Ilustracja interaktywna - wykres kołowy - przedstawia udział procentowy poszczególnych klas gleb w Polsce. Opisano: 1. Klasa pierwsza - gleby orne najlepsze, 0,40%. Są bardzo zasobne w składniki pokarmowe i łatwe w uprawie. Odznaczają się odpowiednią przepuszczalnością, umiarkowaną wilgotnością oraz uregulowanymi stosunkami wodno-powietrznymi, dlatego nie wymagają melioracji. Można na nich uprawiać wszystkie rośliny i uzyskiwać najwyższe plony bez większych nakładów. Do tej klasy zalicza się najlepsze czarnoziemy, mady rzeczne, czarne ziemie właściwe oraz gleby brunatne. Występują na równinach lub terenach lekko falistych., 2. Klasa druga – gleby orne bardzo dobre, 2,90%. Gleby tej klasy mają nieco gorsze właściwości fizyczne i występują w gorszych warunkach niż gleby klasy pierwszej. Zwykle nie wymagają melioracji i posiadają dość uregulowane stosunki wodno-powietrzne. Nadają się pod uprawę wszystkich roślin, lecz plony przy średniej kulturze rolnej, mogą być niższe. Można na nich zakładać sady. Do klasy drugiej zalicza się: bardzo dobre czarnoziemy i mady oraz średnie i bardzo dobre czarne ziemie, rędziny, gleby brunatne i płowe., 3. Klasa trzecia a – gleby orne dobre, 10%. Odznaczają się częstymi wahaniami poziomu wód gruntowych, dlatego maja gorsze właściwości fizyczne. Można na nich uprawiać żyto, jęczmień, owies i ziemniaki, a przy dobrej kulturze rolnej także kukurydzę, buraki cukrowe i warzywa. Nadają się pod zakładanie sadów. Zalicza się do nich średnio dobre gleby brunatne, płowe, czarne ziemie rędziny oraz gorsze rodzaje czarnoziemów., 4. Klasa trzecia b – gleby orne średnio dobre, 12,30%. Są szczególnie narażone na erozję, okresowo mogą być zbyt suche lub zbyt mokre. Dość znaczne plony, przy wysokiej kulturze rolnej i odpowiednich warunkach atmosferycznych, dają pszenica i buraki cukrowe. Do tej klasy zalicza się średniej jakości gleby brunatne i płowe, średnio dobre czarnoziemy, czarne ziemie oraz rędziny., 5. Klasa czwarta a – gleby orne lepsze, średniej jakości, 22,40%. Występują w gorszych warunkach i są podatne na erozję wodną. W uprawie, nawet w dobrej kulturze rolnej nie sprzyjają wysokiemu plonowaniu roślin. Ciężkie gleby tej klasy odznaczają się dobrą zasobnością w składniki pokarmowe, są jednak mało przewiewne, zimne i ciężkie do uprawy. W dobrych warunkach atmosferycznych korzystne efekty daje uprawa pszenicy i buraków cukrowych, słabsze żyto. Na glebach lekkich doskonale plonują żyto i ziemniaki. Można uprawiać też jęczmień, pszenicę i owies. Do tej klasy zalicza się gleby brunatne, płowe, niektóre bielicowe oraz podmokłe czarnoziemy., 6. Klasa czwarta b – gleby orne gorsze, średniej jakości, 17,40%. Mają nieuregulowane stosunki wodno-powietrzne i mało korzystne właściwości fizyczne. Często są podmokłe i trudne do uprawy. Znajdują się w dość niesprzyjających warunkach. Nadają się do uprawy żyta i ziemniaków. Mogą to być niższej żyzności gleby brunatne, płowe i bielicowe., 7. Klasa piąta – gleby orne słabe, 22,70%. Są mało urodzajne, często lekkie i zbyt suche. Nadają się do uprawy żyta, a w wilgotniejszych latach również ziemniaków. Mogą być płytkie, suche i kamieniste o niewielkiej zawartości próchnicy, lub zbyt mokre, nienadające się do melioracji. Do tej klasy zalicza się lżejsze gleby brunatne, płowe i bielicowe, płytkie gleby torfowe oraz słabo wykształcone czarne ziemie i rędziny., 8. Klasa szósta – gleby orne najsłabsze, 11,90%. Odznaczają się najmniejszą żyznością, dają niskie plony. Mogą być albo nadmiernie suche, albo nadmiernie mokre, z niewielką możliwością melioracji. Profil glebowy jest płytko wykształcony, może być kamienisty. Nadają się jedynie do uprawy żyta. Należą do tej klasy wytworzone z piasków i żwirów gleby bielicowe i rdzawe oraz najgorsze gatunki mad i rędzin. W tej klasie wyróżnia się bardzo ubogie i skrajnie suche gleby nadające się wyłącznie pod zalesienia (VI Rz).