktywny przedstawia dziewczynę siedzącą na pniu wierzby, nad strumieniem. Postać ukazuje prawy półprofil. Jej twarz jest owalna. Dziewczyna ma wyraziste brwi, szeroko otwarte oczy, lekko zadarty nos, i wydatne usta. Postać ma długie, falujące włosy. Na głowie ma wianek z kwiatów. Jest ubrana w długą, obszerną suknię. Na jej lewym udzie leży girlanda z kwiatów. Unosi ręce, trzyma w nich kwiaty. Pod drzewem, na którym siedzi, umieszczono pomarszczoną taflę wody. 1. Aluzja literacka do Hamleta
i motyw theatrum mundi {audio} Fotografia przedstawia młodą kobietę siedzącą na omszałym kamieniu. Postać ukazuje owalną twarz w całości. Ma ciemne brwi i duże szeroko otwarte oczy. Patrzy na nas. Jej nos jest prosty, a usta wydatne. Jej włosy są długie, ozdobione wiankiem z kwiatów. Lekko falują. Jest ubrana w prostą, długą sukienkę. Trzyma w dłoniach kwiaty. Ma bose stopy. Kilka pączków leży na trawie. W tle wysokie trawy i tafla wody.
Ofelia to jednocześnie bohaterka dramatu oraz aktorka grająca jej rolę, „podwójność” bohaterki pozwala na przedstawienie złożoności natury tej samej osoby, nie da się jednoznacznie rozróżnić, oddzielić tych postaci, aktorka jest bardzo przekonująca w swojej roli „jak rodzona Poloniusza córka”.

Obraz interaktywny przedstawia dziewczynę stojącą na trawie przy brzegu stawu. Postać ukazuje lewy półprofil. Jej twarz jest owalna. Dziewczyna ma jasne brwi, szeroko otwarte oczy, prosty nos, i wydatne usta. Postać ma długie włosy. Na głowie ma wianek z kwiatów. Jest ubrana w długą, obszerną suknię. Unosi prawą rękę. Palcami dotyka skroń. Lewą przykłada do piersi, przytrzymując girlandę z kwiatów. Trawa jest wysoka. Tafla wody stawu jest gładka. W tle rosną drzewa. 1. Aluzja literacka do Hamleta
i motyw theatrum mundi {audio} Fotografia przedstawia młodą kobietę. Postać jest zaprezentowana od kolan w górę. Kobieta ukazuje lewy półprofil. Jej twarz jest owalna. Ma cienkie brwi i duże oczy. Patrzy przed siebie. Jej nos jest prosty. Lekko pochyla głowę. Jej włosy są długie, ozdobione wiankiem z kwiatów i welonem. Lekko falują. Jest ubrana w długą sukienkę. Prawą rękę opiera o udo. Trzyma w dłoni kwiaty. Lewą dłoń trzyma przy twarzy.
Obie mają pewne cechy wspólne – niepokój, czarną rozpacz wypisaną na twarzy, liście we włosach. To, co u Ofelii sugeruje nadwrażliwość i spontaniczność, u aktorki jest elementem kostiumu i starannie wypracowanej (a więc nie spontanicznej) kreacji scenicznej.

Obraz interaktywny przedstawia dziewczynę siedzącą na trawiastym wzniesieniu przy brzegu stawu. Postać ukazuje w całości owalną twarz. Dziewczyna ma ciemne brwi, szeroko otwarte oczy, prosty nos, i wydatne usta. Patrzy na nas. Postać ma długie włosy. Jest ubrana w długą, obszerną suknię i długą szatę wierzchnią. W dłoniach trzyma kwiaty. Nogi opuszcza nad wodę. Trawa jest wysoka. Tafla wody stawu jest gładka. Unoszą się na niej grzybienie białe. W tle rosną drzewa. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Aluzja literacka do Hamleta
i motyw theatrum mundi {audio} Fotografia przedstawia młodą kobietę huśtającą się na umocowanej do gałęzi drzewa huśtawce. Postać jest zaprezentowana w całości. Kobieta ukazuje w całości owalną twarz. Ma cienkie brwi i duże oczy. Patrzy w górę. Jej nos jest prosty, a usta wydatne. Lekko pochyla głowę w prawą stronę. Jej włosy są długie, rozwiane. Lekko falują. Jest ubrana w długą, powiewną sukienkę. Dłońmi przytrzymuje się drążków huśtawki. Są one ozdobione bluszczem. Dziewczyna ma bose stopy. W tle tafla wody. Rosną w niej trawy i grzybień biały.
Dookreślenie sytuacji lirycznej „Ofelia (...) wybiegła ze sceny”, zwraca uwagę, że ważna jest nie sama akcja opisana w dramacie Szekspira, ale jej sceniczna realizacja, spektakl, a właściwie to, co się dzieje za kulisami po jego zakończeniu.

