Wróć do informacji o e-podręczniku Wydrukuj Pobierz materiał do PDF Pobierz materiał do EPUB Pobierz materiał do MOBI Zaloguj się, aby dodać do ulubionych Zaloguj się, aby skopiować i edytować materiał Zaloguj się, aby udostępnić materiał Zaloguj się, aby dodać całą stronę do teczki
Oceń projekt

Galeria zdjęć interaktywnych

Polecenie 1
Zapoznaj się z opisami obrazów, które znajdują się w galerii interaktywnej i zacytowanymi w niej utworami poetyckimi. Wybierz jeden z wierszy i wyjaśnij, w jaki sposób odnosi się do historii Hioba.
Zapoznaj się z opisami obrazów, które znajdują się w galerii interaktywnej i zacytowanymi w niej utworami poetyckimi. Wybierz jeden z wierszy i wyjaśnij, w jaki sposób odnosi się do historii Hioba.
R1IClHX2BXZst
(Uzupełnij).
1
R1JsqVlzt1NUV
Ilustracja przedstawia półnagiego, wychudzonego mężczyznę, który leży na usypanej górce z ziemi. Ma długą, siwą brodę. Po prawej na ścieżce stoją trzej mężczyźni w bogatych, długich szatach. Pierwszy z lewej ma czerwoną szatę, ciemną brodę i złote nakrycie głowy. Drugi ma złotą szatę z białym kołnierzem i niebieskie nakrycie głowy. Ma wyciągnięte przed siebie ręce. Trzeci mężczyzna ma niebieską szatę z czerwonymi rękawami i kołnierzem oraz złotą czapkę. Unosi rękami strój. W tle znajduje się murowany zamek z wysoką wieżą oraz drzewa. Pod spodem ilustracji jest złoty napis w obcym języku na czerwono-niebieskim tle. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Leopold Staff, Idziemy Idziemy drogą kamienistą, twardą
I bezsłoneczny mamy strop nad głową,
I piorunowych chmur groźbę złowrogą,
I usta śpiewne cichych modlitw mową,
Duszę miłością sinych dali hardą
I głazy ostre, krwawiące pod nogą.

Gdy głaz krwią twojej stopy się ubroczy,
Pomnij, że jeszcze są chorzy i ślepce,
Dla których nie lśni droga w tajni Synaj.
Że ci czuć dano ból dróg, które depce
Orszak wybrańców, co samotnie kroczy
Schyl skroń, ucałuj głaz, lecz nie przeklinaj.
Źródło: Leopold Staff, Idziemy, w: tenże, Wybór poezji, Wrocław 1985.
Jean Fouquet, Hiob i jego pocieszyciele, 1461
Źródło: Wikiart, domena publiczna.
RZIkfN55xyYhR
Obraz przedstawia nagiego starca, który siedzi na leżącej na ziemi słomie wymieszanej z ziemią. Mężczyzna jest wychudzony, ma długą, siwą brodę. Patrzy w górę podkrążonymi oczami. Ma rozpostarte ręce. Tło obrazu jest ciemne. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Tadeusz Różewicz, Hiob 1957 Ziemia niebo ciało Hioba gnój
niebo gnój
oczy gnój
usta

to co zostało poczęte w miłości
co rosło dojrzewało
to co się weseliło
w gnój przemienione

