Ilustracja interaktywna przedstawia procesję złożoną z kilkunastu osób. Z przodu kroczą trzy postaci. Jedna niesie chorągiew, na której ukazane są bicze. Kolejne dwie po jednej płonącej, wysokiej świecy. Te osoby ubrane są w tuniki i obcisłe pończochy. Na głowach i ramionach mają kaptury. Na stopach mają trzewiki. Tuż za nimi podąża postać niosąca krucyfiks. Ona i wszystkie pozostałe osoby mają głowy okryte szpiczastymi kapeluszami z równoramiennym krzyżem nad czołem. Na ramionach mają krótkie peleryny. Dół ciała okrywają sięgające kostek spódnice. Są bosi. W dłoniach trzymają bicze. Ilustracja jest obramowana i udekorowana liśćmi. Pod ramką znajduje się cytat w języku łacińskim. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Zaraza Dżuma (zwana czarną śmiercią) gnębiła Europę w XIV w. Zapisy w dokumentach tego czasu (księgi parafialne, kroniki, wspomnienia zmarłych) informują o apokaliptycznej skali epidemii. Szacuje się, że czarna śmierć pochłonęła ok. 25 milionów Europejczyków, co stanowiło wówczas 1/3 ludności kontynentu. Miało to olbrzymi wpływ na życie społeczne, religijne i kulturę. Śmierć dotknęła wszystkich, a reakcje na jej grozę były różne – od skrajnie wzmożonej religijności do zupełnego lekceważenia norm społecznych. Tej pierwszej grupie – religijnych fanatyków – towarzyszyło przeświadczenie, że zaraza jest karą za grzechy, dlatego trzeba je odpokutować. Około 1260 roku po raz pierwszy pojawili się biczownicy. Przemierzali miasta i wsie w procesjach, kalecząc się rzemieniami i raniąc do krwi. Dotarli do Włoch, Francji, Niemiec, pojawili się na Węgrzech, w Czechach, w Królestwie Polskim., 2. Zaraza Flagelanci z początku byli akceptowani przez Kościół, wędrówki takich grup często prowadzili mnisi lub księża. Widok procesji złożonych z wędrowców ociekających krwią przyciągał biedotę, fascynował widzów i budził ich przerażenie. Przebywanie wśród flagelantów dostarczało uniesień religijnych, ale było też źródłem negatywnych emocji – ludzie wyładowywali swoją frustrację, przerażenie i nienawiść, dochodziło do prześladowań niektórych grup społecznych (np. Żydów, Cyganów, obcych, a nawet medyków). Szukano kozłów ofiarnych, tych, którzy mieli odpowiedzieć za śmierć w czasach zarazy. Takie zachowania były bardzo niebezpieczne; naruszały porządek społeczny, obniżały autorytet Kościoła, zatem w miarę upływu czasu zaczęto patrzeć krytyczne na przesadne eksponowanie pokuty. Papież Klemens VI w 1349 roku wydał bullę zakazującą praktyk biczowników. Z niektórych grup wyłoniły się wówczas sekty, w późniejszym czasie piętnowane przez Inkwizycję., 3. W Siódmej pieczęci:
- w czasie wędrówki giermek Antoniusa spogląda w twarz ofierze zarazy;
- widz obserwuje procesję biczowników; w przerwie mnich nawołuje ludzi do pokuty, nie daje im nadziei na zbawienie, straszy;
- słychać lamenty, zawodzenia i modły oraz hymn Dies irae;
- motyw zarazy pojawia się w malowidle na ścianie wiejskiego kościółka;
- zaraza jest pretekstem do rozważań na temat sensu ludzkiego życia.