Obraz interaktywny przedstawia dziewczynę stojącą przy brzegu stawu. Postać zaprezentowana jest w całości. Ukazuje lewy półprofil. Ma owalną twarz. Dziewczyna ma ciemne brwi, lekko zwężone oczy, prosty nos i wydatne usta. Patrzy na nas. Postać ma długie włosy ozdobione kwiatami. Jest ubrana w długą, obszerną suknię. W lewej dłoni trzyma kwiaty i podtrzymuje suknię. Prawą dłoń opiera o konar drzewa. Trawa jest wysoka. Na drugim planie lśniąca tafla wody. W tle po prawej stronie drewniany most. Stoją na nim dwie postaci. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Aluzja literacka do Hamleta
i motyw theatrum mundi Fotografia przedstawia młodą kobietę stojącą na scenie. Postać jest zaprezentowana w całości. Kobieta ukazuje w całości owalną twarz. Ma ciemne brwi i duże oczy. Patrzy przed siebie. Jej nos jest prosty, a usta delikatnie otwarte. Jej włosy są długie. Ma przedziałek pośrodku głowy. Końce włosów ma przełożone na lewe ramię. Jest ubrana w długą sukienkę. Dłońmi przytrzymuje wiązkę siana.
Wydawałoby się, że Ofelia‑aktorka też podlega emocjom: „wybiegła ze sceny zaniepokojona...”. Kolejne dwa wersy wyjaśniają jednak, że jej niepokój dotyczy innych kwestii niż tych, które trapiły bohaterkę Hamleta: „...czy suknia nie pomięła się, czy na ramiona/ spływały włosy tak, jak trzeba” – to profesjonalny niepokój o efekt sceniczny jej gry.

Obraz interaktywny przedstawia młodą kobietę siedzącą nad brzegiem stawu. Postać ma okrągłą twarz. Przymyka oczy i lekko otwiera usta. Ma jasne, upięte z tyłu włosy. Opiera głowę o pień brzozy. Dłonie składa pod brodą. W tle gęsta trawa i drzewa. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Aluzja literacka do Hamleta
i motyw theatrum mundi {audio} Fotografia przedstawia dziewczynę. Postać jest zaprezentowana od pasa w górę. Kobieta ukazuje prawy półprofil. Ma zmarszczone czoło. Jej brwi są cienkie, oczy szeroko otwarte. Patrzy w górę. Jej nos jest prosty, a usta szeroko otwarte. Pochyla głowę w lewą stronę. Na głowie ma wianek z kwiatów. Jej włosy są długie, potargane. Jest ubrana w sukienkę bez rękawów. Dłońmi trzyma na wysokości piersi. W tle podłoga w szachownicę.
Dowiadujemy się, że aktorka grająca Ofelię „brwi z czarnej rozpaczy/zmywa” – jej twarz nie wyraża prawdziwych emocji, rozpacz jest tylko efektem charakteryzacji. Kobieta „liście wyjęte z włosów liczy dla pewności” – z pozoru nieracjonalna, dziwna czynność jest podyktowana chłodną troską o kostium, który pewnie będzie potrzebny do następnego spektaklu.

Obraz interaktywny przedstawia dziewczynę siedzącą na pniu nagiej wierzby, obok strumienia. Postać ukazuje prawy profil. Jej twarz jest owalna. Dziewczyna ma szeroko otwarte oczy, zadarty nos, i lekko zaciśnięte usta. Dziewczyna ma długie, rozwiane włosy. Jest ubrana w długą, prostą suknię. Unosi ręce, opierając się o gałęzie. Pod drzewem, na którym siedzi, na wodzie unoszą się algi. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Aluzja literacka do Hamleta
i motyw theatrum mundi {audio} Ilustracja przedstawia młodego stojącego mężczyznę. Postać ukazuje prawy profil. Ma półdługie proste włosy. Ma prosty nos, małe usta. Jego szyja jest długa. Czoło mężczyzny jest pomarszczone. Mężczyzna jest ubrany w krótki kaftan, wąskie spodnie i płaszcz. W dłoniach trzyma rękojeść miecza.
Podobieństwa podkreślające sprzeczności wprowadzają charakterystyczną dla poezji Wisławy Szymborskiej ironię.

Obraz interaktywny przedstawia dziewczynę siedzącą na pniu wierzby, na brzegu stawu. Postać ma zamyślony wyraz twarzy. Ukazuje lewy profil. Jej twarz jest owalna. Dziewczyna ma lekko przymknięte oczy, zadarty nos, i wydatne usta. Dziewczyna ma długie włosy ozdobione kwiatami. Jest ubrana w długą ozdobną suknię. Szyja, nadgarstki i pas sukni są wyszyte klejnotami. Unosi ręce, poprawiając fryzurę. Obok drzewa, na którym siedzi rosną wysokie trawy i niewielki krzak róży. W tle woda i unoszące się na niej grzybienie białe. Opis punktu znajdującego się na ilustracji. 1. Ilustracja przedstawia dojrzałego mężczyznę siedzącego przed łukiem opartym o dwie kolumny. Wokół nich wiją się rośliny. Postać ma owalną twarz. Ma dość wyraźną łysinę. Na czubki głowy ma krótkie, cienkie włosy. Czoło mężczyzny jest pomarszczone. Jego oczy są okolone zmarszczkami. Ma prosty nos i duże usta. Mężczyzna jest ubrany w togę. W prawej dłoni trzyma kielich. Pod jego stopami stoją dwa duże dzbany Aluzje do Horacego:
W wierszu obecne są aluzje do twórczości Horacego. Cytat „Non omnis moriar” uzupełniony jest słowami „z miłości”. W tłumaczeniu na język polski powstaje zdanie „Nie wszystek umrę z miłości”. W oryginale słowa te wyrażają wiarę w nieśmiertelność, jaką człowiek może zyskać dzięki swemu dziełu. U Szymborskiej nie ma dumy z dorobku swego życia, jest natomiast bardzo osobiste wyznanie niezdolności do kierowania się uczuciami, strachu przed okazywaniem ich. Jest to pośrednie stwierdzenie, że właśnie uczucia nadają życiu wartość.