Ilustracja interaktywna przedstawia miejską, brukowaną ulicę. Stoją przy niej liczne kamienice. Chodnikiem oraz ulicą chodzą liczni przechodnie. Ubrani są zgodnie z modą dziewiętnastowieczną. Kobiety maja długie suknie i kapelusze na głowach. Mężczyźni noszą surduty, koszule, kamizelki, spodnie, niekiedy są w płaszczach. Na głowach mają cylindry lub kapelusze. Trzymają w rękach rozłożone parasole. Po ulicy jeżdżą nieliczne dorożki. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. „Kariera topiki homo viator w romantycznej literaturze była echem zarówno przemian społecznych i technicznych, które ułatwiły podróżowanie, jak i licznych rewolucji na gruncie politycznym zmuszających ludzi do opuszczania kraju. […] Wojaże po świecie stały się bardzo powszechne, w związku z czym nastąpił niespotykany wcześniej na taką skalę rozkwit podróżopisarstwa. Wszystko to zaowocowało faktem, że postać wędrowca na stałe zagościła w tradycji literackiej, czyniąc tym samym podróż niezwykle doniosłym doświadczeniem egzystencjalnym, któremu można było przypisać wiele znaczeń metaforycznych. To ostatnie było przede wszystkim domeną autorów, którzy w podróży upatrywali czegoś więcej niż tylko doświadczenia społecznego. Romantyczni autorzy w dużej mierze jawią nam się jako ludzie, którzy z różnych powodów stale zmieniali miejsce pobytu, czego echem jest prawdziwa plejada wędrujących bohaterów w utworach tego okresu”. Łukasz Tkaczuk, Kordian jako romantyczny homo viator [w:] „Do Źródeł. Rocznik Humanistyczny” 2016, z. 12/14, s. 9–14.

Ilustracja interaktywna przedstawia portret młodego mężczyzny. Jego twarz jest pociągła, oczy głęboko osadzone, usta małe. Mężczyzna ma krótkie włosy zaczesane ku górze. Ubrany jest w surdut, kamizelkę i koszulę ze stójką. Pod szyją ma zawiązaną muchę. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. „Podróż po Europie wyraźnie zapisała się też na kartach biografii Juliusza Słowackiego, w związku z czym w jego dziełach »temat wędrówki i koncepcja bohatera jako człowieka, którego najważniejsze doświadczenie życiowe rozgrywa się w podróży odegrały wyjątkowo doniosłą rolę«. Słowacki podobnie jak wielu innych romantycznych autorów słynął z tego, że »lubił epizodami z własnego życia ubarwiać losy bohaterów«. Nie dziwi więc fakt, że pobyty w Dover, Paryżu, a także Genewie (z wyprawą w Alpy na czele), znalazły swoje odbicie w wędrówce, jaką odbył Kordian. Dramat, którego bohaterem jest wspomniany młodzieniec, powstał w Genewie, gdzie autor odnalazł swoistą enklawę pozwalającą odetchnąć od zgiełku i chaosu dużych miast. Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia, już w tym momencie można zinterpretować podróż Kordiana, kiedy to bohater przemierzając kolejne miejsca doznaje rozczarowań otaczającym go światem, zarówno jako echo podróży autora i ludzi mu współczesnych, jak i wyraz zmęczenia, a może i zniesmaczenia cywilizacją, które Słowacki tak intensywnie odczuł dopiero z perspektywy sielskiego klimatu gór i uroku Jeziora Genewskiego. […]”. Łukasz Tkaczuk, Kordian jako romantyczny homo viator [w:] „Do Źródeł. Rocznik Humanistyczny” 2016, z. 12/14, s. 9–14.

Ilustracja interaktywna przedstawia mężczyznę w garniturze, który siedzi w oknie ruin kościoła i patrzy się w dal. Ściana z oknami jest bardzo wysoka. Obrys okien łukowaty. Widać przez nie zarysy drzew iglastych i zachód słońca. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. „Kordian to dramat będący jedną z najbardziej wyrazistych realizacji romantycznej koncepcji wędrowca. Akt pierwszy dzieła to spójny obraz stanu wewnętrznego Kordiana, jednoznacznie ukazujący cechy tego romantycznego bohatera. Oto wrażliwy piętnastoletni młodzieniec, który w swoich monologach wykłada skrajnie pesymistyczny obraz samego siebie jako jednostki cierpiącej na znamienną dla epoki chorobę wieku. Jego egzystencję wypełnia samotność i niepokój, smutek i melancholia, poczucie wyalienowania, rozdarcia i niejasnego obrazu siebie. Ogarnięty jaskółczym niepokojem ma głębokie poczucie bezsensu i bezcelowości swojego życia. Desperacko prosi o cel duszy, pożąda palącej żarem myśli wielkiej, która wyznaczyłaby mu cel i której gotów byłby się poświęcić, a nawet za nią umrzeć. Egzystencjalny sens młodzieniec ma nadzieję odnaleźć w heroicznym czynie, którego mógłby dokonać włączając się w nurt historycznych wydarzeń, do czego nie czuje się jednak zdolny. […] Obrazu Kordiana jako bohatera romantycznego dopełnia zachwianie wiary w miłość jako siłę organizującą świat i w religię, traktowaną jako drogowskaz na rozdrożach życia. Wbrew temu co mówi: Jam się w miłość nieszczęsną całym sercem wsączył (a. I, w. 44), miłość nie wydaje się odgrywać głównej roli w dramacie jego życia: Miłość? Zapomnę o niej […] pozostanie głos wspomnień (a. I, w. 327–328)”. Łukasz Tkaczuk, Kordian jako romantyczny homo viator [w:] „Do Źródeł. Rocznik Humanistyczny” 2016, z. 12/14, s. 9–14.