Rycina interaktywna przedstawia mężczyznę, jeźdźca w rycerskiej zbroi. Mężczyzna to człowiek w sile wieku. Na głowie ma hełm z odsłoniętą przyłbicą. Postać ukazuje lewy profil pomarszczonej twarzy. W prawej dłoni trzyma długą włócznię. Lewą dłoń zaciska na lejcach. Przy lewym biodrze ma długi miecz. Przy nogach konia biegnie pies. Na ziemi, po lewej stronie leży ludzka czaszka i tablica z datą 1513 rok. Po prawej stronie znajduje się jaszczurka. Obok podąża druga postać dosiadająca konia. Jest to rogata istota z kozią brodą i cienkimi wężami otaczającymi głowę. Diabeł patrzy na rycerza. W prawej dłoni trzyma klepsydrę. Za postaciami wznoszą się skały. Ich szczyty porastają młode drzewa. W tle wznosi się okazały zamek ze strzelistymi wieżami. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Rycerz Jednym ze średniowiecznych wzorców osobowych – obok władcy i ascety – był rycerz. Rycerz miał być lojalny wobec króla, wierny ojczyźnie i bronić wiary chrześcijańskiej. Zgodnie ze swoim powołaniem zobowiązywał się do honorowego przestrzegania kodeksu rycerskiego: winien był wsławić się odwagą, wspierać słabszych i potrzebujących, szanować damy. Swoje umiejętności prezentował podczas turniejów rycerskich i na wojnie., 2. Rycerz Rycerz musiał być odpowiednio wyposażony. Posiadał konia, miecz, z którym się nie rozstawał i którego rękojeść mogła zawierać relikwie. Odpowiednia zbroja miała chronić wojownika w boju, ale była także świadectwem jego statusu i pochodzenia. U swojego boku rycerz miał giermka – towarzysza wypraw i pomocnika wspierającego w bitwie., 3. Rycerz Bohaterskich wojowników opiewała literatura – eposy rycerskie, kroniki, poematy i pieśni. Do najbardziej znanych utworów należą Pieśń o Rolandzie (XI–XII w.), legenda o Tristanie i Izoldzie (XII w.), opowieści o królu Arturze i rycerzach Okrągłego Stołu (XII–XIII w.), Pieśń o Nibelungach (XIII w.)., 4. W Siódmej pieczęci:
- rycerzem jest Antonius Block, wędrujący w towarzystwie swojego giermka; posiada konia, miecz, odziany jest w zbroję, wraca do swojego zamku po dziesięcioletniej nieobecności (udział w krucjacie);
- rycerz jest ukazany w chwili zwątpienia, mimo to jest wierny ideałom – wspiera rodzinę kuglarzy, wykazuje się mądrością i odwagą (rzuca wyzwanie Śmierci).

Ilustracja interaktywna przedstawia dyptyk. Rysunek znajdujący się u góry prezentuje wnętrze kobiecej sypialni. Młoda kobieta siedzi w łóżku. Ma owalną twarz. Jej włosy są okryte siatką. Jest półnaga. Jej piersi są niewielkie. Trzyma w ramionach niemowlę ciasno owinięte w pieluchy. Obok łóżka stoi służąca podająca kobiecie duże naczynie. Po drugiej stronie, na podłodze siedzi młoda kobieta trzymająca w ramionach drugie dziecko. Dolny rysunek przedstawia czteroosobową rodzinę. Jest to młoda kobieta trzymająca w ramionach małe dziecko. Obok stoi dojrzały mężczyzna z siwą brodą. Postać opiera się o laskę. Po jego lewej stronie stoi mały chłopiec. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Rodzina W czasach średniowiecza rodzina miała służyć wypełnieniu planu Boga. Za największą z cnót niewieścich uznawano płodność, zatem za liczebność familii odpowiadała kobieta. Jeśli nie było dziecka, żona musiała udać się na pielgrzymkę, modlić się do odpowiedniej świętej albo skorzystać z pomocy medycyny tradycyjnej lub ludowej. Kobiety pełniły funkcję opiekunek domowego ogniska i przez większość swojego życia pozostawały pod nadzorem mężczyzny – najpierw ojca, a potem męża., 2. Rodzina Rodzina liczyła zwykle troje, czworo dzieci. Doradzano, aby utrzymywać je w dyscyplinie, wychowywać według zasad odpowiadających określonemu stanowi feudalnemu, a przede wszystkim zgodnie z regułami religijnymi. Rodzice rzadko liczyli się z uczuciami swoich dzieci, a miłość nie była powszechnie uznanym powodem do zawarcia małżeństwa. Za zacne pobudki przystępowania do sakramentu małżeństwa uznawano głównie: prokreację, ograniczenie pozamałżeńskiego współżycia płciowego, pojednanie się z wrogiem, sprawy materialne. Wzorem dla ludzi była Święta Rodzina., 3. W Siódmej pieczęci:
- rodzina kuglarzy przypomina Świętą Rodzinę, przeważnie pokazana jest na jasnym tle;
- tylko ci bohaterowie umykają przed Śmiercią, mimo że nie byli bez grzechu (sytuacja w karczmie: kradzież srebrnej bransoletki przez Jofa, przyjęcie podarunku przez żonę);
- pokazany jest także wątek kowala i jego wiarołomnej żony – w filmie potraktowany ironicznie.

