W celu określenia wartości użytkowej gleb stosuje się podział na klasy bonitacyjnebonitacjabonitacyjne. Przy ich wyróżnianiu uwzględnia się właściwości przyrodnicze gleby takie jak typ genetyczny gleby, stopień wykształcenia profilu glebowegoprofil glebowyprofilu glebowego, miąższość poziomu próchnicznego, zawartość próchnicypróchnicapróchnicy, właściwości chemiczne i fizyczne, a także warunki środowiska, w którym gleba występuje, np.: wysokość n.p.m. czy stosunki wilgotnościowe. Dodatkowymi kryteriami klasyfikacji są właściwości otoczenia profilu glebowego i warunki uprawy. Wyróżnia się sześć klas bonitacyjnych gruntów ornychgleby orneornych, które reprezentują gleby od najbardziej (I klasa) do najmniej urodzajnych (VI klasa i VI Rz). W Polsce przeważają gleby klas III a, III b, IV a, IV b i V, czyli średniej jakości. Najlepiej udają się na nich uprawy zbóż o mniejszych wymaganiach glebowych (pszenżyto, owies, żyto) oraz ziemniaków. Najlepsze jakościowo gleby największą powierzchnię zajmują na Wyżynie Lubelskiej i Sandomierskiej, Nizinie Śląskiej, Żuławach Wiślanych oraz Kujawach. Natomiast najmniej urodzajne grunty występują na Nizinie Podlaskiej, Mazowieckiej, wschodniej części Niziny Wielkopolskiej i Pojezierzu Lubuskim.

Słownik