Na schemacie zaznaczono antyklinę i synklinę w fałdzie stojącym, fald pochyły i fałd leżący. W warstwach fałdów zaznaczono wypukłe siodło (pod antykliną) i wklęsły łęk (pod synkliną). Opisano: 1. Fałd stojący (prosty) – posiadający pionową powierzchnię osiową, prostopadłą do podłoża., 2. Fałd pochylony – cechujący się nachyloną powierzchnią osiową, skrzydła są w pochylone w przeciwnych kierunkach., 3. Fałd leżący – posiadający poziomą powierzchnię osiową., 4. W fałdzie wypukła część nazywana jest antykliną, a wklęsła synkliną.

Na schemacie przedstawiono fałd stojący z antyklinorium z obwiednią wypukłą i synklinorium z obwiednią wklęsłą. Opisano: 1. Jeżeli w obrębie dużej antykliny występuje szereg drobnych, podrzędnych antyklin i synklin, taką formę nazywamy antyklinorium. Gdy w obrębie dużej synkliny występuje szereg drugorzędnych fałdów, to formę taką nazywamy synklinorium., 2. Obwiednia wypukła – powierzchnia styczna do sfałdowanej powierzchni w strefie jej przegubu. W antyklinorium obwiednia zawsze przyjmuje formę wypukłą., 3. Obwiednia wklęsła – powierzchnia styczna do sfałdowanej powierzchni w strefie jej przegubu. W synklinorium obwiednia zawsze przyjmuje formę wklęsłą.

Na ilustracji jest fałd leżący. Łuskę zaznaczono w postaci czarnej linii biegnącej pomiędzy środkowymi warstwami fałdu. Opisano: 1. Łuska tektoniczna jest odmianą fałdu przewalonego lub leżącego, którego dolna część została częściowo zniszczona i jest najczęściej oderwana od podłoża.

Na schemacie przedstawiono pofałdowany w lewą stronę teren. Fałdy zachodzą na siebie. Opisano: 1. Płaszczowina to zespół skał oderwanych od podłoża, przemieszczony na dużą odległość i nasunięty na inne skały. Oderwanie od podłoża wskazuje, że płaszczowina, mimo ciągłej budowy, jest strukturą leżącą na pograniczu struktur ciągłych i nieciągłych.