Obraz interaktywny przedstawia portret młodej kobiety. Postać ukazuje owalną twarz w całości. Jej czoło jest gładkie. Ma ciemne, symetryczne brwi. Kobieta ma ciężkie powieki. Jej nos jest prosty i wąski, a usta wydatne. Na głowie i ramionach ma długi welon. Jego końce przytrzymuje lewą dłonią. Prawą lekko unosi. Kobieta stoi przed drewnianym pulpitem. Leży na nim niewielka książka. Jest otwarta. Tło jest ciemne i jednolite. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Kobieta Kaznodzieja z XV wieku, Bernardyn z Sieny, powiadał męskim członkom zgromadzenia wiernych, że najpiękniejsza i najprzydatniejsza rzecz w domu to piękna, postawna żona, która mądra jest, cnotliwa, umiarkowana i zdolna do rodzenia dzieci. […] Gdy taka niewiasta pojmuje, co uczynić wypada, gotowa już na to. Jeśli spodziewa się dziecięcia, znosi niewygody swego stanu, cierpi, wydając na świat dziatki swoje, znosi trudy troski o nie, nauczania ich i ćwiczenia, a trudzi się także, dbając o wygody męża swego, kiedy owemu czego potrzeba albo w jego chorobie.
W istocie według Bernardyna mężczyzna bez żony zejdzie na psy. Kto miałby mu pilnować domu i dóbr? Myszy i wróble wyjedzą mu zboże, dzbany, w których trzyma oliwę, będą przeciekały i pękały, obręcze z winem rozpadną się, a wino skwaśnieje lub zatęchnie. Człowiek taki sypia w jamie – w zagłębieniu odciśniętym przez ciało, gdyż nikt nie poprawia mu i nie wygładza łoża – w niezmienianej pościeli, aż ta porwie się ze starości.
_{Indeks dolny Źródło: Frances Gies, Joseph Gies, Życie średniowiecznej kobiety, Kraków 2019, s. 66-67.}, 2. Kobieta W wiekach średnich nastawienie do kobiet bywało skrajne – albo wynoszono ją na piedestał, albo przedstawiano jako wcielenie zła. Wynikało to z potrzeb Kościoła i pojmowania symboliki kusicielki Ewy i czystości Maryi Dziewicy. Kobietę sławiono w romantycznych pieśniach trubadurów i bardów albo poniżano w sprośnych przyśpiewkach. Powstały więc dwa obrazy kobiety: wiernej, religijnej żony i troskliwej matki oraz nierządnicy, cudzołożnicy ulegającej prymitywnym potrzebom i sprowadzającej mężczyzn na złą drogę., 3. W Siódmej pieczęci:
- ukazana jest matka, kobieta czysta, dbająca o męża i dziecko, opiekująca się rodziną (żona kuglarza), oraz kobieta zwodnicza, zdradziecka (żona kowala). Postaci te zestawiono na zasadzie antytezy.

Ilustracja interaktywna przedstawia pejzaż. Na pierwszym planie ukazany jest brzeg rzeki. Jest porośnięty trawą i niskimi drzewami. Po lewej stronie znajduje się niewielkie wzniesienie. W głębi ciągnie się rzeka. Woda jest lekko pomarszczona. Unosi się na niej drewniana łódź. Na pokładzie stoją zwierzęta: słoń i dwa wielbłądy oraz dojrzały mężczyzna ze spiczastym kapeluszem na głowie. Na jedynym maszcie powiewa duży żagiel. Na drugim brzegu stoją dwaj mężczyźni. Jeden z nich, prowadząc wielbłąda, idzie w kierunku bramy wiodącej do miasta. Po obu stronach bramy są baszty zaopatrzone w wąskie okna. Za bramą stoją budynki z dwuspadowymi dachami. Niebo w tle jest ciemne, bezgwiezdne i bezchmurne. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Wędrówka Dobytek ludzi średniowiecza był zwykle skromny, co znacznie ułatwiało podróżowanie. Władcy wędrowali po swoich posiadłościach, wyprawiali się do świętych miejsc, aby odprawić pokutę. Podróżnicy różnych stanów wybierali się w świat pieszo, konno lub na wozach. Najczęściej wędrowali kupcy, pielgrzymi i żołnierze. Ich podróż wiązała się często ze sferą ekonomiczną życia (wymiana towarów, szukanie zarobku) albo duchową (pielgrzymki, wędrówki pokutne grzeszników czy duchownych)., 2. Wędrówka Wędrówka wiązała się również z misją religijną – rycerz szykował się do wyprawy, aby szerzyć wiarę. Król wszczynał wojnę i wysyłał na nią armię, aby zdobyć nowe tereny, ugruntować władzę lub zapobiec konfliktom. Każda z podróży była uciążliwa, pełna niebezpieczeństw i niewygód. W tym okresie obowiązywała gościnność, a okazać ją musiały klasztory, podróżujący mógł się też schronić w pierwszym domu, do którego dotarł., 3. W Siódmej pieczęci:
- wędrówka głównego bohatera wiąże się z poszukiwaniem odpowiedzi na nurtujące go pytania egzystencjalne, jest również doświadczeniem i obserwacją życia;
- wędrówka trupy aktorów;
- wędrówka pokutna biczowników;
- ostatecznym celem ziemskiej podróży jest śmierć (zakończenie filmu).