ziemia niebo ciało Hioba
róża gnój
usta gnój
niebo

co osnute było pieszczotą
co odziane było w godność
co wzniosło się
upadło

po niebie po słońcu
po ciszy po ustach
chodzą muchy
Źródło: Tadeusz Różewicz, Hiob 1957, w: tenże, Formy, Warszawa 1958.
Léon Bonnat, Hiob, 1880
Źródło: Wikimedia Commons, domena publiczna.
R7BO5vEjRM9XN
Obraz przedstawia nagą postać z czerwonymi skrzydłami, która wylewa z naczynia jasną ciecz na leżącego na ziemi półnagiego mężczyznę. Przy stopach leżącego klęczy postać okryta białą szatą. W tle jest zachodzące słońce oraz ciemne chmury. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Hiob Miłosza i Blake’a Opowiem pani teraz o interpretacji Księgi Hioba przez Blake’a. On zrobił do tej księgi ilustracje – wspaniałe miedzioryty, wykonane pod koniec życia. I tam jest przy okazji przedstawiona cała jego teologia. Otóż na początku Hiob jest człowiekiem dumnym ze swojej sprawiedliwości. I ubolewa nad tym, że jego dzieci zachowują się nieprzyzwoicie. Ma on, jak wiadomo, siedmiu synów. Wszyscy są młodzi i skoro nie ma wzmianki o żonach, to znaczy, ze żyją z konkubinami. Hiob jest z tego niezadowolony. Jego córki – bo miał córki – reprezentują Poezję, Malarstwo i Muzykę, ale nie znajdują łaski w domu ojca. Synowie trochę muzykują, są po stronie, że tak powiem, troszkę grzechu sztuki. Śmierć synów jest symboliczna, oznacza zerwanie pomiędzy dziećmi a rodzicami. Nieszczęścia Hioba, które na niego spadają, są jego wewnętrznymi stanami, dojrzewaniem do prawdziwej religii, ponieważ kiedy Hiobowi ukazuje się Bóg, to ma diabelskie kopyto. Czyli Bóg, który go dręczy, jest diabłem. W pewnym momencie ukazuje się jemu dobry Bóg, który ma twarz Hioba, człowieka. To jest wielki, przebaczający Bóg. Cały poemat jest przedstawiony jako dojrzewanie wewnętrzne Hioba od zemsty, od okrutnego i surowego prawa, do zrozumienia roli przebaczenia, dobroci, sztuk pięknych, co się u Blake’a łączy.
Źródło: Czesław Miłosz w rozmowie z Renatą Gorczyńską, za: Anna M. Szczepan-Wojnarska, Hiob Miłosza, „Colloquia Litteraria” 2011/2.
William Blake, Szatan uderzający Hioba bolesnymi wrzodami, 1825
Źródło: Wikiart, domena publiczna.
RDO7mB1djclqB
Obraz przedstawia półnagiego, starszego mężczyznę przepasanego białym materiałem, który siedzi na belce siana. Ma gęstą, siwą brodę z wąsami i rozpostarte ręce. Po prawej stoi starsza kobieta w ciemnej sukni z wyciągniętym placem w kierunku mężczyzny. Po lewej stoją dwaj mężczyźni — jeden w czerwonej szacie, a drugi w ciemnej. Obok stoi kobieta w chuście. Wszystkie postaci, nie licząc starca, są w półmroku. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Wisława Szymborska, 
Streszczenie Hiob, doświadczony na ciele i mieniu, złorzeczy doli ludzkiej. To wielka poezja. Przychodzą przyjaciele i rozdzierając swe szaty badają winę Hioba przed obliczem Pana. Hiob woła, że był sprawiedliwy. Hiob nie wie, czemu dosięgnął go Pan. Hiob nie chce mówić z nimi. Hiob chce mówić z Panem. Zjawia się Pan na wozie wichru. Przed otwartym do kości chwali dzieło swoje: niebiosa, morze, ziemię i zwierzęta. A osobliwie Behemota, a w szczególności Lewiatana, dumą napawające bestie. To wielka poezja. Hiob słucha – nie na temat mówi Pan, bo nie na temat pragnie mówić Pan. Pospiesznie przeto korzy się przed Panem. Teraz wypadki następują szybko. Hiob odzyskuje osły, wielbłądy, woły i owce dwakroć przyczynione. Skóra obrasta wyszczerzoną czaszkę. I Hiob pozwala na to. Hiob się godzi. Hiob nie chce psuć arcydzieła.
Źródło: Wisława Szymborska, Streszczenie, w: tejże, Wybór wierszy, Warszawa 1973.
Gerard Seghers, Cierpiący Hiob, data nieznana
Źródło: Wikimedia Commons, domena publiczna.
RrpF8X4SbeYS5
Obraz przedstawia starszego, półnagiego mężczyznę z gęstą brodą, który siedzi i patrzy w oczy stojącej nad nim kobiety. Kobieta ubrana jest w czerwoną suknię i ma białą chustą na głowie. Trzyma nad głową mężczyzny lewą rękę i patrzy w jego stronę. W prawej ręce trzyma świecę, która jest jedynym źródłem światła na obrazie. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Jacek Kaczmarski, Hiob Ta wyprawa była dla nas przyjemnością
Kiedy z gór zeszliśmy w kwitnące doliny
Parobcy porzucali domy broń i stada
Obrońcy zginęli śmiercią bohaterską
Równaliśmy z ziemią winnice i zasiewy
Nasze ręce dymiły ludzką krwią i tłuszczem
I z całej krainy nie pozostał po nas
Kamień na kamieniu ani zdrowy człowiek

