Ilustracja interaktywna przedstawia mapę świata. 1. Kolorem czerwonym oznaczono pierwotny zasięg występowania ziemniaka. Obejmuje zachodnie wybrzeże Ameryki Południowej z takimi krajami jak Chile, zachodnia część Boliwii, Peru, Ekwador czy północna część Argentyny. Opis dla tego punktu: Pierwotny zasięg występowania ziemniaka (Solanum tuberosum). Zdjęcie przedstawia roślinę ziemniaka, która składa się z zielonych liści na grubych łodygach. W dwóch miejscach widoczne są białe kwiaty. Źródło: Rasbak, Wikimedia Commons, licencja: CC BY-SA 3.0. 2. Kolorem zielonym oznaczono na mapie pierwotny zasięg występowania stonki ziemniaczanej. Jest to obszar na południu Ameryki Północnej na terenie Meksyku. Opis dla tego punktu: Pierwotny zasięg występowania stonki ziemniaczanej (Leptinotarsa decemlineata). Zdjęcie przedstawia stonkę. Jest to owad o pancerzu w żółto-czarne paski, za głową ma czarne plamki na żółtym tle. Stonka znajduje się na łodydze rośliny. Źródło: Wikimedia Commons, domena publiczna. 3. Kolorem niebieskim oznaczono na mapie obecny zasięg występowania stonki ziemniaczanej. Obejmuje on większość Ameryki Północnej: znaczną część Kanady, Stany Zjednoczone, Meksyk, Gwatemalę oraz Belize. Stonka występuje niemalże w całej Europie nie licząc Wielkiej Brytanii, Irlandii, Norwegii, Szwecji, Finlandii oraz północnej części Rosji. Stonka występuje także na północy Afryki nad Morzem Śródziemnym w Tunezji i Libii. Dalej sięga Bliskiego Wschodu z Turcją, Kaukazem, północną częścią Syrii, Iraku i Iranu, dalej zachodnią część Mongolii oraz znaczny obszar azjatyckiej części Rosji. Opis dla tego punktu: Obecny zasięg występowania stonki ziemniaczanej (Leptinotarsa decemlineata). W Europie po raz pierwszy pojawiła się na przełomie dziewiętnastego i dwudziestego wieku. Nazywano ją wówczas żukiem z Kolorado lub chrząszczem Kolorado. Poniżej przedstawiono ekspansję stonki w Europie w latach 1921–1964. Ilustracja przedstawia mapę Europy z obszarami oznaczonymi różnymi odcieniami koloru pomarańczowego. Na zachodnim brzegu Francji jest żółty punkt z rokiem 1921. Następnie nieco większy ciemnopomarańczowy obszar z rokiem 1922. Obszar powiększa się stopniowo dalej na wschód w roku 1930 i 1933. W roku 1935 obejmuje już większość Francji. W 1945 roku stonka występuje już niemal w całej Hiszpanii, Portugalii, Belgii, Niderlandach i Luksemburgu. W 1952 obejmuje całe Niemcy, Austrię, północną część Włoch, większość Czech, znaczną część Słowenii i Austrii. W 1960 roku obejmuje całą Polskę, Austrię, Słowację, Węgry, Chorwację, Bośnię i Hercegowinę, Serbię, Kosowo, Macedonię Północną, większość Rumunii, Kaliningrad oraz wschodnie obszary Litwy, Białorusi i Ukrainy. W 1964 roku zajmuje niemal całość Włoch, Czarnogórę, znaczną część Albanii, północną część Grecji, całość Bułgarii, zachodnią część Turcji, całość Mołdawii oraz dalsze tereny na wschód na Litwie, Białorusi i w Ukrainie. Na mapie są trzy czarne strzałki skierowane na wschód i południowy wschód. Źródło: Spedona, Wikimedia Commons, licencja: CC BY-SA 4.0.