Ilustracja przedstawia kadr z filmu. Na zdjęciu po lewej stronie znajduje się siedzący mężczyzna. Mężczyzna ubrany jest w jasny płaszcz, pod spodem ciemny garnitur, ciemny krawat i biała koszula. Włosy mężczyzny są ciemne, bujne i zaczesane do tyłu. W rękach mężczyzna trzyma zwiniętą gazetę. Obok niego głową w dół wisi głową w dół młody człowiek. Ubrany jest w białą koszulę. Włosy młodego człowieka są ciemne i bujne. Obok młodego człowieka wisi gruby łańcuch. Na drugim planie znajduje się opuszczone, zrujnowane pomieszczenie. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Kino sensacji Jednym z nurtów, który rozwinął się w tym okresie, był tzw. nurt bandycki. Najważniejszym przedstawicielem tego nurtu i zarazem ojcem kina rozrywkowego w Polsce jest Władysław Pasikowski, który dokonał adaptacji różnych gatunków, nieobecnych do tej pory w polskim kinie. To twórca, który znakomicie rozumiał zmiany i potrafił wyczuć potrzeby widowni.

Ilustracja przedstawia kadr z filmu. Na zdjęciu dwóch mężczyzn rozmawiających ze sobą. Jeden z mężczyzn siedzi tyłem do widza. Włosy tego mężczyzny są ciemne. Ten mężczyzna ubrany jest w ciemną marynarkę. Siedzący naprzeciwko niego mężczyzna jest młody, jego włosy są jasne, krótkie i zaczesane do tyłu. Jego oczy są jasne, nos szeroki. Twarz jest spokojna, usta lekko wykrzywione. Mężczyzna ubrany jest w ciemnobrązową kurtkę skórzaną i jasnoniebieską koszulę. Jego prawa ręka jest zgięta w łokciu, na małym palcu srebrny sygnet. Na stoliku między mężczyznami stoją serwetki w kolorze żółtym i niebieskim. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Kino sensacji Jego filmy często prowokowały i wzbudzały kontrowersje wśród krytyki i widowni. Pasikowski zrealizował między innymi takie dzieła, jak Kroll (1991), Psy (1992), Psy 2. Ostatnia krew (1994), Demony wojny według Goi (1998), Operacja Samum (1999). Reżyser eksperymentuje z różnorodnymi gatunkami, np. z filmem wojskowym, policyjnym, gangsterskim, sensacyjno-szpiegowskim. Kreuje silnych męskich bohaterów, którzy często sprzeciwiają się prawu, ponieważ nie wierzą w jego skuteczność.

Ilustracja przedstawia kadr z filmu. Głównymi bohaterami na fotografii są mężczyzna i kobieta, stojący w holu ekskluzywnego hotelu i rozmawiający ze sobą. Oboje są elegancko ubrani. Mężczyzna ma czarny smoking, białą koszulę i czarną muszkę. Włosy mężczyzny są ciemne i bujne. Na nosie mężczyzny czarne okulary. Mężczyzna stoi bokiem do widza, ręce trzyma złączone ze sobą. Kobieta ubrana jest w czarną sukienkę z dekoltem w kształcie litery V z przodu. Na szyi kobiety gruby sznur z pereł. Włosy kobiety są jasne, spięte z tyłu czarną kokardą. W uszach kobiety perłowe kolczyki. Za stojącą parą ludzi znajduje się hotelowy kontuar, na którym stoją ozdobne lampy z kloszami w kształcie kuli. Z prawej strony znajduje się ledwie widoczny recepcjonista hotelowy. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Kobieta w filmie Kolejnym kierunkiem w polskim filmie jest kino kobiece. Portretuje przedsiębiorcze kobiety, poszukujące swojego miejsca, walczące o pozycję w świecie, który do tej pory należał do mężczyzn. W tym nurcie dość często spotyka się odwołania do amerykańskich schematów – przykładem jest Komedia małżeńska Romana Załuskiego (1993) czy Lepiej być piękną i bogatą (1993) Filipa Bajona.