Widzieliśmy łupów naszych właściciela
Cały w strupach i wrzodach trwał w pogorzelisku
Tuż przed naszym najazdem stracił wszystkie dzieci
W gruzach domu przez piorun zburzonego w nocy
Nie znał chyba ten człowiek łaski swego Boga
Lecz wielbił Go nadal choć nieludzkim głosem
Staliśmy milcząc dobić ktoś go chciał z litości
Ale stracił śmiałość wobec takiej wiary

„Gdy zgwałcili mi żonę – sławię słodycz jej ciała
Braci synów już nie ma – ja wciąż z nimi rozmawiam
Roztrzaskali domostwo – ja kamienie całuję
Zawlekli mnie na śmietnik – w słońce się wpatruję
Zmiażdżyli mi podbrzusze – miłość nie da się zgubić
Wyszarpali mi język – więc palcami coś mówię
Wykłuli mi źrenice – myśl się z myślą zaplata
Dzięki Ci Boże! Stworzyłeś najpiękniejszy ze światów!”
[…]

Źródło: Jacek Kaczmarski, 1979, za: www.kaczmarski.art.pl.
Georges de la Tour, Hiob i jego żona, 1630
Źródło: Wikimedia Commons, domena publiczna.
RRrLlj9jxOxG9
Obraz przedstawia siedzącego pod murowaną ścianą starca w jasnej szacie, który ma długą, siwą brodę i siwe włosy. Ma rozpostarte ku górze ręce. Wokół siedzą przytulone do niego dziewczynki — dwie w jasnych sukienkach i jedna w czerwonej. Dwie są po bokach, a jedna opiera głowę o kolana mężczyzny. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Jacek Kaczmarski, Dzieci Hioba […]
Żyły przecież dzieci Hioba na nadzieję w przyszłość rodu
Siedmiu synów jak te miecze siedem córek jak te róże
Nie zaznały w swoim życiu smaku krwi ni smaku głodu
I kto tylko żył szczęśliwy los im wróżył
A tej nocy grom i błysk
Śpiących pozamieniał w nic
Boży świt oglądał już dymiący gruz
Patrzył nieomylny kat
Jak litością zdjęty wiatr
Bogobojny lament Hioba w niebo niósł

Za ten zakład Boga z biesem
W zgodzie z waszym interesem
Choć ostrzega was jak może zmysłów pięć
Za ten zakład Boga z czartem
O kolejną dziejów kartę
I za kija końce oba za zwykłego życia chęć
Za to czego nie ujrzycie
Bo się wam odbierze życie
Dzieci Hioba, dzieci Hioba
Idzie śmierć

Źródło: Jacek Kaczmarski, Dzieci Hioba, z albumu Dzieci Hioba, 1991.
William Blake, Hiob i jego córki, 1799–1800
Źródło: Wikiart, domena publiczna.
Polecenie 2

Czy któryś z obrazów przedstawionych w galerii może być ilustracją zacytowanego poniżej wiersza Anny Kamieńskiej? Swoją odpowiedź uzasadnij, formułując dwa argumenty.