Ilustracja interaktywna przedstawia grupę płonących jasnowłosych kobiet. Mają owalne twarze. Ich czoła są zmarszczone. Postaci rozglądają się dookoła. Są ubrane w jasne, długie szaty. Ogień sięga ich kolan. Obok ogniska stoją dwaj mężczyźni. Jeden trzyma oburącz trójząb. Usiłuje dźgnąć nim jedną z ofiar. Drugi tłoczy powietrze, używając miecha. Po prawej stronie stoi okrągła konstrukcja. Na jej szczycie znajduje się taras zaopatrzony w dyby unieruchamiające głowę i ręce. Zakuto w nie cztery młode kobiety. Są one ubrane w długie, luźne suknie. Z przerażeniem patrzą na płonące postaci. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Czarna magia Procesy czarownic uważane są za jeden z najgorszych grzechów świata chrześcijańskiego. „Wiara w możliwość wyrządzania ludziom zła przy pomocy czynników nadprzyrodzonych była powszechną już u prawie wszystkich ludów świata starożytnego. Zarówno w Egipcie, Palestynie, czy też później w Grecji i w Rzymie stosowane były surowe kary wobec tych czarowników, których działalność uważano za szkodliwą dla całego społeczeństwa czy też dla pewnych tylko jednostek. Nie trzeba zresztą dodawać, że na tym właśnie tle dochodziło do licznych nadużyć. W pierwszych wiekach naszej ery chrześcijanie na podstawie takich właśnie przepisów ponosili męczeńską śmierć.
Z biegiem czasu sytuacja uległa zmianie. Ongi prześladowane chrześcijaństwo doszło wreszcie do władzy. Ustawy, które dawniej służyły do prześladowania chrześcijan, teraz mogły posłużyć do poskromienia ich przeciwników. Pozyskany dla nowej wiary cesarz Konstantyn wydał nadzwyczaj surowe ustawy przeciwko czarom i naukom tajemnym, chcąc z nich ukuć oręż przeciwko wrogom nowej religii. […] Mimo wszystko prawie do XIII w. procesy domniemanych wspólników diabelskich należały do rzadkości, dopiero w ostatnich stuleciach średniowiecza straszliwa plaga zabobonu ogarnęła znaczną część Europy.
_{Indeks dolny Bohdan Baranowski, Procesy czarownic w Polsce w XVII i XVIII wieku, Poznań 2021, s. 7–9.}, 2. Czarna magia Od połowy XIV wieku wiele działań podejmowanych przez Kościół dotyczyło oskarżeń o stosowanie czarów. Ta działalność wiąże się między innymi z plagą dżumy, kiedy szukano winnych zarazy. W 1484 roku papież Innocenty VIII wydał bullę Summis desiderantes affectibus, w której oparł się na zdaniu wyjętym z Księgi Wyjścia (22,18) „Czarownicy żyć nie dopuścisz”. Niedługo potem ukazała się publikacja Młot na Czarownice (1487), której autorem jest inkwizytor Heinrich Kramer. Księgi te przyczyniły się do wzmożonych prześladowań czarownic. Powodem oskarżenia mogły być nieszczęścia osobiste, konflikt z sąsiadem, nienawiść, zazdrość, choroby ludzi lub zwierząt, powodzie, nieurodzaje. Najczęściej ofiarami tych pomówień były kobiety z biedoty, prostytutki oraz te, które zajmowały się znachorstwem. Osoby oskarżone o czary skazywane były na tortury, długoletnie więzienie, zakuwane były w dyby i wystawiane na widok publiczny, przechodziły próbę wody, palono je na stosach., 3. W Siódmej pieczęci:
- ukaranie kobiety oskarżonej o obcowanie z diabłem i spowodowanie zarazy (uwięzienie w dybach, wystawienie jej na widok publiczny);
- scena spalenia na stosie czarownicy;
- powtarzanie przez giermka i ludzi w karczmie pogłosek o anomaliach (np. we wsi jakaś kobieta urodziła głowę cielaka; w nocy na cmentarzu rozwarły się groby i trupy walały się po okolicy; wczoraj cztery słońca ukazały się na nieboskłonie), które mają zapowiadać rychły koniec świata.