Zdjęcie przedstawia kadr filmowy. Głównymi bohaterkami są dwie kobiety. Siedzą one na kanapie i czytają tekst z kartki trzymanej przez jedną z nich. Kobieta trzymająca kartkę w dłoniach ma ciemne, krótkie włosy. Jej twarz wyraża lekkie zdenerwowanie. Ubrana jest w niebieski podkoszulek. W prawej ręce trzyma ona jeszcze dodatkowo długopis. Siedząca obok niej kobieta ma bujne, blond włosy. Jej oczy są ciemne, jej twarz wyraża zdziwienie. Ubrana jest w czarny podkoszulek na ramiączkach. W lewej ręce trzyma kartki papieru. Obie kobiety siedzą na sofie obitej jasną tkaniną. Obok sofy stoi złota lampa z jasnym abażurem. Za lampą znajduje się okno. Za siedzącymi na sofie kobietami znajduje się ściana, na której wisi półka i obrazek. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Kobieta w filmie Powstają również romantyczne komedie adresowane do kobiet. Adaptacja powieści Katarzyny Grocholi Nigdy w życiu (reż. Ryszard Zatorski, 2004) i wiele innych przedstawiają świat, w którym mogą się spełniać marzenia, a każdy problem wydaje się możliwy do rozwiązania. Filmy te przedstawiają raczej świat wyidealizowany niż realistyczny., 2. Kobieta w filmie Wątki feministyczne w kinie tego okresu widać w twórczości Magdaleny Łazarkiewicz – w Białym małżeństwie (1992) reżyserka porusza problem podwójnej moralności, natomiast w filmie Na koniec świata (1999) podejmuje temat namiętności i skomplikowanych relacji.

Ilustracja przedstawia kadr z filmu. Na pierwszym planie zwarta grupa milicjantów. Ubrani są oni w hełmy ochronne, w rękach mają pałki i tarcze ochronne. Za grupą milicjantów znajdują się milicyjne furgonetki. Na drugim planie znajdują się miejskie zabudowania z balkonami, wysokimi oknami i wieżyczkami. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Portrety społeczeństwa W polskim kinie ponownie pojawia się obraz prowincji lub blokowisk, na których tle rozgrywają się problemy zwykłych ludzi. Wymienić tu należy Inferno (2001) Macieja Pieprzycy, Blok.pl (2001) Marka Bukowskiego czy Sztuczki (2007) Andrzeja Jakimowskiego. Ponury nastrój sytuacji bez wyjścia panuje w filmie Jacka Skalskiego Chce mi się wyć (1989) i w Torowisku (1999) Urszuli Urbaniak. Pokazuje się też robotników, zwykle jako bohaterów negatywnych, ponieważ są niesamodzielni i nie potrafią poddać się transformacji. Przykładem takiego filmu jest dokument Arizona (1997) Ewy Borzęckiej.

Ilustracja przedstawia kadr z filmu. Głównymi bohaterami na kadrze z filmu jest trzech mężczyzn siedzących w barze przy stoliku. Na stoliku między mężczyznami stoją dwa szklane kufle z piwem. Jeden z mężczyzn, ubrany w kurtkę skórzaną, siedzi tyłem do widza. Naprzeciw niego siedzi dwóch mężczyzn. Mężczyzna po prawej stronie ma jasne, krótkie włosy. Ubrany jest w granatową kurtkę i bordowy sweter. Jego twarz jest spokojna, jego wzrok jest skierowany na mężczyznę siedzącego naprzeciwko. Mężczyzna po lewej stronie ma ciemne krótkie włosy. Ubrany on jest w jasną koszulę z ciemnym krawatem i ciemny płaszcz. Mężczyźni siedzą przy oknie, na którym jest krata. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Portrety społeczeństwa W kinie pojawiają się krytyczne obrazy ludzi przegranych w epoce transformacji. Szczęśliwego Nowego Jorku (1997) Janusza Zaorskiego to film prezentujący polskich emigrantów wywodzących się z różnych środowisk, którzy zmagają się z życiem pariasów w Nowym Jorku. Pogoń za pieniądzem i nieudaną próbę odnalezienia się w nowej rzeczywistości pokazuje w Pajęczarkach (1993) Barbara Sass. Za metaforę Polski po roku 1989 uważa się film Dług (1999) Krzysztofa Krauzego. Inspiracją dla reżysera stała się autentyczna historia ludzi, którzy – jako ofiary dręczyciela – stali się mordercami. Innym filmem Krauzego, również opartym na faktach i mocno osadzonym we współczesnych realiach, jest Plac Zbawiciela (2006). Obraz ofiar transformacji jest wstrząsający, atmosfera potęguje tragedię bohaterów i przytłacza odbiorców.

Ilustracja przedstawia kadr z filmu. Głównym bohaterem jest siedzący na czerwonej sofie dojrzały mężczyzna. Mężczyzna ma ciemne, krótkie włosy. Ubrany jest w szarą koszulę i jasne, dżinsowe spodnie. Obok mężczyzny na sofie leżą książki. Po lewej stronie obok sofy stoi niewielki jasny stolik. Na stoliku stoi zdjęcie w ramce, zielony kubek z uchem i bukiet kwiatów w wazonie. Za stolikiem stoi wysoka złota lampa z okrągłym białym abażurem. Po prawej stronie obok sofy znajduje się drugi stolik, Stoi na nim mała lampa z pomarańczowym abażurem. Na drugim planie na oliwkowej ścianie wiszą dwa mniejsze obrazki po prawej stronie i trzy większe grafiki z białymi obramowaniami. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Portrety społeczeństwa Inteligencja nie pełni już takiej funkcji jak kiedyś, nie jest już elitą społeczeństwa, w którym prawa rynku wydają się być wartością nadrzędną. Odzwierciedleniem tego jest Dzień świra (2002) Marka Koterskiego, gdzie wykreowany został groteskowy portret Polaka: katolika pełnego nienawiści, agresji i pretensji o wszystko i do wszystkich. Satyrą na Polaków jest również Wesele (2004) Wojciecha Smarzowskiego.