Ilustracja interaktywna przedstawia wzgórze, na którym stoją dwaj mężczyźni w osiemnastowiecznych strojach i kapeluszach. Jeden z nich jest w pelerynie. Nieopodal nich wystają korzenie na wpół wyrwanego, starego drzewa, chylącego się ku upadkowi. Jest noc. Mężczyźni obserwują zaćmienie księżyca. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. „Elementy zapowiadające podróż, jaką odbędzie bohater, pojawiają się już w pierwszym akcie dramatu. Pochód takich zwiastunów rozpoczyna opowieść Grzegorza o Janku, który nie zgadzając się na czekający go los, celem poszukiwania szczęścia, udał się w zakończoną sukcesem podróż. Mimo iż Kordianowi opowieść ta jawi się jako śmieszna i pozbawiona głębszego przesłania, możemy stwierdzić, że zaszczepiła w jego podświadomości wiarę w możliwość ucieczki od obecnego życia i dała mu impuls do wyruszenia w drogę, który pozornie zignorował. Wspomnienia sługi z jednej strony zwiększają nostalgię bohatera (o czym wspomniano wyżej), ale z drugiej inicjują chęć poszukiwania, skłaniają do analizowania różnych dróg ucieczki od obecnego stanu. Podczas rozmowy z Laurą, Kordian powie: dziwna ciekawość życia prowadzi w podróży (a. I, w. 389). W tym momencie niezaplanowana jeszcze wędrówka staje się zarówno wyrazem ciekawości świata, jak i chęci poszukiwania sensu życia”. Łukasz Tkaczuk, Kordian jako romantyczny homo viator [w:] „Do Źródeł. Rocznik Humanistyczny” 2016, z. 12/14, s. 9–14.

Ilustracja interaktywna przedstawia eleganckiego mężczyznę w długim surducie i spodniach, stojącego tyłem do widza. Wspiera się on na lasce. Spogląda w dal na morze mgły, która opada nad górskimi szczytami. Jego włosy są potargane przez wiatr. Mgła i chmury do złudzenia przypominają morze i fale. Przestrzeń zdaje się być nieskończona. W oddali znajdują się masywy górskie. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. „Droga młodzieńca zostaje też zapowiedziana poprzez symbole o charakterze kosmicznym, kiedy to swoje losy sytuuje on wobec jednej z gwiazd wiecznego gmachu. Ta zbłąkana gwiazda staje się tu figurą jego przyszłości, którą zupełnie nieświadomie sam sobie wyprorokował. Wieńcząca akt pierwszy dramatu nieudana próba samobójcza to nie tylko spełnienie tkwiącego w umyśle młodzieńca od dawna czynu, ale także pierwszy stopień inicjacji w nowe życie”. Łukasz Tkaczuk, Kordian jako romantyczny homo viator [w:] „Do Źródeł. Rocznik Humanistyczny” 2016, z. 12/14, s. 9–14.

Ilustracja interaktywna przedstawia pejzaż górski. Po lewej stronie ukazany jest taras widokowy usytułowany na zboczu góry. Jest on zagrodzony niewysokim murem, by oglądający znajdujący się na tarasie nie spadli w przepaść. Pośrodku, w dolinie rosną wysokie drzewa iglaste. Po prawej stronie i w tle znajdują się liczne, skaliste masywy górskie. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. „Akt drugi zatytułowany Wędrowiec to już bezpośrednia realizacja romantycznej koncepcji wędrowca odbywającego podróż życia. Zdecydowanie zmienia się ton wypowiedzi bohatera. Znika artykułowany wprost temat bólu istnienia. Epizod w James Park to dowód na to, iż bohater wszedł na kolejny etap dojrzewania. Kordian zaczyna patrzeć na życie bardziej realnie, cynicznie, często wręcz ironizując. […]”. Łukasz Tkaczuk, Kordian jako romantyczny homo viator [w:] „Do Źródeł. Rocznik Humanistyczny” 2016, z. 12/14, s. 9–14.