Odpowiedz na pytanie: czy któryś z obrazów przedstawionych w galerii może być ilustracją zacytowanego poniżej wiersza Anny Kamieńskiej? Swoją odpowiedź uzasadnij, formułując dwa argumenty.

R1IClHX2BXZst
(Uzupełnij).
Anna Kamieńska Pytania do Hioba

Hiobie zachodzę w głowę
co ci pomogło przetrwać
jedna setna twoich klęsk nieszczęść chorób
zdruzgotałaby każdego
można by rzec że zszedłeś
na samo dno niedoli
gdyby niedola ludzka mogła mieć dno

Będziesz wiecznym Hiobem
Hiobem powracającym
symbolem nie zawinionego cierpienia
jakbyś już zawisł na krzyżu

Coś sobie powtarzał
gdy cię opuścili wszyscy
gdy wszystko straciłeś
i łaknąłeś tylko śmierci

Jak się cierpi tak bardzo
jak się żyje z wątrobą poszarpaną
z pokąsanym sercem
z wstrętem do siebie samego
Jak się znosi życie
które już nie jest życiem

Hiobie od wszystkich moich pytań
wezbrałoby morze
jesteś dla mnie samą ciemnością
niewiedzą i zdumieniem
Ale każde pytanie moje milknie w drodze
jest jak ręka co by chciała
dotknąć twej dłoni
i zawisła w pół gestu
Boję się poruszyć twój ból
zarosły może niby pocisk w ranie

Dlaczego zdaje nam się że wiedza tkwi w cierpieniu
a nie w radości
Może to błąd perspektywy
Raczej za wesołymi by nam biegać
i pytać gdzie przyczyna ich radości
skąd mądrość śmiechu
Od nich się uczyć raczej
niż badać cierpiących
studiować męki chorych
jakby tam tkwiła prawda

Ty wiesz jak do nieszczęścia zbiegają się ludzie
Jest w tym coś więcej od pustej ciekawości
Charczącym konającym zemdlonym
wydrzeć ich tajemnicę
wyszarpać z ich trzewi prawdę śmierci. Jak się umiera
Tak jak się żyje
Najprostsi noszą w sobie to przeczucie

Hiobie chciałabym cię tylko zapytać o jedno
Lecz to pytanie także
mogłoby cię zranić
Hiobie o nic już nie pytam
W twoich oczach
jak w młynie
jest więcej wody
niż w moich ustach ziarna pytań
Żegnaj

A Hiob odwrócił się
i szeptał Panie Panie

kam1 Źródło: Anna Kamieńska, Pytania do Hioba.
Ćwiczenie 1

Zacytuj wersy zawierające pytania zapowiedziane w tytule utworu Anny Kamieńskiej. Wyjaśnij, czego te pytania dotyczą, w jakim celu są zadawane i przez kogo.

R6RRxxw886Ybi
(Uzupełnij).
Ćwiczenie 2
R3wPToq5rEtLG
Tabela składa się z trzech kolumn i trzech wierszy z polami do uzupełnienia. Kolumna pierwsza: metafora. Kolumna druga: porównanie. Kolumna trzecia: znaczenie.
Ćwiczenie 3

W wierszu Kamieńskiej Hiob został zestawiony z Chrystusem. Wskaż wersy uzasadniające to twierdzenie. Jakie znaczenia wynikają z tej analogii?

W wierszu Kamieńskiej Hiob został zestawiony z Chrystusem. Podaj wersy uzasadniające to twierdzenie. Odpowiedz na pytanie: jakie znaczenia wynikają z tej analogii?

R6RRxxw886Ybi
(Uzupełnij).
Przeczytaj
Audiobook