1. Na grafice widzimy przykład "malowania światłem", czyli zdjęcia przemieszczających się świateł, wykonanego z odpowiednio długim czasem naświetlania. Źródłem światła na zdjęciu jest poruszająca się po okręgu i paląca się przy tym drobna wełna stalowa - przypominająca tę wykorzystywaną do czyszczenia:

2. Mogłoby się wydawać, że stali nie da się zapalić, ale nic bardziej mylnego! Wełna stalowa jest bardzo drobna, dzięki czemu ciepło nie ma gdzie się rozchodzić, a cienkie warstwy wełny znajdują się w bezpośrednim kontakcie z występującym w powietrzu tlenem. Wełnę stalową można zapalić przy pomocy zwykłej baterii 9V, a jej spalanie jest potęgowane przez szybki ruch w powietrzu. Natomiast trudno jest zapalić większe kawałki żelaza, gdyż ich objętość jest duża w porównaniu z powierzchnią i ciepło łatwo rozchodzi się w całym kawałku.

3. Ruch po okręgu Widoczny na zdjęciu człowiek kręci metalowym łańcuchem, na końcu którego przymocowany jest pojemnik z palącą się wełną. Jeżeli wyobrazimy sobie drobinki wełny jako punkty materialne (bardzo gorące punkty - ich temperatura może przekroczyć 1000°C!), to poruszają się one wtedy po okręgu. Oznacza to, że mają przyspieszenie dośrodkowe wynikające z siły dośrodkowej. Jeżeli łańcuch kręcony jest ze stałą prędkością kątową, wówczas prędkość liniowa drobinek wełny nie zmienia się co do wartości, zmianie ulega tylko jej kierunek. Warto o tym pamiętać - pomimo niezerowego przyspieszenia wartość prędkości nie zmienia się, gdyż przyspieszenie dla ruchu po okręgu ze stałą prędkością kątową jest zawsze prostopadłe do toru ruchu. Do opisu położenia każdej drobinki wełny wystarczy nam tylko jedna współrzędna - kąt, pod jakim nachylony jest łańcuch. Droga w ruchu po okręgu nie będzie równa przemieszczeniu - zauważmy, że dla ruchu po okręgu przemieszczenie każdego punktu będzie zerowe po upływie wielokrotności okresu.

4. Ruch prostoliniowy Fragmenty palącej się, stalowej wełny odłączają się od reszty i przestają poruszać się po okręgu. Jeżeli tylko rozważymy ich ruch tuż po odłączeniu (to znaczy podczas na tyle krótkiego czasu po odłączeniu, aby można było zaniedbać wpływ siły grawitacji), to ruch fragmentów będzie wtedy prostoliniowy, z prędkością początkową równą prędkości liniowej ruchu po okręgu w chwili odłączenia. Jeżeli dodatkowo zaniedbamy siłę oporu powietrza, wówczas wektor prędkości fragmentów (zarówno jego kierunek, jak i zwrot) nie będzie zmieniać się, a ich ruch będzie jednostajny. Do opisu położenia każdego fragmentu wystarczy nam wciąż tylko jedna współrzędna, gdyż kierunek ruchu nie zmienia się (brak przyspieszenia w kierunku prostopadłym do toru). Droga w ruchu jednostajnym prostoliniowym będzie tożsama z bezwzględną wartością przemieszczenia.

5. Ruch krzywoliniowy Po upływie czasu na tyle dużego, że nie można już zaniedbać siły grawitacji, ruch drobinek przestaje być prostoliniowy. Działająca na drobinkę siła grawitacji - która nie jest ani prostopadła, ani równoległa do toru - zmienia zarówno wartość, jak i kierunek wektora prędkości. Tor ruchu zakrzywia się i do opisu położenia drobinki potrzebujemy już dwóch współrzędnych (zakładając oczywiście, że tor leży na płaszczyźnie, co wymaga zaniedbania ruchu powietrza).