Ilustracja przedstawia czarno-biały kard z filmu. Na zdjęciu dwie idące, młode dziewczyny. Dziewczyna po lewej stronie jest blondynką z kucykiem. Ubrana jest w ciemną kurtkę, na plecach założony plecak. Ręce trzyma w kieszeniach. Natomiast dziewczyna po prawej stronie ma krótkie, ciemne włosy. Ubrana jest w jasną kurtkę, na plecach ma plecak. Ręce trzyma w kieszeniach. Po prawej stronie zdjęcia znajduje się fragment trzepaka. W tle za młodymi dziewczynami znajduje się blok mieszkalny. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Młody bohater w filmie Bohaterami filmów, które powstały w tym czasie, są też dzieci lub młodzi ludzie. Twórcy podejmują trudne tematy związane nie tylko z dojrzewaniem, ale także z brakiem perspektyw i biedą. Filmy te kładą mocny akcent na problem przemocy w rodzinie i wśród rówieśników, rozpad więzi i upadek autorytetów. W dziełach tego nurtu pojawia się często motyw ucieczki – od rodziny, środowiska lub w poszukiwaniu swojego miejsca. Warto wymienić następujące tytuły: 300 mil do nieba Macieja Dejczera (1989), Balangę (1993) Łukasza Wylężałka, Wrony (1994) i Jestem (2005) Doroty Kędzierzawskiej, Panna Nikt (1996) Andrzeja Wajdy, Cześć, Tereska (2000) Roberta Glińskiego, Męska sprawa (2001) Sławomira Fabickiego.

Ilustracja przedstawia kadr z filmu. Na zdjęciu po lewej stronie stoi dwóch chłopców. Pierwszy z lewej chłopiec stoi bokiem do widza. Włosy tego chłopca są jasne. Ubrany jest w jasną marynarkę i jasną koszulę. Prawą ręką chłopiec ten trzyma stojący przed nim projektor filmowy. Obok niego stoi chłopiec z ciemnymi, krótkimi włosami. Ten chłopiec ubrany jest w granatową marynarkę i jasną koszulę. Obaj chłopcy skupieni są na projektorze filmowym, obok którego stoją. Po prawej stronie obok projektora wisi żarówka. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Kino autorskie Kino autorskie po przełomie reprezentują m.in. Dorota Kędzierzawska, Jan Jakub Kolski, Michał Rosa, Andrzej Jakimowski, Lech Majewski. W tym nurcie reżyser określa granice swojego świata, elementy możliwe do zaistnienia i wiarygodne dla wykreowanej przez siebie przestrzeni. Ukryte znaczenia, charakterystyczny klimat, podejmowane tematy i język opowieści to wyróżniki tego kina. Wspomnieć należy takie tytuły jak: Jańcio Wodnik (1993), Historia kina w Popielawach (1998) Jana Jakuba Kolskiego, Angelus (2001) Lecha Majewskiego, Zmruż oczy (2003) Andrzeja Jakimowskiego., 2. Kino autorskie Po zniesieniu cenzury zaczęto zastanawiać się nad tym, o których wydarzeniach historycznych należy opowiadać i w jaki sposób to robić. Twórcy szybko przekonali się, że ich pomysły sprzed lat przestały być aktualne. Okazało się, że nowa rzeczywistość ma nowe wymagania. Bardzo interesujące okazały się filmy o czasach PRL-u. Debiut Jana Jakuba Kolskiego Pogrzeb kartofla (1990) opowiada o kształtowaniu się władzy tuż po wojnie i pokazuje destrukcyjny wpływ nienawiści na człowieka. Innym ważnym filmem jest dokument Usłyszcie mój krzyk (1991) Macieja Drygasa. Autor upamiętnia wydarzenie samospalenia Ryszarda Siwca w ramach protestu przeciwko inwazji na Czechosłowację. Lech Majewski zrealizował Wojaczka (1999), który znacznie różni się od innych filmowych biografii., 3. Kino autorskie O strachach i tragizmie stanu wojennego opowiadają filmy Śmierć jak kromka chleba (1994) i Zawrócony (1994) Kazimierza Kutza. Wyjątkowym dziełem przedstawiającym Holocaust jest Pianista (2002) Romana Polańskiego. Rzadko podejmowano temat zbrodni katyńskiej, jednak przywołać tu należy przykład dokumentów Las katyński (1990) Marcela Łozińskiego i Nie zabijaj (1991) Józefa Gębskiego.